Σάββατο, Μαρτίου 31, 2007

ΧΩΡΟΣ


Το δωμάτιο μικρό… Στενό…

Έσβησα φως, κατέβασα παντζούρια,

Με το σκοτάδι γκρέμισα τους τοίχους και αιωρήθηκα ως το σώμα σου…

Σε βρήκα γυμνό, ξαπλωμένο ανάσκελα,

Ορμή ξαναμμένη, ξεσηκωμένη

Μου `πες: «Περίμενα.»

Τα μάτια σου άδεια από σκέψεις

Γεμάτα μόνο την Ύπαρξη

Το σώμα σου είπε:

«Πλησίασε. Η μόνη έννοια του χώρου είμ` εγώ.

Και η ορμή μου, που μόλις συγκρατώ,

είναι η θέση που ετοίμασα για να καθίσεις.»

.......................................................

...Υπάρχω.....


Τετάρτη, Μαρτίου 28, 2007

Το…after Ζακ – Δρογώση

24 Μαρτίου 2007, Club Μύλος
Χαρά!

Αν ήταν να χρησιμοποιήσω μία μόνο λέξη για το live των Ζακ Στάθη, θα ήταν αυτήν ακριβώς. Όσο έβλεπα τόσο χαιρόμουνα. Νομίζω πως καιρό…πάρα πολύ καιρό είχα να νιώσω έτσι. Σα να είμαι σε πάρτυ, ανάμεσα σε φίλους που απλά διασκεδάζουν, αγαπιούνται και χαίρονται. Ένα χαρούμενο πάρτυ από το οποίο δεν έλλειψε και η συγκίνηση προς το φινάλε της βραδιάς.

Ο Ζακ γελαστός, παραστατικός, αεικίνητος, δεν πτοήθηκε ούτε με την…πτώση του στο μόνιτορ, πράγμα που, όπως είπε, είχε συμβεί και την προηγούμενη μέρα (πετάξτε το βρε, να μη μας ενοχλεί) κι ο Στάθης να σιγοντάρει, να ερμηνεύει και να ολοκληρώνει ένα άλμα επί…κοντών, μάλλον ομαδικό παρά ανταγωνιστικό. Άλλωστε, ο κόσμος φάνηκε να τους αγαπάει και τους δυο εξίσου.

Μουσική, κίνηση και πολλά ΠΟΛΛΑ χαμόγελα! Ό,τι μας λείπει.

Πουθενά το «δήθεν» ή η απόσταση από τον κόσμο. Από μέρους τους, εννοώ. Αντίθετα, πολύ φιλικοί και ζεστοί και οι δύο.

Κρίμα που υπήρχαν τα τραπεζάκια! Αυτά ήταν τα μόνα που δημιουργούσαν μια κάποια απόσταση και συγκρατούσαν το κοινό απ` το να εκφραστεί πιο ενεργητικά και διαχυτικά, πράγμα που προσωπικά με καταπιέζει πολύ. (Αν κι εγώ βέβαια, παρέμεινα πιστή στην ορθοστασία) Ήταν ένα πρόγραμμα που σε προκαλούσε να συμμετάσχεις. Το να το παρακολουθείς παθητικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν ευνουχισμός.

Καλοί οι μουσικοί, ποικιλία ρεπερτορίου – ερμήνευσαν τραγούδια τόσο δικά τους όσο και άλλα, ελληνικά και ξένα, γνωστά κι αγαπημένα – ωραίος ήχος, πολύ καλή και η κοπέλα (Λιάνα Παπαλέξη) που τους συνόδευε στο τραγούδι. Όλα δουλεμένα, καθόλου η αίσθηση της προχειρότητας ή της «αρπαχτής».

Χαίρομαι που βρέθηκα εκεί! Πέρασα πολύ όμορφα!

ΥΓ: Τα εύσημα για την φωτογραφική κάλυψη του event, γι` ακόμη μια φορά, στον συνήθη ύποπτο φωτογράφο, Tertuliano. Tertul, θενξ για την παραχώρηση και καταχώρηση των φωτο στο δικό μου μπλογκ. Εξαιρετικές, όπως πάντα! Εύγε!

Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007

Ο "ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ" ΤΟΥ ΖΑΚ

«…Όταν αγγίξεις την κορυφή και τσιρίξεις
κι έχεις την Τύχη με το μέρος σου
κρατάς την πορεία και φτάνεις στα όρια.
Μα όταν γλιτώσεις από το βάρος μιας πτώσης
και δεν μπορείς να σηκωθείς
τότε δεν βλέπω να έχεις πολλά περιθώρια…
Φτάσε στον πάτο, εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω
και βρες την ευτυχία κρυμμένη,
κομμένη και ραμμένη για σένα
που κλαις σε κάθε πτώση
ισχύς εν τη ενώσει, ψυχή μου
και έλα μαζί μου στον πάτο…»

Ένα τραγούδι είχα ακούσει μόνο, μου άρεσε πολύ κι ήθελα να το ‘χω.
Δεν ήξερα τίποτα άλλο, μια και γενικά, ακούω άλλα πράγματα.
Έμαθα ότι το έλεγε ο Ζακ Στεφάνου κι έψαξα για το cd.
Όταν έπαιρνα το "Ενας όμορφος Κόσμος" νόμιζα πως θ` ακούσω ελαφριά, χαρούμενα τραγουδάκια.
Τελικά, βρέθηκα μπροστά σε μία έκπληξη!
Χαρούμενη νότα, ναι! Αλλά καθόλου «ελαφριά» τραγουδάκια, καθόλου τα ποπάκια του συρμού. Αντίθετα, είναι γεμάτα από πρωτοτυπία, φρεσκάδα και ουσία. Δεν είναι άλλη μια απ` τα ίδια. Δεν είναι άλλη μια επανάληψη. Μάλλον είναι ανακάλυψη!
Έχουνε λόγο ύπαρξης, έχουνε κάτι να πουν. Δεν είναι το εύκολο, εύπεπτο άκουσμα. Χρειάζεται να τα προσέξεις. Να τους δώσεις λίγη περισσότερη σημασία.
Ο στίχος έξυπνος κι ευρηματικός, χαρακτηρίζεται από μια ποικιλία, τόσο «αφηγηματικά» και θεματικά όσο και συναισθηματικά. Σαρκασμός και σάτιρα, πανέξυπνα, πανεύστοχα σχόλια για την καθημερινότητά μας, την τηλεόραση, τους πολέμους, τις πόλεις μας, τον κόσμο ολόκληρο, όπως τον καταντήσαμε. Ευαισθησία και τρυφερότητα για τις ανθρώπινες σχέσεις, ερωτικές και μη. Καμία σχέση με τα νταλκαδιάρικα ποπ τραγουδάκια που έχουν κατακλίσει τα ραδιόφωνά μας και τα` αφτιά μας.
Χάρηκα τόσο πολύ γι` αυτό το cd που πολύ γρήγορα πήρα και το προηγούμενό του, το "Στο Διάστημα Δραπέτες", με το οποίο απλά επιβεβαίωσα όλα όσα λέω παραπάνω, καταλήγοντας στο συμπέρασμα: ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑΛΕΝΤΟ!
Πολύ προσεγμένη δουλειά και σοβαρή. Κι εγώ εντυπωσιάστηκα και ενθουσιάστηκα!
Άλλωστε κι οι υπόλοιποι συντελεστές και αρωγοί στο όλο project αποτελούν μια κάποια εγγύηση. Δεν θα τους αναφέρω όλους (συγγνώμη κιόλας) γιατί είναι πάρα πολλοί, ενδεικτικά όμως θ` αναφέρω τους Κατσουπάκη, Μπασλάμ, Γαλάνη.
Μπράβο στον Ζακ! Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και καλύτερα!

«…Αυτό το μέρος μου θυμίζει τσίρκο. Άσπροι πίθηκοι στους δρόμους γυρίζουν.
Πότε χτίζουν πότε γκρεμίζουν αυτά που οι άλλοι φτιάξαν γι` αυτούς.
Αυτό το μέρος μου θυμίζει λιβάδι. Ορδές ανθρώπων, άβουλα ερίφια.
Να οδηγούνται είναι η συνήθεια και πια με τίποτα δεν την αλλάζουν.
Αυτό το μέρος μου θυμίζει στάβλο. Βρωμιά παντού και δυσωδία.
Γουρούνια κι άλογα σε παρωδία. Πίνουν σαμπάνια, καπνίζουν πούρα.
Αυτό το μέρος μου θυμίζει πόνο. Αυτοί γεννιούνται για να πεθάνουν.
Τους βασιλιάδες παριστάνουν μα δεν χωράνε όλοι τους στο θρόνο…»

ΥΓ1: Προσωπική άποψη: Από το ραδιόφωνο, ο Ζακ, έχει παιχτεί πολύ λιγότερο απ` όσο του αξίζει. Μάλλον αδικείται. Μήπως πρέπει κάποτε ν` αρχίσουν να προβάλλουν και τίποτα καλό οι ραδιοφωνατζήδες; Μας έχουν βρωμίσει τ' αφτιά με τόσα σκουπίδια και τόσες επαναλήψεις! Υπάρχουν κι άλλα πράγματα!

«…Δεν ξέρω πώς να κοιμηθώ, όλο σκέφτομαι εσένα
Δεν ξέρω τι να θυμηθώ, όνειρα προχειρογραμμένα
Τρεις στίχοι πάνω στο χαρτί κι ίσως απόψε να ξεχάσω
Δεν ξέρω αν θέλω στο βυθό ή στα ουράνια να φτάσω…
…Η νύχτα παίζει Μποσα Νοβα, βόλτα η σελήνη κάνει έξω
Κι ένα αστέρι με φωτίζει όμως διστάζω να χορέψω
Δεν ξέρω αν με συμπονάει ή αν τη θλίψη μου χλευάζει
Κάπου στο βάθος η αχνή εικόνα σου που ξεθωριάζει…
…Και τα υπόλοιπα αστεράκια στήσανε τρελό χορό
Και τ` όνομά σου σχηματίσαν λαμπερό στον ουρανό…»

ΥΓ2: Ο Ζακ Στεφάνου εμφανίζεται μαζί με τον Στάθη Δρογώση στο club του Μύλου, σήμερα 23/3/2007 και αύριο 24/3/2007. Καλώς τα δεχτήκαμε!

Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007

5 λέξεις, 1 ιστορία

Έχεις ιδέα από παρείσακτο άνθρωπο; Είναι να μην βρεθεί στον δρόμο σου! Άπαξ και βρέθηκε, αν μπορείς, διώχτον! Πες του «όχι», αν μπορείς.
Οι λέξεις, που δεν άλλαξε ο άτιμος ως όφειλε και που είναι εντελώς «αντιερωτικές» (άντε να εμπνευστείς μ` αυτό το πράγμα), ήταν: σαρδανάπαλος, πείνα, ρουσφέτι, λυγαριά, βρώμικος.
Τέλος πάντων. Όπως και να ‘χει, θα σας διηγηθώ κι εγώ μια ιστορία:


Ήταν μια γιαγιά πέρα για πέρα σαρδανάπαλη!
Για τη γιαγιά της Τρούλας, λέω.
Να φανταστείτε, δυο άντρες ξεπάστρεψε. Και στα 70 της αποφάσισε να πάρει stepper! Κι ιδρωκοπούσε εκεί πάνω ώρες ατέλειωτες, να φτιάξει σωματάκι.
Μιλάμε για εικόνα φοβερή! Μαύρα ρούχα και μαντήλα στο κεφάλι, μα περικάρπια πετσετέ κι ένα παρόμοιο λάστιχο στο μέτωπο για τον ιδρώτα. Στις γαμπούλες γκέτες και παπουτσάκι NIKE με αερόσολα. Πετσετούλα περασμένη στο σβέρκο και γυαλιά χοντρά πρεσβυωπίας με σκελετό κόκκινο. Στο ένα χέρι ένα δίκιλο βαράκι και στ` άλλο το χρονόμετρο. Κάθε δυο λεπτά άλλαζε αντικείμενα και χέρια. Γενικά, η μουσική δεν της πολυάρεζε. Καθότι μάρτυρας του Ιεχωβά, οι μόνες κασέτες που είχε περιείχανε κηρύγματα και παραβολές. Πήρε λοιπόν κι αυτήν και πρόσθεσε σ` εκείνες τις κασέτες beat, να τις ακούει και να ασκείται ρυθμικά. Και ράπαρε, που λέτε, η γριά πάνω στο stepper!...

Είχε πιάσει, βλέπετε, το νόημα, έστω και λιγάκι αργά. Είχε και κάτι εγγόνια να βολέψει, σου λέει, με μια καλή εμφάνιση και λίγη τσαχπινιά, κάποιος θα μας το κάνει το ρουσφέτι.
Και βάλθηκε να κάνει, όπως είπα, ένα κορμάκι τσίλικο κι ευκίνητο, να πάει σεινάμενη κουνάμενη σαν λυγαριά σε βουλευτές, δημάρχους κι υπουργούς. Να παρακαλέσει μεν, μα και να εντυπωσιάσει. Γιατί, τόσους παρατρεχάμενους έχουνε κάθε μέρα. Πώς θα ‘μενε εκείνη στο μυαλό τους κι όχι οι άλλοι. Την ψήφο της άλλωστε, ήδη τους την είχε τάξει.

Όμως, το λυγερό κορμάκι θέλει σκληρή προσπάθεια. Και δεν αρκεί το stepper, θέλει και στερήσεις. Θέλει πείνα! Ράψιμο λοιπόν το στόμα η γριά και στο ψυγείο μόνο Red Bull και isostar! Αξιοθαύμαστη η πειθαρχία της!
Αφού, όταν πια πλησίαζε τα 75, μετά από τόσα Red Bull που ‘χε καταναλώσει, μπορούσες να διακρίνεις στην ιδρωμένη εικόνα της και δυο μικρά φτερά που ‘χαν αρχίσει να φυτρώνουνε στις πλάτες!
Αν έμπαινες στο μπάνιο της δε, θα έβλεπες λογιών λογιών σαπούνια, κρέμες, λάδια κλπ. Α! όλα κι όλα! Το ρουσφέτι ρουσφέτι, αλλά είχαμε κι αρχές. Σε κανέναν δεν θα έδινε το δικαίωμα να την πει βρώμικο άνθρωπο! Πάντα ασπαζότανε τη ρήση που ‘λεγε πως «η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά»! και ποια, στ` αλήθεια, θα μπορούσε να ‘ναι πιο αρχόντισσα από κείνη που ήξερε να τα βολεύει μια χαρά!
Νόμιζε!
Όμως, καθότι η μοίρα από ρουσφέτια δεν καταλαβαίνει, κι είναι ίδια για βολεμένους και ξεβολεμένους, την είδαμε μια μέρα τη λυγερή αρχόντισσα-φρικιό με τα ωραία της Red Bull φτερά ν` αποδημεί…
Ίσως και λίγο πιο νωρίς απ` ό,τι θα ‘φευγε…Φτερά δεν ήθελε;…


ΥΓ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική!!!
ΥΓ2: Α ρε par1sakte τι μου ‘κανες!

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Ένα ελάχιστο, αδέξιο ΤΙΠΟΤΑ που πάντα θα χρωστώ...

Τρέχεις! Τρέχεις αδιάκοπα! Συνέχεια!... Κι όταν με δεις, τρέχεις ξανά να μ` αγκαλιάσεις.
Τυλίγεις τα χεράκια σου στη μέση μου, γέρνεις επάνω μου για δυο στιγμές το ιδρωμένο σου κεφάλι και το ίδιο γρήγορα μ` αφήνεις για να παίξεις.
Και μένει ο ιδρώτας σου στα ρούχα μου. Κι είναι πολύτιμος για μένα. Πολύτιμος σαν το νερό. Σαν τ` οξυγόνο. Κάθε μου δευτερόλεπτο μαζί σου, θησαυρός!
Δίνεις αξία στο χρόνο. Δίνεις αξία στα πράγματα. Στη δουλειά. Στην κούραση. Ακόμα και στη λύπη! Δίνεις αξία στη Ζωή!...Κι εγώ τόσο την είχα αμφισβητήσει…

Τα ωραιότερα μάτια του κόσμου!
Δεν έχω δει άλλο πλάσμα να μιλάει τόσο με τα μάτια.
Τα μάτια του τα ξαφνιασμένα, τα χαρούμενα, τα λυπημένα, τα περίεργα, τ` απορημένα…
Τα μάτια αυτά που σε κοιτούν ίσια στα μάτια.
Χωρίς συστολή, δίχως ενδοιασμό ή φόβο. Ψάχνουν ν` αναγνωρίσουν στα δικά σου επιβεβαίωση και επιβράβευση κι αποδοχή, απάντηση στις απορίες τους, συμπαράσταση κι Αγάπη…
Τα μάτια που όταν γυρίζουνε για να σε δουν πέφτει επάνω σου με ορμή η Αθωότητα κι η Αλήθεια. Που όταν δακρύζουν ανοίγει η αγκαλιά σου διάπλατα να τα στεγνώσει.
Σε κοιτάει και βλέπεις την ψυχή του. Σε κοιτάει κι αφήνει μπρος στα πόδια σου ολόγυμνο τον εαυτό του. Τον εκθέτει∙ έτσι απλά στον εμπιστεύεται, χωρίς καχυποψία καμιά. Μένει μπροστά σου ανυπεράσπιστο κι ευάλωτο σε κάθε συμπεριφορά σου.
Κι εσύ, πόση ευθύνη…Μα και πόση ευγνωμοσύνη…

Γι` αυτά τα μάτια, γι` αυτό το χαμόγελο, γι` αυτή την αγκαλιά…τα πάντα αξίζουν!
Σπάει η καρδιά μου!
Ποιον να παρακαλέσω να μην πάθεις τίποτα; Ποιος θα μου εγγυηθεί ότι δεν είσαι τόσο εύθραυστο όσο μοιάζεις;
Πιέζει ο χρόνος κι η ανάγκη να σου δώσω, επιτακτική!
Μα τι να σου χαρίσω, πες μου. Τι μπορώ;
Θέλω να σου χαρίσω το καλύτερό μου!
Μα, ξαφνικά, δεν βρίσκω τίποτα αρκετά καλό σ` εμένα.
Αφού, από τότε που σε γνώρισα, γνώρισα τον πιο πλούσιο άνθρωπο του κόσμου!
Κι από τότε, μόνο παίρνω από σένα. Μόνο μαθαίνω.
Πώς να τολμήσω να σε διδάξω, μάτια μου!
Τι μπορώ μέσα σου ν` αγγίξω χωρίς να σε χαλάσω;

Το υλικό που είσαι καμωμένο: Ευαισθησία και Μάτια!
…Και με τρομάζει!
Γέμισα φόβο, ψυχή μου! Φόβο που την αθωότητά σου αυτή και την Αλήθεια, ο κόσμος δεν θα τη δεχτεί. Ούτε και την ευαισθησία που ξεχειλίζεις.
Φοβάμαι! Τρέμω τη στιγμή που αυτά τα μάτια
–αυτά που τόσο εύκολα τώρα εμπιστεύεσαι σ` εμένα
κι αποκαλύπτεσαι μ` αυτά και μ` αφοπλίζεις-
θα τα σηκώσεις μες στον κόσμο.
Κι εκείνος θα θελήσει να στα σβήσει, αστέρι μου.
Κι εγώ είμ` ανίσχυρη…Ανίκανη να σε βοηθήσω!
Ούτε κι εγώ μπόρεσα ακόμη μέσα του να περπατώ.
Ξέρω, μικρό μου. Δεν μπορώ να εμποδίσω ούτε τη λύπη ούτε το δάκρυ να χτυπά την πόρτα σου μες στη ζωή. Μα θα ‘θελα να είμ` εκεί όταν συμβαίνει, να τα παλέψουμε μαζί.
Ούτε κι αυτό θα γίνει όμως, ξέρω.
Ούτε και κάποια συμβουλή είμαι άξια να σου δώσω.
Όμως, για ένα είμαι σίγουρη!
Ότι όταν τελικά, τα μάτια αυτά θα τα σηκώσεις μες στον κόσμο, αυτός θα φοβηθεί!
Κι είναι σημαντικό να το θυμάσαι αυτό!
Γιατί η αγριότητα που ίσως αντικρίσεις, θα είναι των δειλών ο πανικός.
Αυτοί φοβούνται πιο πολύ και τερατοποιούνται.
Μα εσύ μην γίνεις σαν κι αυτούς! Ούτε να σκύψεις, όμως!
Μείνε σ` αυτό που είσαι σταθερός
κι όρμα σ` ό,τι αγαπάς, όπως και τώρα!...


(Για όλα τα παιδιά του κόσμου.
Ή, καλύτερα, για κάθε παιδί με τον δικό του κόσμο!)

Κυριακή, Μαρτίου 04, 2007

ΜΙΚΡΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Οι λέξεις που δραπέτευσαν από τ` αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι.
Πατώ το play, αρχίζει η μουσική...
Και περιμένω με λαχτάρα τη συνέχεια.
Περιμένω την Ποίηση να ‘ρθει να ολοκληρώσει αυτή τη σχέση
την τόσο ερωτική και παθιασμένη.
Μα τα λεπτά περνούν…
Εγώ, το μόνο που ακούω είναι η μουσική.
Η εισαγωγή που επιμένει.
Νιώθω σιγά σιγά, να με καταλαμβάνει η αγωνία.
Περιμένω τη φωνή που δεν φτάνει στη σφαίρα μου.
Ακούω με λαχτάρα…Ακούω με πανικό…
Μα μόνο μουσική…

Το τραίνο στο σταθμό…στις γραμμές…
Έτοιμο για ένα ωραίο ταξίδι.
Κι εγώ έχω μπει.
Κι η μηχανή, ναι, ήδη δουλεύει.
Κι ο μηχανοδηγός είναι στη θέση του.
Κοιτά στην αποβάθρα τους επιβάτες κι έχει ανοιχτές τις πόρτες,
έτοιμος, μόλις θα μπουν, να ξεκινήσει.
Όμως κανένας δεν κουνιέται!
Κανείς δεν κάνει βήμα!
Είναι απ` έξω όλοι, όμως δεν μπαίνουν.
Τώρα είμαι όρθια.
Κοιτώ κι εγώ απ` τα παράθυρα με απόγνωση…σχεδόν με ικεσία…

Η μουσική δεν σταματά.
Περιμένει, λες, κι αυτή τους στίχους.

Η μηχανή δεν σβήνει.
Περιμένει, λες, κι αυτή τους επιβάτες.

Μαζί μ` εμένα…

Τις λέξεις που τόσο ήθελα ν` ακούσω
μα δραπέτευσαν…

Τους συνεπιβάτες που τόσο ήθελα να έχω
…Μα δεν μπήκαν…