Δευτέρα, Δεκεμβρίου 02, 2013

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ


Δυόμιση μήνες που είσαι στον κόσμο. Δυόμιση μήνες στην αγκαλιά μας. Τόσο μικρούλα!
Μα ήδη μας χαμογελάς κανονικά. Λέμε τα «άου» και τα «αγκού» μας πολύ ωραία και κάναμε και το πρώτο μας εμβόλιο!
Ο χειμώνας, Δεκέμβρης από σήμερα, έκανε ποδαρικό με κρύο. Όμως εγώ έχω εσένα και την αδερφούλα σου, δυο ήλιους μέσα κι έξω από το σπίτι. Γκρινιάζω λίγο που θέλω να κάνω όλο βόλτες και τώρα δεν μπορώ, αλλά σκέφτομαι μετά ότι ποτέ, όσο ήμουνα ελεύθερη να κάνω όσες βόλτες θέλω, δεν ήμουνα χαρούμενη. Μα τώρα που ΄χω εσάς, είμαι!
Χαρούμενη κι ευτυχισμένη!
Κι εσύ είσαι τόοοσο γλυκιά! Τόσο καλό μωράκι!
Τρως, κοιμάσαι και χαμογελάς, αντέχεις τις φωνές, τις μουσικές, τον σαματά που επικρατεί εδώ μέσα, είσαι υπέροχη!
Τώρα, μωράκι μου, κοιμάσαι. Από τα μεσάνυχτα χθες βράδυ δεν ξύπνησες ακόμη. Και έχει πάει 10:00. Έτσι μεγαλώνεις όμως εσύ. Ποιος ξέρει τι καινούργιο θα μου δείξεις σήμερα πως κάνεις!
Ο πρώτος σου Δεκέμβρης. Χριστούγεννα σε λίγο. Τα πρώτα σου κι αυτά. Θα ΄σαι τριών μηνών. Θα στολίσουμε το σπίτι και θ΄ ανοίγεις τα ματάκια σου όλο θαυμασμό στα λαμπάκια, στις μπαλίτσες και στα χρώματα.
Πόσο χαίρομαι όταν σε κρατώ στην αγκαλιά μου! Όταν σε αλλάζω και χαϊδεύω το κορμάκι σου! Η κοιλίτσα σου, ό,τι πιο απαλό έχουν αγγίξει τα χέρια μου!
Η πλατίτσα σου, “χιόνι απάτητο”, όπως λέει και το τραγουδάκι. Το πιο ζεστό κι αφράτο χιόνι του κόσμου!
Το χαμογελάκι σου στο στόμα, ένα μικρό ρυάκι που πάει και χύνεται και σκάει σ’ ένα καλούπι-αστεράκι στην άκρη των χειλιών. Σκάει και φωτίζει όλο σου το πρόσωπο! Κι ύστερα και το δικό μου. Κι ύστερα το δωμάτιο ολόκληρο!
Τα ματάκια σου, δυο μπλε ουρανοί κι οι βλεφαρίδες σου, ηλιαχτίδες! Μέσα τους καθρεφτίζομαι και μόνο εκεί το είδωλό μου έχει μια γλύκα.
Κι αυτά τα μαγουλάκια σου τα κόκκινα, δυο μηλαράκια σε λοφάκι χιονισμένο.
Σε κρατώ στην αγκαλιά μου, κοιλίτσα με κοιλίτσα και είσαι βάλσαμο στις περασμένες μου πληγές, στις τωρινές μου ανησυχίες. Πόσο γλυκά με “αδειάζεις” από την πίεση και το άγχος όταν ρουφάς το γαλατάκι λαίμαργα, να μεγαλώσεις!
Τι να σου δώσω άλλο, ψυχή μου; Ως τώρα, είμαι αυτό που σε κρατάει στη ζωή. Γρήγορα θα καταλάβεις ότι δεν είμαι αρκετή.Όμως, θα είμαι εδώ όσο υπάρχω!

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 06, 2013

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ - Pablo Neruda


Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.


Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορά του 


Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.


Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω από  ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πανσοφές συμβουλές.


Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του


Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη


Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει


Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.


Μονάχα με μια φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.


 

Κυριακή, Μαρτίου 17, 2013

Επιστροφή

Αποφοίτησα από σχολεία, δούλεψα με παιδάκια που με φώναζαν «κυρία», έφυγα από το σπίτι μου, γέννησα το δικό μου μωρό, το ακούω να με φωνάζει μαμάκα και τίποτα απ’ όλ’ αυτά δε μ’ έκανε να νιώσω ότι μεγάλωσα. Η  διαπίστωση αυτή ήρθε, όχι με παράπονο, αλλά με μία συγκίνηση.
Μια συναυλία με τον Θάνο Μικρούτσικο. Που με γύρισε στο πατρικό μου σπίτι. Ήχοι και στίχοι που με μεγάλωσαν. Είχα καιρό να παραβρεθώ σε τέτοια συναυλία και η συγκίνηση αυτή μου ήρθε λίγο ξαφνική.
Αρχικά ο Μικρούτσικος σόλο και στη συνέχεια με την Ρίτα Αντωνοπούλου, Πολιτικά Τραγούδια, Μπρεχτ, Σταυρός του Νότου κλπ να γεμίζουν τα μάτια μου υδάτινες εικόνες από κασέτες χιλιοπαιγμένες, με ταινίες μασημένες που ενίοτε κοβόντουσαν κι ο αδερφός μου ή ο μπαμπάς τις άνοιγε για να τις ξεμπερδέψει ή να τις ξανακολλήσει για να ξαναμπούν στο αρχαίο κασετόφωνο και να παίξουνε και πάλι, ψυχαγωγώντας, διαμορφώνοντας και πολιτικοποιώντας μας. Χρόνια ολόκληρα. Για τα οποία νιώθω ευγνωμοσύνη. Για να φτάσουμε στην εφηβεία και ν’ αρχίσουμε σιγά σιγά να τα ξαναγοράζουμε μόνοι μας, σε βινύλια αρχικά, cd αργότερα. Η υπέροχη κασετίνα μου με τα έργα του: Πολιτικά Τραγούδια, Τραγούδια της Λευτεριάς, Τροπάρια για Φονιάδες, Ο Σταυρός του Νότου, Φουέντε Οβεχούνα, Μουσική Πράξη στον Brecht, Καντάτα για τη Μακρόνησο, Ευριπίδης IV, που πήρα με δικά μου χρήματα, γράφει: 23/5/2001. Είχα αποφασίσει πλέον ότι μ’ αρέσει, ότι μ’ εκφράζει, ότι ειδικά τα Πολιτικά Τραγούδια – μαζί με τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι – είναι για μένα οι μεγαλύτεροι δίσκοι εντός και ίσως και εκτός της χώρας. Έντονα πολιτικοί, και οι δυο κατά τη γνώμη μου, αποτελούν μαζί ό,τι ακριβώς είναι ο Άνθρωπος. Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν έχω αλλάξει γνώμη.
Η συναυλία που παρακολούθησα στις 13 του Μάρτη στη Ζωντανή Μαύρη Τρύπα μου έφερε πολλά συναισθήματα.
Τελευταία φορά είχα δει τον Μικρούτσικο πριν 2-3 χρόνια στη Μονή των Λαζαριστών, πάλι με την Ρίτα Αντωνοπούλου, αλλά και τον Χρήστο Θηβαίο. Τότε ήμουν έγκυος στην Χαρά κι ήταν κατά κάποιον τρόπο η πρώτη της συναυλία. Φαίνεται το χει η μοίρα μου. Λένε πως τα έμβρυα ακούνε. Αν κάτι τέτοιο ισχύει ίσως και να ‘ναι η καλύτερη αρχή. Ας αισθανθεί και το παιδί μου μες στο σπίτι του ό,τι κι εγώ για το δικό μου.

Στις 13 Απρίλη ο Μικρούτσικος θα κλείσει λέει τα 66. Ας είναι, εύχομαι, γερός πολλά πολλά χρόνια ακόμα, μήπως και τον ζήσουνε και τα παιδιά μου από κοντά με τα ματάκια και τ’ αυτάκια τους ορθάνοιχτα.
Ευχαριστώ για την συγκίνηση!