Τρίτη, Νοεμβρίου 30, 2010

Του Παραλόγου:-P

Βραδάκι στο Χοροθέατρο. To Lose Lautrec.
Περιμένοντας στην πλατεία ν’ αρχίσει η παράσταση, στα τρία μπροστινά μας καθίσματα κάθονται δυο κοπελιές, άγνωστες, προφανώς, μέχρι εκείνη τη στιγμή, μεταξύ τους.
Σε λίγο έρχεται μια τρίτη η οποία γνωρίζει και τις δυο πρώτες.
Γυρίζει στη μία δείχνοντας την άλλη και λέει:
“Την γνώρισες την Πουλχερία;”(!)
“Όχι, αλλά άκουσα τ’ όνομά της πριν”.
Και γυρίζοντας προς την Πουλχερία, της δίνει το χέρι και της λέει:
“Χαίρω πολύ! Παντελίτσα.”(!!)
Στη συνέχεια, απευθύνεται στην τρίτη και ρωτάει:
“Εσένα πώς σε είπαμε;”
“Βάντα.”(!!!)
Εμείς σοβαροί ακόμα από πίσω. Αλλά η Παντελίτσα συνεχίζει:
“Το Πουλχερία βγαίνει από κάπου;” (!!!!)
“Όχι, έτσι είναι... Το Παντελίτσα;”
“Όχι, κανονικά. Απ’ τη γιαγιά μου, Παντελής.” (!!!!!!!!!!!!!!)
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ε! Ύστερα απ’ όλ’ αυτά, δεν μπόρεσα να μην συμπεράνω:
Το “Βάντα”, cool. Σίγουρα θα βγήκε απ’ τον Sport Billy!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 01, 2010

ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ @ 8BALL 30.10.2010

“…Μα εγώ λέω πως θα πρέπει να φύγω όσο μπορώ πιο μακριά!
Πρόκειται να βρέξει κι ο αέρας αγριεύει
ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ
Μπορεί και να χάσω αυτό το τρένο απόψε
ΜΑ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΙΑ…”

Αν και αυτή τη φορά, λόγω ανωτέρας βίας, ήμουν αναγκασμένη να παρακολουθώ την συναυλία από τα πλαϊνά της σκηνής, να μην συμμετέχω στους χορούς, τα ουρλιαχτά και τα χτυπήματα που διαδραματίζονταν ακριβώς από κάτω, ενθουσιάστηκα και πάλι, όπως πάντα. Ζήλευα βέβαια αυτούς που ιδροκοπούσανε μπροστά στα Μωρά, αλλά είχα την ευκαιρία να δω για μια φορά πώς είναι να κοιτάς, να ακούς, να βλέπεις συγκρότημα και κοινό ταυτόχρονα, ενώ τραγουδάς και κρατάς τον ρυθμό. Όπως και να ‘χει, δεν άντεξα να μην πάω. Κι έφυγα και πάλι το ίδιο ενθουσιασμένη, το ίδιο αναζωογονημένη και εκτονωμένη, όπως κάθε άλλη φορά.

Ήταν ένα live χωρίς διάλειμμα, με παλιά και νέα τραγούδια και ακόμη πιο νέα, καθώς μας ανακοίνωσε ο Σαλβαδόρ ότι όπου να ‘ναι, θα κυκλοφορήσει και ο νέος δίσκος των Μωρών Στη Φωτιά, από τον οποίον μας παίξανε και δυο τραγούδια. Κι όπως το κόβω, θα ικανοποιήσει και πάλι όσους τόσα χρόνια παρακολουθούμε το συγκρότημα από κοντά.Υπομονή για την επιβεβαίωση!


Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ τις συναυλίες τους δεν υπήρξε ούτε μία που να μην είναι το μαγαζί γεμάτο, που να μην χτυπιέται το κοινό από κάτω, που να μην ανεβαίνουν φανς στην σκηνή για να τον αγκαλιάσουν.

Και το κοινό ανανεώνεται. Εξακολουθεί να προσελκύει κάποιους πιστούς (εμάς) αλλά πετυχαίνει να κερδίζει συνεχώς και πιο νέους (όχι ότι εμείς δεν είμαστε;-)) Κι έτσι η ηλικιακή γκάμα ξεκινάει από την εφηβεία και φτάνει…

Δεν ξέρω πώς το καταφέρνει αυτό. Υπάρχουν κι άλλα συγκροτήματα, πολύ καλά, πολύ δυναμικά, οργισμένα, αλλά αυτό που συμβαίνει με τα Μωρά δεν το βλέπω πουθενά αλλού. Και μάλιστα, ενώ κάθε φορά κατεβαίνουν με διάφορες αλλαγές, τόσο στην μουσική παρουσίαση όσο και στο σχήμα. Όπως και να εμφανιστούν, το κοινό ξεσηκώνεται. Και κάτι που επαναλαμβάνεται δεν μπορεί να είναι τυχαίο.


Ίσως τελικά να πρέπει απλά να το ‘χεις. Κι ο Σαλβαδόρ σίγουρα το ‘χει!


Διαπίστωση και ευχή μαζί: Η Φωτιά των Μωρών να μην σβήσει ποτέ!


Για μια γεύση, έστω, από το live του Σαββάτου στο 8ball ο πλέον κατάλληλος είναι ο φωτογράφος μου. Τα συγχαρητήρΓια λοιπόν στον Νάσο!


ΥΓ: Επιτέλους! Αλλάζω ποστ να φύγει η σκυλομούρα δρακουλιάρα απ’ το μπλοκ μου, να μπει κάνας όμορφος να ομορφύνει!