Σάββατο, Μαΐου 30, 2009

Charlottesville


Και η Αμερική που έζησα...

Τελικά, δεν ξέρω τι να γράψω για το Charlottesville

Δεν είναι όμορφο. Όχι δηλαδή αρχιτεκτονικά όμορφο.

Μ’ αυτά τα όμορφα κτίρια του Βελγίου ή της Τσεχίας.

Εδώ τα σπίτια δεν τα χτίζουν καν! Τα κάνουνε delivery!!!

Είναι όμως καταπράσινο και φωτεινό. Είναι νέο και ζωντανό. Κι αν το πρώτο που λες μόλις προσγειώνεσαι

σ’ αυτό είναι: “Παναγία μου! Τι ήρθα να κάνω εδώ;”,

αυτό σου επιβάλλεται με έναν τρόπο μαγικό.

Σου επιβάλλει να το αγαπήσεις, θες δεν θες.

Δεν είναι κάτι που περιγράφεται. Είναι πολύ εσωτερικό.

Από τα πράγματα που δεν εξηγούνται. Είναι συναίσθημα.

Είναι μια Αμερική μακριά από όσα ξέρουμε γι’ αυτήν μέσα από τον κινηματογράφο ή από την τηλεόραση. Είναι μια “κοινότητα”, με την έννοια της λέξης. Σαν ολόκληρη η πόλη να αποτελεί μια οικογένεια. Όλοι χαιρετούνε όλους. Αν είσαι πεζός κι ακούσεις κόρνα να είσαι σίγουρος ότι είναι για να σε χαιρετήσουν. Όλοι σου χαμογελούν. Στα μαγαζιά σε ρωτούν: “How are you today, sir/miss?” πριν απ’ οτιδήποτε άλλο και στο λεωφορείο χαιρετάς τον οδηγό όταν μπαίνεις και του λες ευχαριστώ όταν σου ανοίγει για να κατεβείς…

Κι όλα αυτά, όχι τυπικά, όχι καταναγκαστικά. Είναι κάτι που τους βγαίνει αυθόρμητα. Έτσι έχουν μάθει και γι’ αυτούς αυτό είναι το αυτονόητο. Τους έχει γίνει Φύση. Και, ξέρω, σας ακούγεται λίγο χαζοζαρούμενο –κι εγώ κάπως έτσι σκεφτόμουν στην αρχή- όμως νομίζω τελικά ότι το κατατάσσω στα θετικά. Είναι καλό. Καταρχήν, ξεκινάς καλοπροαίρετα, με θετικές προδιαθέσεις. Τους νιώθεις όλους φιλικούς και προσιτούς, νιώθεις άνετα να μιλήσεις, να ρωτήσεις, να ανοιχτείς… Στις γειτονιές όλα ανήκουν, κατά κάποιον τρόπο, σε όλους. Ακόμη και στο “σπίτι σου” δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θες εσύ. Αν δεν κουρέψεις το γκαζόν στην αυλή σου, θα έχει λόγο και ο διπλανός. Κι εσύ θα ξέρεις ότι θα έχει δικαίωμα να έχει λόγο. Στα σχολεία ο δάσκαλος δεν είναι η αυθεντία που θα σου τα μάθει όλα και θα επιβληθεί. Είναι αυτός που θα σε βοηθήσει να μάθεις και να ανακαλύψεις. Ακόμη κι όταν ένας μικρός μαθητής, προσχολικός για παράδειγμα, κάνει κάτι παράτυπο, ο δάσκαλος, αφού του ζητήσει να διορθώσει την συμπεριφορά του, θα του πει κι ευχαριστώ που συμμορφώθηκε. Υπάρχει σεβασμός στην προσωπικότητα, ή μάλλον στην οντότητα του άλλου, ανεξάρτητα από την ηλικία ή την θέση του. Κι αυτό ακολουθείται μέχρι και στο Πανεπιστήμιο.

Κανένας δεν το παίζει εξουσία κανενός. Ούτε καν η αστυνομία. Δεν έχει καμία σχέση με τους αστυνομικούς που βλέπουμε εμείς εδώ, στην Ελλάδα, που στέκονται προκλητικά και με ύφος “γ….. και δέρνω”. Αυτοί αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους σαν δουλειά και τίποτ’ άλλο. Κάνω ό,τι είναι να κάνω, ήρεμα, απλά κι ανθρώπινα, μέχρι να τελειώσω το οχτάωρό μου και να συνεχίσω την υπόλοιπη ζωή μου. Το ίδιο και οι Πανεπιστημιακοί. Γενικά, όλοι μου φάνηκαν ότι τη δουλειά τους την αντιμετωπίζουν ακριβώς ως αυτό που είναι: Μια δουλειά. Τίποτα παραπάνω. Δεν είναι το κοινωνικό τους προφίλ. Η ταυτότητά τους ή καταξίωσή τους.

Και να σκεφτείς ότι το Charlottesville είναι προνομιούχα περιοχή. Για ανθρώπους με λεφτά δηλαδή. Όχι αστεία. Μία πόλη καθαρά φοιτητική, με το Virginia University να είναι ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και τα δίδακτρα 11.000 δολάρια το εξάμηνο!!! Πώς μπορούνε και δεν είναι ψωνισμένοι όλοι μαζί, είναι κάτι ακόμα που με εξέπληξε! Είναι βέβαια ψωνισμένοι με το Πανεπιστήμιό τους, με την έννοια ότι θα φορούν τα πάντα με το σήμα του UVA, αλλά ως εκεί. Κάθε μέρα τους βλέπεις στους δρόμους να τρέχουν, ξαπλώνουν στα γρασίδια με τα λαπτοπ, διοργανώνουνε events, άλλα σε κάθε χώρο, ένα σωρό παιχνίδια και αγωνίσματα, ένα σωρό γήπεδα μόνιμα απασχολημένα με σπορ “περίεργα” για μας, λακρός, γκολφ, ράγκμπι, φρίσμπι με μαγιό στο προαύλιο του Πανεπιστημίου, χοροί και πάρτι, σκετσάκια και τραγούδια κι όλ’ αυτά, ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ!



Είναι μεγάλος ο κατάλογος. Πάμπολλες οι εντυπώσεις. Μα τα συναισθήματα πολύ περισσότερα και πάρα πολύ μπλεγμένα. Αυτή η Αμερική με εξέπληξε και την αγάπησα πολύ! Η άλλη, που περιέγραψα σε προηγούμενο ποστ – η Νέα Υόρκη- ήταν αυτή που γνώριζα ήδη θεωρητικά και την περίμενα. Την θαύμασα μεν αλλά δεν θα την ήθελα δικιά μου.


Στο σύνολό της, η Αμερική με διχάζει. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς συμβαίνει κι αν θα μπορέσω να το κρίνω σωστά. Προς το παρόν, μιλάω πιο πολύ με το συναίσθημα.

Όπως και να ‘χει, ήτανε μάλλον η πιο δύσκολη αλλά και η πιο όμορφη κι ενδιαφέρουσα εμπειρία της ζωής μου! Νιώθω πολύ τυχερή!

Και το Charlottesville το νοσταλγώ ήδη…


Κυριακή, Μαΐου 17, 2009

ευρωβιζιον

Τι γίνεται; ΧαβαλΑδιάσατε αρκετά με την ευρωβιζιον?
Την έβλεπα κι εγώ μέσω ίντερνετ, αλλά τα πήρα με τσι παρουσΧιάστρες (πολλά θα 'χα να πω, μα μόνο ενδεικτικά: είδανε την Τουρκάλα χοντρή, είδανε τον Δανό πανέμορφο!!!, λέω να τις συμπεριλάβω στην εργασία μου ως "people with visual impairments". Ααα!!!) αλλά και με μας, που δώκαμε το 12άρι στο γιουκέι!!! Αν είναι δυνατόν! Γιατί καλέ? Πέρα από το ότι το τραγούδι ήταν το πιο χιλιοπαιγμένο σαπουνοπερέ άΖμα -
το οποίο έχω ακούσει από τότε που γεννήθηκα ένα εκaτομμύριο φορές.
ΣΤΟ ΓΙΟΥΚΕΙ??? Μα γιατί?


Πάντως, εγώ πιστεύω ότι τον Ρουβά, τόσο την προηγούμενη φορά όσο και τώρα, τον πήρε στο λαιμό του ο Ευαγγελινός. Αφού το έχει ο άνθρωπος! Τι μου τον περιορίζεις δυο βήματα δεξιά δυο αριστερά! Δώστου λίγο αέρα. Λίγο χώρο.
Εγώ καλύτερη χορογράφος θα 'μανε!

Ε μα!

Άντε! Και του χρόνου!

Τρίτη, Μαΐου 05, 2009

New York

Τελικά, είδα δύο Αμερικές. Μία αυτή που έζησα 2 μήνες, το Charlottesville της Virginia, και μία αυτή που επισκέφτηκα για μια βδομάδα, τη Νέα Υόρκη.

Καμία σχέση!

Και θα αρχίσω από την δεύτερη.

New York…



Αναμφισβήτητα, εντυπωσιακή πόλη! Άπειρα πράγματα να δεις, άπειρες σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμοί στο κεφάλι σου. Τεράστια…μεγέθη! Και τι να απαριθμήσω σε μερικές γραμμές; Από την 5th Avenue και το Central Park, την Broadway str, την Times Square με το νέον και τα φώτα νύχτα-μέρα, το Empire State building όπου ανεβήκαμε 80 ολόκληρους ορόφους σε ένα μόλις λεπτό με το ασανσέρ (κι άλλους 4 με τα πόδια) κι είδαμε τη Νέα Υόρκη στο πιάτο by night, το Metropolitan Museum of Art με απίστευτα ενδιαφέροντα εκθέματα, την Wallstreet ή το Flat Iron με την περίεργη, γωνιώδη πλευρά του, το Manhattan, τη γέφυρα του Brooklyn…Το άγαλμα της Ελευθερίας (πολύ κακό για το τίποτα), το Harlem όπου μέναμε ή το σημείο μηδέν…

Αδύνατον φυσικά να τα περιγράψω αναλυτικότερα εδώ πέρα, αλλά δε νομίζω πως θα είχε και κανένα νόημα. Μερικές σκέψεις και συναισθήματα θέλω μόνο να εκφράσω, κι αυτά με κάθε επιφύλαξη, γιατί 5 μέρες είναι πολύ λίγες για να βγάλεις συμπεράσματα αλλά και γιατί όσα σκέφτομαι είναι ακόμη συγκεχυμένα και πολλές φορές συγκρούονται κιόλας μέσα μου.

Πολύ ωραία και…επιμορφωτική εμπειρία. Δεν λέω. Σίγουρα όμως, δεν πρόκειται για μία φιλική, ανθρώπινη πόλη. Αυτά τα τεράστια κτίρια σε εντυπωσιάζουν αλλά καταπνίγουν οτιδήποτε άλλο. Έβλεπα τους ανθρώπους να περπατούν στους δρόμους και σκεφτόμουν ότι πουθενά αλλού οι άνθρωποι δεν μου έμοιασαν τόσο μικροσκοπικοί. Από κάθε άποψη. Σα να μην έχουμε καμιά αξία εμείς κι ας είμαστε εμείς αυτοί ακριβώς που δημιούργησαν αυτά τα τερατουργήματα.


Για να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, την ιδιότητά μου ως ανθρώπινο ον, την ταυτότητά μου και την αξία μου, αναγκαζόμουνα να κάνω κάθε τόσο αναδρομή σε ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα από τότε που γεννήθηκα. Απαριθμούσα ένα ένα όλα όσα έχω κάνει, προσθέτοντας συμβάντα, καταστάσεις, εμπειρίες, επιτυχίες κι αποτυχίες, συναισθήματα…ώσπου τελικά να νιώσω ξανά ότι υπάρχω κι ότι είμαι πολύ “πλούσια”. Πολύ πιο πλούσια απ’ όλον αυτόν τον πλούτο γύρω μου. Αν το σκεφτείς σοβαρά ένα λεπτό, αυτά τα τεράστια κτίρια είναι ικανά να σε καταστρέψουν με την ύπαρξή τους και μόνο. Τα κοίταζα απ’ έξω και μου φαινόταν αδύνατο να υπάρχει ζωή μέσα σ’ αυτά. Έβλεπα κι αυτούς που περπατούσαν ανάμεσά τους κι έλεγα, αποκλείεται να γνωρίζουν άλλους ανθρώπους. Να συνομιλούν, ν’ αγαπούν ή ν’ αγαπιούνται. Τέτοιες πόλεις δεν αφήνουνε χώρο για συναισθήματα. Σε κάνουν να ξεχνάς την ίδια την υπόστασή σου…


Ίσως έτσι εξηγούνται πολλά…



Πουθενά αλλού δεν είδα πιο καθαρά ότι κυβερνά το χρήμα, η ύλη, τα κατασκευάσματα του ανθρώπου κι όχι ο ίδιος ο άνθρωπος. Πουθενά αλλού αυτή η διαπίστωση δεν ήταν πιο ξεκάθαρη για μένα.

Κι όσο κι αν ήταν ενδιαφέρουσα η εμπειρία, όσο κι αν νιώθω ότι αν έμενα παραπάνω θα διαπίστωνα κι άλλα πολλά ακόμα, είναι ανακουφιστικό το ότι έφυγα αρκετά νωρίς, πριν να προλάβει να χαθεί η σχετική “μαγεία” και να με πάρει το τσιμέντο από κάτω. Δεν ξέρω αν έχω τις απαιτούμενες αντιστάσεις ώστε να παραμένω αποστασιοποιημένη, χωρίς να μελαγχολώ και χωρίς να συρρικνώνομαι…

Ούτε και μου ήτανε ευχάριστο να βλέπω άστεγους να κοιμούνται σε χαρτοκιβώτια στα σκαλοπάτια των εκκλησιών ή να σκοντάφτω πάνω τους επειδή δεν μπορούσα να τους πάρω καν χαμπάρι όταν τις βροχερές μέρες κοιμόντουσαν μέσα στα πεζοδρόμια για να είναι κάτω από υπόστεγα.



Με κάθε επιφύλαξη λοιπόν όλα όσα γράφω εδώ πέρα, και χαίρομαι, νιώθω πάρα πολύ τυχερή που ήρθα στη Νέα Υόρκη, αλλά…χαίρομαι και που έφυγα… Και χαίρομαι και που είμαι απ’ την Ελλάδα…Και χαίρομαι και που ζω στην Θεσσαλονίκη και που κατάγομαι από ένα απίστευτα μικρό χωριουδάκι στα Γρεβενά, πάνω σ’ ένα βουνό μέσα στο πράσινο, με τον Βενέτικο να κολυμπώ το καλοκαίρι, νόστιμο τυρί, ξυλόσομπες μες στον χειμώνα, αρώματα από δέντρα, χώματα, νερά και εποχές κι έναν ουρανό τίγκα σε αστέρια που δεν μπερδεύονται με φώτα και δεν σβήνονται από ουρανοξύστες. Όλα όσα, δηλαδή, καλλιεργούν τα όνειρα, τη φαντασία, τα συναισθήματα. Υπήρξα πολύ τυχερή, τελικά.


Και τώρα που το θυμήθηκα: Ε τι χάλι ήταν κι αυτό με τα Starbuck's! Δεν υπάρχει γωνία στη Νέα Υόρκη χωρίς αυτά! Ούτε μία! Βάζω στοίχημα πως είναι περισσότερα κι από τα αστυνομικά τμήματα. Αυτά κυβερνούν αυτή τη χώρα. Και το χειρότερο είναι ότι βάλαν στόχο και τις υπόλοιπες.


Παρασκευή, Μαΐου 01, 2009

Καλό Μήνα

Όταν αυτό που σε εξαντλεί είναι αυτό που σε γεμίζει,
ποια είναι η λύση?...


Ρητορική η ερώτηξη.
Πάμε παρακάτω.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!