Τετάρτη, Απριλίου 30, 2008

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Επειδή η Πρωτομαγιά ως γνωστόν, “δεν είν’ αργία είν’ απεργία” κι επειδή όλοι πιστεύω ότι καταλαβαίνουμε καλά πλέον πως τα πράγματα σφίξανε και συνεχίζουνε να σφίγγουνε επικίνδυνα, θα κάνω την δική μου αναφορά στη μέρα, μ’ ένα ποστ κι ένα τραγούδι.
Όχι μία ακόμη ιστορική/επετειακή αναφορά στη μνήμη όσων αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, αλλά μία πρόσκληση μάλλον, για αγώνες που πρέπει να κάνουμε εμείς. Οι αγώνες άλλωστε πιστεύω πως είναι ο πραγματικός φόρος τιμής σ’ εκείνους αλλά και ο μονόδρομος για μας, αν δεν θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε πως θα μας χαριστούν όσα μας ανήκουν.
Όχι άλλα λόγια δικά μου. Παραθέτω ένα κείμενο που μοιράζανε οι εκπαιδευτικοί κατά τη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση που κάνανε πέρυσι και που νομίζω ότι πολύ απλά και όμορφα τα λέει όλα.
Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και κάντε τη μεταφορά σε όποιον χώρο επαγγελματικό κι αν ανήκετε.

- Εσείς κυρία θα απεργήσετε;

- Φυσικά παιδί μου.
- Και θα πληρώνεστε τις μέρες της απεργίας;
- Όχι παιδί μου.
- Κι αν τα αιτήματα σας δικαιωθούν θα αφορούν κι αυτούς που δεν απείργησαν;
- Μα φυσικά.
- Μα αυτό κυρία, εκτός από άδικο, είναι κι άτιμο.
(αυθεντικός διάλογος ανάμεσα σε εκπαιδευτικό και μαθητή λίγο πριν την απεργία)

Μας έλεγες: «Με 24ωρες και 48ωρες απεργίες τίποτα δεν γίνεται»
Για αυτό και ‘μεις αποφασίσαμε αγώνα διαρκείας. Αν έρθεις μαζί μας θα είμαστε πιο δυνατοί. Αν έρθεις μαζί μας θα νικήσουμε συντομότερα.

Μας λες: «Δεν μπορώ να χάσω μεροκάματο. Δεν έχω. Με πνίγουν οι ανάγκες. Λυπάμαι.»
Σου λέμε: Δεν απεργεί αυτός που «έχει». Απεργούμε όλοι για να «έχουμε».
Και το δικό μας βιβλιάριο αδειάζει πριν τελειώσει το δεκαπενθήμερο. Κι εμείς δάνεια έχουμε. Κι αν χρειαστεί θα ξαναδανειστούμε, για να μη γίνουμε άδικοι, άτιμοι κι ανεύθυνοι.
Για να μη γίνουμε απεργοσπάστες. Κατάλαβε το. Μας προσβάλλει ο εγωισμός σου.
Κι εμείς ανάγκες έχουμε. Γι’ αυτό και απεργούμε.

Μας λες: «Πρέπει να βρούμε διαφορετικές μορφές πάλης»
Σε προσκαλέσαμε σε τόσες συνελεύσεις και σε προσκαλούμε και τώρα να ‘ρθεις μαζί μας και να μας πεις τις δικές σου μορφές πάλης για να τις περπατήσουμε μαζί.
Σου λέμε πάντως καθαρά και ξάστερα: στο βασίλειο της «ελεύθερης οικονομίας» τα πάντα «κοστίζουν». Και πάνω απ’ όλα οι αγώνες.

Μας λες: «έλα μωρέ, με την απεργία τίποτε δεν γίνεται».
Σου λέμε: Πολλά γύρω μας γίνανε. Μήπως δεν ξέρεις ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε; Μήπως δεν ξέρεις ότι αυτά που σήμερα ακόμα κρατάμε τα πήραμε με τους αγώνες των προηγούμενων;
Άλλωστε καταλαβαίνεις τι μας περιμένει χωρίς την απεργία. Το βλέπεις δέκα χρόνια τώρα. Στη δουλειά που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη. Στο μισθό που λιγοστεύει. Στη σύνταξη που απομακρύνεται. Στα μάτια των μεγαλύτερων μαθητών που κάθε μέρα αδειάζουν από τη δυσπιστία γι’ αυτό που τους περιμένει.
Την απεργία δεν την κάνουμε εμείς. Την κάνουν αυτοί που κάθε μέρα πριονίζουν περισσότερο το δικαίωμα μας να εργαζόμαστε με αξιοπρέπεια.
Αυτοί που με τους ασφαλιστικούς τους νόμους θέλουν να κάνουν τις τάξεις μας –εκτός από χώρους ζωής μας- και χώρους θανάτου μας.
Αυτοί που πιστεύουν πως δεν πιστεύουμε τα λόγια για αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη που καθημερινά διδάσκουμε στους μαθητές μας.

Μας λες: «ποιος θα μας ακούσει; ποιος νοιάζεται τώρα για την εκπαίδευση;»
Σου απαντάμε. Εσύ. Κι εμείς. Και χιλιάδες άλλοι που βλέπουν πως το αυτονόητο στις μέρες μας παράλογο βαφτίζεται, πως το αίτημα να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας βαφτίζεται κλοπή, πως το δικαίωμα στη δουλειά και τη μόρφωση βαφτίζεται άχρηστη πολυτέλεια, πως η καταδίκη των φτωχών μέσα από την εμπορευματοποίηση της παιδείας λογίζεται μεγάλη εξυπνάδα, πως το ανθρωπιστικό κέρδος από την κουλτούρα υποχωρεί μπροστά στην «κουλτούρα του κέρδους».

Μας λες: «δεν έχω εμπιστοσύνη στην ηγεσία»
Σου λέμε: Σε προσκαλούμε (και τώρα) να ‘ρθεις στις συνελεύσεις για να σ’ ακούσουμε και να μας ακούσεις. Να δικαιολογήσουμε το «συν» του συνάδελφου μέσα από την κοινή μας απόφαση. Κι αν χάσουμε να ψάξουμε μαζί για το λάθος. Για να ξαναρχίσουμε τους αγώνες πιο σωστά. Έτσι κι αλλιώς θα έχουμε κερδίσει τη δυνατότητα να είμαστε μαζί, χωρίς να ντρέπεσαι, χωρίς να ντρεπόμαστε. Κι αν κερδίσουμε μαζί να χαρούμε.

Λες στους μαθητές σου: «στη ζωή πρέπει να βαδίζετε με ψηλά το κεφάλι»
Σε ρωτάμε: Με πόσο ψηλά το κεφάλι μπορούν να βαδίσουν οι «προσκυνημένοι»;
Το ξέρεις καλά και το ξέρουμε. Οι μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιείς για να αποφύγεις τη συστράτευση έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Πίσω τους μπορούν να κρυφτούν μικροί άνθρωποι.
Σου λέμε λοιπόν για στερνή φορά: Όποιος μάθημα κάνει σαν αρχίζουν τα μαθήματα των αγώνων κι αφήνει άλλους να αγωνισθούν για πράγματα που κι αυτόν τον αφορούν θα πρέπει δειλός κι ανεύθυνος να λέγεται.
Κι αν έρθει στην ήττα για να πει «εγώ σας τάλεγα» θα πρέπει επιπλέον κι αναίσθητος να λέγεται: αφού τα πράγματα που χάθηκαν κι αυτόν αφορούσαν.
Κι όταν έρθει στη νίκη με το τενεκεδάκι του απεργοσπάστη να μοιραστεί τα κέρδη,
πέρα από δειλός και ανεύθυνος και αναίσθητος, κι άτιμος να λέγεται πρέπει,
αφού τα πράγματα που με την τιμή των αγώνων και τους αγώνες της τιμής κερδήθηκαν
ήταν πράγματα που κι αυτόν αφορούσαν.


Αυτά!
Και το τραγουδάκι που τραγουδούνε πάντα αυτή τη μέρα στο τέλος της πορείας και που εμένα πάντα με συγκινεί πολύ.
Καλή Πρωτομαγιά
Στους δρόμους ελπίζω…


Κυριακή, Απριλίου 27, 2008

...........

Σήμερα ξύπνησα αργά –πολύ αργά για μένα- και δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω τι θέλω να κάνω. Δεν ήξερα αν θέλω να διαβάσω, ν’ ακούσω μουσική, να βγω έξω να τρέξω, να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι ή να βγω με φίλους για καφέ. Η μέρα ψιλομουντή αλλά δεν μπορώ να πω ότι μ’ επηρεάζει αρνητικά. Μάλλον φιλική τη νιώθω.
Έκανα έναν καφέ και…δεν ξέρω…είναι απ’ τις ελάχιστες φορές που δεν «χρησιμοποιώ» μουσική…Μες στο κεφάλι μου συμβαίνουν διάφορα. Ίσως γι’ αυτό. Ίσως να επικρατεί πολλή φασαρία εκεί μέσα ήδη.
Μπερδεύονται τα πριν με τα τωρινά και τα μελλούμενα –άλλα συναισθήματα για κάθε χρόνο- τα σωστά με τα λάθη, η αλήθεια με το ψέμα κι η πραγματικότητα…Άλλο πράγμα η πραγματικότητα, άλλο η αλήθεια, άλλο η καθημερινότητα κι όλ’ αυτά κομμάτια ΜΙΑΣ ζωής, της ίδιας ζωής, που δεν ξέρει πώς να τα ταιριάξει μεταξύ τους χωρίς να διχάζεται, να μπερδεύεται και να “παραφρονεί”.
Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζω σε πολλούς κόσμους ταυτόχρονα. Και δεν μιλάω για την φαντασία
–αν και, εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι αυτήν μια πραγματικότητα γι’ αυτόν που φαντάζεται; Καταναλώνει χρόνο, ενέργεια, «ζει» κάποια πράγματα, βιώνει μία κατάσταση. Και στο μεταξύ, περνάει κάποιος χρόνος, λεπτά ή ώρες, χρόνος της ζωής του, υπαρκτός χρόνος που δεν θα επιστρέψει, έχει όμως γραφτεί στην ιστορία του και στην φθορά των κυττάρων του.
Όμως εγώ δεν εννοώ αυτό. Εννοώ κανονικούς κόσμους. Κόσμους που γνωρίζει κανείς στην πορεία της ζωής του, όσο συνεχίζει να κινείται και να μαθαίνει… Όσο είναι παιδί, τα πράγματα είναι απλά. Ο κόσμος είναι η οικογένειά του. Λίγο μετά, προστίθεται ένας ακόμα, διαφορετικός, με άλλη σύνθεση προσώπων και άλλους κανόνες. Το σχολείο. Καθώς μεγαλώνει και ανάλογα με τις ασχολίες και τις συναναστροφές του, πάρα πολλοί κόσμοι προστίθενται, στους οποίους παίρνει μέρος ή πρέπει να πάρει ή θέλει να πάρει…Άλλο ένα πράγμα που μπερδεύεται στο μυαλό μου και προσθέτει κι αυτό στο μπάχαλο που επικρατεί: το “θέλω” με το “πρέπει” και με το “μπορώ”…
Και πάνω απ’ όλ’ αυτά, σαν σκιά…σαν ευχή και κατάρα μαζί, ο χρόνος.
…Δεν ξέρω τι κάνει στους άλλους ο χρόνος, νομίζω όμως ότι σ’ εμένα κάνει το αντίθετο. Όταν σκέφτομαι το χρόνο σαν απειλή, σαν κάτι που πρέπει να προλάβω, τα “πρέπει”, οι “κανόνες”, οι “απιθανότητες” και το “λογικό” εξουδετερώνονται. Η σημασία και η έπαρσή τους εκμηδενίζονται. Συνθλίβονται. Και τότε θέλω να τα κάνω όλα! Όλα αυτά που θέλω αλλά “δεν πρέπει”, όλα αυτά που “δεν γίνονται”, που ανήκουν σ’ άλλον κόσμο ή δεν είναι “λογικά” (Who says so?) Και το μόνο που με σταματάει είναι το μυαλό των υπολοίπων που συμπεριφέρονται σα να ‘ναι δεδομένοι πάνω στη γη, σα να πρόκειται να ζήσουνε για πάντα κι όλο αναβάλουνε τα θέλω τους και ζουν με…σύνεση. Εγώ πάντως, δεν ξέρω αν θα ζω αύριο. Κανένας δεν μου το εγγυάται. Κι εδώ είναι κι η ερώτησή μου: αν σου έλεγαν ότι σίγουρα σε δυο βδομάδες θα πεθάνεις, σε ποιο “πρέπει” θα έδινες σημασία προκειμένου να κάνεις κάτι που θέλεις πολύ; Τι θα ήταν τότε αλήθεια και τι όχι; Τι θα σου φαινότανε απίθανο και τι παράλογο; Τι “λογικό” θα σε σταματούσε;…Ή μήπως θα βρισκόσουν τότε υπό την επήρεια κάποιας τρέλας; Εγώ λέω, καθόλου! Καμιά τρέλα! Απλά, τότε θα αποκτούσες άλλη σχέση με τον χρόνο και τα πράγματα. Τότε, κάποια πράγματα θα είχαν άλλο βάρος.
Μάλλον το πραγματικό τους.

Τετάρτη, Απριλίου 16, 2008

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Παράβολο από ΔΟΥ: 10€
Μεταφρασμένο πτυχίο αγγλικών: 30€
Μεταφρασμένο πτυχίο ισπανικών: 30€
Σφραγίδα για κάθε πτυχίο χρήσης H/Y: άλλα ποσά που δεν θυμάμαι…ζαλίστηκα!
Έξοδα αποστολής στον φορέα προκήρυξης: 5€
Δηλαδή, γύρω στα 100€ για να κάνεις απλά μια αίτηση!
(Για να μην πω για το ψυχικό και σωματικό κόστος)
Θέσεις γυμναστών σε όλη την Ελλάδα: 4!!!
Αδιόριστοι γυμναστές: ?!!!!!!!!!!!!???
Πάντως, στον τελευταίο ΑΣΕΠ ήμασταν 12.000 υποψήφιοι…οπότε υπολογίστε…
Και βέβαια, θα περάσεις κι από συνέντευξη στην Αθήνα (να υπολογίσω και τα έξοδα του ταξιδιού με τις νέες τιμές στα διόδια?), από 6 άτομα.
Και πείτε μου έναν που να πιστεύει ότι οι θέσεις αυτές δεν είναι καπαρωμένες ήδη.
Και το ξέρουν όλοι. Αλλά όλοι πηγαίνουν.
Κι εγώ μαζί. Κι η κολλητή μου, μουσικολόγα εκείνη για 8 θέσεις, ε! είναι σε καλύτερη μοίρα, δεν είναι? ΧΑΧΑΧΑ!
Στα 7 με 10 λεπτά που ήμασταν στο ταχυδρομείο ήταν τουλάχιστον άλλοι 10 για τον ίδιο σκοπό. Αναρωτιέμαι∙ όλη τη μέρα, πόσοι? Κι όλες τις προηγούμενες μέρες? Και σ’ όλη την Ελλάδα?
Κι όμως, πάνε! Όλοι πάνε!
Τελικά δεν την έκανα την αίτηση…Αυτή τη φορά, δεν άντεξα το δούλεμα. Ξεκίνησα τη διαδικασία, μάζεψα το χαρτομάνι, ξενύχτησα μες στο άγχος, έχασα και τα 20 πρώτα €, αλλά όταν υπολόγισα το σύνολο, τους έστειλα στον διάολο!
Αλήθεια, υπάρχει άλλη χώρα όπου το επίσημο κράτος φέρεται τόσο μα τόσο πρόστυχα?
Ζητούν από ανέργους (που οι ίδιοι δημιουργούν) να δίνουν κάθε τόσο τόσα χρήματα για μία προκήρυξη που βγάζει μάτι πως είναι σικέ απ’ την αρχή.
Κι άντε, να κάνω τη χαζή και να πω ότι δεν είναι σικέ. Για ποιον δουλεύουν, δε μας λένε?
Για τους δικηγόρους? Για τα μεταφραστικά? Για ποιους? Βοηθήστε με να καταλάβω, αν ξέρετε. Εμένα μου φαίνονται όλοι μια συντεχνία απατεώνων.
Θα καταλάβαινα να δώσω αυτά τα χρήματα (λέμε τώρα!) αν μου λέγαν να προσκομίσω όσα ζητούν ΕΦΟΣΟΝ με προσλαμβάνανε. Όχι όμως απλά και μόνο για την αίτηση. Αν αυτό δεν είναι χυδαιότητα τότε ποιο είναι?
Και τέλος πάντων, και όλοι εμείς που παίζουμε και ξαναπαίζουμε το παιχνιδάκι τους πάλι και πάλι -καθόλου από αφέλεια αλλά από ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ- τι προβατάρες είμαστε τελικά!!!
Πόσες φορές ηλίθιοι! Πάλι και πάλι! Και μέχρι πότε!

Κατά τ’ άλλα, η εξυγίανση του αθλητισμού τους μάρανε! Από άρρωστα μυαλά (η αρρώστια της ματαιοδοξίας, της αχορταγιάς και της ανηθικότητας!), τι εξυγίανση να περιμένεις! Και ποιον πείθουν ότι τους νοιάζει? Μας δουλεύουνε? Αφού δεν έχουν καν αθλητισμό. Μόνο ντόπινγκ!
Άει στο διάολο! Αυτό έχω μόνο να πω!
………………………………………………………………………………………………
Κι ήρθε η ώρα εδώ να κολλήσω κι ένα μπλογκοπαίχνιδο που χρωστάω στην Ανεφελίτσα και που μ’ όλες αυτές τις μπούρδες το άργησα πάρα πολύ. Αλλά τώρα, κολλάει κιόλας γάντι!
Γιατί το παιχνιδάκι έχει ως εξής: Πρέπει να γράψω τα τρία τραγούδια που μπορούν να μου φέρουν ως και δάκρυα στα μάτια. Καλά, κατά καιρούς το παθαίνω με διάφορα. Αφού όμως πρέπει να πω τρία, θα πω αυτά με τα οποία το παθαίνω σχεδόν πάντα.

1) Το «Πέσατε Θύματα» από τα ΑΝΤΑΡΤΙΚΑ.
2) Το «Δεν πα’ να μας χτυπάν» του Άσιμου
3) Το «Βαρέθηκα» του Άσιμου.


Από τα τρία, λόγω ποστ, επιλέγω να βάλω το τρίτο, μια που εκφράζει ΑΠΟΛΥΤΑ αυτό που θέλω να πω.
Καλή ακρόαση!