Κυριακή, Νοεμβρίου 26, 2006

Εφτασφράγιστη...

Όταν σε βλέπω απόμακρη να τριγυρνάς μες στα δωμάτια, φοβάμαι!
Ξιπόλητη…Αμίλητη… Απόκοσμη…
Σα να μην σ`αφορά τίποτα γήινο
Τίποτα δεν σ` αγγίζει
Νιώθω ανήμπορος μπροστά σου
Σε νιώθω ευάλωτη κι ευαίσθητη
σε βαθμό τέτοιο,
που στέκω ασάλευτος…Απεγνωσμένος…
Μικραίνω και μαζεύομαι σε μια γωνιά,
μην και διακόψω τις διαδρομές σου∙
μην και ταράξω την ανησυχία σου.
Χάνω εντελώς τον έλεγχό σου
Σε χάνω!...

Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει.
Τι γίνεται μες στο κεφάλι αυτό
που σα μια βόμβα το κυκλοφορείς
και περιφέρεσαι
Τι βλέπεις…Τι ακούς… Με ποιους συνδιαλέγεσαι…
Με ποιους παλεύεις κι ερωτεύεσαι…
Τι μυστηριακούς σπασμούς βιώνεις στο κορμί…

Θέλω να φύγω!
Να φύγω τρέχοντας!
Να μη σε βλέπω,
έτσι να δίνεσαι αλλού και να μην ξέρω…
Δεν την αντέχω αυτήν την άγνοια!
Την τόσο εκκωφαντική σιωπή σου!
Πού πας;
Πού βλέπουνε τα μάτια σου;
Μέσα εδώ, δεν εστιάζουν πουθενά.
Τι ρεύμα σε διαπερνά και τόση ένταση σου φέρνει…

Να φύγω!
Και φεύγω…

Και όσο λείπω,
μία καινούρια ανησυχία με κατατρώει∙
Έτσι, μονάχη σου που τριγυρνάς,
μην κάτι σε τρομάξει
και βίαια το ταξίδι σου κοπεί…
Γυρνώ αλαφιασμένος.
Σε συναντώ στο πάτωμα,
σε στάση εμβρυική…
Άλλη μια μάχη τέλειωσε
κι η εξάντληση σε έχει καταβάλει.
…Δεν ήτανε για μένα!
Και ζηλεύω!


Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

GOLFW VERSION 2.3 BETA

Συγχαρητήρια! Συγχαρητήρια! Συγχαρητήρια!
Πώς αλλιώς να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου γι` αυτήν την παράσταση;
Χωρίς καμιά υπερβολή, απ` τις καλύτερες δουλειές που έχω παρακολουθήσει ever, νομίζω.
Μία παράσταση όπου μπλέκονται με επιτυχία η αγγλική ατάκα, η δημοτική ποίηση, τα μπουλούκια του δρόμου, η Manga (γιαπωνέζικο κόμικ) και το θέατρο σκιών.
Ζωντανή μουσική από Bandoek (κιθάρα) και Κακάλα (ακορντεόν) και το αποτέλεσμα;
Ό,τι πιο «ελληνικό» έχω δει!
Παραδοσιακά ελληνικό, διαχρονικά ελληνικό και πολύ…σύγχρονα ελληνικό.Η επαφή με τον κόσμο ξεκινάει από την στιγμή που ακόμα πλησιάζεις στο θέατρο.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης του έργου Σίμος Κακάλας και ο μουσικός Γιώργος Μπαντούκ - Αποστολάκης σε υποδέχονται στο δρόμο, έξω από την είσοδο, ως "Clownski & Clownski Balkan street duo", για να συνεχίσουνε με μουσική, σπιρτόζικες ατάκες, μονόλογο ή διάλογο, το δούναι και λαβείν μαζί σου μες στο θέατρο.
Η ευρηματικότητα και η πρωτοτυπία ενσωματώνονται με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο του συγγραφέα της Γκόλφως Σπυρίδων Περεσιάδη, το οποίο όχι μόνο δεν στερείται των μηνυμάτων του αλλά αναδεικνύει κι άλλα, προσαρμόζοντάς το τέλεια στο σήμερα.
Οι ηθοποιοί, τρεις όλοι κι όλοι, μοιράζονται εφτά ρόλους, με απόλυτη επιτυχία και οι τρεις.
Η παράσταση σε οδηγεί σε συναισθηματικές μεταπτώσεις, καθώς περνάει από το αστείο στο τραγικό ειδύλλιο.
Γενικά, πρόκειται για μία παράσταση που σε γεμίζει και σου χαρίζει μικρές ανάσες, πράγμα που μάλλον χρειαζόμαστε.

Ατυχής συγκυρία το ότι αυτή η βδομάδα είναι εβδομάδα φεστιβάλ κινηματογράφου κι έτσι το θέατρο δεν ήτανε γεμάτο.
Ωστόσο, όσοι ήμασταν εκεί μετά το τέλος της παράστασης δεν σταματούσαμε να χειροκροτούμε και κοντοστεκόμασταν σα να μην θέλαμε να φύγουμε.
Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί ποτέ αυτό το χαμόγελο ικανοποίησης σε όλα μα όλα τα πρόσωπα
που έχουν παρακολουθήσει μια παράσταση.

Δυστυχώς, το συγκεκριμένο έργο ανεβαίνει για λίγες μόνο παραστάσεις. Έτσι, όσοι επιθυμούν να το δουν πρέπει να τρέξουν σήμερα ή αύριο, τελευταία μέρα, Τετάρτη, 22/11.
Το προτείνω ασυζητητί!
Ελπίζω πάντως, να το επαναλάβουν με την πρώτη ευκαιρία.

Παίζουν: Έλενα Μαυρίδου, Θεόδωρος Οικονομίδης, Δήμητρα Κούζα και οι προαναφερθέντες, Clownski & Clownski Balkan street duo (Σίμος Κακάλας: ακορντεόν, Γεώργιος Μπαντούκ-Αποστολάκης: κιθάρα)
Είναι μία παράσταση του θεάτρου "Χώρος" και φιλοξενείται στο θέατρο Αμαλία,
Αμαλίας 71

Σάββατο, Νοεμβρίου 18, 2006

ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ

Πάμε να φύγουμε απ` αυτήν την πόλη

Όλα ξηλώθηκαν, μείναμε μοναχοί
Άνθρωποι, σπίτια και φωνές
Κάνουν κομμάτια το μυαλό μου
Βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές
Που μόλις και διακρίνονται στο γύρω

Όλα περνούν σαν αστραπή
Κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή
Μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες
Ό,τι κι αν λες ,το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή

Πάμε να φύγουμε απ` αυτήν την πόλη
ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΩΣ ΜΑΣ ΣΤΡΙΜΩΞΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΑΠ` ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΕΡΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ

Σωκράτης ΜάλαμαςΊσως είναι η φωνή του
που την ακούω σαν βάλσαμο, παρηγοριά και ανακούφιση
Ίσως τα λόγια του που μιλούν σαν από μέσα μου
Κάθε φορά που τον ακούω, επιστροφή στην ψυχή μου
Κι οι παραπάνω στίχοι
- ίσως όχι οι ΠΙΟ αγαπημένοι μου –
μα ένα SOS που θέλω να εκπέμψω…

Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006

Ο χρόνος Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ

Δεν θέλω!
Δεν θέλω να πάω στη δουλειά!
Θέλω να μείνω στο κρεβάτι μου, να κοιμηθώ.
Μου λείπει ύπνος. Και ξεκούραση. Χαλάρωση.
Θέλω λίγη ησυχία. Και χρόνο. Χρόνο για να προλάβω να συγκροτηθώ ξανά.
Τώρα δεν το πάω. Με πάει.
Τα πράγματα γίνονται σαν μόνα τους κι εμένα απλά με χρησιμοποιούνε σαν γρανάζι.
Δεν τα ελέγχω. Βίαια συμμετέχω κι εκβιαστικά σ` αυτά. Χωρίς τη βούλησή μου.
Χωρίς κανείς ποτέ να με ρωτήσει.

Ο χρόνος περνάει χωρίς εμένα. Ο χρόνος ο δικός μου!
Μέσα σε μία Κυριακή παλεύω να χωρέσω ό,τι μου κλέβουνε και μου στερούν τις άλλες μέρες.
Την ξεκούρασή μου, την άσκησή μου, το διάβασμά μου,
ένα φίλο, τις σκέψεις μου, το γέλιο, τον έρωτα,
τον ίδιο μου τον εαυτό…
Πρακτική, απόλυτα μεθοδευμένη και συνειδητή. Διόλου τυχαία.
Κάποιοι αποφασίσανε να μην έχω χρόνο. Δεν θέλουνε να σκέφτομαι.
Δεν θέλουν να καταλαβαίνω τι μας κάνουν.

Περνάει ο χρόνος. Περνάει χωρίς εμένα.
Και βλέπω ξαφνικά το ημερολόγιο κι αναρωτιέμαι
πού πήγανε οι μέρες οι ενδιάμεσες,
από τότε που το είχα δει για τελευταία φορά ως τώρα.
Τι έκανα…Πού ήμουνα εγώ…
Μα, δεν μπορεί!
Αφού ζω (;), κινούμαι (;), υπάρχω (;),
κάτι δεν θα `πρεπε να υπάρχει κι από μένα;

Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Λάθος...

Ένας μακρύς περίπατος.
Διέσχισα ολόκληρη την πόλη για να επιστρέψω σπίτι μου. Ήθελα να γυρίσω περπατώντας.
Έξω από το ζαχαροπλαστείο, στάθηκα.
Ήταν από τις λίγες φορές που δεν είχα όρεξη για γλυκό. Για να το φάω, δηλαδή.
Είχα όμως διάθεση να το πάρω.
Μπήκα.
Η υπάλληλος: «Θέλετε κάτι;»
Εγώ: «Καλημέρα.»…
…Τίποτα…
Χαμογέλασα. «Λίγα κωκάκια θέλω. Λίγα, όμως.»
«Καμιά δεκαριά;» «Εντάξει.»
Τα πήρα και βγήκα.
Συνέχισα την πορεία μου με την κίνηση στα πόδια μου, τα κωκάκια στο κουτί και ασταμάτητα λόγια στο μυαλό μου. Διαλόγους που έκανα εγώ μ` εμένα…
Ή εγώ με άλλους που όμως, εφόσον δεν μ` ακούγανε, γινόντουσαν και πάλι εγώ.
Έφτασα στην τελική ευθεία, μία μακριά ανηφόρα, κι εκεί προτίμησα να κάνω έναν μεγάλο κύκλο, στρίβοντας λάθος.
Ένας λάθος δρόμος που μεγάλωνε την απόσταση ως το σπίτι μου, που όμως μ` έβγαζε από τη φασαρία και την κίνηση του κεντρικού. Με οδηγούσε μακριά από τις λαμαρίνες που μου κλέβουν ηρεμία κι οξυγόνο.
Περπάτησα στο ανάχωμα, κάθισα δίπλα στο ρεματάκι, κοίταζα τους ανθρώπους που βγήκαν για περπάτημα. Άνοιξα το κουτί.
«Πάρε ένα κωκάκι. Θες;»
«Γιατί;»
«Έτσι. Θες;»
Με κοιτάζανε καχύποπτα, το ένιωθα.
«Δεν έχουν δηλητήριο. Ούτε και τίποτα ουσίες. Αν θες, δαγκώνω πρώτη εγώ.
Μα ίσως μου πεις μετά ότι σιχαίνεσαι.»
«Έχεις γενέθλια;» «Όχι.»
«Την ονομαστική γιορτή σου;» «Όχι.»
«Μήπως έπιασες δουλειά;»
«Τρελός είσαι , ρε φίλε; Γίνονται τέτοια θαύματα σ` αυτή τη χώρα;
Γιορτάζω, σκέτο. Πάρε!»
«…Ευχαριστώ…Μα πες μου, τι γιορτάζεις, τι;»

«Χθες γκρέμισα το τελευταίο οχυρό μου.

Τώρα δεν έχω τίποτα. Αυτό γιορτάζω.»…



Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006

Εξυγίανση στην ΕΡΤ;...

Έκτακτη Επικαιρό’ητα – Δγιαμαρτυρία

Κάτι μέρες σαν κι αυτές, πριν 2 χρόνια ακριβώς, Νοέμβρης – Δεκέμβρης 2004, λίγο μετά τις 10, βράδυ, μες στ` αμάξι, άκουσα μια ωραία φωνή να μιλάει για μουσική, να σχολιάζει διάφορα, να σκορπίζει κέφι. Αν και ως τότε απέφευγα ν` ακούω λόγια στο ραδιόφωνο και προτιμούσα μουσική, σκέφτηκα πως τώρα επρόκειτο μάλλον για έναν «πρωτότυπα» ευφυή άνθρωπο, απ` αυτούς που σπάνια συναντάμε πια. Και είπα «Επιτέλους!» που επιτέλους άκουγα κάποιον να χρησιμοποιεί περισσότερες από τις 2-3 τετριμμένες λέξεις και ατάκες που συνηθίζουμε ν` ακούμε καθημερινά απ` όλους τους ραδιοφωνικούς – τηλεοπτικούς παραγωγούς αλλά και δημοσιογράφους.
Ήταν τα Διαμάντια, στον 102 FM και ο εν λόγω κύριος, ο Γιάννης Σημαντήρας.
Και δεν έπεσα έξω. Άκουσα τα Διαμάντια και το επόμενο βράδυ, τότε παιζόταν στις 10 με 12 των «καθεβραδινών», και το μεθεπόμενο και τελικά, δεν χρειάστηκε περισσότερο από μια βδομάδα για να κολλήσω και να γίνω μόνιμη ακροάτρια. Addicted to Diamonds.
Μπορώ να γράψω κατεβατά ολόκληρα, θα περιοριστώ όμως να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για την καλύτερη εκπομπή στο είδος της. Την πιο πρωτότυπη, τουλάχιστον. Και από άποψη μουσικού περιεχομένου και από άποψη λόγου, αλλά και δραστηριοτήτων. Όσοι ήδη την έχουν ακούσει τα γνωρίζουν αυτά καλά. Τους υπόλοιπους τους προκαλώ να την ακούσουν, ή μάλλον να την παρακολουθήσουν τόσο ραδιοφωνικά όσο και ιντερνετικά.
Συνεντεύξεις καλλιτεχνών της επικαιρότητας, ενημερωτικά δελτία για τα συναυλιακά δρώμενα της πόλης, ποιήματα, πεζά κι ευτράπελα, με λίγα λόγια κάτι πολύ περισσότερο από μια συνηθισμένη εκπομπή.
Και δεν είμαι η μόνη, νομίζω που νιώθει έτσι.
Σιγά σιγά, οι ακροατές της γίναμε μια παρέα. Αρχίσαμε να στέλνουμε μηνύματα, κάποιοι γνωριστήκαμε και μεταξύ μας σε συναυλίες που παρακολουθήσαμε μαζί. Τελικά, κατέληξε να είναι η πιο ευχάριστη νότα της μέρας μας ή καλύτερα, το πιο ευχάριστο κλείσιμο της μέρας μας.

Όταν κάποια στιγμή περιορίστηκε στη μία ώρα, λυπηθήκαμε κι απογοητευτήκαμε όλοι πάρα πολύ! Φτάσαμε μάλιστα να διαμαρτυρηθούμε γι` αυτό με διάφορους τρόπους. Δυστυχώς όμως δεν εισακουστήκαμε.
Τώρα συζητιέται ν` αλλάξει τόπο, να μεταφερθεί στον 9.58FM κι ίσως να μειωθούν κι άλλο οι ώρες της. Τίποτα σίγουρο ακόμη βέβαια, θα ξέρουμε πολύ σύντομα τι θα συμβεί πραγματικά, όμως εγώ θέλω να καταλάβω. Με ποια λογική γίνονται οι οποιεσδήποτε αλλαγές; Με ποιο κριτήριο; Όταν μια εκπομπή είναι όντως καλή κι έχει ακροατήριο, για ποιο λόγο ν` αλλάξει; Και, στο κάτω κάτω, η δική μας γνώμη δεν έχει καμία βαρύτητα; Για ποιον υπάρχει ο σταθμός;

Νομίζω πως κι ο κ. Σημαντήρας, ο δικός μας Σημάν, χθες είπε κάποια στιγμή κάτι για πιο… «δημοσιογραφικό προσανατολισμό» του 102. Δηλαδή; Θα φύγουν όλες οι ΜΗ δημοσιογραφικές εκπομπές; Και οι Βοριάδες, ας πούμε; Και τότε, γιατί ο σταθμός παύει και τη συνεργασία του με τον κ. Λυκεσά – επίσης εξαίρετο δημοσιογράφο του ως τώρα; Εμένα αυτό, μάλλον με δημοσιογραφικό ΑΠΟπροσανατολισμό μου μοιάζει!!!

Τελικά, μάλλον κι εδώ, μας γράφουνε κανονικά.

VIVA ΔΓΙΑΜΑΝΤΓΙΑ!!!