Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007

00:00:00:00:00...:00:00:00...

«Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 00:00:00:00:00:00….:00:00:00:….»

…Έτσι δεν τελείωναν το cd τους «Κάθε δεύτερο λεπτό» οι ΜΑΣΚΕΣ κι αυτό το :00:00:00… συνεχιζότανε για ώρα…

«Το Κράτος: -Επενδύει στην εκπαίδευση μεγάλα κεφάλαια, γιατί πιστεύει στη μεγάλη σημασία που έχει η παιδεία για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, καθώς οι δαπάνες για την προαγωγή της εκπαίδευσης θεωρούνται ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΠΡΩΤΗΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ.»

Χα Χα Χα ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ….

«…Το παράδειγμα και η συμπεριφορά των κρατικών οργάνων βοηθά πάρα πολύ στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των πολιτών. Τα πολιτικά πρόσωπα δε διαχειρίζονται απλά τις υποθέσεις του κράτους, αλλά αποκτούν ένα σημαντικότερο ρόλο, γιατί είναι παιδαγωγοί του λαού και διδάσκουν όχι με τις διακηρύξεις τους, αλλά με τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους… Όταν τα πολιτικά πρόσωπα παραβιάζουν τους στοιχειώδεις κανόνες της επιβαλλόμενης συμπεριφοράς, η βλάβη είναι μεγάλη, γιατί πλήττεται το σύνολο των πολιτών…»

Όχι! Δεν είναι ανέκδοτο. Αλλά γελάστε όσο θέλετε!
Αυτά διαβάζουμε για να δώσουμε το Σαββατοκύριακο ΑΣΕΠ. Για να μας διορίσουν…
Να χάσουμε το ΣΚ μας δηλαδή, να πούμε και τέτοια ψέματα!
Για 72 άτομα που λεν πως θα πάρουν από τους 11000 που είμαστε εμείς οι γυμναστές!
Ένας στους 107!!!
«Σχεδόν άπιαστο γίνεται το όνειρο για τους γυμναστές αφού στους 107 υποψηφίους προσλαμβάνεται μόνο 1…»
(ρεπορτάζ: Παναγιώτης Οικονόμου)

Και τότε εγώ αποφάσισα να μη διαβάσω, τελικά…
Και το κεφάλι μου γέμισε με 00:00:00:00:00
Για ποιο λόγο να διαβάσω; Κι ενώ έχω ήδη περάσει δυο φορές.
«Επιτυχούσα», λέει, όχι άξια για να διοριστώ όμως, λέει… ΕΛΛΑΣ!

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 00:00:00…..:00:00…

Κι ύστερα κάψαν τη σημαία κι είναι αίσχος αυτό, λέει.
Αίσχος, όταν αυτό που αντιπροσωπεύει είναι αυτοί που ως Θεοί μοιράζουν και τις δουλειές και τα πάντα κατά πώς θέλουν, μια κι είναι δικά τους, βλέπεις. ?;?;?....
ΨΕΥΤΕΣ! Μέχρι το κόκαλο! ΣΚΑΤΟΠΑΤΡΙΩΤΕΣ!

Η «Κοντούλα Λεμονιά» είναι, λέει στην ύλη μας.
Παραδοσιοπληξία! Ασθένεια κι αυτή, άλλοθι για την αχρηστίλα που τους δέρνει.
Γιατί όταν μιλάμε για πολιτισμό σ` αυτή τη χώρα, ΜΟΝΟ τους παραδοσιακούς χορούς εννοούμε, αν δεν το `χετε προσέξει.

Ε, λοιπόν εγώ «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε.
Αφού η ιστορία σας ανήκει, σαρώστε τo λοιπόν, αν επιμένετε.»
Φτιάξτε το μέλλον με την παραδοσιοπληξία σας!
Και το Σάββατο θα περάσω μόνο για βόλτα από το εξεταστικό, να τσεκάρω τις ίδιες απογοητευμένες φάτσες για Τρίτη φορά… Και να νιώσω πάλι αυτόν τον κόμπο στο στομάχι…
Δεν πειράζει…

Και το βράδυ θα πάω στον Παυλίδη –ανάμεσα στα 2 εξεταστικά σέσιον του ΣΚ- να εκπολιτιστώ όπως ξέρω εγώ…(μη χάσουμε τη μπάλα τελείως, δηλαδή)
Και το σύνθημά μου για τον ΑΣΕΠ αυτή τη φορά:
ΟΧΙ ΠΙΑ ΚΟΝΤΟΥΛΑ ΛΕΜΟΝΙΑ!

«Στους δρόμους προχωράω και κοιτάζω
Τ` αμάξια που περνάν βιαστικά
Έτσι όπως στέκομαι μπορεί και να μοιάζω
Με πινακίδα που δε δείχνει πουθενά»

Άσχετο; Μπορεί. Αλλά εμένα, οι στίχοι του Παυλίδη μ` αγγίζουν περισσότερο από τις λεμονιές και τα μήλα τους τα κόκκινα, που όταν τ` ακούω, μου `ρχεται η εικόνα τους μ` ένα τέτοιο μήλο στόμα, όπως κάνουν στα γουρούνια και τα περνούν μετά στη σούβλα.
…Ή να τους το βάλω αυτό το «μήλο τους κόκκινο» στο κεφάλι για στόχο!
Μπορούν να είναι ήσυχοι(?). Στη σχολή, στις ελεύθερες βολές –που μου δώσαν το πτυχίο- είχα 10 στα 10! Δεν θα αστοχήσω. Το μήλο θα χτυπήσω. Όχι αυτούς. Μόνο τον τρόμο τους να δω και θα πω, εντάξει, δεν πήγε εντελώς χαμένο το κ…χαρτο!

Άντε Παυλάκο! Το Σάββατο στο Ξυλουργείο, να εκτονωθούμε. Στις 22:00 είπαμε;

Έτσι κι αλλιώς, αυτή τη φορά, δεν καταδέχομαι να είμαι στους ξεφτιλισμένους…«επιτυχόντες»
(Παναγία μου! Χάσαν κι οι λέξεις πια το νόημά τους!) και να νιώσω γι` ακόμη μια φορά την αυτοεκτίμησή μου κουρελιασμένη.
Τουλάχιστον τώρα, ΘΑ ΑΠΟΤΥΧΩ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ!

ΥΓ: Κατάλαβες par1saktouli; Μη γυρνάς!

Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007

ΞΙΠΟΛΗΤΗ...

Βγάζω τα παπούτσια που με πηγαίνουνε στον κόσμο.
Σ` έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζω
Που δεν θέλω να πιστεύω
Που μόνο μοχθηρά κοιτά και με τρομάζει
Που τα παπούτσια αποκαλεί «πολιτισμό»
και τα γυμνά τα πόδια μου «αλητεία».
Τα βγάζω τα παπούτσια!
Να με αποξενώσουν προσπαθούν από τη Φύση.
Τα πετώ, να μπω στον κόσμο που χωράω
Εκεί, που αυτά είναι περιττά.
Είν` ένα χώμα καθαρό
Μόνο ξιπόλητη μπορώ να το πατήσω.
Ξιπόλητη γυρίζω τα δωμάτια, χορεύω.
Πατώ πάνω στις νότες ν` απογειωθώ.
Ξιπόλητη μ` αντέχουνε!
Μπορούν κι ανάλαφρα το σώμα μου σηκώνουν.
Έτσι μονάχα δεν τις γδέρνω
και δεν παραφωνώ.

Με τα πόδια γυμνά,
είμαι πάλι παιδί.
Με την αφή τους αναγνωρίζω τα εδάφη.
Πατώ στην άμμο και στην άσφαλτο.
Μαθαίνω απ` την αρχή τον κόσμο.
Έτσι, ξιπόλητη,
βαδίζω την Αλήθεια.
Ό,τι η Γη δονεί και θέλει να μιλήσει.
Τα πέλματά μου, εκτεθειμένα πάνω Της, γυμνά,
απορροφούν τους κραδασμούς και τον αναβρασμό Της.
Τρέφονται από το χώμα Της κι απ` το νερό
Και γίνεται το σώμα μου προέκταση της Φύσης…

Γυμνόποδη… Ξιπόλητη…
Γίνομαι Αληθινή!...
…Ξαναγεννιέμαι!

Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007

ΛΕΣΧΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

(Απανταχού βιβλιοφάγοι, ενωθείτε!)

Την Τρίτη που μας πέρασε, 16/1/2007, στην ολοκαίνουργια και, κατά γενική ομολογία, υπέροχη αίθουσα του Μορφωτικού Ιδρύματος της Ένωσης Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης, το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) παρουσίασε μια καινούργια δράση για τη διάδοση της ανάγνωσης και την αγάπη για το βιβλίο.
Πρόκειται για τις Λέσχες Ανάγνωσης, μικρές ομάδες ανθρώπων που συναντιούνται συστηματικά, επιλέγουν τα βιβλία που επιθυμούν να διαβάσουν και συζητούν γι` αυτά.
Για μας τους βιβλιοφάγους, αυτό σημαίνει απλά, ότι «τρώμε» ένα βιβλίο και στη συνέχεια βλέπουμε τι «χώνεψε» ο καθένας.
Τέτοιες Λέσχες λειτουργούν ήδη σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και η καμπάνια αυτή του ΕΚΕΒΙ φιλοδοξεί να πολλαπλασιάσει τη σύστασή τους, τόσο στην πόλη μας όσο και σ` ολόκληρη τη χώρα. Σκοπός της δηλαδή είναι, όπως μας είπε και η διευθύντρια του ΕΚΕΒΙ κ. Κατρίν Βελισσάρη , να δημιουργηθεί ένα νέο φυτώριο αναγνωστών. Και χωρίς κανενός είδους πίεση , ν` αναπτυχθούν στιγμές συντροφικότητας σε εποχές που ίσως αυτή χάνεται. Είναι απαραίτητο επίσης να διευκρινιστεί ότι λέσχες τέτοιου είδους μπορούν να δημιουργηθούν σε οποιονδήποτε χώρο και ότι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός όσον αφορά στα βιβλία που κάθε ομάδα θα επιλέξει να διαβάσει. Αντίθετα, «παίζουν» όλα τα είδη βιβλίου (Λογοτεχνικά, Πολιτικά, Ιστορικά, Ψυχολογίας, Μαθηματικών κλπ.). Αυτό που ενδιαφέρει, είπε, είναι να πλησιάσουμε το πάθος του καθενός.
Για την ενίσχυσή της έχουν συστρατευτεί και πολλοί συγγραφείς. Στο πάνελ που διοργανώθηκε εδώ, συμμετείχαν οι Πέτρος Τατσόπουλος, Σοφία Νικολαίδου και Γιώργος Σκαμπαρδώνης, καθένας από τους οποίους επιχειρηματολόγησε υπέρ του εγχειρήματος αυτού, προσεγγίζοντάς το από διαφορετική πλευρά, και πείσαν όλοι.

Πέρα από το ενδιαφέρον της υπόθεσης, βρήκα τον τρόπο που παρουσιάστηκε ιδιαίτερα γοητευτικό και διασκεδαστικό. Δεν υπήρξαν ακατάσχετες ομιλίες, ανιαρές, απ` αυτές που ξεκινάς να συγκεντρωθείς και στη συνέχεια το μυαλό σου βρίσκεται να ταξιδεύει στη ράχη των γλάρων που πετούν έξω ακριβώς απ` το παράθυρο, πράγμα που η αίθουσα ευνοούσε όντας η ίδια πάνω στα κύματα. Θα μπορούσε να είναι παιχνίδι. Ένας διαγωνισμός ανάμεσα στους τρεις. Το θέμα κοινό και ο καθένας το υπερασπίστηκε εντελώς ανεξάρτητα, δίνοντας ξεκάθαρα το δικό του στίγμα, το προσωπικό του ύφος, την ταυτότητά του. Καταπληκτικό το πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό και χωρίς το θέμα να είναι η αυτοπαρουσίασή τους.

Πρώτος μίλησε ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο οποίος είδε το θέμα κάπως πιο «ερευνητικά». Είπε ότι οι Έλληνες κατέχουμε την 2η θέση στην τηλεθέαση, με μέσο όρο 3,5 ώρες ημερησίως (Για μερικούς, οι ώρες αυτές φτάνουν και τις 8!) «Φανταστείτε, είπε, τι μυαλό σέικερ θα `χει ύστερα, ένας τέτοιος τηλεθεατής.» Τι πιθανότητες υπάρχουν να διαβάσει από κει και πέρα. Το θλιβερότερο απ` όλα, είναι ότι η «γενιά-σπονδυλική στήλη», όπως χαρακτήρισε τις τελευταίες τάξεις του λυκείου και τους φοιτητές, δεν διαβάζει πια ΤΙΠΟΤΑ! Θέλουμε λοιπόν, να «ξηλώσουμε τη ραφή αυτή» και είναι αισιόδοξος, ότι έστω και μια μικρή κλωστίτσα να ξηλωθεί, σύντομα αυτό θα πάρει διαστάσεις. Ήδη η ιδέα της σύστασης Λεσχών άρχισε να εξαπλώνεται σαν ιός. Επανέλαβε κι αυτός ότι δεν ψάχνουμε για αναγνώστες κάποιου είδους, δεν θα υπάρχει χειραγώγηση, αλλά κάθε ομάδα θα διαβάζει ό,τι της αρέσει και απλά θα το μοιράζεται. Τέλος, αναφέρθηκε και στα blogs, για τα οποία ήταν ενημερωμένος, και μίλησε για το ρόλο τους ακόμη και στον τομέα αυτόν. Ανάμεσα σε άλλα, είπε και πως τη γραφή που εξόρισε η τηλεόραση, οι μπλογκερ την επαναφέρανε.

Τη σκυτάλη πήρε η Σοφία Νικολαΐδου, την οποία θα χαρακτήριζα περισσότερο «λυρική».
Ξεκίνησε την ομιλία της με μια «παραδοξολογία», όπως η ίδια είπε, παρομοιάζοντας την ανάγνωση με το sex. Είπε πως η ανάγνωση είναι κάτι που συνήθως δεν γίνεται δημόσια, αλλά απομονωμένα. Στη σύγχρονη κοινωνία, τουλάχιστον. Γιατί παλιότερα, οι αναγνώσεις βιβλίων είχαν και δημόσιο χαρακτήρα. Τα βιβλία διαβάζονταν σε παρέες, ήταν συντροφικές απολαύσεις.
Τόνισε πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για τη σύσταση Λεσχών Ανάγνωσης και πως κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει τον δικό του. Άλλος από περιέργεια, άλλος για να κοινωνικοποιείται, να βρει παρέα, άλλος γιατί το βιβλίο εξακολουθεί να είναι μια φτηνή διασκέδαση, γιατί πρόκειται για έναν αξιοπρεπή τρόπο να περάσει την ώρα του με άλλους, κλπ. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι το βιβλίο δεν είναι μοναξιά και μελαγχολία ούτε ακαδημαϊκό λούστρο και ότι είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να το αφήσουμε μόνο σε συγγραφείς και ειδικούς.

Τελευταίος μίλησε ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ο οποίος έδωσε μια πιο χαλαρή και «αστεία» νότα στην εκδήλωση. Είπε πως η ανάγνωση είναι όντως κάτι μοναχικό, «δεν θ` ακούσουμε πχ. ποτέ να διαβάζουνε Παπαδιαμάντη στο Βερόπουλο». Πρόκειται λοιπόν, για μια μοναχική, αυτοκρατορική, βασιλική δραστηριότητα, ακριβώς γιατί μπορεί ο καθένας να την κάνει μόνος. Είναι η πιο βαθιά καλλιτεχνική δραστηριότητα. Και ο ίδιος, όσο διαρκεί η ανάγνωση δεν θέλει να τον διακόψει τίποτα. Μετά το τέλος όμως, θέλει πάντα να το συζητήσει. Κι εδώ ακριβώς, εισέρχεται το στοιχείο της γοητείας. Γιατί ο καθένας διαβάζει ανάλογα με το μυαλό, την όρασή του, την εμπειρία και τα κριτήριά του σε μία συγκεκριμένη στιγμή και υπό συγκεκριμένη ψυχική διάθεση. Πρόκειται για μία ατελεύτητη, δυναμική σχέση ανάμεσα στο βιβλίο και τον αναγνώστη. Και μάλιστα, στη διάρκεια του χρόνου, καθώς οι παράμετροι αυτές αλλάζουν, και το ίδιο το βιβλίο επιδέχεται επαναπροσέγγισης. Επιπλέον, μια Τρίτη ματιά, μπορεί να προσεγγίσει πράγματα, πλευρές του βιβλίου που εσύ διαβάζοντάς το, δεν έχεις σκεφτεί. Γι` αυτό λοιπόν, χρειαζόμαστε τις Λέσχες. «Για τη γοητεία του να πολιορκήσουμε από κοινού ένα βιβλίο, χωρίς ποτέ να το αλώσουμε.»

Καλά λέω. σαν διαγωνισμός έμοιαζε. Ποιος θα τα πει καλύτερα. Και κέρδισαν όλοι! Μα πιο πολύ εμείς, όσοι παρευρεθήκαμε δηλαδή, εκεί.

Όποιος ενδιαφέρεται να οργανώσει, να ενταχθεί ή να πληροφορηθεί σχετικά με τις Λέσχες Ανάγνωσης, μπορεί να τσεκάρει την ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ: www.ekebi.gr

(τηλ. 210-9200300, e-mail: nmarantou@ekebi.gr)


Φένια

ΥΓ: Συγγνώμη αν έγραψα πολλά, αλλά τα θεώρησα όλα σημαντικά. Και γοητευτικά.
ΥΓ: Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως ψήθηκα!

Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007

Αξόδευτες Σκέψεις

Υπέροχη μέρα! Υπέροχη!
Δεν θα τη χαράμιζα για τίποτα. Σβηστό το κινητό, μακριά από οθόνες, όλα κλειστά, οι νυχτερινοί ακόμα κοιμούνται. Έτρεξα μες στην πόλη, δίπλα στη θάλασσα, γύρισα ως το σπίτι περπατώντας μ` έναν καφέ στο χέρι κι άπειρες σκέψεις στο μυαλό. Ό,τι πρόλαβα, το σημείωσα στο ροζ χαρτάκι που κουβαλώ για ώρα ανάγκης. Λυπάμαι για όλες τις άλλες σκέψεις που θα φύγουν όπως ήρθαν ή που ήδη έχουν φύγει. Χάρηκα που μ` επισκέφθηκαν. Αφού δεν μπόρεσα όμως να τις κρατήσω…Τι να κάνω; Μνημόσυνο; Μα δε νομίζω πως πεθάνανε. Είναι άλλωστε γνωστό πως η ενέργεια δεν χάνεται. Μόνο μορφές αλλάζει.
Φύγαν, λοιπόν. Ίσως να παν σε κάποιον άλλον. Ίσως αυτό να κάνουν μόνιμα οι σκέψεις που δεν συγκρατιούνται. Να πετούν, να μπαινοβγαίνουν από εγκέφαλο σ` εγκέφαλο, μέχρι που κάποιος να βρεθεί να τις αιχμαλωτίσει σ` ένα χαρτί, σε μια δισκέτα, στο ημερολόγιο, στον υπολογιστή του…ξέρω γω; Ίσως ακόμη και στη μνήμη του, αν έχει τόσο γερή μνήμη (εγώ συνήθως, στον τομέα αυτόν αδυνατώ). Κι ίσως ακόμα, στη συνέχεια, αυτές τις σκέψεις, τις «χαμένες» από μένα, τις ταξιδεμένες –αλλά αξόδευτες-, τις ψιθυρίσει κάπου αλλού, ή και σ` εμένα κι έτσι να μου τις επιστρέψει…Και να γεννηθεί αυτή η «μαγεία» της παράξενης επικοινωνίας, της μυστηριακής, της ταύτισης με κάτι οικείο πολύ και γνώριμο από παλιά, σαν από άλλη ζωή, που μας ταράζει κάποτε ευχάριστα και μας εκπλήσσει. Και τότε, όλο το «μυστήριο», την ταραχή, την έξαψη που νιώσαμε, τα συγκεντρώνουμε στο πρόσωπο αυτό που αναπάντεχα μας πέταξε τον ψίθυρο μίας παλιάς μας σκέψης. Και γίνεται ενθουσιασμός και Έρωτας κι αναρωτιόμαστε αν είναι αυτό το πεπρωμένο μας, η μοίρα, τ` άλλο μας μισό…

Καλά ε; Από πού το ξεκίνησα και πού με πήγε! Πραγματικά πάντως, λυπάμαι για τις σκέψεις μου που χάνονται. Μ` αρέσει να τις καταγράφω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μ` αρέσει.

Λοιπόν, αυτή η υπέροχη μέρα και η τόσο ευδιάθετη «εγώ», είναι και λίγο επικίνδυνη.
Καθώς επέστρεφα, ό,τι κοιτούσα στις βιτρίνες, μου άρεζε –πράγμα που δεν το συνηθίζω, ειλικρινά.
Ευτυχώς –Κυριακή γαρ- τα μαγαζιά ήταν κλειστα;-)

Σιγά σιγά, πρέπει ν` ανοίξω και το κινητό μου. Κι όλη αυτή η ηρεμία, η καλή διάθεση και η ελευθερία, θ` αρχίσουν να μετρούν σε λίγο αντίστροφα…

Καλή βδομάδα!

Παρασκευή, Ιανουαρίου 12, 2007

ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΧΡΥΣΟΣ...;

Έρχεσαι εδώ με σιγουριά αλαζονική.
Λες: «η σιωπή είναι χρυσός».
Κι εγώ δεν απαντώ. Χαμογελάω. Και ξέρω.
Είναι γιατί ποτέ δεν φυλακίστηκες μες στο βασίλειό της.
Ποτέ δεν ένιωσες να μην μπορείς ν` αρθρώσεις λέξη.
Να θέλεις
και να μην μπορείς.
Να έχεις γύρω σου παρέες να μιλούν
κι εσύ να τους κοιτάς σα να ΄ταν ψάρια μες στη γυάλα.
Κανένας ήχος τους σ` εσένα να μην φτάνει.
Να θες κι εσύ κάτι να πεις, να τους μιλήσεις
κι όμως το στόμα σου να μην μπορεί ν` ανοίξει.
Τα δυο σου χείλη να κρατούν πεισματικά την ένωσή τους.
Και μόνο να χαμογελάς ευγενικά σ` όλους αυτούς
που υποθέτεις πως σ` εσένα απευθύνονται μιλώντας.
Έτσι να υποφέρεις την ημέρα να περάσει…
Να βασανίζεσαι που ούτε τον ήχο της φωνής σου
δεν κατάφερες ν` ακούσεις…

…Τι μοναξιά!... Μπορείς να τη συλλάβεις;
Απέραντη!
Ούτε η έρημος δεν κρύβει τόση μοναξιά!
Ούτε ο πάγος!
Μόνο η Σιωπή!
Αυτή, που λες «χρυσή»,
Κι όμως δεν έχει ύλη.
Δεν έχει σώμα…μια μορφή…
μία εικόνα να σου δώσει να κοιτάζεις…
Δεν μπορείς να την δεις
Δεν αγγίζεται
Μόνο σ` αφήνει!
Τελείως μόνο!

Κι όταν ο ύπνος πλησιάζει…
…Στο βασίλειο της Σιωπής…
Τόση σιωπή!
Τόση σιωπή!
Να κοιμηθώ!
Να μην ακούω!
Κανένας δεν φωνάζει δυνατότερα απ` αυτήν!
Τόσο, που να σφαδάζουνε τ` αφτιά από τον πόνο.
Σε κατατρώει μέσα σου.
Σε σκάβει.
Μα όποιος δεν φυλακίστηκε σ` αυτήν, δεν θα το μάθει.
-Γι` αυτό δεν απαντώ.-
Κανείς!
Την ένταση!
Την έκταση!
Το βάθος!...

Κυριακή, Ιανουαρίου 07, 2007

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΝΙΑΣ

Προσπαθώντας να ξεπεράσω την ανία του λεωφορείου,
να επιταχύνω τη διαδρομή - ψυχολογικά, έστω –
παρατηρώ γύρω τα πράγματα, τον κόσμο.
Μέσα και έξω απ` αυτό.

Μπαίνω στα διαμερίσματα όταν παντζούρια είναι ανοιχτά και φώτα,
Κοιτάζω δυο σκιές να συζητούν, χαζεύω τηλεόραση μαζί τους,
στέκομαι λίγο μπρος στα ράφια τους, στα τραπεζάκια…
Φωτογραφίες γάμων… Νύφη, γαμπρός…πριν από χρόνια…
Σκέφτομαι πόσο είναι θλιβερές.
Δεν ξέρω. Νομίζω πως δεν θα `θελα ποτέ μου να «στολίσω» κάτι τέτοιο.
Κι αρχίζω τα σενάρια.
Ας πούμε, ότι παντρευόμουν (λέμε τώρα)
Κι ας πούμε –ακόμη πιο τρελό- πως έκανα γάμο θρησκευτικό.
Ίσως μόνο τα πρώτα δυο-τρία χρόνια να ήθελα να έχω το γάμο μου κορνίζα.
Μετά, μόνο με θλίψη θα με γέμιζε.
Χαζά χαμόγελα, στημένα, τάχα μου ευτυχίας, παγωμένα,
χαμόγελα φορμόλης, κάτι σε «θάνατο» μου φέρνουν. Και μιζέρια.
Αναρωτιέμαι πόσο χρόνο τα ίδια πρόσωπα, αυτά της φωτογραφίας,
αφιερώνουν στο χαμόγελο στη διάρκεια μιας μέρας.

Τώρα μπορεί και να μου πείτε∙ «Στις περισσότερες φωτογραφίες χαμογελάει ο κόσμος.
Γιατί να βρίσκεις θλιβερές μόνο αυτές των γάμων;»
…Ίσως γιατί τ` άλλα χαμόγελα αποτυπώνουν τις στιγμές.
Κι αυτό τα κάνει πιο αληθινά. Και μέσα μου, πιο αιώνια.
Ενώ εκείνα τα χαμόγελα, των γάμων, την αιωνιότητα ετούτη, την υπόσχονται.
Μια ισόβια ευτυχία…
(ήδη νεκρή από το κλικ της μηχανής)
Και είναι ψεύτες.

UPDATED:
Να μια "αληθινή" φωτογραφία γάμου!

Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007

ΦΑΤΕ ΜΟΝΟΙ - ΗΛΙΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ

«Στις αρχές της δεκαετίας του `60 ένας μαθητής γυμνασίου της μακρινής επαρχίας αρνείται να προσαρμοστεί στο σύστημα αξιών που κυριαρχεί. Αντιπαθεί την οικογένειά του, το σχολείο, τους χωροφύλακες, τους πλούσιους, τους βολεμένους. Υποψιάζεται πως όλα γύρω του είναι ένα βρώμικα στημένο παιχνίδι κι ονειρεύεται πως μπορεί να ξεφύγει απ` όλα αν γίνει παραγωγός ραδιοφώνου, κάποιος που όλοι θα θαυμάζουν…»

…Στέκομαι αρκετή ώρα φυλλομετρώντας ξανά και ξανά το βιβλίο, προσπαθώντας ν` αποφασίσω ποιο κομμάτι του θέλω να παραθέσω ως απόσπασμα, μια που το ίδιο το βιβλίο είναι αντισυμβατικό ακόμα και ως μορφή κι έχει στο οπισθόφυλλο το ίδιο το τέλος του, πράγμα που συνήθως οι αναγνώστες προτιμούμε να μην γνωρίζουμε.

Ήρωάς του, ένας έφηβος που η ευαισθησία και η ευφυΐα του τον κάνουν από πολύ νωρίς να διαισθάνεται και να διακρίνει το δίκαιο από την αδικία, την υποκρισία από την αλήθεια, την ουσία από την βλακεία.
Απόλυτα αντιεξουσιαστικό και αντισυμβατικό, αντίθετο σε καθετί επιβαλλόμενο από την κοινωνία, μία διαρκής αμφισβήτηση και άρνηση κάθε θεσμού που φτάσαμε όλοι να θεωρούμε αυτονόητο, που λιμνάζουμε μέσα του και δεν βλέπουμε καν ότι μας αρρωσταίνει.
Ένας νεαρός που με αποφασιστικότητα, σιγουριά, αυστηρότητα και θυμό, αποκαλύπτει, ξεσκεπάζει την υποκρισία μέσα στην οποία ζούμε. Αν και μόλις έφηβος, τολμάει και σατιρίζει, ειρωνεύεται, χλευάζει, ακόμη και χτυπάει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) οποιονδήποτε που, επειδή θεωρεί πως έχει μια μορφή εξουσίας (δάσκαλο, δήμαρχο, γονιό, χωροφύλακα, παπά, πλούσιο, κοινωνικά καταξιωμένο κλπ) βαυκαλίζεται πως είναι σπουδαίος και προσπαθεί να επιδείξει και να επιβάλει την δήθεν εξουσία του και στους άλλους, τους πιο αδύναμους πάντα, εννοείται.
Ο ίδιος δεν διστάζει να κλωτσήσει ακόμα και τα μεγαλύτερα όνειρά του, προκειμένου να μη δεχτεί συμβιβασμούς που αντιτίθενται στην αξιοπρέπεια, το ήθος και τις αρχές του.
Με μία οργισμένη τρυφερότητα κάνει λόγο για την ελευθερία του ανθρώπου, την οποία, στην πραγματικότητα, μόνο η ίδια η Φύση μπορεί να την υπαγορεύσει, ενώ αντίθετα, όλοι αυτοί οι κοινωνικοπολιτικοί θεσμοί μας, την υπονομεύουν και την στερούν.

Από σελίδα σε σελίδα, το βιβλίο εξελίσσεται, ραγδαία μπορώ να πω, με μια αναμφισβήτητα ανοδική πορεία, κι εδώ δεν αναφέρομαι τόσο σε κάποια κορύφωση συγκινησιακή ή αγωνίας, όπως εννοούμε συνήθως, αλλά σε μια εξέλιξη περιεχομένου, λόγου, νοήματος, ουσίας. Όλο και πιο ξεκάθαρα λέει αυτά που θέλει να πει. Όλο και πιο άμεσα, πιο απροκάλυπτα, σα να σε κοιτάει ίσια στα μάτια, πετώντας σου κατάμουτρα αλήθειες. Σα μια οργή που όλο και φουντώνει. Και που ποτέ δεν θα κοπάσει, αν τα πράγματα δεν γίνουν πιο ανθρώπινα. Πιο Αληθινά.

…Δεν αποφάσισα για το απόσπασμα που θέλω. Θέλω πολλά. Αν δεν βάλω όμως κάτι, έστω ελάχιστο, θα σκάσω! Αρπάχτε το!

«…Εμφανίστηκα μ` ένα μεγάλο χαμόγελο και το ”γλυκό” μόλις με είδε φωτίστηκε, “ελπίζω σήμερα να `ρθεις σπίτι, έτσι;”, είπε. Εγώ απάντησα ναι και ρώτησα τι ώρα να πάω.
“Το μεσημεράκι και να καθίσεις, να μείνεις μέχρι το βράδυ”, είπε το “γλυκό” και μου έδωσε τη διεύθυνση του σπιτιού, που ήταν γραμμένη πάνω σε μια κομψή κάρτα που `χε τ` όνομα ενός παλιομαλάκα – και τον είπα παλιομαλάκα γιατί στην κάρτα έγραφε “εισοδηματίας”, δηλαδή κοπρόσκυλο, όπως έλεγε ο παππούς μου αυτούς που τους λέγαν εισοδηματίες…»

Κι ένα ακόμα:

«…Κι εκείνο που μ` έκανε να θυμώνω πιο πολύ με την κατάστασταση ήταν πως δεν ήθελα να μεγαλώσω ανάμεσα σ` όλους αυτούς τριγύρω, που πήγαιναν και γυρνούσαν από τις δουλειές τους, όλους αυτούς τους υπάκουους της κάθε μέρας…»

...Ήταν το πρώτο βιβλίο (δώρο) που διάβασα το 2007. Ωραίο ξεκίνημα! Ωραίο, δυναμικό και ουσιαστικό. Και η ευχή μου για τη νέα χρονιά;
Αυτή η εφηβεία που ο κ. Κουτσούκος διατηρεί ακμαία και οργισμένη (γιατί έτσι πρέπει να είναι μία εφηβεία) ανεξάρτητα από τα νούμερα που αλλάζουν στα ημερολόγιά μας, να εξαπλωθεί σαν ιός, σαν γρίπη, να γίνει επιδημία και να μας καταβάλει όλους!

Το «ΦΑΤΕ ΜΟΝΟΙ» του Ηλία Κουτσούκου
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ»

3/01/2007
Φένια