..............?

-Είσαι ουρανός ή αέρας;

-Εσύ, τι θες να είμαι;

-…Δεν ξέρω…Οτιδήποτε…Ίδιο δεν είναι πάνω κάτω;

-Μην μπερδεύεις τον ουρανό με τον αέρα!
Ο αέρας περνάει και φεύγει.
Ο ουρανός είναι η σταθερά.

-……………………………………..
…Ναι……Αλλά ο αέρας έχει τ` οξυγόνο για να ζήσω…
……………..
……………………?

ΡΕΤΡΟ...Κ τέλος...;

Τώρα βέβαια εδώ, θα έπρεπε να υπάρχει και ήχος γιατί η ερμηνεία του Μαγιονέζου είναι για να κόβεις φλέβες, αλλά...

Σ` αγαπώ ουρλιάζοντας

Αν έρθεις επιτέλους να μου πεις τι συμβαίνει
Θα ανοίξω το μυαλό μου
Θα φωτίσω τη σκιά μου με το φως που μπαίνει
Θα ξεχάσω το παρελθόν μου
Πρόσεξε τι θα πεις. Πρόσεξε τι θα κάνεις.
Πρόσεξε πώς θα ζήσεις. Πρόσεξε πώς θα πεθάνεις.
Σ` αγαπώ!

Στα ψέματα να ψάξεις την αλήθεια μου
Στα σκουπίδια τη ζωή μου
Όταν έρθεις να γευτείς τα παραμύθια μου
Και να σώσεις την ψυχή μου
Όμως πρόσεξε μη μ` αντικρίσεις
Πρόσεξε κι αν πετρώσεις
Γρήγορα να με φτύσεις
Γρήγορα να με προδώσεις.
Σ` αγαπώ!

Δικιά μου είναι η βροχή που τρυπάει τα εσώψυχά σου
Πεινάω στ` αλήθεια. Πεινάω πολύ.
Θέλω να φάω την καρδιά σου.
Πόσο σε θέλω πόνεσέ με
Ζήτα μου να ιδρώσω.
Θλίψε με. Φόβισέ με.
Κάνε με να τελειώσω.
Σ` αγαπώ!...

Ανδρέας Ασημακόπουλος
[Μαύρη Μαγιονέζα]

ΡΕΤΡΟ...Κ συνέχεια...

…Και συνεχίζω με τους Μαγιονέζους…Ένα σήμερα, ένα την επόμενη φορά. Και τα δύο όμως από τον πρώτο τους δίσκο. Και πολύ λυπάμαι που αυτά τα δύο δεν τα έχουνε στο site τους :-(

Όταν με δεις

Όταν με δεις να χτυπιέμαι μ` ένα punk τραγούδι
Δώσμου ένα χαστούκι, δώσμου κι ένα λουλούδι
Πες μου όλα είν` ok, η φωτιά ακόμα καίει στην ψυχή
Όταν με δεις να ουρλιάζω «σε μπουρδέλο ζούμε»
Δέσε μου τα μάτια, φέρε κάτι να πιούμε
Πες μου όλα είν` ωραία περιμένει η παρέα στη στροφή

Κι όταν με δεις να λιμνάζω, να λιγοστεύω, να λιώνω,
να πεθαίνω ξαφνικά
Όταν με δεις να τραγουδάω, να γελάω και να κλαίω
όσο μπορώ πιο υστερικά
Χρωμάτισε τα όνειρά μου
Ζωντάνεψε την καρδιά μου
Όταν με δεις…

Όταν με δεις το κενό με σημασία να κοιτάζω
Αμηχανία και θλίψη σα νεκρός θα νυστάζω
Κούνα μπροστά μου το χέρι
Ένα λευκό περιστέρι, ένα δελφίνι
Κι όταν με δεις με αίμα να γράφω «βοήθεια»
Λαβοτόμησέ με δώσ` μου λίγη ευήθεια
Ένα ταξίδι στη λήθη
Έλα, άσπρο πάτο το ξύδι, να μην μείνει.

Κι όταν με δεις να λιμνάζω, να λιγοστεύω, να λιώνω,
να πεθαίνω ξαφνικά
Όταν με δεις να τραγουδάω, να γελάω και να κλαίω
όσο μπορώ πιο υστερικά
Χρωμάτισε τα όνειρά μου
Ζωντάνεψε την καρδιά μου
Όταν με δεις…

Ανδρέας Ασημακόπουλος
[Μαύρη Μαγιονέζα]

ΡΕΤΡΟ...Κ

Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει κι ακούω κάτι δίσκους παλιότερους, πολύ αγαπημένους όμως. Άπαιχτοι στίχοι, άπαιχτες ερμηνείες…έχω πορωθεί, λες και τ` ακούω για πρώτη φορά.
Πολύ θα ήθελα κάποιοι απ` τους στίχους αυτούς να ήταν δικοί μου, αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Ευτυχώς όμως έχουνε γραφτεί ούτως ή άλλως και μια και δεν έχω έμπνευση για κάτι άλλο, λέω τα επόμενα τρία post μου να είναι τρία τραγούδια απ` αυτά. Οι περισσότεροι ίσως θα τα γνωρίζουν κιόλας, αλλά δεν πειράζει να τα ξαναθυμηθούμε, πειράζει;
Το πρώτο είναι απ` τα «Ξύλινα Σπαθιά» (καλά, ότι ο Παυλίδης είναι ποιητής, δεν το συζητάμε) και τα άλλα δύο θα είναι των Μαγιονέζων, απ` τον πρώτο πρώτο τους δίσκο.


«Τώρα αρχίζω και θυμάμαι…»


Μια ανατολή σ` έναν κόσμο
Που δεν έχει πάψει ποτέ να γυρίζει στην ίδια τροχιά
Όμως στην άλλη άκρη της γης
Κάποιος βλέπει τον ήλιο να πέφτει ξανά
Όμως ξανά ανάβει ό φάρος του κόσμου
Χτυπάει ξαφνικά τα φτερά του το φως
Απ` τη χώρα των πάγων βουτάει στην καρδιά σου
Κι υψώνεται πάνω απ` τη γη του πυρός

Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα
Ώσπου ν` αρχίσω πια να σ` εμπιστεύομαι
Ώσπου να πάψω να φοβάμαι…
Μου είχες πει πως θα ΄ρθει κάποια μέρα
Που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι…

Η αγάπη πληρώνει κρυφά δολοφόνους
Συχνάζει σε δρόμους χωρίς γυρισμό
Σ` αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ` όνομά σου
Ετοιμάσου σε λίγο θα πεις σε μισώ
Είμαι το ένα μισό της σελήνης
Μην κλείνεις
Σε λίγο γεμίζει το άλλο μισό
Η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια
Ρωτάει ποιος διψάει
Ψιθυρίζεις «εγώ…»


Παύλος Παυλίδης
[Ξύλινα Σπαθιά]

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ: ΗΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ...?...

Σήμερα στις 12:00 ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ μας καλεί λέει να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή καθότι είναι ημέρα ειρήνης!...
…Τι είναι αυτό το… «ΟΗΕ» ρε παιδιά; Δεν το έχω δει πουθενά τόσα χρόνιαΧΧΧ!
Μμμμ, μάλλον θα είναι για να μας ενημερώνει για τις…γιορτές.
«ΗΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ»???
Το ακούω και φρικάρω! Δηλαδή, το αυτονόητο χρειάζεται ΜΙΑ μόνο ημέρα για να το σκεφτούμε -ή μάλλον, ούτε καν αυτό- για να το αναφέρουμε απλά, καθησυχάζοντας τις ενοχές μας που δεν το υπηρετούμε. Και είναι αρκετό ενός λεπτού σιγή…για τι ακριβώς; Ας με βοηθήσει κάποιος γιατί αδυνατώ να καταλάβω…
.........................................................Απογοήτευση ο κόσμος όσο το σκέφτομαι.
…Λέω ν` αφιερώσω ένα τραγούδι στην ψυχή μου, μήπως και τη μαλακώσω λίγο…

Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσανε χθες
Χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά
Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί
Εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά

Τον πόλεμο μισώ κι απ` τη ζωή αποζητώ
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά να μ` είχες πάρει αγκαλιά
Το ξέρω, σου ζητώ πάρα πολλά

Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσανε χθες
Δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
Κι αν χάνεις αυτό που σε ζει, δεν έφταιξες μόνο εσύ
Αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω
Να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά να δεις, μικρέ μου φουκαρά
πώς μαλακώνω σα δε μου μιλάς σκληρά


Νικόλας Άσιμος

Σκέψεις...

Να σου πω!

Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε;
Για όσα περνούν απ` το μυαλό μας φευγαλέα ή πιο αργά
ή ίσως να λιμνάζουν κιόλας κάπου κάπου, να κολλάνε;

Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε
Με ένταση ανεξέλεγκτη και ξέφρενες ταχύτητες
και παίρνουν ξάφνου σημασία τεράστια;

Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε
Και μοιάζουνε παράλογα
–μπορεί και επικίνδυνα-
όμως για ΄μας είναι μια Αλήθεια;

Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε
και θέλουμε να πούμε μα μένουνε ανείπωτα
γιατί κανείς δεν θα θελήσει ή δεν θ` αντέξει να τ` ακούσει
δίχως να φοβηθεί ή να προβάλει εγωισμό, θυμό ή άρνηση;

Γιατί εμένα, πολλές φορές, μου φαίνεται
ότι τις σκέψεις ή τα συναισθήματά μου,
κάτι άλλο τα ορίζει κι όχι εγώ;
Γιατί να νιώθουμε ένοχοι για ό,τι το μυαλό γεννάει;

…Κι εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι ότι, με τόση πίεση,
θα βγει αληθινή κι η προφητεία του Ποιητή:

«…Κάποτε θα μας πνίξουνε τόσα ανείπωτα λόγια…»

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - ΧΙΚΜΕΤ

Κι επιστρέφοντας στο θέμα της ΕΙΡΗΝΗΣ, όταν σκέφτομαι κι όταν μιλώ γι` Αυτήν, εμένα το μυαλό μου πάει αυτόματα στον Τούρκο ποιητή Χικμέτ:


Και να, τι θέλω τώρα να σας πω:
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας
φράξαν τον δρόμο σ` έναν άνθρωπο
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο ΄κει που εβάδιζε.

Να, το λοιπόν, γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ` αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ` άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόσο δα μικρή

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ` άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληχτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΒΑΔΙΣΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΛΥΣΟΔΕΝΟΥΝΕ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΒΑΔΙΣΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΛΥΣΟΔΕΝΟΥΝΕ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΒΑΔΙΣΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΛΥΣΟΔΕΝΟΥΝΕ...


ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ
ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ


Έτσι! Τόσο απλά…Τόσο δυνατά!

...................Καλημέρα!...Και καλό βόλι!

Παραληρημα

Σήμερα ό,τι κάνω μοιάζει άσχετο μ` εμένα. Μηχανικές κινήσεις όλα. Θέλω να νιώσω λίγο πιο κοντά σε...κάτι, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Κυκλοφορώ σαν ζόμπι. Σαστισμένη, σαν κάποιον που μόλις τον χτυπήσανε με κάτι δυνατά. Ο παραμικρός ήχος με πληγώνει. Κι οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία μου είναι αβάσταχτη. Ρωτούν τι έχω. Τους είπα ότι μάλλον είμαι λίγο άρρωστη. Δεν έχω ανοίξει παντζούρια όλη μέρα. Μόνο καφέ πίνω. Ακόμα και το σώμα μου το νιώθω άχρηστο ξαφνικά. Σα να μην έχει λόγο ύπαρξης. Καίγομαι από τον πυρετό και ψεκάζω τα λουλούδια μου να δροσιστούν.
…Φόρα τις κάλτσες σου! κρυώνεις!
Μα αν δεν πατώ ξυπόλυτη, φεύγω κι από τη Γη.
…Βγάλε την μπλούζα! Έχεις ιδρώσει, δεν το νιώθεις;
Μα αν θα την βγάλω, θα με χτυπήσουν κατευθείαν στο κορμί…

Μερικά..."παρωχημένα"..."γραφικά"...

Κάποιος θα πρέπει να τους πει
πως μόνο απ` το γραφείο και το χαρτί δεν γίνονται αλλαγές.
Πολύ δε περισσότερο, δεν γίνονται ανατροπές.
Καλό και το γραπτό, όμως δεν φτάνει.

…Θυμάμαι από παιδί να περπατώ για την ΕΙΡΗΝΗ.
Απ` τον Χορτιάτη, τότε, ως τη Βενιζέλου. Πολύ για ένα παιδάκι.
Μα ήταν για μένα μια γιορτή.
Γιατί είχαν όλοι τους λουλούδια στα χέρια. Και δίναν και σ` εμένα.
Και γελούσαν.
Και φωνάζαν ποιματάκια για τα παιδιά και για ψωμί και για σχολεία.
Κι εγώ ήμουνα μικρούλα. Τόση δα!
Κι ήξερα ήδη πολύ, πολύ καλά τι έκανα εκεί. Για ποιο λόγο περπατούσα.
Και πήγαινα δίπλα στο αυτοκίνητο που είχε πίσω στην καρότσα ένα κλουβί με λευκά περιστέρια που ήταν της ΕΙΡΗΝΗΣ.
Κι όταν έμενα λιγάκι παραπίσω - γιατί τα βηματάκια μου μικρά – με ανεβάζανε κι εμένα στην καρότσα. Όπως και τ` άλλα τα παιδιά.
Για λίγο μόνο όμως.
(Από τότε μου ήταν δύσκολο να μείνω ακίνητη, στο ίδιο μέρος για πολύ.)
Μετά ξανασυνέχιζα πεζή –το ΄χα της περηφάνιας.

Κι η πιο αγαπημένη μου στιγμή:
Όταν πια φτάναμε στο τέλος
Κι ανοίγαν το κλουβί
Κι αφήνανε Ελεύθερα τα περιστέρια να πετάξουν
Για την ΕΙΡΗΝΗ όλου του κόσμου!...
Και παίρνανε μαζί τους πάντοτε και την ψυχή μου!...
Λίγο κι από το γέλιο μου, το παιδικό…

Ξέρω πως ζουν ακόμα αυτά τα περιστέρια.
Αφού έχουν την ψυχή μου κι εγώ υπάρχω, τότε κι αυτά ανασαίνουν.
Όπου υπάρχει πόλεμος… Με όπλα ή χωρίς.
Όπου σκοτώνονται παιδιά
ή εργάτες σε «ατυχήματα».
Εκεί πετούν!
Γι` αυτό κι εγώ μόνιμα πονάω λιγάκι.
Ας είναι!
Σε κάθε ευκαιρία, και σε πείσμα όσων σταμάτησαν,
θα συνεχίσω να τους δίνω την ψυχή μου.

Συγχωρήστε μου την «ξεροκεφαλιά»
Δικαιολογήστε μου τη θλίψη…





Ευχαριστώ μαμά!
Ευχαριστώ μπαμπά!
Είναι τιμή μου που σας γνώρισα…

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: ΕΡΩΤΑΣ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΑΓΑΠΗ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΣΠΥΡΑΤΟΥ

“…«Ντούκου ντούκου η γραφομηχανή, φαίνεται εμπνέει το ντούκου ντούκου», την πείραζε ο Νικόλας Άσιμος. Κι ας ήξερε πως κι η Κατερίνα Κροκανθρώπους αναζητούσε. Αλλά κι εκείνη τον προειδοποιούσε: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είν` ο στόχος, το νου σου, ε;»
«Πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει», της τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα έδειχνε να συμφωνεί: «Μιλάω για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε τα παιδιά»…”

Συνήθως δεν θέλω να μιλώ γι` ανθρώπους σαν κι αυτούς. Τι να πει άλλωστε κανείς και να μη νιώσει άβολα με τον ίδιο του τον εαυτό; Όμως, μόλις διάβασα ένα βιβλίο γραμμένο για την Κατερίνα Γώγου που, κατά κάποιον τρόπο, ήρθε και με βρήκε μόνο του, ακριβώς λίγες μέρες μετά την έκδοσή του.
Το βιβλίο τιτλοφορείται: «Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου» και πρόκειται για μια διασκευή τμήματος της διατριβής της Αγάπης Βιργινίας Σπυράτου. Η συγγραφέας, αφού προσδιορίζει το χρονικό και γεωγραφικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η Γώγου μεγάλωσε, έζησε και έδρασε, λαμβάνοντας υπ` όψην τις πολιτικές συνθήκες και τις κοινωνικές επιδράσεις, καταφέρνει να ερμηνεύσει και να φωτίσει αρκετές άγνωστες πτυχές τόσο του έργου της όσο και της ίδιας, της προσωπικότητάς της, του ψυχισμού της, της κατάληξής της.
Πέρα από τα στοιχεία που δίνονται συγκεκριμένα για τη ζωή και το έργο της Γώγου, μέσα από τη μελέτη αυτή γίνεται έκδηλο το πώς το σύστημα χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να εξοντώσει ό,τι θεωρεί απειλή για το ίδιο, για να απομακρύνει και να ισοπεδώσει κάθε τι ασυμβίβαστο, προοδευτικό και ανθρώπινο. Δύο βασικές τακτικές φαίνονται να υπερισχύουν. Είτε προσπαθεί να σε αφομοιώσει, να σε ρίξει στα δίχτυα του καταναλωτισμού, να σε εθίσει «στο φτηνό, στο εύχρηστο και στο εφήμερο», να σ` οδηγήσει ν` ανταλλάξεις τις επαναστατικές σου ιδέες με τη μικροαστική άνεση, είτε σε περιθωριοποιεί.

Από την εισαγωγή (Γιάννης Δεληγιάννης):
«…Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στην πολιτική και στο πεδίο της κουλτούρας η υπέρβαση του εφικτού υπήρξε το στρατηγικό όραμα της νεολαίας…
Ο πολιτικός ριζοσπαστισμός της νεολαίας, που υπήρχε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, είτε συρρικνώθηκε είτε απορροφήθηκε από την κυρίαρχη ιδεολογία…
Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αφομοιώσουν και ν` αποδεχτούν το ιδεολογικό vertigo μιας ολόκληρης γενιάς είτε περιχαρακώνονται σε μία αξιοπρεπή μοναχικότητα είτε συνεχίζουν ένα contra tempo πολιτικό ριζοσπαστισμό κυρίως στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχισμού. Στο πεδίο της κουλτούρας η αντίσταση στο φτηνό, το χυδαίο και το εύκολο καθίσταται ένας δυσκολοδιάβατος μοναχικός δρόμος, που συχνά πολλαπλασιάζει τα εσωτερικά αδιέξοδα και κονιορτοποιεί την ψυχική ισορροπία των ανθρώπων. Ο Νικόλας Άσιμος, η Κατερίνα Γώγου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος είναι από αυτούς που δεν μπορούν ν` απεμπολήσουν τις αξίες τους και γι` αυτό παραδέρνουν…»

Φαίνεται πως δεν υπάρχει χρυσή τομή. Αν αντισταθείς και θες να παραμείνεις πιστός στις αρχές σου, χωρίς κανέναν συμβιβασμό στην αξιοπρέπεια και τα όνειρά σου ή, ακόμα περισσότερο, να αγωνιστείς για έναν κόσμο καλύτερο για όλους, δεν υπάρχει σωτηρία. Το σύστημα αυτό θα σε καταπιεί. Θα σ` εξοντώσει.


Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι μες στους ανθρώπους…
Τα περίπτερα πώς κρυώνουνε απ` τις βρεμένες εφημερίδες
Ο ουρανός πώς τρυπιέται στα καλώδια
Και το τέλος της θάλασσας από το βάρος των πλοίων
Πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε στην πιο πριν στάση
Τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δύο χρόνια που βρήκες λεφτά
πώς να τα ζητήσεις
Πώς τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στυλ της καρέκλας…

(Από τη συλλογή ΙΔΙΩΝΥΜΟ)

Απ` το βιβλίο:
«…η Γώγου ασκούσε μέσα από το έργο της δριμεία κριτική στον καπιταλισμό και σε κάθε εξουσία, ενώ η ποίησή της γίνεται εσωστρεφής μόνο στις τελευταίες της συλλογές, όπου όμως, ακόμα και τότε, το ποιητικό Εγώ είναι πέρα για πέρα πολιτικοποιημένο. Η αυτοκαταστροφή έχει άμεση σχέση με την οικονομική εξαθλίωση και τη μοναξιά ως κοινωνικά φαινόμενα. Η Γώγου αντιλαμβάνεται όλες τις διαστάσεις της ζωής ως πολιτική και αρνείται να εγκαταλείψει την οργή της ή να συμβιβαστεί. Ήταν ανένδοτη και δεν μπορούσε να υποφέρει τον πόνο και την αθλιότητα του καπιταλισμού…
…Η Γώγου δεν είχε την πολυτέλεια να περιοριστεί σε μια χιουμοριστική αντιπαράθεση με την κοινωνία. Δεν υπέφερε από πλήξη ή από μποντλερικό spleen, αλλά από την κρατική εξουσία και την αστυνομοκρατία, από το σεξισμό και την αλλοτρίωση που προκαλεί ο καταναλωτισμός, από την προδοσία των παλιών συντρόφων…
…Υπάρχουν περιπτώσεις που όσο πιο έντονη είναι η τάση να ζει κανείς και να επιθυμεί, τόσο πιο ενεργή γίνεται η δύναμη της αυτοκαταστροφής. Όσο πιο πολύ επιθυμεί κανείς την επικοινωνία με τον άλλον τόσο πιο αβάσταχτο είναι το αίσθημα της μοναξιάς και της αποξένωσης. Όσο μεγαλύτερη γίνεται η προσδοκία να υπάρχει ενεργητικά τόσο περισσότερο βασανιστική είναι η αποδοχή ότι ο θάνατος μπορεί ανά πάσα στιγμή να καθορίσει το τέλος…»

Το βιβλίο περιέχει σύντομα βιογραφικά στοιχεία, τη βιβλιογραφία της Γώγου, τις ταινίες στις οποίες πήρε μέρος και αναλύσεις σε κάποια ποιήματά της. Περιλαμβάνει επίσης ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Εγώ δεν θα ταράξω με δικά μου λόγια ούτε την ίδια τη Γώγου ούτε το έργο της. Θα πω μόνο ότι γεννήθηκε την 1 Ιουνίου του 1940 και έφυγε, αφού δεν άντεξε να συμβιβαστεί μα ούτε και να παλεύει αιωνίως μόνη, στις 3 Οκτώβρη του 1993 από υπερβολική δόση αλκοόλ και χαπιών. Όποιος ενδιαφέρεται, στο βιβλίο αυτό θα βρει ίσως περισσότερα απ` όσα ψάχνει.

Το παρακάτω ποίημα είναι αυτό με το οποίο εγώ γνώρισα την πραγματική Κατερίνα Γώγου (πολύ διαφορετική απ` αυτήν που γνώριζα ως τότε στις παλιές ελληνικές ταινίες) όταν η ζωγράφος-καθηγήτρια που είχα στο γυμνάσιο μας έβαλε να το ακούσουμε σε μία συγκλονιστική απαγγελία από την ίδια τη Γώγου (δίσκος: «Στο Δρόμο» σε μουσική του Κυριάκου Σφέτσα, για την ταινία του Π. Τάσσιου «Παραγγελιά») και μετά να ζωγραφίσουμε. (Πολύ προοδευτική κίνηση κι αυτή, ε; Αναρωτιέμαι αν η κοπέλα αυτή συνέχισε να διδάσκει και για πόσο… Τους ξέφυγε, η άτιμη!)
Εννοείται ότι σ` εκείνα τα χρόνια, μία τέτοια εμπειρία ακρόασης, δεν θα μπορούσε να μην γράψει μέσα μου. Κι είναι γι`αυτό που παραθέτω το συγκεκριμένο ποίημα της Γώγου κι όχι κάποιο άλλο:

Θα ρθει καιρός που θ` αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
πού τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ είσ` η ελπίδα
Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απ` έξω
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
Δε θα μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ` όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ` όλα αυτά Μαρία.


Από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Γώγου: ΙΔΙΩΝΥΜΟ
(Εκδόσεις Καστανιώτη)

Το βιβλίο της ΑΓΑΠΗΣ ΒΙΡΓΙΝΙΑΣ ΣΠΥΡΑΤΟΥ: «ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: ΕΡΩΤΑΣ ΘΑΝΑΤΟΥ»
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΕΛΑΓΟΣ.