Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2007

Πες μου για το παράλογο...

Πες μου λοιπόν για το «παράλογο».…Πες μου και για το «λογικό».
Τι βλέπεις γύρω μας να είναι λογικό; Δείξτο μου και αμέσως θα σε πιστέψω! Θέλω πολύ να σε πιστέψω.
Ποιος θεσμός; Ποια συμπεριφορά; Τι απ` όσα βλέπουμε, ζούμε ή ακούμε;
Ποιος κανόνας που έχει θέσει η κοινωνία; Ποιο κρατικό σύστημα –εκπαιδευτικό, εργασιακό, οικονομικό…
Και ποια συμπεριφορά ανθρώπινη στην καθημερινότητά της;
Ποιος δεν φοράει μάσκα –αναρωτιέμαι…και στον ύπνο του;

(Εμένα, όταν κάποιος μ` εκνευρίζει, μ` αρέσει να τον σκέφτομαι την ώρα που κοιμάται, πιστεύοντας πως τότε δεν ταλαιπωρεί τον εαυτό του πιέζοντάς τον να υποκρίνεται πως είναι κάτι άλλο.)
Δείξε μου λοιπόν, ΜΙΑ έκφανση της ζωής που βλέπεις τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται φυσιο-Λογικά. ΜΙΑ!
Δείξε μου. Θα σε πιστέψω! Το ‘χω ανάγκη.
Γιατί εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι συμπεριφερόμαστε παράλογα παντού.
Και στα συναισθήματα (να και το πιο παράλογο) υπό το πρίσμα κάποιων «τύπων» ή –και καλά- μιας «ηθικής», ποιος ξέρει από πού φερμένης, πάμε και χώνουμε τη «λογική»!
Φοβόμαστε τις λέξεις, φοβόμαστε τις χειρονομίες, φοβόμαστε τις φωνές μας... φοβόμαστε πλαστά τους άλλους και ουσιαστικά τους εαυτούς μας. Κι επικαλούμαστε τη Λογική γι` αυτή την ανεπάρκειά μας και για τη δειλία μας να εκφραστούμε όπως φυσιολογικά κι αυθόρμητα θα εκφραζόμασταν.
Πείστε με λοιπόν για το αντίθετο.
Εγώ, το πιο λογικό πράγμα που βρίσκω σ` αυτή τη σουρεάλ πραγματικότητα, είναι τα συναισθήματά μου…

Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ - ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Καταρχήν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι εδώ δεν πρόκειται για κριτική αλλά μάλλον για ένα «παραλήρημα» εντυπώσεων και συναισθημάτων.
Με το ξεκίνημά του ήμουνα πολύ συγκρατημένη. Έλεγα, εντάξει αλλά όχι σαν τα προηγούμενά του. Με διέψευσε εντελώς! Όσο προχωράει μοιάζει σαν κάτι που γεμίζει ενέργεια σιγά σιγά, ύπουλα σχεδόν, μέχρι που ξαφνικά σκάει και μένεις εμβρόντητος να δέχεσαι εικόνες, μελωδίες και συναισθήματα που δεν προλαβαίνεις ν` απορροφήσεις. Ιδιαίτερα από τη μέση περίπου και μετά, καλπάζει κανονικά και στο τελευταίο κεφάλαιο σου κόβει την ανάσα.
Ό,τι και να πω όμως, δεν έχει σημασία, γιατί νομίζω πως εδώ πρόκειται για προσωπικό βίωμα. Για εμπειρία ανάγνωσης, ξεχωριστή για τον καθένα.
Εγώ έβλεπα τις σελίδες να λιγοστεύουν και μ` έπιανε πανικός. Σα να έβλεπα με τρόμο μια κλεψύδρα ν` αδειάζει στο πάνω της μισό κι εγώ να μην μπορώ να κλείσω με το χέρι μου αυτή τη μικρή τρυπούλα που αφήνει την άμμο να περάσει στο άλλο της μισό.
Στις τελευταίες σελίδες είχα κλείσει πόρτες, παντζούρια, μουσικές, τα πάντα. Διάβαζα απομονωμένη εντελώς, ξεκομμένη απ` όλους κι απ` όλα. Κάθε σελίδα του τελευταίου κεφαλαίου από τρεις φορές. Και με το τέλος…Κεραυνοβολημένη από συγκίνηση. Έμεινα με το χέρι να κλείνω μόνη μου το στόμα, και να μη θέλω να πω τίποτα. Δεν είναι βιβλίο που συζητιέται. Προσωπική υπόθεση για τον καθένα και ταυτόχρονα ένας ύμνος για όλα: Για τους ανθρώπους, για τη Ζωή και σίγουρα, ο απόλυτος ύμνος στον έρωτα.

Είναι ο γνωστός Ζοζέ, που παίρνει μια υπόθεση εντελώς σουρεάλ για να σου πει τα πιο γήινα, τα πιο οικεία, τα πιο δικά σου πράγματα. Δημιουργεί κι εδώ τόσο δυνατές εικόνες με τόσο λιτό τρόπο που σε αφήνει άναυδο και συγκλονισμένο. Καταιγισμός εικόνων, συναισθημάτων, θα `λεγα και σκέψεων αλλά τι να σκεφτεί κανείς μετά απ` αυτό; Ολοκληρώνει ο Ζοζέ από μόνος του. Ποιος μπορεί ν` αμφιβάλλει για οτιδήποτε;
Και τόση μουσική…Ποτέ πριν ένα βιβλίο δε με γέμισε με τόση μουσική. Κι έπαθα κι εγώ αυτό που πάθανε κι οι άλλοι που το διαβάσανε. Έψαχνα να βρω το κομμάτι του Μπαχ.
Θέλω να το ξαναδιαβάσω απ` την αρχή. Έχω υπογραμμίσει άπειρα πράγματα, αλλά νομίζω ότι η απομόνωση κάποιων μεμονωμένων φράσεων ή παραγράφων, ξεκομμένων απ` το όλο κλίμα του βιβλίου, θα το αδικούσε πολύ ή θα το «χαλούσε» με πιθανές αποκαλύψεις. Γι` αυτό και δεν θα παραθέσω κανένα απόσπασμα, παρά μόνο ό,τι γράφει στο οπισθόφυλλο:

«Αν στο Περί τυφλότητος η τύφλωση ήταν καθολική, αν στο Περί φωτίσεως η φώτιση ήταν γενικευμένη, στο νέο μυθιστόρημα του Σαραμάγκου, ο θάνατος λειτουργεί με διαλείψεις σε μια μικρή χώρα 10.000.000 κατοίκων, φέρνοντας σε απόγνωση, μετά την αρχική ευφορία, ασφαλιστικές εταιρείες, εργολάβους κηδειών, οίκους ευγηρίας, νοσοκομεία, εκκλησία, κυβέρνηση, οικογένειες. Η μαφφία (με 2φ τη θέλει ο συγγραφέας) θα αναλάβει να δώσει λύσεις, αλλά ο θάνατος θα αντεπιτεθεί με τη μορφή μιας μυστηριώδους και γοητευτικής γυναίκας…
Το πιο πρόσφατο και εξαιρετικά ανθρώπινο μυθιστόρημα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα.»

Ο τίτλος του πρωτότυπου ήταν «Διαλείψεις Θανάτου» και κατά τη γνώμη μου του ταιριάζει καλύτερα.
Τελειώνοντας, έχω την ανάγκη να πω κι εγώ στον Σαραμάγκου –όπως η γυναίκα του βιβλίου στον τσελίστα- «Ήρθα μόνο για να σας ευχαριστήσω για τη συγκίνηση και την ευχαρίστηση που ένιωσα ακούγοντάς σας.»
Προσωπική εμπειρία λοιπόν για κάθε άνθρωπο και για τους εραστές της Λογοτεχνίας, απλά ηδονή!
…Αναρωτιέμαι τι άλλο θα γράψει μετά απ` αυτό!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
στην καταπληκτική, γι` ακόμη μια φορά, μετάφραση της Αθηνάς Ψυλλιά.
Καλή Ανάγνωση!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007

The Thief

“Why does the Dawn creep up
With her face so grey and pale?
Surely she should come
Smiling, without fail.
She is the special one”,
The Twilight Fairies say.
“For to the world she brings
Every brand new day.”

Here is the creeping Dawn
With face so pale and grey.
“Oh,” sh
e says, “how I wish
That night might always stay

Over the sleeping land.
For then I would not stray
Into the world to steal
All pleasant dreams away.”



Margaret Tarrant`s
Twilight Fairies

Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2007

......

Και το έψαχνα τόσο καιρό!
Και μου τηλεφωνούν τώρα και μου λένε πως κάποιος έβγαλε αυτό στο you tube.
Και πατάω τα κλάματα επί τόπου!
Και μου `ρχεται όλος ο παιδικός συναισθηματικός μου κόσμος
κατά-κούτελα…κατά-καρδα…κατά-κορμα…στα μούτρα τέλος πάντων.
Τη μισώ τη νοσταλγία!
Αλλά αυτό είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ζήσει!



Βάζω λοιπόν κι εγώ τους τίτλους της αρχής...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2007

Μη με πρωτοκολλείτε άλλο!

Το δωμάτιό μου, ένα χάος!
Βιβλία, χαρτιά, προκηρύξεις, αιτήσεις…
Χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…
Όλα σε ετοιμότητα!
Βιογραφικά, φωτοαντίγραφα ταυτότητας, ΑΦΜ, πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης, φωτοτυπίες πτυχίων Πανεπιστημίου, ξένων γλωσσών…
Υπεύθυνη δήλωση: «Είμαι άνεργη»...

Χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…και…χαρτάκια!...
Γιατί, άλλο τα χαρτιά κι άλλο τα χαρτάκια.
Χαρτάκια μ` αριθμούς.
Αριθμοί.
Αριθμός πρωτοκόλλου 467 (σεμινάριο…)
Αριθμός πρωτοκόλλου 625 (εταιρεία…)
Και τηλέφωνα:
«Καλημέρα. Αρχίσατε να καλείτε ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς;»
«Ποια ειδικότητα;»
«Φυσικής Αγωγής»
«Εεε, δεν μας ήρθε ακόμη πίστωση. Δεν έχουν χρήματα.»
…!!!…Καλά. Ας μη βρίσω τώρα. Λάθος άτομο έτσι κι αλλιώς.
Στην άκρη το ακουστικό.

Στο γραφείο ξανά.
Χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…Χαρτάκια…
Αριθμός πρωτοκόλλου 179 (μαζικός αθλητισμός)
Αριθμός πρωτοκόλλου 538 (συμμετοχή στο…)
…Αυτό πάλι, τι χαρτί είναι;
Αίτηση για…Ωπ! Αυτή την έστειλα με email! Τι γίνεται;
Άλλα τηλέφωνα:
«Καλημέρα. Σας έστειλα μια αίτηση για την προκήρυξη…..Τη λάβατε;»
«Μια στιγμή να κοιτάξω…..Ναι. Αριθμός πρωτοκόλλου…»
ΣΤΟΟΟΠ!!! Μην πείτε άλλον αριθμό!
Μη με πρωτοκολλείτε άλλο!
Θα ουρλιάξω!