Πέμπτη, Δεκεμβρίου 25, 2008

Επιστροφή

«…Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Ελληνικό και κατεβήκαμε τις σκάλες, μας περίμεναν συγκλονιστικές εκπλήξεις. Το πολυπλόκαμο τέρας του τσιμέντου είχε μεταμορφωθεί σε μια μυρωμένη κηπούπολη και τα νευρόσπαστά του σε οικείους και ευγενικούς ανθρώπους. Κάποιος με έσπρωξε από δίπλα και το εξέλαβα ως φιλικό άγγιγμα με τον αγκώνα, δυο γυναίκες συζητούσαν για εξόχως συναρπαστικά θέματα μόδας, τ’ αυτί μου έπιασε ένα «ρε μαλάκα» στον περίγυρο, που μου φάνηκε σχεδόν ποιητικό.
Και τώρα τι θα έκανα; Τα σπουδαία και τα σημαντικά βεβαίως. Πρώτα-πρώτα, θα άκουγα και θα καταλάβαινα τις ομιλίες τριγύρω μου, μετά θα διάβαζα τις επιγραφές, θα αγόραζα μια εφημερίδα, θα έπινα ένα ποτήρι δροσερό νερό. Θα έβγαινα στο μπαλκόνι και θα έβλεπα δέντρα από κάτω. Θα άραζα αναπαυτικά, βρε αδερφέ, στη λεκάνη της τουαλέτας με πλάι μου το χαρτί υγείας και όχι καθιστός στα γόνατα με πλάι μου το λάστιχο του νερού. Αυτά θα έκανα. Κι άλλα πολλά ανάλογα και εξίσου συναρπαστικά, αυτά που μόλις πρόσφατα είχα ανακαλύψει…»

Αυτά ένιωσε και έγραψε ο Τόλης Νικηφόρου στο διήγημά του «Τα σπουδαία και τα σημαντικά» που περιλαμβάνεται στη συλλογή του «Ο δρόμος για την Ουρανούπολη». Και που η τύχη, όπως πάντα κάνοντάς μου πλάκα, μ’ έκανε και το διάβασα μέσα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, καθώς περίμενα την πτήση μου για Θεσσαλονίκη.
Βέβαια ο συγγραφέας αναφέρεται στην επιστροφή του από ένα ταξίδι στην Αφρική και μάλιστα πριν από χρόνια.
Ε λοιπόν, εγώ ένιωσα ακριβώς τα ίδια επιστρέφοντας από την «πρωτεύουσα της Ευρώπης», λίγο πριν μπει το 2009!!!
Μπορώ μάλιστα να προσθέσω κι άλλα πολλά στα σπουδαία και τα σημαντικά που θα έκανα –και έκανα- πατώντας το πόδι μου στην Θεσσαλονίκη μου.
Ότι, ας πούμε, θα πήγαινα επιτέλους για καφέ και δεν θα μου τον έφερναν σε ραγισμένη ή βρόμικη κούπα. Ότι μαζί με τον καφέ θα μου φέρναν και νερό. Ότι γύρω μου θα παρατηρούσα ανθρώπους να μιλούν, να γελούν, να χειρονομούν κι όχι να κάθονται ευθυτενείς, ο ένας ακριβώς απέναντι από τον άλλον, προσέχοντας μην τους ξεφύγει καμιά παρανυχίδα λίγο αριστερά και βγουν απ’ την κορνίζα. Ότι θα απολάμβανα ένα υπέροχο μπάνιο, χωρίς την ντουζιέρα κολλημένη σ’ ένα συγκεκριμένο, αξεκούνητο σημείο στο ταβάνι αναγκαζόμενη να κάνω ακροβατικά, και θα το απολάμβανα μ’ αυτήν την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ τεχνολογία της ντουζιέρας στην οποία η θερμοκρασία του νερού ρυθμίζεται από τον λουόμενο, ανάλογα με το πώς το θέλει και που στην πρωτεύουσα της Ευρώπης δεν έχει φτάσει ακόμα! Αποτέλεσμα: το νερό ή είναι εντελώς παγωμένο, προσιτό μόνο για χειμερινούς κολυμβητές (και πάλι παίζεται), ή σε κατάσταση βρασμού, έτσι που να παθαίνεις εγκαύματα! Αν είσαι δε και τυχερός και το δωμάτιό σου είναι δίπλα στα ντουζ, ακούς παρατεταμένα ουρλιαχτά κι αναρωτιέσαι σε ποιον τόνο ουρλιαχτού πρέπει να σπεύσεις για βοήθεια!
Αυτά! Δεν συνεχίζω γιατί η λίστα είναι ατέλειωτη!
Χαίρομαι πολύ που δεν είμαι Ευρωπαία!
Χρόνια Πολλά
Καλές Γιορτές
Και πολλά πολλά χαμόγελα:-)

Τρίτη, Δεκεμβρίου 09, 2008

ΑΗΔΙΑ!

Σε 13 μέρες επιστρέφω…
ΠΟΥ???
Εδώ δεν μου άρεσε τίποτα! Δεν ανήκω εδώ!
Η Ελληνική πραγματικότητα όμως…..
Φρόντισε να μου υπενθυμίσει το αδιέξοδό της.

Ακόμη χειρότερα, φρόντισε να μου υπενθυμίσει την προστυχιά της.
Όχι ότι την είχα ξεχάσει βέβαια.
Αυτή με έστειλε κι εμένα εδώ, άλλωστε.
Αυτή με έδιωξε από την χώρα ΜΟΥ!

…Δεν ξέρω τι να πω…
Πώς στέκεται αυτή η κυβέρνηση ακόμα εκεί;
Μια πολιτική που στέλνει τη μισή νεολαία στα ναρκωτικά, την άλλη μισή στους ψυχιάτρους με καταθλίψεις

κι όταν κι αυτό δεν φτάσει,
κατευθείαν στον τάφο!
Με ποια κριτήρια προσλαμβάνουν τους “υπηρέτες” τους;
Με βάση το πόσο ανεγκέφαλοι και ανήθικοι είναι;
Με βάση το πόσο ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ είναι;
Με βάση το πόσο τους μοιάζουν, ίσως με λίγο χαμηλότερο IQ;
Έτσι ώστε να τους υπηρετούν και, αν δεν μπορέσουν κάπως να την σκαπουλάρουνε μετά, το πολύ πολύ να τα φορτωθούνε όλα αυτοί, ενώ εκείνοι οι άλλοι στα ψηλά, αγέρωχοι, θα εκφράζουνε τον σπαραγμό και την οδύνη τους – «σύσσωμη η πολιτική ηγεσία», πάντα! – που ένα δεξαεξάχρονο παιδί “έφυγε” έτσι πρόωρα!
Ω! Τι ατυχές συμβάν!

Α Η Δ Ι Α ! ! ! Α Η Δ Ι Α ! ! !

Τι να πω στους συμφοιτητές μου εδώ, απ’ όλα τα μέρη του πλανήτη, που με ρωτάνε για την χώρα μου; Έχουνε μείνει άφωνοι κι αυτοί μετά κι από την δολοφονία του νεαρού. Κάποιοι ήδη με ρωτούν γιατί δεν ισχύει στην Ελλάδα η θανατική ποινή.
Τι να τους απαντήσω;
Ότι είμαστε άνθρωποι προοδευτικοί;
Ή ότι έχουμε Δημοκρατία???


Θα μπερδευτεί η γλώσσα μου και θα ξεράσω!!!


Προσθέτω άρον άρον από το "γουστάρω αιτιατική" το παρακάτω λινκ που έκανε ποστ ο nahames.
Τι να πούμε άλλο;....

http://proxeirotetradio.blogspot.com/2008/12/blog-post_08.html

Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008

ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΙΟΝΕΖΑ LIVE ΣΤΟ INTERNET

“Θέλουμε ιδέες κι όχι ιδεολογίες…”
Να μια καλή ιδέα! Που εφαρμόστηκε το βράδυ του Σαββάτου,
6 Δεκεμβρίου 2008 στο 8ball
Και πέτυχε!Μαύρη Μαγιονέζα live για πρώτη φορά στο internet!

Όταν ξεκινούσε, παραλίγο να με πάρει από κάτω.
Δεν είμαι φαν της τεχνολογίας όταν πάει να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή και έκφραση. Για μένα τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει την αυτοπρόσωπη παρουσία, την συμμετοχή ψυχή και σώμα σε ένα δρώμενο, την άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων. Θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν κι εγώ ανάμεσα στο κοινό που έβλεπα στην οθόνη μου, να χορεύω, να ιδρώνω, ν’ αγκαλιάζομαι με τους γύρω, να δώσω το χέρι μου στον Αντρέα μετά το τέλος της συναυλίας για να του πω συγχαρητήρια.
Και τώρα, όντας μακριά, ήμουν “καταδικασμένη” να παρακολουθήσω κάτι που αισθάνομαι πολύ δικό μου, σ’ ένα artificial περιβάλλον…


Ελάχιστα λεπτά αργότερα το όλο κλίμα άλλαξε!
Η εικόνα και ο ήχος, σ’ εμένα τουλάχιστον, ήτανε πάρα πολύ καλά, το συγκρότημα τα έσπαγε κανονικά κι αυτή η τεχνολογία τα ζωντάνευε όλα μπροστά μου! Πολύ σύντομα είχα σηκωθεί απ’ την καρέκλα, την είχα πετάξει στην άκρη, έσβησα τα φώτα και παθιαζόμουν σε ρυθμούς ροκ και πολιτικούς (ως επί το πλείστον) στίχους.
Ταυτόχρονα, ακριβώς επειδή η εμπειρία αυτή ερχόταν μέσα από κάμερες και zoom, είχα για πρώτη φορά την ευκαιρία να παρατηρώ από κοντά όλα τα μέλη του συγκροτήματος, την εκφραστικότητά τους, το δικό τους πάθος. Κάτι που δεν έχεις την δυνατότητα να κάνεις όταν βρίσκεσαι μπροστά στη σκηνή.

Το τι πιστεύω για την δουλειά του συγκροτήματος, για την ιδεολογία που τους διακρίνει, όπως αυτή δίνεται μέσα από τους στίχους τους (που για μένα τα λένε σχεδόν όλα), για την ποιητικότητα και την κυνικότητα δεμένα άψογα σε ένα σώμα, την ευαισθησία, τον ερωτισμό, το πάθος, την οργή, το χλευασμό όπου χρειάζεται, αλλά και την γλώσσα, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν και τη μουσική με την οποία όλ’ αυτά τα ντύνουν, το έχω πει και παλιότερα.
Μου αρέσει που δουλεύουν τα κομμάτια τους. Μου αρέσει που ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν. Μου αρέσει που δεν επαναπαύονται και 10 χρόνια μετά την ίδρυσή τους
(ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!) συνεχίζουνε να ανησυχούν και να πειραματίζονται και επιχειρούν καινούργια πράγματα, όπως το χθεσινό ιντερνετικό project!
Εύχομαι να είναι πάντα ακούραστοι και να μην τους σταματήσει τίποτα.

Η συναυλία ήταν μάλλον από τις καλύτερες που έχω δει εγώ τουλάχιστον, με τα παιδιά σε μεγάλα κέφια, πολύ καλή επιλογή των τραγουδιών αλλά και ωραία καταμερισμένα μέσα στο δίωρο. Τα καινούργια τους, “Τροχός”, “Δημόσιος Υπάλληλος” και
“Όταν πέφτεις”
( σωστά τα θυμάμαι;) ανέκδοτα ακόμα, με ενθουσίασαν γι’ ακόμη μια φορά και δεν βλέπω την ώρα να κυκλοφορήσουν για να μπορώ να δίνω λίγη ακόμα ένταση στους γείτονες, μπας και ξυπνήσουν καμιά μέρα!
Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή για μένα, όταν ανάμεσα στο πλήθος ξεχώρισα τους συνήθεις ύποπτους, Χαξου, ΦωτοΝάσο, Σίμο και Σημάν, όταν μου φώναξαν χαιρετίσματα και βέβαια, όταν ο Αντρέας Μαγιονέζος μετέφερε τα χαιρετίσματα αυτά από σκηνής.


Τελικά…ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ!


Ευχαριστώ λοιπόν τους Μαγιονέζους που μ’ αυτό το εγχείρημα μου δώσανε αυτή την ευκαιρία.
Έφυγα απ’ το Βέλγιο εντελώς!


Ευχαριστώ και τον Tertuliano Nasso Maximo Avdarmani Afonso για το φωτοϋλικό που μου πάσαρε. Γι’ ακόμη μια φορά ο φωτογράφος αφιέρωσε και επιβεβαιώνει του κειμένου το αληθές!


Περισσότερα κειμενικά και φωτογραφικά απ’ το event, στα ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 06, 2008

Μολυβένια 2...

Θέλω φέτος ο Αη Βασίλης να έρθει στ’ αλήθεια.
Όχι για να μου φέρει δώρα. Δεν έχω τίποτα να ζητήσω. Είμαι εντάξει.
Έτσι! Μόνο για να ρθει!
Να ενσαρκώσει τις αυταπάτες που τόσο αγαπάμε ως παιδιά.
Να καθίσει στην πολυθρόνα
– σε μια μεγάλη πολυθρόνα -
και να με πάρει αγκαλιά.
Τζάκι δεν έχω, οπότε ας με σκεπάσει
με τη μακριά γενειάδα του, να με κρατάει ζεστή.
Να μου μιλάει με φωνή τρυφερή και να μου λέει παραμύθια.
Μόνο παραμύθια.
Και μόνο χαρούμενα παραμύθια.
Όχι σαν το μολυβένιο στρατιωτάκι…

Κι ας ήταν πάντα από τ’ αγαπημένα μου…

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 05, 2008

τιποτα

μερικες φορες ειναι καλυτερα να μην ψαχνεις
δεν ξερεις ποτε θα βρεις κατι που δεν θες
πολλες φορες παλι δεν ξερεις καν από τι μπορει να επηρεαστεις
και σε ποιο βαθμο
και βρισκεσαι ψιλοσκατα για πραγματα φαινομενικα ασημαντα
δεν ξερεις καν το λογο
γιατι εδωσες τοση σημασια σε πραγματα τυχαια και μικρα
εσυ δεν ησουν ισως καν ο στοχος
μια λεξη μια κινηση μια απροσεχτη ερωτηση
μια λεπτομερεια ανεπαισθητη
αρκει να σπειρει μεσα σου ανυπομονα βλασταρια πικρας

Δευτέρα, Νοεμβρίου 24, 2008

Χιονίζει...

Χιονίζει! Δυνατά και πυκνά. Εδώ και τρεις μέρες…
Όχι ότι έχει και πολλή σημασία.

Αλλά είναι εντυπωσιακό να το κοιτάς.
Από συναισθηματική άποψη…τίποτα!
Δε μ’ απασχολεί ιδιαίτερα. Δε μου θυμίζει τίποτα

για να νιώσω κάτι οικείο.
Ίσως η αίσθηση να είναι διαφορετική όταν υπάρχουν δυο κορμιά
να μοιραστούν την ζεστασιά του κρεβατιού και του δέρματος,
καθώς το χιόνι θα χτυπάει παγωμένο το παράθυρο
μήπως και το πείσει να ανοίξει, να μπερδευτεί κι αυτό στη ζεστασιά του έρωτα.
Κι ίσως μετά, να μείνει να κουρνιάσει κιόλας,

όταν ο έρωτας, χορτάτος,
θα παραδώσει τα δυο του θύματα –σκυτάλη- στον μπαρμπα ύπνο…
…Μα δε νομίζω πως κανείς θα του ανοίξει…Μάλλον αδύνατον να συμβιώσουνε τα δυο τους…
Το χιόνι θα τον πάγωνε τον έρωτα…Κι ο έρωτας θα έλιωνε το χιόνι…

Γράφω βλακείες ή μου φαίνεται; Τι να κάνω;

Πολλή πίεση εδώ πέρα!
Τι είναι όμως όμορφο;…Εννοώ, πραγματικά όμορφο;…

…Να έρχεσαι απ’ έξω παγωμένος και να ζεσταίνεις τα χέρια σου σε μία κούπα με καφέ, καθώς την αγκαλιάζεις και με τα δυο, ενώ ταυτόχρονα τυλίγεσαι το άρωμα που αναβλύζει από μέσα της…Ν’ αφήνεις το αίμα σου να κυκλοφορήσει την θερμότητα αυτή σε όλο σου το σώμα κι εσύ, συγκεντρωμένος, ν’ ακολουθείς την διαδρομή της…
…Να ξεθάβεις μέσ’ από τις βαλίτσες σου ό,τι έχει απομείνει πλυμένο, από το σπίτι σου ακόμα· να κλείνεις τα μάτια, να αφήνεσαι στο άρωμά του,
γιατί απλά, θέλεις να πεις·
“Μυρίζει μανούλα”…
…Ν’ ανακαλείς την χθεσινή βραδιά και να σε πιάνει γέλιο γιατί θυμάσαι έναν Βέλγο ν’ απορεί:
“Μα ποιος θα χάριζε στο Βέλγιο, σε κάποιον,
σοκολάτα απ’ την Ελλάδα;”
Χαχαχα!
Εγώ φυσικά! Ποιος άλλος;
Με λένε Φένια. Την σοκολάτα, ΙΟΝ γάλακτος.
Κατευθείαν απ’ το περίπτερο.
…Εντάξει! Αφού πρώτα ταξίδεψε, πρώτη θέση, στις αποσκευές κάποιου αεροπλάνου…
…Χωρίς εισιτήριο!…Κυρία!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 14, 2008

Ραδικόζουμο

Τώρα θα ήθελα να γράψω ένα γράμμα σ’ έναν φίλο. Δεν ξέρω αν περνάει ποτέ από ‘δω κι έτσι δεν ξέρω αν θα το διαβάσει, αλλά δεν έχει σημασία. Στην πραγματικότητα, θα ήθελα να το γράψω “παραδοσιακά”. Με το χέρι μου να τρέχει στο χαρτί και να ζωγραφίζει τα γράμματα. Και τα γράμματα να ζωγραφίζουνε τις λέξεις…
Θέλω επίσης, να ξεκινήσω με μωβ γράμματα και κάπως έτσι:

«Η αλήθεια είναι ότι θέλω να μου πεις για κάτι που αγαπάς. Για τις μουσικές που σου ζαλίζουν το μυαλό και τα ταξίδια που ονειρεύεσαι “για να φεύγει η πίκρα από το ραδικόζουμο”…ξέρεις εσύ.
Άσε το ραδικόζουμο! Μερικοί είμαστε αδιόρθωτοι.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που με ρωτήσανε: “Τι σκέφτεσαι να κάνεις μετά;” Φοιτήτρια εγώ. Έπεσε η ερώτηση σαν κομήτης παγωμένος στο κεφάλι μου. Τι σκέφτομαι; Τίποτα! Δεν το ‘χα συνδέσει… Κι από τότε, όπως λες κι εσύ, ήρθανε τα χειρότερα. Η ίδια, πρώτη ερώτηση που θα σου κάνουν όλοι μόλις σε δουν: “Τι δουλειά κάνεις;” Κι αυτή είναι η ταυτότητά σου πια. Αυτό είσαι εσύ. Τέλειωσες! Άσχετα αν, είτε καλή είτε κακή, αυτή η δουλειά δεν σε εκφράζει καθόλου. Άσε που μπορεί να μην έχεις κιόλας. Τόσο το χειρότερο για σένα.
Με κάτι τέτοια όμως ίσως μου ‘χει μείνει κι αυτή η αντίδραση-αρρώστια. Σε κάθε μου προσπάθεια νιώθω να παρακολουθούμαι στενά. Τόσο, που ακόμα κι αν η απόφαση για την προσπάθεια αυτή ήτανε αρχικά δικιά μου, στην πορεία νιώθω ότι μου την κλέβουνε. Σταδιακά σταματάω να την αγαπώ. Δε μ’ ενθουσιάζει πια. Κι αρχίζει να φυτρώνει και να αγριεύει μέσα μου αυτή η αντίδραση-αρρώστια που ‘γραψα παραπάνω. Και τότε, όπως πλησιάζω προς το τέλος του αγώνα και νιώθω τα βλέμματα όλα στραμμένα πάνω μου, ακριβώς εκεί, λίγο πριν τη γραμμή τερματισμού, με πιάνει μία ξέφρενη, τρελή επιθυμία να σταματήσω απότομα και να βαδίσω χαλαρά προς τα πίσω. Ντυμένη μόνο τ’ αθλητικά μου ρούχα. Να πάρω ήρεμα την πετσέτα μου απ’ το χορτάρι στην άκρη του δρόμου, να την ρίξω στους ώμους να μου στεγνώνει τον ιδρώτα και να φέρω στο στόμα μου ένα μπουκαλάκι δροσερό νερό. Να μην ρίξω σε κανέναν ούτε μια ματιά. Να φανταστώ –για λίγο μόνο- τα πρόσωπά τους έκπληκτα και άφωνα κι αμέσως να τα αδειάσω και από την φαντασία μου. Να κλείσω το μάτι μου στην θάλασσα, να καθίσω οκλαδόν στο χώμα και να χαμογελάω στον αέρα που θα μου φιλάει το πρόσωπο. Κι έπειτα, να κοιτάζω εκείνους με τις φόρμες στο λιμάνι. Τους έχεις δει κι εσύ φαντάζομαι. Εκείνους. Που καπνίζουν το διάλειμμά τους. Και με κοιτούν…αλλά δεν περιμένουνε να τερματίσω.


Θ’ αναρωτιέσαι πώς, ξεκινώντας από σένα, βρέθηκα να γράφω αυτά…μπορεί και λίγο άσχετα...
Ίσως είναι που όταν μας αντικρίζεις ξαφνικά εκεί που παίζεις τη μουσική σου αφοσιωμένος, μας χαμογελάς ένα υπέροχο χαμόγελο.
Ίσως είναι που λατρεύεις τους χειμώνες.
Ίσως είναι που βρίσκεις ουσία στα παπλώματα που μυρίζουν “σώμα κοριτσιού μετά από μπάνιο και σεξ.”
Ίσως πάλι είναι που “έξω ο κόσμος πηγαίνει τρέχοντας…πηγαίνει μπροστά, προοδεύει, βρίσκει δουλειά, βγάζει λεφτά και παίρνει προαγωγές”

κι εσύ ρωτάς: “Σε νοιάζει;”
και απαντάς: “Ούτε μένα.”»

Στον nahames για την αφορμή...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 12, 2008

Νύχτωμα...

Η παρακάτω παράγραφος είναι υπέροχη μέσα στο κείμενό της, αλλά στέκει εξίσου υπέροχα και μόνη. Θα ήθελα πάρα πολύ να την είχα γράψει εγώ. Ένιωσα τόσο “δικιά μου” την κάθε λέξη που δεν μπόρεσα και την έκλεψα για να την βάλω και εδώ, να στολίσω και το δικό μου blog. Εκμεταλλεύομαι την φιλία του συγγραφέα της κι ελπίζω ότι δεν θα μου θυμώσει.
Για ολόκληρο το κείμενο: erwtas stomaxhs

"...Είμαι μία απουσία.
Μες στο ξημέρωμα τα φώτα σβήνουν, όπως θα σβήνει αυτήν την ώρα και η γιαγιά. Το άστρο ξεθωριάζει. Είναι το ίδιο άστρο που έβλεπα εχθές μέσα απ’ το παράθυρο του τραίνου. Το ίδιο τρεμουλιαστό φοβισμένο άστρο. Το άστρο είναι τόσο χεσμένο απ’ τον φόβο όσο και η ψυχή μου. Το φως της ψυχής μου σβήνει μπαίνοντας η μέρα. Το πρόσωπό μου χάνεται ξανά μπαίνοντας η μέρα. Δεν τρέχω πια μπαίνοντας η μέρα. Πηγαίνω ήσυχα όπως ο κόσμος. Κοιτάζω κάτω και ίσια. Κάτω και ίσια ως τον τερματικό σταθμό. Ως τον σταθμό που το λεωφορείο αποσυμπιέζει τον αέρα απ’ τα φρένα και σβήνει την μηχανή. Θα ‘θελα να ‘μουν καταρράκτης. Μια σκέτη απώλεια κι όμως ο κόσμος να με χαζεύει. Να μη ζητάει τίποτα από ‘μένα, μόνο να χαζεύει. Καμία εκμετάλλευση, καμία χρησιμότητα κανένα δούναι και λαβείν. Μόνο μια σχέση αμφίρροπη χωρίς συναλλαγή. Όποτε θέλω να μιλάω κι όποτε θέλω να σιωπώ και κανείς να μη λέει τίποτα. Καμιά διαμαρτυρία, κανένα δελτίο παραπόνων. Μέσα μου το μίσος βράζει κι όμως περπατάω αργά όπως ο κόσμος και κοιτάζω κάτω και ίσια. Δεν θα τον ψάξω. Όχι. Δεν θα τον ψάξω. Κι ας πάει χαμένη η ευχή της γιαγιάς. Χαμένη… όπως το φτερούγισμα μιας πεταλούδας που δεν μπορεί να προκαλέσει σεισμό στην άλλη άκρη του κόσμου. Όπως ήρθα, θα φύγω και πάλι. Θα μπω το βράδυ στο τραίνο, θα δω το φως του φοβισμένου άστρου να τρεμοπαίζει μέσα στον ουρανό της νύχτας. Θα δω τον κόσμο βιαστικό ν’ αποβιβάζεται στους επαρχιακούς σταθμούς. Κάποιους κάποιοι θα τους περιμένουν και θα τους αγκαλιάσουν μόλις κατέβουν, κάποιοι θα καλέσουνε ταξί ανάβοντας τσιγάρο και κουμπώνοντας το παλτό τους. Εγώ μόλις φτάσω στο τέρμα της γραμμής θ’ αρχίσω να τρέχω. Μέσα στην νύχτα τρέχω σαν τον σκύλο. Τρέχω σαν αλήτης. Εξόριστος. Τρέχω σαν κάποιον που δεν έχει πρόσωπο..."

Τρίτη, Νοεμβρίου 04, 2008

Χωρίς τίτλο

Χθες το βράδυ ήμουνα τόσο κουρασμένη!
Έκλεινα τα μάτια να ησυχάσω αλλά έξω από την πόρτα μου γινόταν τόση φασαρία
που ήτανε αδύνατον να κοιμηθώ!
Κι εγώ έσφιγγα πιο δυνατά τα μάτια
και πάσχιζα απελπισμένα να βρω μια σκέψη μέσα μου
ή ένα συναίσθημα δικό ΜΟΥ,
που θα κάνει πιο μεγάλη φασαρία
έξω από την πόρτα του ύπνου·
να μ’ ακούσει, να μου ανοίξει και να μπω…

Καλό μήνα!...Τα ‘χω φτύσει…

Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ωραία! Και τώρα ξέρω ότι δεν υπάρχει πιο όμορφη πόλη από την Θεσσαλονίκη!
Όχι για τα δικά μου μάτια. Όχι για την ψυχή μου. Ούτε για το σώμα μου. Ω ναι! Ακόμα κι αυτό αντιδρά. Δες το πόσο αδέξια περπατάει στα πέτρινα δρομάκια του Leuven! Πόσο αδέξιες είναι όλες του οι κινήσεις, γενικότερα σ’ αυτόν τον χώρο. Πόσο ανίκανο είναι ακόμη και ν’ αναπνεύσει τον αέρα αυτής της πόλης. Να κυκλοφορήσει τ’ οξυγόνο της μέσα στις φλέβες…Πνίγομαι!

Περπατώ και βλέπω συνέχεια το ίδιο τοπίο. Πέτρινα σπιτάκια, το ένα δίπλα στ’ άλλο, με κορυφές μικρούς πυργίσκους, να επαναλαμβάνονται πάλι και πάλι, όση ώρα κι αν περπατάς, να μην μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα! Να πλήττει το μάτι σου από την ίδια εικόνα. Ν’ αρρωσταίνει ο εγκέφαλός σου. Και ησυχία… Μόνο κάτι υπόκωφοι ήχοι που ανασαλεύουν μέσα σου ένα μίγμα ανησυχίας και θλίψης. Και που, ακριβώς επειδή είναι έτσι υπόκωφοι, κρυφοί, σαν κάπως ύπουλοι, σ’ εμποδίζουνε να εκφράσεις αυτή την αγωνία.
Κι αυτά τα τεράστια, σαν πάρκα, με τα δέντρα και το πράσινο και στη μέση ένα κάστρο…Λες κι έχεις πάει στον παράδεισο… Ναι, μα εγώ ελπίζω ν’ αργήσω αρκετά ακόμη να πάω στον παράδεισο! Ο παράδεισος είναι για τους νεκρούς κι εγώ είμαι ζωντανή. Πολύ ζωντανή –θέλω να πιστεύω- για να βρίσκομαι εδώ.
Πώς μπορεί να είναι όμορφη μια χώρα που δεν έχει βουνά, ανηφόρες, κατηφόρες, ΘΑΛΑΣΣΑ!!! Το πράσινο από μόνο του δεν φτάνει…
Πήγαν και φτιάξαν κι ένα Δημαρχείο και βάλαν πάνω όλους τους αγίους του ευαγγελίου! Κι εγώ, κάθε που περνάω από κει, φαντάζομαι πως γίνεται σεισμός κι αρχίζουν ένας ένας οι άγιοι να πέφτουν στο κενό. Ωραίο σκηνικό αυτό! Θα υπήρχε λίγη δράση ξαφνικά. Που θα ‘βγαζε τους Βέλγους κι από τα νερά τους, που δεν ξέρουνε καθόλου από τέτοια.
Πραγματικά, πιο βαρύ κι άσχημο πράγμα απ’ αυτό το κτίριο δεν έχω ξαναδεί!

Αλλά, τέλος πάντων, εμένα δεν με νοιάζει το Βέλγιο. Προσωρινή είμαι εδώ. Με νοιάζει η Θεσσαλονίκη.
Η Θεσσαλονίκη, με το φεγγάρι να πέφτει μες στη θάλασσα σχηματίζοντας διάδρομο ως τα πόδια μου. Να νιώθω ότι μπορώ να πάρω αυτόν τον δρόμο και να ταξιδεύω στο άπειρο, με πάντα φωτισμένη όμως πίσω μου τη διαδρομή μέχρι την αγκαλιά της πόλης μου.
Η Θεσσαλονίκη, όπου ποτέ δε νιώθω μόνη. Γιατί ποτέ δεν κοιμάται. Γιατί μπορείς οποιαδήποτε ώρα, ανεξάρτητα από εποχή και καιρικές συνθήκες, να βγεις μια βόλτα και να δεις κόσμο. Ανθρώπους κανονικούς, δηλαδή. Που μιλούν, γελούν, χειρονομούν, θυμώνουνε, φωνάζουν, κλαίνε, χορεύουν, κάνουν φασαρία…Να! Τέτοια πράγματα, “παράλογα”.
Αυτοί οι άνθρωποι εδώ είναι ευνουχισμένοι!

Anyway, υποκειμενικό πράγμα κι η ομορφιά. Κι ίσως στην τελική, κάτι να είναι όμορφο μόνο όταν το κοιτάζεις με κάποιον που αγαπάς. Το να βλέπω εγώ αυτά τα «όμορφα» δέντρα του Βελγίου και να τα βλέπω μόνη μου, δεν μου λέει τίποτα! Ίσως μάλιστα και να προσθέτει στην μελαγχολία μου. Αντίθετα, το να περπατάω δίπλα στον Θερμαϊκό μια νύχτα υγρή, με το Νοτιά να ‘χει ξεβράσει του κόσμου τα σκουπίδια μπρος στα πόδια μας και να μπορώ αυτό το πράγμα να το σχολιάσω ή να το χλευάσω μ’ έναν άνθρωπο αγαπημένο, να κάνω πλάκα μ’ αυτό ή και να θυμώσω ακόμα, ε αυτό είναι μια “όμορφη” στιγμή!
Για μένα!

Ειλικρινά, όλ’ αυτά, χωρίς καμία διάθεση σωβινισμού. Τέτοιους εγωισμούς δεν έχω εγώ.
Μόνο αγάπη…

Πέμπτη, Οκτωβρίου 02, 2008

Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα, αλλά...

Πριν λίγες μέρες, η πιο «δικιά μου» φίλη, αυτή που μετρήσαμε μαζί όλα τα χρόνια στα θρανία, στις καφετέριες, στην πόλη…στο τηλέφωνο;-), μου έστειλε να δω αυτό το βιντεάκι.

Συγκινητικό, τρυφερό, αλλά κυρίως μου θυμίζει για ποιον λόγο είμαι εδώ.
Κι αυτό χρειάζομαι να το θυμάμαι συχνά…
Δεν παλεύεται αλλιώς.
…Θενξ!

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 20, 2008

Πατρίδα...

Είναι κάτι φωνές που τραγουδούν τραγούδια αγαπημένα…
Ή…που μιλούν στο ραδιόφωνο…


Είναι ο καφές…
και κάτι ατέλειωτες συζητήσεις που οδηγούν…στο πουθενά!
Σαν τη Ζωή;-)


Είναι η γλώσσα που έμαθα καθώς μεγάλωνα και θα μαθαίνω μέχρι να πεθάνω…

Είναι κάποιες αγκαλιές, κάποια χαμόγελα, κάποιες χειρονομίες…

Είναι η αίσθηση που προκαλεί μια σκέψη…

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 18, 2008

ΜΉΝΑΣ


Έκλεισα μήνα!
Όχι, δεν προσαρμόστηκα!
(Καλά, δεν προσαρμόστηκα 30 χρόνια στην Ελλάδα,
θα προσαρμοζόμουνα σε ένα μήνα στο, άσχετο τελείως, Βέλγιο?!!!)

Τα έχω φτύσει τελείως γιατί αυτοί εδώ πέρα είναι εντελώς τρελοί!
(Δεν το αναλύω παραπάνω, βαριέμαι. Πάντως, μας έχουν ξεθεώσει…
Χωρίς λόγο.)

Όχι, δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Εκεί ήμουν χειρότερα.
(Και τώρα θα ήμουν ακόμη χειρότερα.)
Παρόλ' αυτά,
θέλω τις γάτες μου και τα σκυλιά των δρόμων,
θέλω χυμούς Motion, Halls κόκκινες,
γιαούρτι Κουκάκη κι όχι a la greque made in France
κι ένα Dettol σπρέι για απολύμανση.
Πιο πολύ: ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ!!!

Α! Kι ένα βιβλίο στατιστικής για αρχάριους στα ελληνικά, παρακαλώ!

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 12, 2008

Χορός

Εδώ είναι Φθινόπωρο. Κανονικό Φθινόπωρο, δηλαδή.
Όμορφα χρώματα, καλή θερμοκρασία…Και φύλλα…
Πεσμένα, καφετιά, χρυσοπράσινα ή σκέτο πράσινα…
Τα αχνοφωτίζει το φεγγάρι τη νύχτα όταν γυρνάω,
κι εγώ, μόλις τα πλησιάζω, επιβραδύνω το βήμα μου,
κι αρχίζω να σέρνω τα πόδια μου
για να σηκώνω αυτά τα φύλλα στον αέρα…να κάνω φασαρία!
Ξέρω ότι στη γωνία παραφυλάει η σιωπή
και θα μου ορμήξει μόλις θα κλείσω πίσω μου την πόρτα.
Ύστερα, σηκώνω το πρόσωπο στις κορυφές
κι έχω τώρα για ουρανό τα δέντρα.
Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τα φύλλα αυτά
να πέφτουν πάνω μου πυκνά σαν τη βροχή
μα ελαφριά όπως γαλήνιες ανάσες και ζεστά σαν αγκαλιές.
Τα δέντρα αυτά είναι αστείρευτα!
Όσα φύλλα και αν ρίχνουν, ο ουρανός παραμένει γεμάτος.
Ύστερα, η εικόνα αυτή αλλάζει πάλι.
Γίνεται λίγο θλιβερή…ενίοτε τρομαχτική…:
Ανοίγω τα μάτια, βλέπω τα φύλλα που πέφτουν,
παρακολουθώ την πορεία τους με προσήλωση κι υπομονή.
Ένα, και δεύτερο, κι άλλο, κι άλλο…
Αναρωτιέμαι αν έφυγαν απ’ τα κλαδιά τους
αναζητώντας την Ελευθερία…
Κοιτώ…
Ακόμη και το πιο ελαφρύ, ακόμη και αυτό
που το ευνόησε η τύχη του άνεμου
και το άφησε να ταλαντευτεί λιγάκι παραπάνω,
έχει μια πορεία καθοδική…
Ποιος θα μου πει αν άξιζε που πήγε λίγο παραπέρα;
Ποιος θα μου πει αν, στα λεπτά που αιωρήθηκε,
νίκησε την αιωνιότητα
Ή αν νικήθηκε από τον τρόμο του κενού και του τέλους;


Κυριακή, Σεπτεμβρίου 07, 2008

Χαιρετίσματα


Αναζητώντας την παιδική μου «πατρίδα», μόλις μπήκα στο δωμάτιο, όρμηξα στη φωνή του Βασίλη…στα «Χαιρετίσματα»…Τι γελοίο! Αυτός τώρα τραγουδάει «…σπίτι δεν έχω μήτε πατρίδα, με διώξατε όλοι…» κλπ κι εγώ ήδη νιώθω καλύτερα…Τέλος πάντων.

Affection. Να που υπάρχει τελικά αγγλική λέξη που
μ’ αρέσει. Που μπορεί να εκφράσει καλύτερα αυτό που θέλω τώρα να πω.
Αυτό είναι αυτό που μου λείπει.
Μπορώ να πω «τρυφερότητα». Μπορώ να πω «στοργή».
Το “affection” τα ‘χει και τα δύο.
Δεν είναι η απουσία ανθρώπων. Όλη μέρα με ανθρώπους ήμουν. Δεν είναι η απουσία «καλών» ή «διασκεδαστικών», «ευχάριστων» ανθρώπων. Μια χαρά είναι. (Εγώ πάντως δεν είμαι καλύτερή τους).
Είναι η παντελής απουσία αυτού του στοιχείου. Κάτι που, αν το είχα, θα μπορούσα ν’ αντέξω τα πάντα. Θα μπορούσα ν’ αναγνωρίσω την ομορφιά, να εκμεταλλευτώ την εμπειρία, να την ζήσω. Αν ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους «μ’ αγκάλιαζε» για μια στιγμή, ο τόπος αυτός ίσως να μου ‘δινε μία ιδέα ότι «ανήκω»…έστω και λίγο.

….ΔΕΝ είμαι "ανεξάρτητος άνθρωπος".

…Οι αισθήσεις μου δεν αισθάνονται. Έχουνε πάθει κράμπα. Όλες.
Δεν έχει σημασία τι συμβαίνει γύρω…

…Ξαναγυρνάω στο affection. Τελικά μόνο οι άντρες το διαθέτουν. Οι γυναίκες γίνονται τρυφερές και στοργικές ίσως για τα παιδιά τους μόνο.

…Όλη μέρα στις Βρυξέλλες. Beer Festival.
Τι κάνει κάποιος που δεν πίνει σε φεστιβάλ μπύρας;… Υπομονή!...
ή αρχίζει να τρελαίνεται!...Κι αφού η υπομονή είναι αρετή που διαθέτουνε λίγοι, εγώ άρχισα να τρελαίνομαι. Όταν επιτέλους, νύχτα πια, έφτασα στο σταθμό για να πάρω το τρένο για το Leuven το μόνο που ήθελα ήταν να μπω αμέσως μέσα, να καθίσω στο παράθυρο κι ας ταξιδέψει όση ώρα θέλει. Στην πραγματικότητα, ας ταξίδευε για πάντα! Να πήγαινε…να πήγαινε…να πήγαινε… Δυστυχώς, το ταξίδι αυτό κρατάει ελάχιστα. Μόλις 20 λεπτά.

…Πονάει ο λαιμός μου. Καίει λίγο και το πρόσωπό μου. Αλλά ίσως είναι από την κούραση.
Νιώθω εξαντλημένη!
Τα λέμε το πρωί…

Παρασκευή, Αυγούστου 15, 2008

Αντιφατικά

Σκέφτομαι πολλά. Νιώθω πολλά.
Θέλω πολύ. Φοβάμαι πολύ.
Όλα αντιφατικά.
Μερικές φορές…,πολλές φορές, η ζωή παίζει μαζί σου. Σχεδόν πάντα «σου την φέρνει». Όχι απαραίτητα άσχημα, αλλά σε αιφνιδιάζει. Νομίζεις πως την κοροϊδεύεις αλλά σε κοροϊδεύει αυτή. Εμένα τώρα μου την έφερε ευχάριστα…
Λέω τώρα…Να δούμε τι θα λέω μετά.
…Πού να εξηγώ τώρα τι λέω. Κάποιοι σίγουρα καταλαβαίνουν. Κάποιοι θα νομίζουν πως με βάρεσε η ζέστη.
Αυτό που θέλω πάντως να πω είναι ότι φεύγω.
Κι ότι χαίρομαι που φεύγω.
Μετά από πολλά χρόνια νιώθω ότι θέλω κάτι πολύ! Την ευκαιρία μου την δίνουν.
Ταυτόχρονα, δεν ξέρω αν έχω τις δυνάμεις (ψυχολογικά κολλήματα) και τις δυνατότητες (κατάλληλο υπόβαθρο, γνωστικό κυρίως) για να ανταπεξέλθω αξιοπρεπώς και επιτυχώς.
Όμως το θέλω! Το θέλω πάρα πολύ!
Και για την εμπειρία και για την γνώση/για το ίδιο το αντικείμενο και για την αυτοπεποίθησή μου.
Και λυπάμαι που φεύγω.
Όχι που φεύγω.
Που θ’ αφήσω για λίγο κάποια πρόσωπα και κάποιους δρόμους που όταν δεν τα έχω λείπουν κομμάτια μου.
Όμως και τώρα λείπουν κομμάτια μου. Αυτά πάω να βρω και θα γυρίσω.
…Ελπίζω μόνο μην γυρίσω πριν τα βρω.

Το τραγουδάκι…
…χμ! Μπορεί να φαίνεται άσχετο αλλά δεν είναι:-)


LOVE ME ANYWAY

Τρίτη, Ιουλίου 29, 2008

31

Ε και λίγο πριν ολοκληρωθεί το 31ο έτος της, ασήμαντης για το μέγεθος του κόσμου, σημαντικής ίσως για μένα όμως, ζωής μου, λέω να μοιραστώ εδώ και δύο περιστατικά που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και μια “φιλοσοφία” για τον χρόνο, γενικότερα. Πώς τον βλέπουν τα μάτια των μικρότερων, πώς αυτά των μεγαλύτερων σε ηλικία…

Το 1ο συνέβη όταν δούλευα στο σχολείο. Είχα έναν μικρό,

σβούρα και φασαριόζο, που δεν σταματούσε πουθενά.
(Αδυναμία μου, παρόλ’ αυτά)
“Φώτη!”
Βάζω μια φωνή εγώ.
“Κυρία, δε με λένε Φώτη.”
“Μπα, και πώς σε λένε;”
“Spiderman!”
Τρώω τη φλασιά με τον φίλο μου τον Zpi εγώ και του λέω:
“Α! Έχω έναν φίλο που τον λένε Zpiderman.”
“Αλήθεια κυρία;!”
Σοβαρεύει ο μικρός.

(Όχι, νόμιζε ότι θα μου την έφερνε!)
“Ναι”,
του λέω,
“μόνο που αυτός είναι με “Z”, Zpiderman!”
Περνούν μερικές μέρες, έρχεται ο Φώτης και μου λέει:
Κυρία, πόσων χρόνων είναι ο Zpiderman;”
Εγώ νόμιζα ρωτούσε για τον “κανονικό”, οπότε του λέω:
“Ξέρω γω ρε Φώτη; Εσύ τον βλέπεις.”
“Όχι αυτός! Ο φίλος σας ο Zpiderman.”
“Α! 30.”
“Ιιιιιιιιιιιιι!!!”
Φρίκαρε ο μικρός!
“Τόσο γέρος είναι;!!!”
“!!!.....Φύγε, Φώτη! Φύγε!”
...Φρίκαρα περισσότερο εγώ.
Είχε δεν είχε, μου την έφερε ο σβούρας, τελικά!

Το 2ο όμως ήταν μάλλον τονωτικό:
Ύστερα από μία ψιλοεξαντλητική μέρα με την κολλητή μου, φτάνουμε σε μία στάση και καθόμαστε, όχι για να πάρουμε το λεωφορείο, αλλά για να συνεχίσουμε την πάρλα που όταν την αρχίσουμε δεν την κόβουμε με τίποτα. Στην ίδια στάση περίμενε ένα ζευγάρι γύρω στα 60 – 60 και κάτι…κάπου εκεί, τέλος πάντων. (Αυτοί θα το παίρνανε το λεωφορείο:-))
Αφού ζητήσαν να τους δώσουμε κάποιες πληροφορίες σχετικά με κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις στην περιοχή, μας ρωτάνε:
“Εσείς, σε ποιο σχολείο πάτε;”
Χαζογελάμε εμείς, “Το τελειώσαμε το σχολείο”, λέμε.
“Καλά, πόσων χρόνων είστε;”
“30.”
Γυρνάει ο κύριος, μας κοιτάει και λέει:
“15 η καθεμιά;” !!!!!

Τέλειο;
Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο !
Τι να το κάνεις το καμάκι ύστερα;

Να ‘ναι καλά κι οι μικροί κι οι μεγάλοι! Μια χαρά περάσαμε. Άλλωστε, κανείς δεν γλιτώνει;-)

Πέμπτη, Ιουλίου 17, 2008

Διάλογος

Πω πω! Μία ώρα έκανα ν’ αποφασίσω σήμερα τι να φορέσω για να πάω να τρέξω! Όταν τελικά τα κατάφερα να βγω μου ‘ρθε στο μυαλό ένας ευτράπελος διάλογος που ‘χα πριν από χρόνια με τον Σημάν. Ίσως ο πρώτος. Τότε ακόμα δεν τον ήξερα. Ήταν από τις πρώτες φορές που άκουγα τα Διαμάντια και μάλλον η πρώτη που έπαιρνα πρόσκληση για κάποια συναυλία. Τελειώνει η εκπομπή και μου τηλεφωνεί ο Σημάν για να μου πει το πώς, από πού και πότε θα πάρω την πρόσκληση. Κάτι λέμε για μουσική, κάτι για το τρέξιμο και με ρωτάει:
"Τι φοράς όταν τρέχεις;"…
Κολλάω εγώ. Ήμανε που ήμανε κομπλαρισμένη που μιλούσα μ’ έναν «άγνωστο» ουσιαστικά, με απόκαμε! Αλλά δεν ήθελα και να το δείξω. Οπότε, αρχίζω:
"Εξαρτάται. Αν έχει ζέστη, φοράω κοντό κολάν και φανελάκι. Αν έχει κρύο, εξαρτάται πάλι από το πόσο κρύο έχει. Άλλες φορές κολάν ¾ και φανελάκι ή κοντομάνικο, άλλες φόρμα και ίσως κάνα φουτεράκι…"
Μπλα μπλα μπλα εγώ, να περιγράφω ολόκληρη την τρεχτική μου ενδυματολογική δραστηριότητα σε σχέση με τις καιρικές συνθήκες. Ο Γιάννης, όλη αυτή την ώρα με ακούει ήσυχα, χωρίς να γελάει και χωρίς να με διακόψει καθόλου. Όταν τελικά αποφασίζω να βάλω τελεία, μου λέει σοβαρά:
"Τι ηχοσύστημα, εννοούσα!"…!!!!!!!!!!!!!!!

Ναι!
Χριστουγεννιάτικο δέντρο με φωτάκια που αναβοσβήνουν κι αλλάζουν χρώματα, εγώ!
Αν δεν καθόμουν ήδη στο πάτωμα θα είχα σωριαστεί τ’ ανάσκελα!
Ξεφτίλα!
Αλλά πάλι, συγνώμη δηλαδή, έπρεπε να καταλάβω ότι το

«Τι φοράς όταν τρέχεις;» αναφέρεται στο ηχοσύστημα;

Άντε! Και μια και τα Διαμάντια είναι κ
αι της επικαιρότητας μετά τη συναυλία των Kultur Shock στην Βλάστη, πάρτε κι ένα τραγουδάκι, να κουνηθούμε για να μην κοιμηθούμε, κατά το σύνθημα της εκπομπής.

GOD IS BUSY. MAY I HELP YOU?


Περισσότερα για την συναυλία και πλούσιο φωτο-υλικό του Tertul, στο έσχατο ποστ του σημάν .

Τετάρτη, Ιουλίου 09, 2008

Κατεβαίνοντας...

Μ’ αρέσει όταν κατεβαίνω απ’ τον Χορτιάτη, μετά από βροχή,
και κοιτώ από ψηλά κάτω την πόλη πλυμένη, δροσερή.
Τέτοιες στιγμές μου φαίνεται πανέμορφη!
Μου αρέσει που, στον ίδιο δρόμο, βλέπω

κάπου κάπου μες στη νύχτα να γυαλίζουνε τα δυο ματάκια κάποιας αλεπούς.
Να κοιτάζουνε για μια στιγμή προς τη μεριά μου ξαφνιασμένα
και να κρύβονται αμέσως βιαστικά μέσα στα δέντρα.
Έτσι που η έκπληξή μου προλαβαίνει

ένα «Αχ!» μόνο να πει που τα αντίκρισα.
Όπως το «Αχ!» που λέει κι ο θαυμασμός μου
κάθε που πέφτει έν’ αστέρι στον βραδινό ουρανό.
Κι εγώ ποτέ δεν προλαβαίνω να κάνω μια ευχή πριν να χαθεί
γιατί την πνίγει αυτό το «Αχ!» του θαυμασμού μου.
Δεν πειράζει…
Άλλωστε, είναι λίγο χαζό να κάνεις μια ευχή

σ’ έν’ αστέρι που πέφτει.
Πώς να πιάσει;
Θα διαλυθεί το αστέρι με την πτώση…μαζί κι η ευχή…
Γι' αυτό κι εγώ θα κάνω τις δικές μου ευχές
στης αλεπούς τα μάτια
που 'ναι αστέρια με δικό τους φως, αληθινό.
Κοιτάζουν μέσα μου και αλιεύουν τις ευχές μου
Τις παίρνουνε και τρέχουν να τις κρύψουν μες στο δάσος.

Τρίτη, Ιουλίου 01, 2008

ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ - "ΑΘΑΝΑΣΙΑ"

“Το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος: είναι η αθανασία.
Η «μικρή» και η «μεγάλη». Τη μικρή την κερδίζουμε όλοι, λίγο-πολύ, στη μνήμη αυτών που μας αγάπησαν. Τη μεγάλη την αξιώνονται εκείνοι που διαβαίνουν το όριο της φήμης, αλλά και κάποιοι γύρω τους…”

Μακράν ο αγαπημένος μου συγγραφέας και παρόλ’ αυτά, δεν είναι λίγες οι φορές που με διχάζει. Οι πολιτικές τοποθετήσεις του, πολύ συχνά, με βρίσκουν αντίθετη. Όχι πάντα μα πολύ συχνά. Ωστόσο, στην ανθρώπινή μου φύση, στην ψυχή μου κάνει βουτιά και βγάζει τα πάντα στην επιφάνεια. Αμέτρητες φορές πιάνω τον εαυτό μου να κωφεύει στα σημεία που διαφωνεί και να τα προσπερνά στριμώχνοντάς τα σε μια γωνιά του μυαλού μου, προκειμένου να μην χάσω τη γοητεία, τη μαγεία, την απόλαυση (μοναδική, ασύγκριτη, αναντικατάστατη) που μου προσφέρουν τα βιβλία του. Έτσι και τώρα, το νυστέρι της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς έκανε πάλι την εγχείρησή του.

Κατά τίτλο, το βιβλίο μιλάει για την Αθανασία. Τι είναι και πώς κερδίζεται. Είναι κάτι που όλοι μας, είτε συνειδητά είτε ασύνειδα αποζητούμε; Είναι αυτό που θέλουμε να κατακτήσουμε με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας; Ο συγγραφέας διακρίνει δύο είδη: τη μικρή, αυτή που μένει στη μνήμη όσων μας γνώρισαν και μας αγάπησαν στη διάρκεια της ζωής μας, και τη μεγάλη, αυτή που ξεπερνάει τα όρια του στενού περίγυρου των προσωπικών μας σχέσεων, τα όρια του τόπου και του χρόνου που μας δόθηκαν πάνω στη γη, και μας κάνει παγκόσμιους και αιώνιους. Αθανασία που κατακτούν κάποιοι ενδεχομένως με τα έργα τους, τα συγγράμματά τους, την επιστήμη ή την τέχνη τους.

Ταυτόχρονα, μπλέκονται –ως συνήθως- χίλιες δυο άλλες έννοιες, σκέψεις, συμπεριφορές. Πώς καταφέρνει και χωράει αλλά και δένει τόσο πολλά και διαφορετικά πράγματα, ακόμα και ιστορίες, στο ίδιο μυθιστόρημα, χωρίς ποτέ τίποτα να αποτελεί παραφωνία και χωρίς να μπερδεύει τον αναγνώστη, είναι άξιο θαυμασμού!

«…Πώς να ζήσει κανείς σ’ έναν κόσμο με τον οποίο δεν συμφωνεί; Πώς να ζήσει με τους ανθρώπους, όταν δεν μπορεί να οικειοποιηθεί ούτε τα βάσανα ούτε τις χαρές τους; Όταν δεν ξέρεις να είσαι ένας απ’ αυτούς;…»

Τόσο πυκνογραμμένο σε νοήματα, συναισθήματα, εικόνες! Δίνει τόσες διαφορετικές οπτικές του ίδιου πράγματος, τόσες διαφορετικές πιθανές ερμηνείες της ίδιας συμπεριφοράς. Καταρρίπτει εντελώς φυσικά καθετί που θεωρούμε δεδομένο κι αυτονόητο, προκειμένου να ξεμπερδεύουμε με προβληματισμούς και σκέψεις.

Πόσο αυτό που ονομάζουμε «πραγματικότητα» είναι όντως έτσι και δεν είναι τελικά αυτό μόνο το «φαίνεσθαι», ενώ την πραγματική πραγματικότητα την αγνοούμε, την παραγνωρίζουμε και την υποτιμούμε. Πόσο, εν ολίγοις έχουν αποπροσανατολιστεί οι αξίες και μας απομακρύνουνε τελικά από την ουσία και την ευτυχία. Πόσο η πραγματική εικόνα του καθενός μας, αυτό που είμαστε πραγματικά και εσωτερικά, έχει καλυφθεί από την εξωτερική εικόνα μας και έχει βιαστεί και παρερμηνευτεί από τα βλέμματα των άλλων:
«…Φαντάσου ότι έχεις ζήσει σ’ έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθρέφτες. Θα το είχες ονειρευτεί το πρόσωπό σου, θα το είχες φανταστεί σαν ένα είδος εξωτερικής αντανάκλασης αυτού που θα υπήρχε μέσα σου. Κι έπειτα, υπόθεσε ότι στα σαράντα σου χρόνια θα σου έτειναν έναν καθρέφτη. Φαντάσου τη φρίκη σου. Θα είχες δει ένα τελείως ξένο πρόσωπο και θα είχες καταλάβει καθαρά αυτό που αρνείσαι να παραδεχτείς: το πρόσωπό σου δεν είσαι εσύ…»

«…τώρα το μάτι του Θεού είχε αντικατασταθεί από τη φωτογραφική μηχανή. Το μάτι του ενός μόνου είχε αντικατασταθεί από όλων τα μάτια. Η ζωή είχε μεταμορφωθεί σε μια εκτεταμένη παρτούζα στην οποία όλος ο κόσμος παίρνει μέρος…»

Πόσο η ίδια η ζωή δεν είναι αυτό που φαίνεται και πόσο σημαντική και καθοριστική μπορεί αν αποβεί μια απλή σύμπτωση και ν’ αλλάξει τα πάντα. Πόση σημασία μπορεί να έχει κάτι εντελώς απροσδόκητο.
Πόσο η διατήρηση της παιδικότητας μπορεί να μας προστατέψει, να γίνει καταφύγιο και ασπίδα:
«…Τίποτα δεν είναι περισσότερο προνομιακό από το να υιοθετείς μια παιδιάστικη συμπεριφορά. Καθώς είναι ακόμα αθώο και άπειρο, το παιδί μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του ό,τι θέλει. Καθώς δεν έχει περάσει ακόμα στον κόσμο όπου βασιλεύει ο τύπος, δεν είναι υποχρεωμένο να τηρεί τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς. Μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά του χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες…»
Τέλος, πώς πρέπει να γράφεται ένα μυθιστόρημα; :
«…Στις μέρες μας, ρίχνονται πάνω σε καθετί το οποίο έγινε δυνατό να γραφτεί για να το μεταμορφώσουν σε ταινία, σε τηλεοπτική ιστορία ή σε κινούμενα σχέδια. Καθώς το ουσιώδες στο μυθιστόρημά μου είναι αυτό που δεν μπορείς να πεις παρά μόνο μ’ ένα μυθιστόρημα, σε κάθε προσαρμογή δε μένει παρά το μη ουσιώδες. Οποιοσδήποτε είναι ακόμα αρκετά τρελός για να γράφει σήμερα μυθιστορήματα, πρέπει, αν θέλει να τα προστατέψει, να τα γράφει με τέτοιο τρόπο που να μην μπορούν να προσαρμοστούν, μ’ άλλα λόγια να μην μπορούν να τα διηγηθούν…»

Όλα αυτά και άλλα τόσα σ’ ένα και μόνο βιβλίο. Και βέβαια δοσμένα με την γνωστή μαεστρία του Κούντερα. Από μέρους μου, αποτελεί βιβλιοπρόταση που ελπίζω να απολαύσει όποιος την δεχτεί.

Κλείνω με δυο τελευταία αποσπάσματα απ΄τα πολλά που έχω ξεχωρίσει:

«Σκέπτομαι, άρα υπάρχω, είναι μια διανοητική τοποθέτηση που υποτιμά τον πονόδοντο. Αισθάνομαι, άρα υπάρχω, είναι μια αλήθεια με πολύ γενικότερο βεληνεκές που αφορά και κάθε ζωντανό πλάσμα. Το εγώ μου δεν διακρίνεται ουσιωδώς από το δικό σας με τη σκέψη. Πολλοί άνθρωποι, λίγες ιδέες: σκεπτόμαστε όλοι το ίδιο πράγμα λίγο πολύ, μεταθέτοντας, δανειζόμενοι, κλέβοντας ο ένας τις ιδέες του άλλου. Αν όμως κάποιος με πατήσει στον κάλο, είμαι εγώ μόνο που νιώθω τον πόνο. Το θεμέλιο του εγώ δεν είναι η σκέψη, αλλά ο πόνος, το πιο στοιχειώδες αίσθημα όλων…»

«…Παράξενη, αξέχαστη στιγμή: είχε ξεχάσει το εγώ της, είχε χάσει το εγώ της, και είχε απελευθερωθεί από αυτό. Και εκεί υπήρχε η ευτυχία…»

Καλή Ανάγνωση!

Η «Αθανασία» του Μίλαν Κούντερα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ σε μετάφραση Κατερίνας Δασκαλάκη



ΥΓ: Αχ! Και τώρα μου ‘ρθε η εικόνα της στιγμής που το αγόραζα. Έβρεχε καρέκλες!!!
Πότε ξανά; Άντε, πάει ο Ιούνης. Άλλοι δύο μήνες μείνανε, να φύγει το καλοκαίρι κι αυτή η κλιματολογική βλακεία που μας κάνει όλους ζόμπι:-P
Όπως και να ‘χει, Καλό Μήνα εύχομαι κι ελπίζω να δροσίσει λίγο…

Τετάρτη, Ιουνίου 18, 2008

Όνειρο...

Η νύχτα δεν υπάρχει.
Η κοπέλα αποκοιμήθηκε στο λεωφορείο
γυρνώντας από την δουλειά της.
Ο άνδρας που καθότανε στη θέση αντικριστά
ερωτεύτηκε το όνειρό της.
Το διάβασε στο παραδομένο της πρόσωπο
και το περιφρούρησε στοργικά
για το υπόλοιπο της διαδρομής.

Τετάρτη, Ιουνίου 11, 2008

Gabriel Garcia Marquez

Λίγα λόγια από έναν σημαντικό άνθρωπο της Ζωής και της Λογοτεχνίας.

0 Gabriel Garcia Marquez έχει αποσυρθεί από την δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί, εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του:
(Εδώ παραθέτω μόνο ένα απόσπασμα. Ολόκληρη την επιστολή, όπως και το πρωτότυπο, μπορείτε να την βρείτε εδώ.)


"Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά"

Μετάφραση από τα Ισπανικά: Βασίλης Τερζής

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν,
αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ,
γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια,
χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!


Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε γυναίκα και άνδρα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπημένοι μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί...

........"

Δευτέρα, Ιουνίου 02, 2008

Κουκουλοφόροι στη λαϊκή

Σήμερα, πρωί πρωί, περιμένοντας να γίνει ο καφές, άνοιξα την τηλεόραση κι έπεσα στην εκπομπή του Παπαδάκη, σε μια είδηση που μου ‘φτιαξε τη μέρα. Μπορεί και να μην έπρεπε, αλλά μου την έφτιαξε. Ψέματα να πω;
Στο Περιστέρι, λέει, κι ενώ γινόταν λαϊκή, κουκουλοφόροι μοιράζανε τρόφιμα και άλλα είδη στον κόσμο, αφού πρώτα τα κλέψανε από σούπερ μάρκετ!!!
Παράλληλα, πετάξανε χαρτάκια που εν ολίγοις έλεγαν «Η απαλλοτρίωση είναι η απάντησή μας σ’ αυτούς που μας κλέβουνε» Κάπως έτσι, τέλος πάντων, απ’ όσο μπόρεσα να συγκρατήσω. Μετά αρχίσανε τα σχόλια απ’ τους παρευρισκομένους στο στούντιο, τα οποία συγκλίνανε περίπου στο ότι δεν μπορούμε να επικροτούμε τέτοιες ενέργειες γιατί έτσι νομιμοποιούμε την κλεψιά. Ναι καλά! Εμάς περίμενε η κλεψιά για να νομιμοποιηθεί! Κι εγώ πώς νόμιζα ότι το ίδιο το σύστημά τους την έχει νομιμοποιήσει καθολικά εδώ και χρόνια! Οι πρώτοι κλέφτες είναι οι ίδιοι. Αρκεί να δεις τα πόθεν αίσχη τους. Κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο, πρέπει όντως να τα πάρουμε πίσω. Τέλος πάντων.
Χαχαχαχαχα! Δεν πάμε καλά, γενικώς.
Αλλά, ποιος οδηγεί εκεί τα πράγματα;

Τώρα, εμένα, μετά απ’ αυτό, πώς μου ‘ρθε κι άρχισα να τραγουδώ το «Περιπολικό» των Μαγιονέζων;
Είχα πρόσφατη και τη συναυλία τους το Σάββατο το βράδυ στο γυμναστήριο του ΑΠΘ (μέρος που προσπαθώ να ξεχάσω, αφού μετά από 4 χρόνια που το ‘φαγα στη μάπα, με οδήγησε στο υπέροχο τίποτα!) κι έτσι το τραγουδάκι μού βγήκε κατευθείαν.
Ωραία συναυλία! Σε ανοιχτό ουρανό και με πολύ καλή παρέα. Κι αν και δεν ήμασταν πάρα πολλοί, η διάθεση για τραγούδι και χορό δεν μας έλειψε καθόλου. Ούτε εμάς ούτε κι απ’ το συγκρότημα, αφού τα παιδιά, παρά το περασμένο της ώρας κι ενώ είχαν ήδη ολοκληρώσει το πρόγραμμα, μας χάριζαν άλλο ένα κι άλλο ένα τραγούδι για αρκετά μετά.
Χαίρομαι που υπάρχουν τέτοια συγκροτήματα που, χωρίς σταριλίκια, χωρίς κύρια επιδίωξη το κέρδος, με μόνη την αγάπη γι’ αυτό που κάνουνε και την ανάγκη να πούνε κάποια πράγματα, που αφορούνε και εκφράζουνε κι όλους μας, συνεχίζουν να δημιουργούν και να μοιράζονται μαζί μας την τέχνη και τις σκέψεις τους. Χαίρομαι και παρηγοριέμαι και παίρνω και δύναμη. Ίσως αν τους ακούγαμε περισσότεροι (κι αυτούς και κάποιους άλλους) να μην χρειαζόταν καν να γίνουμε «κουκουλοφόροι».
Η τέχνη είναι μεγάλο σχολείο. Μπορεί να περάσει ιδέες που άλλοι χώροι δεν μπορούν. Γι’ αυτό και την έχουν ευτελίσει έτσι. Γι’ αυτό και προβάλλουν τη σαβούρα για τέχνη κι όσους λένε κάτι ουσιαστικό τους περιθωριοποιούν….
Κι έτσι είμαστε λίγοι…
Δεν πειράζει. Δεν βλέπεις; Θα το βρούνε από αλλού. Καλή η πίεση, αλλά μέχρι πότε; Θα τους γυρίσει μπούμερανγκ κάποια στιγμή.
Πω πω! Μας βλέπω καμιά μέρα κι εμάς μέσα στα περιπολικά, όπως το παν το πράγμα!
Τουλάχιστον θα τραγουδάμε και θα χορεύουμε:-)
Λέμε, τώρα!


"...Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει και δεν είμαστε εμείς
όλοι εκείνοι που χαλάνε την αξία της ζωής..."

Χαρούμενο και φιλοσοφημένο.
Listen & Enjoy!

Κυριακή, Ιουνίου 01, 2008

ΠΑΡΑΖΑΛΗ

Ξαπλώνω βολικά πάνω στο χώμα.
Στον αργαλειό του ουρανού
χρυσή κλωστή ο ήλιος
δένει άτακτα αλλά γερά
ανάμεσα στις ασημένιες της βροχής τις βελονιές.
Το πρόσωπό μου το δροσίζουν στάλες.
Φλέγεται το κορμί μου από του ήλιου τη φωτιά.
Τα μάτια μου αξεκόλλητα∙ εκστασιασμένα.
Πόθοι αρχέγονοι ξυπνούν.
Κι η λογική ζαλίζεται με τ’ άρωμα απ’ το χώμα.
Λιποθυμά και χάνεται…
Κάπου στα σκοτεινά σπλάχνα της γης
κουτρουβαλά ακόμα…



Καλό καλοκαίρι!

Τετάρτη, Μαΐου 28, 2008

Με αφορμή το Βερολίνο

Ελλάδα χώρα του πολιτισμού.
Ειδικά τώρα μου μοιάζει με ανέκδοτο κανονικό.
Ύστερα από ένα σύντομο ταξιδάκι στο Βερολίνο η απογοήτευσή μου γι΄αυτή τη χώρα μεγάλωσε.

Υπέροχο το Βερολίνο! Αμέτρητα τα πράγματα που έχεις να δεις. Και οι Γερμανοί, καθόλου «δήθεν» και σε τίποτα. Καμία αίσθηση τεχνητής, επίπλαστης, γυαλιστερής, κραυγαλέας πολυτέλειας (σαν την αμερικανιά που κωλοβαράει εμάς). Αντίθετα, το μέτρο και η σεμνότητα κυριαρχούν παντού. Ένα σεμνό Μεγαλείο. Τα κτίριά τους, οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, η άψογη συγκοινωνία τους, η καθαριότητα, τα ποδήλατα, ο σεβασμός στους πεζούς, τα μνημεία τους, τα πάντα! Μία τεράστια πόλη και ωστόσο, καταπράσινη, χωρίς κίνηση, χωρίς καυσαέριο, χωρίς κόρνες. Ενώ εμείς, ευνοημένη χώρα από τη μητέρα Φύση, έχουμε μια Αθήνα (και μια Θεσσαλονίκη επίσης) κατάμαυρη, τσιμεντούπολη, θορυβώδη, αποπνικτική, απάνθρωπη. Το χορταράκι το ψάχνεις. Για να βρεις πράσινο πρέπει να ταξιδέψεις μερικά χιλιόμετρα για κάνα δασάκι. (Αλλά τώρα πια, όπως ανέβηκαν ναύλα, διόδια και βενζίνες και με την ανεργία που μας δέρνει, ούτε και αυτό μπορείς να το κάνεις.)
Οι Γερμανοί φιλικότατοι, ζεστοί, χαμογελαστοί, φιλόξενοι, ευγενικοί, εξυπηρετικοί. Καμία σχέση με το «κρύοι» που τους έχουμε κολλήσει ή το ακόμη πιο άσχετο «βάρβαροι»!!!?!!! Συγκριτικά μ’ αυτούς εμείς είμαστε οι άρχοντες της βαρβαρότητας. Με μετάλλια, διπλώματα, κύπελα κλπ.
Μιλούν οι Γερμανοί για πολιτισμό, μιλάμε κι εμείς! Εμείς δεν ξέρουμε καν τι είναι αυτό. Αυτό που εμείς βαφτίζουμε πολιτισμό είναι μια διεστραμμένη προγονοπληξία, που ούτε μας ανήκει στο κάτω κάτω, αλλά και δεν ξέρουμε και πώς να την διαχειριστούμε. Σε αντίθεση με τους Γερμανούς που αγαπούν την χώρα τους με τρόπο ουσιαστικό και το δείχνουν στην κα
θημερινότητά τους, οι Έλληνες τη μισούμε την Ελλάδα. Οι άνθρωποι βρίσκονται αιώνες μπροστά. Μπροστά τους μοιάζουμε με χαμστεράκια που τρέχουν ασταμάτητα σ’ έναν τροχό, κλεισμένα σ’ ένα μικρό κλουβί (έστω και φο-λουξ) και τρέχουν τρέχουν στον τροχό για να ‘χουν την ψευδαίσθηση ότι φεύγουν κι ότι είναι ελεύθερα και στην πραγματικότητα τρέχουν στάσιμα και βαλτωμένα, κορόιδα στο ίδιο μέρος. Ούτε βηματάκι μπρος. Μόνο λιγούρα και φιγούρα. Αλλά αυτό, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μας κρατά εύκολο παιχνιδάκι στα χέρια κάποιων επιτήδειων που βέβαια, μόλις μας βαρεθούν και ως τέτοιο, άνετα θα μας πετάξουν απ’ τον χάρτη. Τι να τα κάνω τα νησιά, τα βουνά και τις θάλασσες; Δεν τρώγονται. Δεν με βοηθούν να ζήσω αξιοπρεπώς.

Ο πολιτισμός και η αγάπη για την χώρα φαίνεται από τη συμμετοχή στην καθημερινότητα. Σε πολύ απλά πράγματα. Προσωπικά δεν βρίσκω καθόλου υποτιμητικό το να επιστρέψω τον δίσκο στο μπαρ στο φαστφουντάδικο ή να κατεβάσω τα σεντόνια στο κοντέινερ του ξενοδοχείου κι ας πληρώνω. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να συμβιώσουμε ανθρώπινα σε μια κοινωνία. Πώς να το κάνουμε; (Αλλά τι λέω τώρα; Τι είναι η κοινωνική συνείδηση; Εδώ δεν υπάρχει συνείδηση γενικώς.) Επίσης, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την οργάνωση και την πειθαρχία που εμείς, οι τάχα μου ελεύθεροι, χλευάζουμε και θεωρούμαστε κι έξυπνοι γι’ αυτό. Ίσα ίσα που θα ‘δινα τα πάντα να ζούσα σ’ ένα κράτος αξιοκρατικό που θα είχα 20 νόμους (ακόμη κι αν εγώ δεν συμφωνούσα απόλυτα μ’ αυτούς) αλλά που θα εφαρμόζονταν εξίσου απ’ όλους. Που θα είχα συγκεκριμένους κανόνες που όμως θα τους γνώριζα, θα ισχύανε για όλους και δεν θα υπήρχανε παραθυράκια, τρύπες, χαραμάδες κι όλ’ αυτά τα σχετικά που έχουμε εδώ.
Θα ήμουνα πολύ πιο ελεύθερη σ’ ένα πειθαρχημένο κράτος.
Τώρα είναι που δεν είμαι. Τώρα είναι που αδικούμαι, απαξιώνομαι και πνίγομαι. Ποια Ελλάδα; Προσωπικά, την χαρίζω. Εμένα δεν μου έδωσε τίποτα. Μόνο οι δικοί μου, κάποιοι δάσκαλοι και μεμονομένα πρόσωπα που έτυχε να βρεθούν στο δρόμο μου. Σαν κράτος οργανωμένο (χαχαχα!) όμως, τίποτα απολύτως! Άσε που στα χέρια των Ελλήνων η Ελλάδα κινδυνεύει περισσότερο. Σε λίγο δεν θα υπάρχει. Θα την έχουν κάψει όλη. Μετά τις περσινές πυρκαγιές που κατακάψαν τη Μεσόγειο, Ιταλοί, Ισπανοί και λοιποί πληγέντες, υπογράψανε υποχρεωτικές αναδασώσεις. Εκτός από ποιον, βέβαια; Την Ελλάδα!!! Αυτή είναι η αγάπη για την πατρίδα.
Το ‘πα και σε κάτι φίλους: Εγώ πάντως, αν έρθουν να μας πάρουνε οι Γερμανοί, παραδίνομαι άνευ όρων. Χειρότερα απ΄τ
ους Έλληνες δεν πρόκειται να μου φερθούν! Κι αν είχα γιο, σιγά να μην τον έστελνα στον ελληνικό στρατό! Δεν σφάξανε!
Ελλάδα χώρα της αναξιοκρατίας και της απαξίωσης!

Κέντρο Βερολίνου!!!

Μικρή διευκρίνηση:
Εννοείται ότι όλ’ αυτά είναι σκέψεις που αναπυροδοτήθηκαν από αυτές τις ελάχιστες μέρες του ταξιδιού και από μία πολύ συγκεκριμένη πόλη, ίσως την ωραιότερη της Γερμανίας. Το Βερολίνο είναι μόνο η αφορμή. Οι σκέψεις αυτές προϋπήρχαν κι απλά τώρα επανήλθαν και γίνανε πιο έντονες. Φυσικά και έχω υπόψιν μου ότι δεν είναι παντού έτσι κι ότι σίγουρα υπάρχουν και αρνητικά στοιχεία και στη Γερμανία και παντού (τίποτα δεν μπορεί να είναι άλλωστε ιδανικό). Όμως μιλάω για τη νοοτροπία, η οποία είναι κάτι εμφανές, και πάντα σε σύγκριση με την Ελλάδα και με όσα βιώνω εγώ στην καθημερινότητά μου. Απλά, φοβάμαι πως δεν είμαι η μόνη. Είτε κάποιοι το συνειδητοποιούν είτε όχι.

Τετάρτη, Μαΐου 21, 2008

Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα


Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα.
Μ’ εντυπωσίασε εκείνο το μικρούλι σωματάκι πάνω σ’ αυτές τις τεράστιες ρόδες!
Μόλις είχα σταματήσει να τρέχω κι αυτό πέρασε δίπλα μου
με θαυμαστή ισορροπία και περηφάνια.
Θυμήθηκα ότι μ’ όποιον σχεδόν κι αν έχω μιλήσει μου ‘χει πει πως όταν ήταν μικρός ήθελε να ‘χει ένα ποδήλατο. Ή…ότι “είχε ένα ποδήλατο…”…κι από κει ξεκινούσαν ιστορίες ατέλειωτες!
Ίσως εγώ να είμαι απ’ τους ελάχιστους που ποτέ τους δεν θέλησαν να ‘χουν. Ούτε τότε ούτε και τώρα. Γενικά, η ανακάλυψη του τροχού μοιάζει να ‘ναι για μένα σχεδόν αδιάφορη. Συναισθηματικά, τουλάχιστον. Μηχανάκια, αυτοκίνητα, τρένα…τίποτα. Μόνο απ’ ανάγκη.
Για τη Γη έχω τα πόδια μου. Κι αυτό δεν τ’ αλλάζω με τίποτα!
Η ηδονή να περπατάω, να τρέχω, να χορεύω, να χοροπηδώ,
να καλύπτω αποστάσεις ή ν’ αλωνίζω ίσα ίσα τα 4 μέτρα του δωματίου μου.
Αλλά να το αισθάνομαι! Να το νιώθω στα πόδια μου.
Να νιώθω το έδαφος. Όχι το γουργουρητό της ρόδας.
Να ‘ναι τα πόδια μου τεράστια. Όχι οι τροχοί.

Ίσως γι’ αυτό το αγαπημένο μου όχημα να ‘ναι τελικά
τ’ αεροπλάνο. Με το καράβι για δεύτερο.
Μ’ αυτά τα δυο οχήματα αγγίζω τ’ άλλα δυο στοιχεία.
Αυτά που με τα πόδια δεν μπορώ.
Το νερό, τον αέρα. Με βοηθούν να ταξιδέψω.
Να πλησιάσω στ’ όνειρο.
Για τις αποδράσεις στην ψυχή δεν χρειάζεται τροχός.
Ούτε και πόδια, βέβαια.

Τ’ αεροπλάνο πιο πολύ!
Δεν θα δώσω τώρα σημασία στις ροδίτσες που βγάζει όταν είναι στο έδαφος.
Είδες πόσο βιάζεται να τις μαζέψει για ν’ απογειωθεί!
Το λατρεύω! Το ευγνωμονώ που με βοηθάει να ξεκολλάω τα πόδια μου απ’ τη Γη και να πλησιάζω λίγο πιο κοντά εκεί που κάθε μέρα ταξιδεύω μόνο με την καρδιά και τη σκέψη.
Εκεί που “κοντινοί” και “ξένοι” άνθρωποι βρίσκονται πια το ίδιο κοντά μου και το ίδιο μακριά. Εκεί που απομακρύνομαι απ’ ό,τι εδώ κάτω με βαραίνει και με φυλακίζει.
Κι ο χρόνος δεν υπάρχει.
Δεν έχεις ηλικία ή είσαι πάντα παιδί που ονειρεύεται.

Ο μικρός ξαναπέρασε δίπλα μου. Χαμογέλασα.
…Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα.
…Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα όνειρα.
Τα τεράστια όνειρα! Σαν αυτές τις τεράστιες ρόδες!
Άραγε θα καταφέρουμε να τα καβαλήσουμε μέχρι το τέλος
δίχως να γκρεμοτσακιστούμε;



Σε όλους όσοι ονειρεύονται –με ρόδες ή χωρίς…
Λίγο πιο ειδικά στον Σημάν γιατί έχει κι αυτός αυτά τα “τεράστια” πόδια
που γνωρίζουνε την ηδονή του τρέχειν.

Κυριακή, Μαΐου 18, 2008

Χωρίς Ειρμό

Βρίσκομαι εδώ και προσπαθώ να αισθανθώ τι αισθάνομαι… Δεν ξέρω αν αυτό έχει συμβεί και σ’ άλλους. Ίσως και να είναι ο ορισμός του “σαστισμένου”. Αλλά όχι ακριβώς. Γιατί το σάστισμα εμπεριέχει μάλλον και το ξάφνιασμα. Κι εγώ δεν είμαι ξαφνιασμένη. Το ήξερα ήδη 7 μήνες πριν που ξεκινούσε. Σήμερα θα τελείωνε. Και τέλειωσε. Και τώρα που τέλειωσε νιώθω λίγο άδεια μέσα μου
και λίγο στο κενό, ως αντικείμενο σε κάποιον χώρο.
Σαν κλειδωμένη απ’ έξω.
Κι ίσως έξω υπάρχουν πολλά πράγματα. Πολλές επιλογές ή εμπειρίες. (Καλά, πείσε και τον εαυτό σου τώρα!) Μόνο που εγώ θα ήθελα να ήμουν μέσα! Κι ας ήμουν ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ σ’ αυτό το μέσα”!
Σχετικό πράγμα ακόμη κι η ελευθερία.
Ξέρω. Θα περάσει. Σε λίγο καιρό δεν θα νιώθω πια έτσι. Ναι. Αλλά αυτόν τον “λίγο καιρό” δεν θέλω να τον ζήσω! Χάσιμο χρόνου.
Ας μπορούσα τουλάχιστον να κοιμηθώ βαθιά. Πολύ βαθιά για μερικές μέρες. Χωρίς καν όνειρα. Μέχρι ν’ απομακρυνθεί έτσι λίγο χρονικά, να μην βαραίνει τόσο. Να ξυπνήσω με καθαρό πια το μυαλό και με δύναμη για το επόμενο βήμα.

Δε βαριέσαι!
Τουλάχιστον, όλο αυτό είναι φυσιολογικό. Γιατί να το παλεύω;
Θα εκμεταλλευτώ πάλι τους φίλους μου, τα πόδια μου,
τα ΔΓιαμάντΓια…ό,τι μπορώ τέλος πάντων…μέχρι να μου περάσει. Μόνο το μυαλό μου θέλω ν’ αφήσω σε αδράνεια. Δεν μου χρειάζεται καθόλου τώρα. Αλλά μάλλον σε αυτό θα αντιμετωπίσω δυσκολία.

…Πωπω! Σταματάω! Τι σκορποχώρι είμαι σήμερα! Τι “ό,τι να ‘ναι” είν’ αυτό στον γραπτό λόγο! Σας ορκίζομαι όμως. Μέσα μου έχει συνοχή.
Αλήθεια! :-)

ΥΓ: Ψιτ! Μια σοκολάτα κανείς; Αλλά όχι ο Σημάν. Γιατί αυτός θα μου δώκει καμία υγείας κι εγώ δεν είμαι για υγείες τώρα.
(Γιατί είναι πικρή η υγείας, γμτ;)

Πέμπτη, Μαΐου 15, 2008

Idioγράφημα

Άλλο ένα μπλογκοπαιχνίδι που δεν μπόρεσα να αρνηθώ. Ύστερα από πρόσκληση της λου, φωτογραφίζω κι εγώ κάτι χειρόγραφο...Μόνο που μάλλον πρέπει να κλικάρετε για να φανεί:-)

Όροι του παιχνιδιού :
1. Γράψε

2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία!
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν.
6. Ανέφερε οτι είναι για το
http://www.autographcollectors.blogspot.com/ (επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται).

Οι περισσότεροι το έχουν ήδη πράξει απ' όσο είδα. Ωστόσο, αν έχουν όρεξη και οι Freerider, Τertul, Zpi, παρείσακτος και Χαξού...:-)

Πέμπτη, Μαΐου 08, 2008

Η ΑΚΟΛΟΥΘΑ Η ΟΔΗΓΑ

Η ΑΚΟΛΟΥΘΑ Η ΟΔΗΓΑ
Η ΦΥΓΕ ΑΠ’ ΤΗ ΜΕΣΗ




Αν δεν μπορείς να μου δώσεις κάτι, κάτι να πιστέψω
Μη μιλάς, εγώ θέλω ν’ ακούσω το τραγούδι
Να διαλέξω, ν’ αναπνεύσω, να τελειώσω, να χορέψω
Πάνω απ’ όλες τις σκιές, κάτω από ένα λουλούδι
Τα ρυάκια συναντιούνται, σύντομα θα ‘ναι πλημμύρα
Ίσως ξεπλύνουν τους στάβλους όταν θα σπάσει η βιτρίνα
ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΣΑ ΨΕΜΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΙΣ;
ΝΑ ΦΛΥΑΡΕΙΣ! ΝΑ ΦΛΥΑΡΕΙΣ!
ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ…

Δώσμου ένα καλό λόγο, ένα καλό λόγο να ζήσω
Εκτός απ’ το να νιώθω, ν’ ακούω και να χτίζω
Όχι κελιά, σαν αυτά που χτίζεις τα όνειρά σου
Ούτε πανάκριβα ψυγεία για να βάλεις την καρδιά σου
Είναι οι βέργες δεμάτι… Τώρα πια δεν λυγίζουν
Κάποιοι κάκτοι κάνουν κάτι, κάποιοι κάκτοι ανθίζουν
Και ναι, στους ανεμόμυλους κοιτάζουν τη θλίψη
Είναι τρελοί! Είναι τρελοί!
Που αναπνέουν και διαβρώνουν τη θλίψη…

Ναι, περπατάς όσο αντέχεις κι όσο αντέχεις περπατάς
Κι αν ποτέ σταματήσεις, σταματάς να γελάς
Δρόμος δεν υπάρχει, στο ‘χω πει ταξιδιώτη
ΜΟΝΟ
O ΦΟΒΟΣ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΛΕΕΙ
“ΠΡΟΔΟΤΗ”
Η χιονοστιβάδα είναι μόνο χιονονιφάδες μακριά
Σ’ όλα τα δόγματα που χτίζεις πάντα υπάρχει ένα “αλλά”
Μία κίβδηλη πουτάνα κι ένας νόμιμος ληστής
Πού θα πας; Πού θα πας;
Από σένα δεν μπορείς να κρυφτείς…

Η ΑΚΟΛΟΥΘΑ Η ΟΔΗΓΑ
Η ΦΥΓΕ ΑΠ’ ΤΗ ΜΕΣΗ



Μαύρη Μαγιονέζα

Τετάρτη, Απριλίου 30, 2008

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Επειδή η Πρωτομαγιά ως γνωστόν, “δεν είν’ αργία είν’ απεργία” κι επειδή όλοι πιστεύω ότι καταλαβαίνουμε καλά πλέον πως τα πράγματα σφίξανε και συνεχίζουνε να σφίγγουνε επικίνδυνα, θα κάνω την δική μου αναφορά στη μέρα, μ’ ένα ποστ κι ένα τραγούδι.
Όχι μία ακόμη ιστορική/επετειακή αναφορά στη μνήμη όσων αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, αλλά μία πρόσκληση μάλλον, για αγώνες που πρέπει να κάνουμε εμείς. Οι αγώνες άλλωστε πιστεύω πως είναι ο πραγματικός φόρος τιμής σ’ εκείνους αλλά και ο μονόδρομος για μας, αν δεν θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε πως θα μας χαριστούν όσα μας ανήκουν.
Όχι άλλα λόγια δικά μου. Παραθέτω ένα κείμενο που μοιράζανε οι εκπαιδευτικοί κατά τη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση που κάνανε πέρυσι και που νομίζω ότι πολύ απλά και όμορφα τα λέει όλα.
Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και κάντε τη μεταφορά σε όποιον χώρο επαγγελματικό κι αν ανήκετε.

- Εσείς κυρία θα απεργήσετε;

- Φυσικά παιδί μου.
- Και θα πληρώνεστε τις μέρες της απεργίας;
- Όχι παιδί μου.
- Κι αν τα αιτήματα σας δικαιωθούν θα αφορούν κι αυτούς που δεν απείργησαν;
- Μα φυσικά.
- Μα αυτό κυρία, εκτός από άδικο, είναι κι άτιμο.
(αυθεντικός διάλογος ανάμεσα σε εκπαιδευτικό και μαθητή λίγο πριν την απεργία)

Μας έλεγες: «Με 24ωρες και 48ωρες απεργίες τίποτα δεν γίνεται»
Για αυτό και ‘μεις αποφασίσαμε αγώνα διαρκείας. Αν έρθεις μαζί μας θα είμαστε πιο δυνατοί. Αν έρθεις μαζί μας θα νικήσουμε συντομότερα.

Μας λες: «Δεν μπορώ να χάσω μεροκάματο. Δεν έχω. Με πνίγουν οι ανάγκες. Λυπάμαι.»
Σου λέμε: Δεν απεργεί αυτός που «έχει». Απεργούμε όλοι για να «έχουμε».
Και το δικό μας βιβλιάριο αδειάζει πριν τελειώσει το δεκαπενθήμερο. Κι εμείς δάνεια έχουμε. Κι αν χρειαστεί θα ξαναδανειστούμε, για να μη γίνουμε άδικοι, άτιμοι κι ανεύθυνοι.
Για να μη γίνουμε απεργοσπάστες. Κατάλαβε το. Μας προσβάλλει ο εγωισμός σου.
Κι εμείς ανάγκες έχουμε. Γι’ αυτό και απεργούμε.

Μας λες: «Πρέπει να βρούμε διαφορετικές μορφές πάλης»
Σε προσκαλέσαμε σε τόσες συνελεύσεις και σε προσκαλούμε και τώρα να ‘ρθεις μαζί μας και να μας πεις τις δικές σου μορφές πάλης για να τις περπατήσουμε μαζί.
Σου λέμε πάντως καθαρά και ξάστερα: στο βασίλειο της «ελεύθερης οικονομίας» τα πάντα «κοστίζουν». Και πάνω απ’ όλα οι αγώνες.

Μας λες: «έλα μωρέ, με την απεργία τίποτε δεν γίνεται».
Σου λέμε: Πολλά γύρω μας γίνανε. Μήπως δεν ξέρεις ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε; Μήπως δεν ξέρεις ότι αυτά που σήμερα ακόμα κρατάμε τα πήραμε με τους αγώνες των προηγούμενων;
Άλλωστε καταλαβαίνεις τι μας περιμένει χωρίς την απεργία. Το βλέπεις δέκα χρόνια τώρα. Στη δουλειά που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη. Στο μισθό που λιγοστεύει. Στη σύνταξη που απομακρύνεται. Στα μάτια των μεγαλύτερων μαθητών που κάθε μέρα αδειάζουν από τη δυσπιστία γι’ αυτό που τους περιμένει.
Την απεργία δεν την κάνουμε εμείς. Την κάνουν αυτοί που κάθε μέρα πριονίζουν περισσότερο το δικαίωμα μας να εργαζόμαστε με αξιοπρέπεια.
Αυτοί που με τους ασφαλιστικούς τους νόμους θέλουν να κάνουν τις τάξεις μας –εκτός από χώρους ζωής μας- και χώρους θανάτου μας.
Αυτοί που πιστεύουν πως δεν πιστεύουμε τα λόγια για αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη που καθημερινά διδάσκουμε στους μαθητές μας.

Μας λες: «ποιος θα μας ακούσει; ποιος νοιάζεται τώρα για την εκπαίδευση;»
Σου απαντάμε. Εσύ. Κι εμείς. Και χιλιάδες άλλοι που βλέπουν πως το αυτονόητο στις μέρες μας παράλογο βαφτίζεται, πως το αίτημα να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας βαφτίζεται κλοπή, πως το δικαίωμα στη δουλειά και τη μόρφωση βαφτίζεται άχρηστη πολυτέλεια, πως η καταδίκη των φτωχών μέσα από την εμπορευματοποίηση της παιδείας λογίζεται μεγάλη εξυπνάδα, πως το ανθρωπιστικό κέρδος από την κουλτούρα υποχωρεί μπροστά στην «κουλτούρα του κέρδους».

Μας λες: «δεν έχω εμπιστοσύνη στην ηγεσία»
Σου λέμε: Σε προσκαλούμε (και τώρα) να ‘ρθεις στις συνελεύσεις για να σ’ ακούσουμε και να μας ακούσεις. Να δικαιολογήσουμε το «συν» του συνάδελφου μέσα από την κοινή μας απόφαση. Κι αν χάσουμε να ψάξουμε μαζί για το λάθος. Για να ξαναρχίσουμε τους αγώνες πιο σωστά. Έτσι κι αλλιώς θα έχουμε κερδίσει τη δυνατότητα να είμαστε μαζί, χωρίς να ντρέπεσαι, χωρίς να ντρεπόμαστε. Κι αν κερδίσουμε μαζί να χαρούμε.

Λες στους μαθητές σου: «στη ζωή πρέπει να βαδίζετε με ψηλά το κεφάλι»
Σε ρωτάμε: Με πόσο ψηλά το κεφάλι μπορούν να βαδίσουν οι «προσκυνημένοι»;
Το ξέρεις καλά και το ξέρουμε. Οι μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιείς για να αποφύγεις τη συστράτευση έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Πίσω τους μπορούν να κρυφτούν μικροί άνθρωποι.
Σου λέμε λοιπόν για στερνή φορά: Όποιος μάθημα κάνει σαν αρχίζουν τα μαθήματα των αγώνων κι αφήνει άλλους να αγωνισθούν για πράγματα που κι αυτόν τον αφορούν θα πρέπει δειλός κι ανεύθυνος να λέγεται.
Κι αν έρθει στην ήττα για να πει «εγώ σας τάλεγα» θα πρέπει επιπλέον κι αναίσθητος να λέγεται: αφού τα πράγματα που χάθηκαν κι αυτόν αφορούσαν.
Κι όταν έρθει στη νίκη με το τενεκεδάκι του απεργοσπάστη να μοιραστεί τα κέρδη,
πέρα από δειλός και ανεύθυνος και αναίσθητος, κι άτιμος να λέγεται πρέπει,
αφού τα πράγματα που με την τιμή των αγώνων και τους αγώνες της τιμής κερδήθηκαν
ήταν πράγματα που κι αυτόν αφορούσαν.


Αυτά!
Και το τραγουδάκι που τραγουδούνε πάντα αυτή τη μέρα στο τέλος της πορείας και που εμένα πάντα με συγκινεί πολύ.
Καλή Πρωτομαγιά
Στους δρόμους ελπίζω…


Κυριακή, Απριλίου 27, 2008

...........

Σήμερα ξύπνησα αργά –πολύ αργά για μένα- και δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω τι θέλω να κάνω. Δεν ήξερα αν θέλω να διαβάσω, ν’ ακούσω μουσική, να βγω έξω να τρέξω, να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι ή να βγω με φίλους για καφέ. Η μέρα ψιλομουντή αλλά δεν μπορώ να πω ότι μ’ επηρεάζει αρνητικά. Μάλλον φιλική τη νιώθω.
Έκανα έναν καφέ και…δεν ξέρω…είναι απ’ τις ελάχιστες φορές που δεν «χρησιμοποιώ» μουσική…Μες στο κεφάλι μου συμβαίνουν διάφορα. Ίσως γι’ αυτό. Ίσως να επικρατεί πολλή φασαρία εκεί μέσα ήδη.
Μπερδεύονται τα πριν με τα τωρινά και τα μελλούμενα –άλλα συναισθήματα για κάθε χρόνο- τα σωστά με τα λάθη, η αλήθεια με το ψέμα κι η πραγματικότητα…Άλλο πράγμα η πραγματικότητα, άλλο η αλήθεια, άλλο η καθημερινότητα κι όλ’ αυτά κομμάτια ΜΙΑΣ ζωής, της ίδιας ζωής, που δεν ξέρει πώς να τα ταιριάξει μεταξύ τους χωρίς να διχάζεται, να μπερδεύεται και να “παραφρονεί”.
Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζω σε πολλούς κόσμους ταυτόχρονα. Και δεν μιλάω για την φαντασία
–αν και, εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι αυτήν μια πραγματικότητα γι’ αυτόν που φαντάζεται; Καταναλώνει χρόνο, ενέργεια, «ζει» κάποια πράγματα, βιώνει μία κατάσταση. Και στο μεταξύ, περνάει κάποιος χρόνος, λεπτά ή ώρες, χρόνος της ζωής του, υπαρκτός χρόνος που δεν θα επιστρέψει, έχει όμως γραφτεί στην ιστορία του και στην φθορά των κυττάρων του.
Όμως εγώ δεν εννοώ αυτό. Εννοώ κανονικούς κόσμους. Κόσμους που γνωρίζει κανείς στην πορεία της ζωής του, όσο συνεχίζει να κινείται και να μαθαίνει… Όσο είναι παιδί, τα πράγματα είναι απλά. Ο κόσμος είναι η οικογένειά του. Λίγο μετά, προστίθεται ένας ακόμα, διαφορετικός, με άλλη σύνθεση προσώπων και άλλους κανόνες. Το σχολείο. Καθώς μεγαλώνει και ανάλογα με τις ασχολίες και τις συναναστροφές του, πάρα πολλοί κόσμοι προστίθενται, στους οποίους παίρνει μέρος ή πρέπει να πάρει ή θέλει να πάρει…Άλλο ένα πράγμα που μπερδεύεται στο μυαλό μου και προσθέτει κι αυτό στο μπάχαλο που επικρατεί: το “θέλω” με το “πρέπει” και με το “μπορώ”…
Και πάνω απ’ όλ’ αυτά, σαν σκιά…σαν ευχή και κατάρα μαζί, ο χρόνος.
…Δεν ξέρω τι κάνει στους άλλους ο χρόνος, νομίζω όμως ότι σ’ εμένα κάνει το αντίθετο. Όταν σκέφτομαι το χρόνο σαν απειλή, σαν κάτι που πρέπει να προλάβω, τα “πρέπει”, οι “κανόνες”, οι “απιθανότητες” και το “λογικό” εξουδετερώνονται. Η σημασία και η έπαρσή τους εκμηδενίζονται. Συνθλίβονται. Και τότε θέλω να τα κάνω όλα! Όλα αυτά που θέλω αλλά “δεν πρέπει”, όλα αυτά που “δεν γίνονται”, που ανήκουν σ’ άλλον κόσμο ή δεν είναι “λογικά” (Who says so?) Και το μόνο που με σταματάει είναι το μυαλό των υπολοίπων που συμπεριφέρονται σα να ‘ναι δεδομένοι πάνω στη γη, σα να πρόκειται να ζήσουνε για πάντα κι όλο αναβάλουνε τα θέλω τους και ζουν με…σύνεση. Εγώ πάντως, δεν ξέρω αν θα ζω αύριο. Κανένας δεν μου το εγγυάται. Κι εδώ είναι κι η ερώτησή μου: αν σου έλεγαν ότι σίγουρα σε δυο βδομάδες θα πεθάνεις, σε ποιο “πρέπει” θα έδινες σημασία προκειμένου να κάνεις κάτι που θέλεις πολύ; Τι θα ήταν τότε αλήθεια και τι όχι; Τι θα σου φαινότανε απίθανο και τι παράλογο; Τι “λογικό” θα σε σταματούσε;…Ή μήπως θα βρισκόσουν τότε υπό την επήρεια κάποιας τρέλας; Εγώ λέω, καθόλου! Καμιά τρέλα! Απλά, τότε θα αποκτούσες άλλη σχέση με τον χρόνο και τα πράγματα. Τότε, κάποια πράγματα θα είχαν άλλο βάρος.
Μάλλον το πραγματικό τους.