Κυριακή, Αυγούστου 21, 2011

Τουρμποσοσιαλισμός 2


Σ’ αυτή τη χώρα αναβαθμίζουν την παιδεία κλείνοντας τάξεις και σχολεία και μειώνοντας το εκπαιδευτικό προσωπικό.
Σ’ αυτή τη χώρα αναβαθμίζουν την υγεία κλείνοντας κλινικές και νοσοκομεία και χαρίζοντας κρεβάτια δημόσιων, κατά τα άλλα, νοσοκομείων σε όσους έχουν ιδιωτική ασφάλιση. (Οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούνε!)
Σ’ αυτή τη χώρα αναβαθμίζουν τα κρατικά ΜΜΕ κλείνοντας ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, περιοδικά και πομπούς. Μέσα στο “κλείσιμο” αυτό, οι 3 ραδιοφωνικοί σταθμοί της Θεσσαλονίκης συμπτύσσονται σε έναν! Ο 9.58 κλείνει και οι εκπομπές που αγαπήσαμε βρίσκονται στον αέρα. Αβέβαιο αν θα συνεχιστούν και πώς.
Μάλλον τελικά, σ’ αυτή τη χώρα, η λέξη “αναβάθμιση” είναι συνώνυμο της “συρρίκνωσης”.
Για πολλούς από ‘μας, συγκρίνοντας με τους υπόλοιπους σταθμούς, ο 9.58 ήταν μια ραδιοφωνική όαση.
Άκουγα την Παρασκευή 19 Αυγούστου τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης να ανακοινώνει τις αποφάσεις για την ΕΡΤ και σα να μου φάνηκε ότι διέκρινα στη φωνή του κάποια ντροπή. Αλλά μάλλον απλά μου φάνηκε. Ίσως γιατί έτσι θα ‘νιωθα εγώ άμα βρισκόμουνα στη θέση του. Σ’ αυτή την κυβέρνηση όμως κανείς δεν γνωρίζει τη λέξη ντροπή.!
Το χειρότερο είναι ότι όλ’ αυτά τα κάνουν “για το καλό της χώρας”. Το πιο εξοργιστικό, ότι αποκαλούν “θυσία” του ελληνικού λαού τις αποφάσεις που παίρνουν. Εγώ θυσία ξέρω ότι είναι όταν εγώ από μόνη μου αποφασίζω να δώσω ή να κόψω κάτι. Όταν μου το επιβάλλουν άλλοι δεν είναι “θυσία”, είναι “φασισμός”!
Και ξαναγυρίζοντας στην ΕΡΤ…Από την Παρασκευή έχει πέσει μια σχετική παγωμάρα. Στα σπίτια μας, στα στέκια μας, στις παρέες. Το απόγευμα έξω, απλά το αναφέραμε μα δεν σχολίασε κανείς. Μονάχα κοιταζόμασταν και χαμογελούσαμε απογοητευμένοι. Ο 9.58 και οι εκπομπές του είναι φίλος μας σταθερός χρόνια τώρα. Είναι μέρος της ζωής μας. Και, εν πάση περιπτώσει, είναι ένα από τα σήματα κατατεθέντα της Θεσσαλονίκης.
Ελπίζω να υπάρξει αντίδραση και αντίσταση, τόσο από τους παραγωγούς του όσο και από τους ακροατές και τους πολίτες.
Δηλώνω ετοιμοπόλεμη!
Πρέπει να τον κρατήσουμε ζωντανό.
Μην το καταπιούμε κι αυτό χωρίς μιλιά. Κρίμα!



Το τραγουδάκι αυτό – Zumbul από τους Kultur Shock – το γνώρισα στα Διαμάντια του Γιάννη Σημαντήρα στον 9.58, τότε που τους Kultur Shock δεν τους ήξερε ακόμη κανείς. Ένα από τα πολλά που δεν άκουσα και δεν πρόκειται ν’ ακούσω σε άλλο σταθμό, απλά γιατί δεν παίζουν οι άλλοι κάτι που να μην είναι εμπορικό, της μοδός ή χιλιοπαιγμένο ήδη.

ΥΓ1: Προς το παρόν, για όσους θέλουν να στηρίξουν τον 9.58 έχει δημιουργηθεί στο facebook η σελίδα "Να μην κλείσει ο 9.58".

ΥΓ2: Μια τελευταία ερώτηση: Εγώ τώρα θα εξακολουθώ να πληρώνω για την ΕΡΤ; Αφού δεν θα μου παρέχει πια τις υπηρεσίες που θέλω!

1 σχόλιο:

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Μέσα στον μαζικό παραλογισμό που ζούμε τα τελευταία χρόνια δυστυχώς το κλείσιμο του 9.58 μοιάζει σαν ένα πολύ φυσικό επακόλουθο μια συγκεκριμένης πολιτικής που στόχο έχει να σαρώσει και να διαλύσει οτιδήποτε υπάρχει όρθιο σε αυτήν την χώρα, με μία άνευ προηγουμένου απίστευτη αδιαφορία για το ολέθριο αντίκτυπο που θα έχει αυτή η πολιτική στην ίδια την χώρα και στους ανθρώπους της. Στοιχεία που δείχνουν ότι αυτή η αδιάλλακτη πολιτική είναι στοχευμένη και κυρίως μεθοδευμένη.

Έτσι μετά και από άλλα άπειρα, πια, παραδείγματα τέτοιων κινήσεων το τελευταίο διάστημα, δεν αφήνω πολλά περιθώρια πίστης πως θα ιδρώσει το αυτάκι τους, ωστόσο, η αξιοπρέπεια που κατά την γνώμη μου είναι το τελευταίο που θα πρέπει να χάσει ένας άνθρωπος, μας υποχρεώνει να παλεύουμε μέχρι την τελευταία στιγμή για κάτι που πιστεύουμε. Και ειδικά για τον 9.58, που παρά τα όποια του προβλήματά του και τις όποιες διαφωνίες του με αυτόν, αποτελεί όπως λες και εσύ μία από τις ελάχιστες ραδιοφωνικές οάσεις για όλους εμάς αγαπάμε το συγκεκριμένο μέσο. Έτσι νομίζω πως αξίζει να προσπαθήσουμε, ακόμη και ανέλπιδα, να τον σώσουμε. Όχι πως είναι το σημαντικότερο από αυτά που χάνονται, αλλά ο πολιτισμός, νομίζω είναι μια τελευταία μας, πολύ σημαντική, απαντοχή. Να παλέψουμε ακόμη και για την τιμή των όπλων. Γιατί ακόμη σε τέτοιες μαύρες εποχές έχει σημασία να δείξουμε και ο ένας στον άλλον ότι δεν είμαστε μόνοι...