Τρίτη, Ιουνίου 30, 2009

ΖΟΛΙ - ΚΟΛΟΥΜ ΜΑΚΚΑΝ

“…Το φριχτότερο βάρος στη ζωή είναι τα όσα ξέρουν οι άλλοι για μας. Μα ίσως να υπάρχει κι ένα βάρος πιο φριχτό ακόμα κι απ’ αυτό. Που μας βρίσκει όταν οι άλλοι δεν ξέρουν τίποτα για μας, είναι το βάρος της γνώμης που έχουν ήδη, καθώς, σιωπηλά, απαιτούν από μας και μας εξαναγκάζουν να γίνουμε αυτό που έχουν στο μυαλό τους. Κι ακόμα φριχτότερο κι απ’ αυτό είναι το πώς συμμορφωνόμαστε, φεγγαρένια μου, κι εγώ είχα συμμορφωθεί απόλυτα…”

Σκέψεις που έκανα για πολλά χρόνια πριν φύγω γι’ αυτό το σύντομο φετινό ταξίδι μου. Σκέψεις απ’ τις οποίες απελευθερώθηκα το διάστημα που έλλειπα. Σκέψεις που με ξανάσφιξαν ορμητικά, σε χρόνο ρεκόρ απ’ τη στιγμή που γύρισα. Και που τις είδα σαν σε καθρέφτη στο πρώτο βιβλίο που έπιασα να διαβάσω…


....................Το βιβλίο πάντως είναι λιτό, λυρικό και όμορφο.
Μια γνωριμία με τους Ρομά κατά τα μέσ
α του 20ου αιώνα, περιοδεύοντας την κεντρική Ευρώπη.
Η ζωή και οι πε
ριπλανήσεις της Ζόλι, μιας τσιγγάνας ασυμβίβαστης τόσο με το μοντέλο ζωής των πολυκατοικιών, των αυτοκινήτων και των ταυτοτήτων όσο και με τα ταμπού της ίδιας της φυλής της, τα οποία ωστόσο σέβεται, και για την “κόντρα” της με κάποια από αυτά εξορίζεται και αυτοεξορίζεται, παραμένοντας παρόλ’ αυτά περήφανη για την καταγωγή της ως το τέλος. Ταξίδια, κακουχίες, προδοσίες, αλλά και έρωτες, συναισθήματα και το δικαίωμα στην ελευθερία να κοιτάς τ’ αστέρια όταν τη νύχτα πέφτεις για να κοιμηθείς κι όχι ένα κομμάτι τσιμέντο στο ταβάνι. Να μπορεί η ψυχή σου να πετάει ψηλά στον ουρανό χωρίς να κουτουλάει σε ντουβάρια και χαμηλές οροφές.

Για όσους αναρωτιούνται τι να διαβάσουν για αρχή καλοκαιριού είναι νομίζω μία καλή πρόταση.

Το Ζόλι του Ιρλανδού συγγραφέα Κολουμ ΜακΚαν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση Αυγούστου Κορτώ.

Τετάρτη, Ιουνίου 17, 2009

Απολογισμός

Και να που γράφω ξανά από τον σταθερό μου υπολογιστή, στο σπίτι μου, στην πόλη μου, στον ήλιο που γεννήθηκα. Σκέφτομαι ότι πέρυσι τέτοιο καιρό δεν ήξερα ακόμη καν ότι θα ξεκινούσα αυτό το master. Είχα μαζέψει βέβαια όλα τα απαιτούμενα κατά την διάρκεια του χρόνου, αλλά την ιδέα την είχα παρατήσει κι η προθεσμία για τις αιτήσεις είχε λήξει. Όλα γίνανε πολύ γρήγορα και τελείως αναπάντεχα, όταν μέσα στον Ιούλιο επέστερψε ο φίλος μου ο Β. απ’ το αντίστοιχο περσινό master κι άρχισε να με προκαλεί με διάφορους τρόπους να κάνω την αίτηση κι ας πέρασε ένας μήνας από την deadline. Την έκανα μόνο και μόνο για να σταματήσει να με πρήζει, όντας σίγουρη ότι αποκλείεται να με δεχτούν τόσο καιρό μετά. Αλλά…με δέχτηκαν! Και μάλιστα, μέσα σε 20 μέρες έπρεπε να έχω κάνει και την πρώτη μου εργασία και να έχω πάει στο Βέλγιο!

Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τίποτα. Όταν βρέθηκα στο Leuven ήταν σα να μου ‘ρθε ο ουρανός στο κεφάλι. Αν περιγράψω την πρώτη μέρα θα με λυπηθούν κι οι πέτρες. Η γυναίκα στο house office του Πανεπιστημίου πάντως, με λυπήθηκε σίγουρα, ή μάλλον φοβήθηκε μην της μείνω στα χέρια, γιατί ενώ δεν έδινε δωμάτιο σε κανέναν, σ’ εμένα έδωσε αμέσως.

…Δεν θα περιγράψω την συνέχεια. Αυτό το πρόγραμμα, χωρισμένο σε τρεις χώρες – Βέλγιο, Τσεχία, Αμερική- είναι τρομερή εμπειρία! Με την κυριολεκτική σημασία της λέξης “τρομερή”. Και εξαντλητική. Οι εμπειρίες είναι πάρα πολλές, πολύ συμπυκνωμένες, με πολύ γρήγορες εναλλαγές και δουλειά. Δεν μπορείς ποτέ να πεις, “εντάξει, το μόνο που έχω να κάνω είναι να συγκεντρωθώ και να διαβάσω”. Γιατί έχεις συνεχώς να αντιμετωπίζεις το στάδιο της προσαρμογής. Πάλι και πάλι. Προσαρμογής στα πάντα. Στην γεωγραφία, στις καιρικές συνθήκες, στις ιδιοσυγκρασίες των ανθρώπων, στα συστήματα και τις απαιτήσεις του εκάστοτε Πανεπιστημίου, στα πάντα!

Όλο αυτόν τον χρόνο ένιωσα όλη την γκάμα των συναισθημάτων, πράγμα που για μένα είναι όλη η ουσία της ζωής βέβαια, και με εξιτάρει στο έπακρο, αλλά την στιγμή που το ζεις δεν είναι τόσο εύκολο. Σε πολλές φάσεις ήμουν πραγματικά και απόλυτα τρομοκρατημένη! Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι έπρεπε συνεχώς να νικάω τον ίδιο μου τον εαυτό. Τις αδυναμίες του, τις λιγοψυχίες του, τους παραλογισμούς του, την ανυπομονησία, το άγχος, τις φοβίες του. Ακόμα και πράγματα στα οποία δεν ήθελα να τον νικήσω.

Τα κατάφερα όμως! Έφτασα ως το τέλος. Και τα κέρδη που μετράω είναι πάρα πολλά, με τελευταίο στην αξιολογική μου κλίμακα το πτυχίο. Όχι ότι δεν έχει σημασία και αξία βέβαια, -αλίμονο, όλος ο ντόρος γι αυτό έγινε και δεν ήταν καθόλου εύκολο- και το ‘φερα κι αυτό, τρόπαιο στην αξιολάτρευτή μου χώρα, στο άντρο της αναξιοκρατίας. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα εδώ, δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να πιστεύω ότι κάπου θα αξιοποιηθεί ντε και καλά. (Παρόλ’ αυτά, δεύτερη μέρα της άφιξής μου στην Ελλάδα έκανα και την ετήσια, εθιμοτυπική μου αίτηση για τους αναπληρωτές. Ίσα ίσα πρόλαβα. Χαχαχα!)

Κέρδισα όμως πολλά περισσότερα πράγματα απ’ αυτό. Και πολύ πιο ουσιαστικά: Για μένα και την σχέση μου μαζί μου, για την χώρα μου και τους ανθρώπους της (που είχα υποτιμήσει πολύ τα προηγούμενα χρόνια), για τους “δικούς μου” ανθρώπους, για τον κόσμο και την ζωή γενικότερα…

Δεν ξέρω αν όλα αυτά με έχουν αλλάξει κιόλας. Ούτε αν αυτές οι αλλαγές θα είναι κάτι μόνιμο. Προς το παρόν όμως, μετράω μόνο κέρδη. Ή τουλάχιστον, αυτά δείχνουν να υπερέχουν κατά πολύ! Νιώθω πιο ζωντανή από πριν, με μεγαλύτερη διάθεση να προσπαθήσω περισσότερο και πιο σίγουρη για το τι ΔΕΝ θέλω.

Οφείλω βέβαια να δηλώσω ότι σε όλη αυτή την προσπάθεια δεν ένιωσα μόνη. Και δεν εννοώ μόνο τον απερίγραπτο Tertuliano που πηγαινοερχόταν και βοηθούσε με χίλιους δυο τρόπους. Είχα μεγάλη συμπαράσταση και αγάπη από πάρα πολλούς και μάλιστα από κάποιους δεν το περίμενα καν! Κι αυτή η συμπαράσταση, χωρίς καμιά υπερβολή, ήταν ο καταλύτης για να φτάσω ως το τέλος και να μην σβήσει η μηχανή στα μισά της διαδρομής. Νιώθω ευγνωμοσύνη. Δεν θα πω ευχαριστώ, γιατί μου είπανε πως είναι “πρόστυχη ανταπόδοση”, ελπίζω όμως ότι θα είμαι κι εγώ από κοντά στις δικές σας προσπάθειες για να τα καταφέρνουμε παρέα:-)

Τελικά, ήτανε ίσως το δυσκολότερο (για μένα) αλλά και ομορφότερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου ως τώρα.

Πέμπτη, Ιουνίου 11, 2009

ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΙΟΝΕΖΑ - Πάρτι επιστροφής...



ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΙΟΝΕΖΑ

LIVE on June:


12 Ιουνίου: ΣΕΡΡΕΣ

(Music Breakpoint Festival- Θεατράκι Σερρών)


15 Ιουνίου: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

(Summer City Festival - Βαβυλωνία Μύλος)
21
Ιουνίου: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

(European Music Day - Εμπορικό κέντρο "Μακεδονία")


Στο αυριανό βέβαια, δεν προλαβαίνω να είμαι – είναι μακριά οι Σέρρες από την Τσεχία;-)

Στα επόμενα όμως, θα ιδρώνω ασυζητητί!...Επιτέλους!

Είναι το μόνο που θέλω να σκέφτομαι…


Θενξ για το emailάκι!

Καλή επιτυχία και καλά να περάσουμε.




Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009

Paintball...

Ήμασταν σε μια πλαγιά.
Ο ουρανός ήτανε φορτωμένος μαύρα σύννεφα και γκρίζα,
αλλά κάπου ο ήλιος, κρυμμένος ο ίδιος,
πετούσε τις μπογιές του γύρω και χρωμάτιζε τα πάντα.
Η βροχή, καλά κρυμμένη κι αυτή, όμως τη μύριζες.
Την ένιωθες έτοιμη να ξεσπάσει.
Ωστόσο έπαιζε κι εκείνη στο ίδιο παιχνίδι με τον ήλιο.
Φύλαγε τα νώτα της, ώσπου να βρει κατάλληλη ευκαιρία για να ρίξει.
Ο ουρανός πορτοκαλοκόκκινος,
το πράσινο της πλαγιάς πιο πράσινο απ’ ότι συνήθως
και ξαφνικά, έν’ αερόστατο αρχίζει ν’ ανεβαίνει!
Κι ύστερα κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο…
Όλα τους στόχοι• στο paintball τ’ ουρανού.
Πυροβολούσε ο ήλιος κρυμμένος,
κάναν αντίπραξη τα σύννεφα με τη βροχή καβάλα…
…Γέμισε ο ουρανός με χρώματα έντονα, βαθιά.
Αερόστατα που θέλαν ν’ αποδράσουν, μα πάντα ανεβαίνοντας!
Και μόνο αφού περάσουν απ’ το πεδίο των μαχών.
Δοξασμένα!
Και βαμμένα με το πάθος των πολεμιστών.

…Θέλησα ν’ απαθανατίσω τη στιγμή! Έψαξα για τη μηχανή μου!...
Όμως…πώς να φωτογραφίσεις τ’ όνειρο;…
Στον ύπνο μου δεν πήρα φωτογραφική…