Τρίτη, Νοεμβρίου 24, 2009

Why 100 days?


Λοβέρδος: “Η κατάργηση των μορφών ελαστικής εργασίας και αδύνατη είναι και δεν μας εκφράζει.Γιατί υπάρχουν ανάγκες γι’ αυτή τη μορφή απασχόλησης, εδώ κι εκεί, στο χώρο των κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων.”



Ok. Ευχή δική μου: Και στα παιδάκια σου Λοβέρδο μου (αν έχεις). Στο κεφαλάκι τους η ελαστική εργασία και άμεσα μάλιστα, αφού αυτή είναι η μορφή απασχόλησης που σας εκφράζει.



Σχόλιο: Η “απασχόληση”, φαίνεται, έφυγε μόνο από την διατύπωση του Υπουργείου Εργασίας, όχι όμως και από το λεξιλόγιό τους, πολύ δε περισσότερο από τα σχέδια μες στο μυαλό τους.



Λοβέρδος 2: “Το δικαίωμα στην εργασία είναι μια καλή διατύπωση. Ορισμένοι μάλιστα, λένε κι ότι απορρέει από το Σύνταγμα της χώρας. Είναι μια καλή διατύπωση. Στην πράξη όμως, στην καθημερινότητα όμως, έχεις άλλου είδους ανάγκες.”!!!?



Σχόλιο copy από την Ελληνοφρένεια: Kι όπως πολύ σωστά είπε ο Υπουργός Εργασίας, ΚΑΛΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΕΣ”.



Όσο να πεις, ο Σοσιαλισμός είναι πλέον γεγονός.

Ναι στην ελαστική εργασία! Είναι η κατεξοχήν μορφή απασχόλησης με κοινωνικό πρόσωπο.

Κι όσο για το “δικαίωμα στην εργασία”, είναι απλά μια διατύπωση. Οι ανάγκες μας όμως είναι άλλες.


Ποιες 100 μέρες!...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 16, 2009

Αντί για μνημόσυνο

17/11/1973 → 17/11/2009


“…Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι.

Η δικιά σου πόλη, η πόλη του καθενός, έχει τις κολόνες του φωτισμού στο λάθος σημείο και είναι γεμάτη σκιές εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν…

…Ίσως η προσωπική πόλη του καθενός να έχει ομοιότητες με τις άλλες. Η αθλιότητα, η ανεργία, η αδιαντροπιά της εξουσίας που ψεύδεται ηλεκτρονικά, η τιμή της βενζίνης, το μαύρο σύννεφο που ταξιδεύει από βορειοδυτικά προς νοτιοδυτικά, η κακοκεφιά των γειτόνων του πέμπτου, η στάνταρ γεύση των χάμπουργκερ στα φαστφουντάδικα, η ακαριαία αντίδραση της καθαρίστριας όταν μια λάμπα κινείται απρόβλεπτα και αναγγέλλει το σεισμό.

Όλα αυτά όμως είναι διακόσμηση.

Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας και το φόβο, τη διαφθορά και τη διαρκή απειλή της ζούγκλας που, κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια.

Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορόνα-γράμματα, στυλ ουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ…”


Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Paco Ignacio Taibo II, “Στην Ίδια Πόλη Υπό Βροχή”.

Εγώ αυτά θα ήθελα να πω με αφορμή την ημέρα του Πολυτεχνείου, δια στόματος του συγγραφέα. Γιατί για μένα, το Πολυτεχνείο δεν είναι μνημόσυνο, αλλά κάλεσμα για Δημοκρατία κι Ελευθερία. Και γιατί στο παραπάνω απόσπασμα αναγνωρίζω τον φασισμό που ζούμε κι εμείς (και που τον ονομάζουνε Δημοκρατία).

Κι ίσως τελικά η λύση να μπορεί να δοθεί όντως μόνο “σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ”!

Όπως τότε, άλλωστε.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 11, 2009

Ε δεν θέλω τίτλο!

Θέλω να μελαγχολήσω μα ο καιρός δε μου κάνει τη χάρη.
Πάλι ήλιος σήμερα.
Θέλω ν’ απομονωθώ λιγάκι μα δε μ’ αφήνουνε οι φίλοι.
Με προσκαλούνε για καφέ και κουβεντούλα.
Θέλω να επιστρέψω στο παρελθόν
Και να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου με κάτι μαύρες τρύπες
Όμως πολλά τα γεννητούρια τελευταία και δε μου μένει χρόνος
Το μέλλον με τραβολογάει από το χέρι.

Τυχερός άνθρωπος τελικά.
Κι ευτυχισμένος.

Ευχαριστώ που δε μ’ αφήνετε σε ησυχία:-)

Στην Λένα μου
Για πολλούς λόγους...