Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2007

Τελεία.

Να είμαι πιο κοινωνική
Να χαμογελάω περισσότερο
Να μιλάω το ίδιο σε όλους
Να σέβομαι τους μεγαλύτερους κι ας λένε ό,τι τους έρθει στο κεφάλι
Ν` αγαπώ τους συγγενείς γιατί έχουμε ίδιο αίμα
Να μην παθιάζομαι τόσο με πρόσωπα και καταστάσεις
Να μην είμαι τόσο παρορμητική
Να μην δένομαι τόσο εύκολα και τόσο πολύ
Να μαλώνω με σύνεση
Να νευριάζω ήσυχα
Να το ξεπερνάω γρήγορα
και να συμπεριφέρομαι σα να μην έγινε τίποτα.

Με πρήξατε!
Η απάντησή μου είναι ΟΧΙ!
“Γλυκιά”…θα είμαι μόνο όπου θέλω εγώ!
Τελεία ●

Κι όσο για τον σεβασμό, εγώ υποκλίνομαι μόνο στα μικρά παιδιά
και σ` ό,τι μ` έκανε να το ερωτευτώ, έστω και για μια στιγμή.

Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2007

ΗΜΕΡΑ ΛΕΥΚΟΥ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΟΥ

Έναν πολύ ενδιαφέρων αγώνα ποδοσφαίρου –αν και συμβολικό- είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω το Σάββατο, 13/10, στις 11:00 το πρωί, στο γήπεδο 5x5 της Μίκρας, για τον γιορτασμό της ημέρας λευκού μπαστουνιού (για πρακτικούς λόγους, 2 μέρες πριν), όπως έχει οριστεί η 15η του Οκτώβρη.
Ο αγώνας διοργανώθηκε από την Αθλητική Ένωση Τυφλών Θεσσαλονίκης «ΠΥΡΣΟΣ».
Αν και πραγματοποιήθηκε σε χαλαρό κλίμα, ωστόσο εμένα μ` εντυπωσίασε το πείσμα και η επιμονή των ανθρώπων αυτών, η προθυμία τους να συμμετέχουν σε μια τέτοια ομάδα, η διάθεσή τους να παίξουν. Γιατί ένας αγώνας ποδοσφαίρου ανάμεσα σε τυφλούς είναι πολύ πιο σκληρός και πρόσφορος σε τραυματισμούς.
Ο αγώνας διήρκησε πολύ λιγότερο απ` το κανονικό, καθώς ήταν περισσότερο συμβολικός, κάτι σαν επίδειξη τεχνικής, σαν πληροφόρηση και για εμάς, τους υπόλοιπους ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα, πέρα απ` αυτά που βλέπουμε και γνωρίζουμε ως τώρα.
Μετά το τέλος του αγώνα, οι ποδοσφαιριστές του ΠΥΡΣΟΥ, ιδιαίτερα φιλικοί και φιλόξενοι, μας πρόσφεραν αναψυκτικά και μπισκοτάκια. Ήταν πρόσχαροι, με χιούμορ και πρόθυμοι να μας μιλήσουν.

Από τον πρόεδρο της ομάδας, κ. Μπάμπη Τοκατλίδη, έμαθα καναδυό πραγματάκια για το δικό τους ποδόσφαιρο:
Κάθε ομάδα κατεβάζει 4 τυφλούς παίχτες συν τον τερματοφύλακα, ο οποίος βλέπει, και άλλους τόσους που κάθονται στον πάγκο. Σύνολο 10. Ο αγώνας διαρκεί 2 20λεπτα και διεξάγεται σε γηπεδάκια 5x5 με μπάλες ειδικά προσαρμοσμένες, πιο βαριές για να μην αναπηδούν και με κουδουνάκια στο εσωτερικό τους για να ακούγονται και να μπορούνε να τις βρίσκουν. Κάποιοι κανόνες είναι επίσης προσαρμοσμένοι. Ο προπονητής καθοδηγεί από το κέντρο και κάποιος που βλέπει βρίσκεται επίσης πίσω από κάθε εστία και καθοδηγεί πληροφορώντας για τις θέσεις των παιχτών, της μπάλας κλπ. Οι πάιχτες φοράνε μάσκες για να είναι βέβαιο ότι κανείς δεν βλέπει τίποτα. Προκειμένου ν` αποφευχθούν σκληρές συγκρούσεις μεταξύ των παιχτών που ορμούν στην μπάλα, χρησιμοποιούν την λέξη «Βόϊ!» ως προειδοποίηση. Γενικά, η φωνή, ο λόγος, η ομιλία μεταξύ των παιχτών είναι απαραίτητη, έτσι ώστε να μπορούν να προσανατολίζονται, να συνεννοούνται και να συνεργάζονται. Γι` αυτό επίσης, απαιτείται ησυχία από εξωτερικούς παράγοντες.Δυστυχώς, η συμμετοχή των ίδιων των τυφλών στο ποδόσφαιρο δεν είναι και τόσο μεγάλη γιατί ακριβώς πρόκειται για ένα αρκετά βίαιο, σκληρό παιχνίδι, εύκολο σε τραυματισμούς.
Ο ΠΥΡΣΟΣ είναι η μία από τις 2 μόνο (δυστυχώς) ποδοσφαιρικές ομάδες τυφλών που υπάρχουν στην Ελλάδα και στα 10 χρόνια της ύπαρξής της είχε σημαντικές διακρίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Από τις 30/11 ως τις 3/12, στο γήπεδο της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη, θα διεξαχθεί και επίσημο τουρνουά ποδοσφαίρου τυφλών με συμμετοχή ομάδων του εξωτερικού.

Χάρηκα πολύ και που παρευρέθηκα στη συγκεκριμένη εκδήλωση και που γνώρισα τους συγκεκριμένους ανθρώπους.

Μήπως πρέπει να ενδιαφερθούμε κάποια στιγμή και για κάτι πέρα απ` αυτά που βλέπουμε καθημερινά; Μήπως πρέπει να βγούμε κι εμείς απ` τον δικό μας μικρόκοσμο και να ανακαλύψουμε την γοητεία σ` όλους τους παράλληλους κόσμους που αναπνέουν ακριβώς δίπλα μας;…Φαντάζομαι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι.
Ίσως έτσι καταφέρουμε να βγούμε και από την δήθεν μιζέρια μας.

ΥΓ: Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν επίσης και κάποιοι πολιτικοί. Αυτό ίσως να ενδιέφερε περισσότερο κάποια τηλεοπτικά κανάλια ή σταθμούς ραδιοφώνου, αλλά για το δικό μου μπλογκ, η ουσία βρίσκεται αλλού, γι` αυτό και δεν θα τους αναφέρω.

Φένια

Τρίτη, Οκτωβρίου 16, 2007

Εξορκισμός

Είναι μερικές φορές που τα γεγονότα σου κλείνουνε το στόμα.
Λέξεις που δεν τις λες τότε που πρέπει γιατί «πάντα υπάρχει χρόνος».
Δυο μέρες πριν, πάλεψες τη δική μου, άνευ σοβαρής ουσίας, μελαγχολία με τέτοιο πείσμα και σιγουριά που παρέδωσα τα όπλα. Και ντρέπομαι γιατί εγώ, τώρα που πρέπει, δεν έχω τι να πω. Μόνο «Γαμώτο!» λέω και ξαναλέω, κι έχω γεμίσει θυμό για τα...ξαφνιάσματα της τύχης, αλλά ξέρω ότι δεν βοηθάει αυτό.
Η πραγματικότητα γίνεται πάρα πολύ πραγματική και ξεπερνάει σε τραγικότητα και την πιο τρελή φαντασία.
Το μόνο που τουλάχιστον θέλω να πω είναι ότι είμαι κι εγώ εδώ, μαζί με όλους τους άλλους, κι ενώνω την αγάπη μου για σένα με τη δική τους. Και θα χορεύουμε όλοι μαζί τις ροκιές του Σημάν για να ξορκίζουμε και θεούς και δαίμονες και…περιστάσεις. Και θα χτυπιόμαστε για να τιμούμε δυνατά ό,τι αγαπημένο. Κάθε βράδυ, όπως πάντα!

ΥΓ: Επειδή το μήνυμα είναι πολύ προσωπικό και συγκεκριμένο κι επειδή ντρέπομαι που δεν μπορώ να κάνω κάτι πιο αποτελεσματικό απ` αυτό, νομίζω πως τα σχόλια περισσεύουνε. Γι` αυτό τα αποσύρω.
……..Ευχαριστώ.
Φε

Παρασκευή, Οκτωβρίου 12, 2007

...μολυβένιε

Με ξύπνησε μία βροντή. Άνοιξα το παράθυρο στη βροχή.
Σήμερα η μέρα δεν πληγώνει με φως.
Σκέφτομαι…Δύο επιλογές με την ανάλογη μουσική υπόκρουση.
Ή να βάλω κάτι ρυθμικό και ν` ακολουθήσω με το σώμα το ρυθμό
ή ν` αφήσω ν` ακούγεται το τραγουδάκι της βροχής και να μελαγχολήσω μαζί της τη μελαγχολία που μ` αρέσει…
Τελικά, η βροχή δεν μου τραγουδάει…
Κάτι κορναρίσματα απ` το δρόμο, κάτι φρένα…κι απ` το παράθυρο βλέπω μονάχα τοίχους.
Θα βάλω μουσική, λοιπόν…
«…Μου είπες, σήκω απ` τις στάχτες σου…»
Το μπουκάλι στο πάτωμα. Σκόνταψα πάνω του, μα έπεσε εκείνο, όχι εγώ.
Ok, λοιπόν! Καλά είμαι.
Δεν το σήκωσα. Το άφησα πεσμένο…
«…αν κοιτάς μακριά…»
Η βροχή πέφτει λοξά. Μπαίνει απ` το παράθυρο και βρέχει το χαλάκι.
Ούτε και το παράθυρο το κλείνω…
Στο cd player πάτησα κατά λάθος το shuffle και επιλέγει μόνο του τι θα παίξει…
Το αφήνω κι αυτό στην τύχη. Ας παίξει ό,τι θέλει…
«…να προσέχεις, μολυβένιε…»
…Νομίζω ότι σήμερα δεν θ` αντισταθώ σε τίποτα.
Θ` αφήσω να γίνουν όλα όπως θα `πρεπε.
Χωρίς τη δική μου παρέμβαση.
Μόνο θα τα παρατηρώ.
Ακόμα και στο τηλέφωνο, θα περιοριστώ στο «Ναι» και θ` αφήσω τους άλλους να μιλούν.
ΑΝ το σηκώσω!...
«…πρώτα λιώνουν την καρδιά…»

Θα καθήσω στο πάτωμα, κολλημένη στον τοίχο, με τα γόνατα αγκαλιά.
Μόνο καφέ θα κάνω…….Ίσως και κάνα…
…Κι αν δε μου βγει καλός κι αυτός, θα τον πιω όπως και να `ναι.
«…Ψάχνεις να βρεις την Αλήθεια…Λες να υπάρχει στ` αλήθεια; Εδώ δεν ξέρεις αν υπάρχεις εσύ…»……………..
………………............................
Όλα θα τα δεχτώ όπως έρθουν…


Κουράστηκα να το παλεύω…


.......................................................

Τετάρτη, Οκτωβρίου 10, 2007

ΝΕΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Α. ΔΡΟΥΖΑ

Ήμουν έτοιμη να βγάλω αντίστοιχο ποστ, αλλά ο φίλος μου sebs από τη Λέχη Ανάγνωσης Άνω Τούμπας, με κάλυψε πλήρως. Γι` αυτό και αντιγράφω το δικό του:

Να πάρει άμεσα θέση το ΕΣΡ

Πρός: ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ (Ε.Σ.Ρ.)Πανεπιστημίου & Αμερικής 5, 10564 ΑθήναΤηλ.: 210-3354500, Fax: 210-3319881, Email:ncrtv@otenet.gr

Συντασσόμενοι με την κίνηση και των υπολοίπων bloggers κατά των εξευτελιστικών για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εκπομπών της Δρούζα, καταγγέλλουμε την εκπομπή "ΜΠΟΡΩ" του Star Channel που προβλήθηκε στις 5-10-2007 με παρουσιάστρια τη αμφιλεγόμενη για το δεοντολογικό των εκπομπών της δημοσιογράφου Άννας Δρούζα.Η εκπομπή της πρόβαλε videos και φωτογραφίες τα οποία είχαν ως κεντρικά πρόσωπα τα παιδιά από το μοιραίο τροχαίο στα Τέμπη, λίγες ώρες πριν από το ατύχημα που κόστισε τη ζωή σε 21 από αυτά.Απαιτούμε από το ΕΣΡ να διακόψει αμέσως αυτή την εκπομπή ως πρόγραμμα χαμηλής ποιότητας που εκμεταλλεύεται και εξευτελίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια σε στιγμές ανθρώπινου πόνου.Το e-mail αυτό θα δημοσιευτεί και σε πλήθος blog όπως επίσης και σε διαδικτυακές εκπομπές μας μέσω shoutcast.com και live365.com και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η όποια απόφαση του Συμβουλίου να περάσει από έντονη κριτική όχι μόνο στα Ελληνικά blogs αλλά από ολόκληρη την κοινότητα των bloggers, ως επίσης των επισκεπτών και των διαδικτυακών ακροατών σε ολόκληρο το διαδίκτυο.

Δυο κουβέντες απο εμένα. "Κόψτε την"

Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007

Ο Κούντερα ψιθυρίζει σε ρυθμούς βαλς...

«…Πάνε ν` αποδείξουν πως η φυσιογνωμία ενός ανθρώπου είναι αποτύπωμα της ψυχής του. Απόλυτη ανοησία…Αν δεν είχα κοιταχτεί ποτέ στον καθρέφτη κι έπρεπε να περιγράψω την εξωτερική μου εμφάνιση με αυτά που ξέρω από μέσα μου για μένα, το πορτρέτο μου δεν θα έμοιαζε καθόλου μ` αυτό που βλέπεις εσύ όταν με κοιτάς! Δεν είμαι καθόλου αυτό που μοιάζω!...»

«…Ο πόθος για τάξη θέλει να μετατρέψει τον κόσμο των ανθρώπων σε ανόργανο βασίλειο, όπου τα πάντα θα προχωρούν, τα πάντα θα λειτουργούν υποταγμένα σε μια απρόσωπη θέληση. Ο πόθος για τάξη είναι ταυτόχρονα πόθος θανάτου, γιατί η ζωή είναι μια διαρκής παραβίαση της τάξης. Ή αντίστροφα, ο πόθος για τάξη είναι το ενάρετο πρόσχημα με το οποίο δικαιολογεί τις θηριωδίες του το μίσος του ανθρώπου για τον άνθρωπο…»

«…Ακόμα κι ο πιο ηλίθιος μπορεί να ρίξει μια γυναίκα…Το θέμα είναι να ξέρει κανείς και πώς να την αφήσει…»

«…Το μπόξερ αλώνιζε μες στο δωμάτιο γεμάτο περιέργεια, εντελώς ανίδεο για τον κίνδυνο απ` τον οποίο μόλις είχε γλιτώσει…Η ανεμελιά με την οποία εγκλιματίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά σ` ένα ξένο δωμάτιο κι έπιασε φιλίες μ` έναν άγνωστο ήταν σχεδόν ύποπτη κι έμοιαζε να πλησιάζει στα όρια της βλακείας…Πάντα του άρεσαν τα σκυλιά. Ήταν οικεία, στοργικά, αφοσιωμένα και μαζί παντελώς ακατάληπτα. Ποτέ δε θα μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει μες στο κεφάλι και την καρδιά αυτών των έμπιστων και χαρούμενων απεσταλμένων της ακατάληπτης φύσης…»

«…Προσπαθούσε να χωνέψει καλά την ιδέα πως εγκαταλείπει τη χώρα του…Δεν ένιωθε καθόλου λύπη αλλά δεν ήθελε και να βιαστεί…ένιωθε να τον κυριεύει και πάλι αυτή η αναποφασιστικότητα, αυτή η απραξία που είχε γίνει ανέκδοτο στον κύκλο των γνωστών του, επειδή υπέκυπτε σ` αυτήν όταν ακριβώς οι περιστάσεις απαιτούσαν αποφασιστικότητα κι ενεργητικότητα…»

«…Και φυσικά πρέπει να σκεφτώ και σε τι κόσμο θα στείλω το παιδί μου. Γρήγορα θα μου το αρπάξει το σχολείο και θα του γεμίσει το κεφάλι με ανακρίβειες, που μάταια τις πολεμούσα μια ζωή εγώ. Θα ΄πρεπε δηλαδή να βλέπω εγώ το γιο μου να γίνεται μπρος στα μάτια μου ένας ηλίθιος κομφορμιστής; Ή μήπως θα ΄πρεπε να του ενσταλάξω τις δικές μου ιδέες και να τον βλέπω να υποφέρει, έτσι όπως θα σύρεται στις ίδιες συγκρούσεις μ` εμένα;…»

«…Πίστευε στην απιστία του άντρα της, όπως πιστεύει ένας χριστιανός στην ύπαρξη του Θεού. Μόνο που ο χριστιανός πιστεύει στο Θεό με την απόλυτη σιγουριά πως δεν θα τον δει ποτέ. Στη σκέψη πως εκείνη τη μέρα θα δει τον Κλίμα με άλλη γυναίκα, η Κάμιλα ένιωσε τον ίδιο τρόμο μ` έναν χριστιανό που θα του ΄λεγε τηλεφωνικά ο Θεός ότι θα πάει σπίτι του για φαγητό…»

«…στην αγκαλιά του Μπέρτλεφ αφήνει τους τελευταίους στεναγμούς ηδονής…Ο Μπέρτλεφ τη χαϊδεύει σα να ήταν μικρό κοριτσάκι, κι αυτή νιώθει πραγματικά μικρή. Μικρή όσο ποτέ (ποτέ πριν δεν είχε κρυφτεί έτσι στο στήθος κανενός) αλλά και μεγάλη όσο ποτέ (ποτέ πριν δεν είχε νιώσει τέτοια ηδονή). Και τ` αναφιλητά της, με τις σπασμωδικές κινήσεις, την ταξιδεύουν σε αισθήματα ευδαιμονίας, εξίσου άγνωστα γι` αυτήν ως τώρα…»

«…Σ` αυτή τη χώρα δεν υπάρχει κανένας σεβασμός για τα πρωινά. Ξυπνάνε βίαια μ` ένα ξυπνητήρι που διακόπτει τον ύπνο τους με μια τσεκουριά και παραδίδονται αμέσως σε μια ολέθρια τρεχάλα. Μπορείτε να μου πείτε τι σόι μέρα θα είναι αυτή που ξεκινά με μια τέτοια πράξη βίας; Τι θ` απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι που δέχονται καθημερινά ένα μικρό ηλεκτροσόκ απ` το ξυπνητήρι τους; Μαθαίνουν κάθε μέρα στη βία και κάθε μέρα ξεμαθαίνουν την απόλαυση. Αυτά τα πρωινά, ακούστε με που σας λέω, καθορίζουν το χαρακτήρα των ανθρώπων…»

«…Τι της είπε εκείνος ο άντρας; Πως φεύγει για πάντα. Μια απέραντη, γλυκιά νοσταλγία της έσφιξε την καρδιά. Όχι μόνο η νοσταλγία αυτού του άντρα, αλλά και της χαμένης ευκαιρίας. Νοσταλγούσε όλες τις ευκαιρίες που άφησε να περάσουν, να φύγουν, ευκαιρίες που τις απέφυγε, ακόμα και ευκαιρίες που δεν της έτυχαν ποτέ…»

«…Όπως όλοι μας, ο Κλίμα θεωρούσε πραγματικότητα μόνο ό,τι ερχόταν στη ζωή του από τα μέσα, προοδευτικά, οργανικά, ενώ ό,τι ερχόταν απ` έξω, απότομα και τυχαία, το έβλεπε σαν εισβολή του εξωπραγματικού. Αλίμονο! Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το εξωπραγματικό…»

Ε σταμάτα! Θα το αντιγράψεις όλο!...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2007

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ - ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ

“… «Ναι, αλήθεια, ήρθατε την κατάλληλη στιγμή», του είπε.
«Το ξέρω»
Ωστόσο, κάτι της διέφευγε: «Μα γιατί; Γιατί ψάξατε να με βρείτε;»
«Γιατί σας αγαπάω.»
Η λέξη «αγαπάω» ειπώθηκε πολύ απαλά, κι όμως γέμισε ξαφνικά όλο το δωμάτιο.
Η Ρούζενα χαμήλωσε τη φωνή: «Μ` αγαπάτε;»
«Ναι, σας αγαπάω.»
Αυτή τη λέξη της την είχε ήδη πει ο Φράντισεκ και ο Κλίμα, αλλά απόψε την είδε πρώτη φορά όπως ακριβώς είναι όταν έρχεται ακάλεστη, απρόσμενη, γυμνή. Σαν θαύμα μπήκε η λέξη αυτή μες στο δωμάτιο. Ήταν κάτι παντελώς ανεξήγητο, αλλά γι` αυτό και της Ρούζενας της φαινόταν πραγματικό, γιατί τα ουσιαστικότερα πράγματα στον κόσμο αυτό υπάρχουν χωρίς εξήγηση και χωρίς λόγο, αντλούν το λόγο της ύπαρξής τους από τον εαυτό τους…”


Πώς να μιλήσω πάλι για τον Κούντερα, που με πιάνει δέος πλέον. Και από πού να τον πιάσω, δηλαδή; Από τον τρόπο γραφής του που κάνει την ιστορία του να ρέει; Από την εμβάθυνση, γεώτρηση κανονική, που κάνει στην ανθρώπινη ψυχή; Από τη φιλοσοφία που τον χαρακτηρίζει, πάντα προσανατολισμένη στον άνθρωπο και την ουσία του, στη Ζωή, στην αξιοπρέπεια, το ήθος και την ανωτερότητα;…

Από το οπισθόφυλλο:
«Μια ορεινή λουτρόπολη, μια μικρή πόλη ολόκληρος κόσμος, σαν το πανδοχείο του Δον Κιχώτη, όπου συναντώνται και συγχέονται ρεαλιστικό και φανταστικό, πραγματικό κι εξωπραγματικό (αν και «τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το εξωπραγματικό»). Γυναίκες στείρες που αναζητούν τη γονιμότητα στα ιαματικά νερά, ο ιδιόρρυθμος γιατρός με το δικό του σχέδιο ευγονικής, ο βαθιά θεολογημένος και φιλόσοφος των ηδονών του βίου Αμερικανός ασθενής, ο πρώην πολιτικός κρατούμενος που εγκαταλείπει τη χώρα του ανακαλύπτοντας πως δεν την είχε τελικά γνωρίσει ούτε καν ζήσει, ο διάσημος τρομπετίστας και η όμορφη νοσοκόμα με τα αχυρόχρωμα μαλλιά στροβιλίζονται σ` ένα αποχαιρετιστήριο βαλς, οδηγημένοι από την απαράμιλλη χορογραφία του Κούντερα…»

Ίσως το πιο τρυφερό βιβλίο του Κούντερα απ` όσα έχω διαβάσει ως τώρα.
Πραγματική άσκηση για την ψυχή, το μυαλό και τα συναισθήματά σου. Το παλεύεις και σε παλεύει κι αυτό ως το τέλος. Χωρίς τίποτα περιττό, φύρα μηδέν, κοιλιά καμιά!
Το παρακολουθείς ολόκληρο με αδιάκοπη συγκίνηση, καθώς διεγείρει μέσα σου άπειρα συναισθήματα και προβληματισμούς με συχνότητα τέτοια που δεν προλαβαίνεις ν` ανασάνεις. Το διαβάζεις με αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, αφού το διατρέχει ένα διακριτικό σασπένς σε πολλαπλά επίπεδα (έχεις χίλιους λόγους ν` αγωνιάς για τη μοίρα και την εξέλιξη όλων των ηρώων του βιβλίου, ακόμα και των αγέννητων!) κι είναι γεμάτο από ανατροπές που πληθαίνουν όσο προχωράει η ιστορία προς το τέλος της. Σασπένς και ανατροπές που θα τις ζήλευαν και τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα.
Κι όλ` αυτά, πάντα σε σχέση με τον Άνθρωπο και το άδυτο της προσωπικότητάς του.

Όπως και σ` όλα τα βιβλία του Κούντερα, έτσι κι εδώ, οι ήρωές του δεν είναι χάρτινες καρικατούρες που δύσκολα θα γινόταν πιστευτοί, αλλά άνθρωποι πραγματικοί, με αίμα, που σε παρασύρουν και σε εμπλέκουν σε ό,τι κάνουν, σκέφτονται, νιώθουν. Γι` ακόμη μια φορά ο Κούντερα αποδεικνύει πόσο καλός γνώστης είναι της ανθρώπινης συμπεριφοράς, της ανθρώπινης ψυχής και της πολυπλοκότητάς της. Και επιπλέον, πόσο άριστος τεχνίτης είναι λόγου και πλοκής. Παίρνει την ψυχή αυτή, την κομματιάζει, την απλοποιεί και στην προσφέρει, χωρίς να την αποκόβει από αυτήν της την πολυπλοκότητα. Έτσι κι εσύ συμπάσχεις με τους ήρωες, ζεις μαζί τους, τους αγαπάς όλους ή σχεδόν, ταυτίζεσαι κατά διαστήματα με τον καθέναν απ` αυτούς, έτσι που τελικά, δεν μπορείς να καταδικάσεις εντελώς κανέναν και για τίποτα. Ακόμη και συμπεριφορές και άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους δεν συγκρούονται στο βιβλίο του Κούντερα, αλλά δένουνε αρμονικά και φυσιολογικά και δικαιολογούνται στη συνείδηση του αναγνώστη.
Επιπλέον, το «φανταστικό» εδώ δεν είναι ταυτόσημο του ψεύτικου, αλλά η ίδια η ουσία του «πραγματικού».Στο βιβλίο του αυτό ο συγγραφέας, κάνει, μεταξύ άλλων, λόγο για την αξία της ομορφιάς, τις ευκαιρίες που αφήνουμε να φύγουν, που τις προσπερνάμε χωρίς καν να τις προσέξουμε, για το πώς κάτι πολύ απλό, όπως μια όμορφη ερωτική νύχτα μπορεί να δώσει τόση ενέργεια, όρεξη για ζωή, ακόμη και ν` ανοίξει πόρτες και παράθυρα σ` έναν κόσμο που ως τότε θεωρούσες άγνωστο. Πώς, τελικά, πράγματα όπως ο φόβος, η ζήλια ή η συνήθεια μας κάνουνε τυφλούς μπροστά σε ό,τι είναι ουσιαστικό. Και βέβαια, καταρρίπτει με τον δικό του φυσικότατο και λογικότατο τρόπο κάθε στερεότυπο που έχουμε κάνει στη ζωή μας νόμο και μας καταδυναστεύει.

Αυτό όμως που κυριαρχεί στο βιβλίο είναι νομίζω η αξία της Ζωής, την οποία εξετάζει από διάφορους δρόμους. Γυναίκες, ζευγάρια που δεν μπορούν ν` αποκτήσουν παιδιά και βρίσκονται στη μικρή λουτρόπολη προκειμένου να βρουν θεραπεία, μια «εν δυνάμει» έκτρωση, μία ομάδα συνταξιούχων που μαζεύουν και θανατώνουν σκυλιά από το δρόμο, και βέβαια, το πρωτότυπο σχέδιο ευγονικής του γιατρού της μικρής αυτής πόλης, η απόλυτη ένδειξη αισιοδοξίας και πίστης στην αξία της Ζωής. (Προτιμώ να μην το αποκαλύψω όμως. Καλύτερα αυτό να το κάνετε μόνοι σας.)
Πόσο ζυγίζει τελικά η Ζωή για τον καθένα; Η ζωή η δική του, η ζωή του διπλανού…η Ζωή γενικά. Πόση αξία της δίνει και πού βρίσκει την ουσία της;

(Και επειδή ο Κούντερα τα λέει σίγουρα καλύτερα από μένα κι εγώ θέλω να σας δώσω ένα δείγμα των λόγων του, αλλά μετά από τόσα που έχω γράψει προφανώς σας κούρασα, δεσμεύομαι να βγάλω αποσπάσματα του βιβλίου σε επόμενο ποστ.)

ΥΓ: Το Βαλς του Αποχαιρετισμού του Μίλαν Κούντερα
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ
Σε μετάφραση Γιάννη Η. Χάρη


Φένια