Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

VOLVER

…Και Volver του Almodóvar στην καρδιά και τις προτιμήσεις μου!

Υπήρξε πάντα από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Μου έχουν αρέσει όλες του οι ταινίες, με μοναδική εξαίρεση το προηγούμενό του “Mala educación” (που όμως δεν μ` άρεσε καθόλου) και κορυφαίο το “Todo sobre mi madre” που λάτρεψα.

Τώρα το “Volver”.
Πολύ εύστοχα σχόλια για τα τηλεσκουπίδια, για το πώς αυτά επηρεάζουν τους τηλεθεατές,
- Πχ. «Όταν τα βλέπω νιώθω πολύ άσχημα, αλλά παρ` όλ` αυτά, συνεχίζω να τα βλέπω» ή
«Σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση το βράδυ γιατί μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ» -
για το πώς εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες και τον πόνο, προκειμένου ν` ανεβάσουν τα νούμερα της τηλεθέασης∙ «η εκπομπή θα σε στείλει να κάνεις την εγχείρηση που χρειάζεσαι για τον καρκίνο στο Χιούστον, αλλά πρώτα πρέπει να μιλήσεις μπροστά στις κάμερες».

Πάνω απ` όλα όμως, νομίζω ότι πρόκειται για μια πολύ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ταινία.
Αυτό που πρυτανεύει είναι ένα ήθος «γνήσιο». Θα μου πείτε, υπάρχει κι άλλο ήθος; Ή θα είναι ήθος ή δεν θα είναι.
Κι όμως, στις μέρες μας υπάρχει και το δήθεν ήθος. Το επιβαλλόμενο από την κοινωνία, το καθαρά τυπικό, υποκριτικό σχεδόν. Ή κάνω λάθος;
Εδώ όμως, όχι. Το ήθος είναι γνήσιο. Πραγματικό.
Οι άνθρωποι προσφέρουν την βοήθειά τους γενναιόδωρα, σαν κάτι που τους βγαίνει εντελώς φυσικά κι αβίαστα. Αναγνωρίζεις την αλληλεγγύη, νιώθεις την αγάπη μεταξύ τους και το πόση ανάγκη την έχουνε. Δεν φοβούνται να το πουν και είναι πρόθυμοι να συγχωρήσουν.

Λέει πολλά ακόμη η ταινία, για τις σχέσεις των ανθρώπων, γονιών και παιδιών, ανδρών και γυναικών, γειτόνων, για τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες, για τη βία και την κακοποίηση των γυναικών και την αποσιώπησή της (αν και καθόλου «φεμινιστικό» ως έργο, κατά τη γνώμη μου), ακόμη και για την αγωνιστικότητα – εργατικότητα που απαιτεί η ζωή.
Κι είμαι σίγουρη πως , όπως μου συμβαίνει πάντα με μια καλή ταινία, θα βρω πολλά ακόμη τις μέρες που θ` ακολουθήσουν.

Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, άψογες.
Το σενάριο πάρα πολύ ωραίο, έξυπνο, ευρηματικό, ευχάριστο και συγκινητικό ταυτόχρονα, χωρίς καθόλου κενά νομίζω, δεν αφήνει τίποτα να αιωρείται.
Αντίθετα, κατορθώνει, χωρίς καθόλου να είναι κλισέ ή να πλατιάζει και να γίνεται βαρετό, να ολοκληρώσει και να αφήσει στο κοινό μια αίσθηση ικανοποίησης.

Λοιπόν, δεν ξέρω αν υπάρχει «παλιός» και «νέος» Almodóvar, εγώ τους αγαπάω και τους δυο!

ΥΓ: Φυσικά, το είδα στο Αριστοτέλειον και ΟΧΙ σε πολυκινηματο-
γράφο! Αρνούμαι ακόμη να τους επισκέπτομαι!
ΥΓ2: …Και με την καλύτερη παρέα…;-)

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

Λεωφορείο...1

Έβρεχε.
Τα τζάμια του λεωφορείου είχαν θολώσει
απ` τις ανάσες των επιβατών

Μπροστά μου, Αυτός!
Μαύρα παπούτσια
Μαύρο παντελόνι
Μαύρο ημίπαλτο
Μακριά, μαύρα, μαλλιά
Μαύρα, δερμάτινα γάντια…

Δοκίμασε με το γαντοφορεμένο δείκτη του χεριού του
το παράθυρο
Μετά, ζωγράφισε μια χαμογελαστή φατσούλα
Ολοστρόγγυλη
Την κοίταξε
και χαμογέλασε κι Αυτός…

Αισιόδοξος άνθρωπος!
…Ή χαρούμενος…σήμερα…


Κυριακή, Οκτωβρίου 22, 2006

...Οφθαλμ-Απάτες...(;)

Τ` αεροπλάνα…
Οι γλάροι…
Το τρένο, όταν αχνοφαίνεται μες στην ομίχλη…

Άλλοι θέλουν να πεθάνουν
Άλλοι θέλουν όσο τίποτα να ζήσουν
Παλεύουν για να ζήσουν
και δεν τους αφήνουν
Διεκδικούν το αυτονόητο∙
που τους ανήκει
Κάποιοι το κλέβουν
Τους κλέβουνε το χρόνο όπου μπορούν να βρούνε τη Ζωή
Γιατί ο χρόνος της Ζωής είναι βραδύς
Και τα χωράει τέλεια όλα
Μα αυτούς τους φυλακίζουν σ` άλλο χρόνο
Απάνθρωπο
Σ` ένα ανελέητο κυνηγητό
Κυνηγοί άγνωστο τίνος
Και συνεχώς κυνηγημένοι

Τ` αεροπλάνα…
Ααα!…Πολύ ψηλά…
Οι γλάροι…
Ποια η κρυμμένη τους μορφή;
Είμαι σίγουρη πως είναι μεταμορφωμένοι…
…Σκοτάδι…
Κάτι θάμνοι δεξιά αριστερά
και ησυχία…ερημιά…
Κι αυτό το φως πέρα, στο βάθος,
σε μια ευθεία…ευθεία από τα μάτια μου,
μες στο σκοτάδι…μες στην ομίχλη…
Το τρένο…
Μα δεν το ακούω
Πώς πάει αθόρυβο πάνω στις ράγες;…
Και, αφού τρέχει
Το βλέπω πως τρέχει
Πώς και ποτέ δεν πλησιάζει;…

Σάββατο, Οκτωβρίου 14, 2006

ΣΑΔΙΚΗΣ LIVE!

Πέρυσι, στις 26/1/2006, και πάλι στο ξυλουργείο του Μύλου, με είχε ενθουσιάσει!
Τον έβλεπα πρώτη φορά ζωντανά και μ` εντυπωσίασε τόσο ως καλλιτεχνική όσο και ως φυσική παρουσία.
Είχε προηγηθεί, βέβαια, και μια σχετική «προθέρμανση» με την ακρόαση του πιο πρόσφατου cd του, «ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ». Πολύ πολύ καλό cd, από τα καλύτερα ελληνικά των τελευταίων ετών κι επιπλέον, πάρα πολύ όμορφο!Η προθέρμανση αυτή ολοκληρώθηκε το βράδυ πριν την εν λόγω συναυλία, όταν τον άκουσα σε μια συνέντευξη που έδωσε στον Γιάννη Σημαντήρα, στα Διαμάντια του 102FM. Ήταν πραγματικά αξιαγάπητος! Σε κέρδιζε αμέσως.

Το Σάββατο που μας πέρασε, 7/10/2006, με τη συμμετοχή του στους Επισκέπτες, ενθουσίασε γι` ακόμη μια φορά. Με τρία δικά του τραγούδια κατά την έναρξη του προγράμματος, «Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι», «Χωρίς κανόνα» και «Χορός», και με το μπαγλαμαδάκι, το ανεξάντλητο, μεταδοτικό κέφι του και τον ασταμάτητο χορό του, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ανέβασε τους πάντες! Απίθανος!
(Πλήρης ανταπόκριση και φωτοκάλυψη στα ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ)

Κι όπως σήμερα περπατούσα στην παραλία, ουπς!, μια αφίσα όχι προεκλογική!
Ο ΝΤΙΝΟΣ ΣΑΔΙΚΗΣ μας κλείνει ραντεβού για ένα ακόμη live στο Ξυλουργείο του Μύλου, την ερχόμενη Τετάρτη, 18/10/2006 στις 21:00, μαζί με Seventy Seven, Background Noise Suppression.Μια μικρή γεύση;…

…«Πρέπει ίσως κάποτε
Μπορεί και να μπορέσω
Να καταλάβω να καταστρέψω
Ότι όμορφο μου στέρησε την τρέλα της ασχήμιας
Να εξαφανίσω να υποκύψω
Σ` ένα μέλλον που διαγράφεται
Θολό και νυσταγμένο
Να συνηθίσω να μην κολλήσω
ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ»…

Όσοι τον αγαπάνε ήδη, σίγουρα θα είναι εκεί.
Αλλά και όσοι δεν ξέρουν, θα περάσουν πάρα πολύ ωραία. Εγγυημένα. Αρκεί να μην διστάσουν και να έρθουν…
Τα λέμε Τετάρτη, λοιπόν!
CU!

Τετάρτη, Οκτωβρίου 11, 2006

Προ...εκλογών...

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Ο φασισμός δεν έρχεται απ` το μέλλον
Καινούργιο κάτι τάχα να μας φέρει
Τι κρύβει μες στα δόντια του, το ξέρω
Καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
Και χάνονται βαθιά στα περασμένα
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν
Μα όχι και το μίσος του για μένα

Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος
ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ!

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
Που λούζεται στον ήλιο και στ` αγέρι
Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
Και την περίσσια νιότη μας την ξέρει
ΜΑ ΠΑΛΙ ΘΕ Ν` ΑΠΛΩΣΕΙ ΣΑ ΧΟΛΕΡΑ
ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΕΛΙΑ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ
ΑΝ ΧΑΣΕΙΣ ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΓΥΑΛΙΑ ΣΟΥ

Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος
ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ!


στίχοι: Φώντας Λάδης
δίσκος: «Τραγούδια Της Λευτεριάς»
Θάνος Μικρούτσικος
Μαρία Δημητριάδη



…Λες να ξυπνήσει κανείς;
Δεν το πιστεύω, μπορώ όμως πάντα να ελπίζω…
Όποιος διαθέτει την ικανότητα της σκέψης,
ας την θέσει σε λειτουργία,
μια που πλησιάζουν κι εκλογές.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006

Ερωτηματικά...

Το μυαλό μου, μια πολιτεία μ` ερωτηματικά.
Πυκνοκατοικημένη, ασφυκτική
Κάθε ερωτηματικό, μια ανησυχία
Μια έκπληξη
Απορημένα μάτια, παιδικά, ορθάνοιχτα∙

…Τι μέρος του κόσμου είμ` εγώ;
Πόσο καταλαμβάνω από τον χώρο,
από τον χρόνο, απ` την ουσία του;
Κυρίως απ` αυτήν!
Πόσο μικραίνω όσο μεγαλώνει αυτός!
Όσο ανοίγονται μπροστά μου πόρτες
κι εγώ, θέλοντας και μη, πρέπει να τις περνώ
Κι αυξάνεται το πλήθος των μονάδων
Και τείνω εγώ, σιγά σιγά, να μην υπάρχω.

Κι όμως, δεν ήταν πάντα έτσι.
Τόσα ερωτηματικά δεν μ` είχαν κατοικήσει∙

Γιατί όταν γεννήθηκα ήμουνα το παν;
Γιατί για χρόνια είχα ακόμα σημασία;
Και πώς εξαφανίστηκα μετά;
Πού πήγα;…
…Πού;…

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

21ος...

«Ευφυϊα είναι 99% δουλειά
και 1% ταλέντο»
Άλμπερτ Αϊνστάιν

«Επιτυχία» τον 21ο αιώνα;
0% δουλειά,
80% γλείψιμο,
20% κωλοφαρδία

…..Απορρίφτηκα!

Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006

Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί.
Απ` το παράθυρό μου στέλνει ο Ήλιος νιογέννητο Φως
Γεμίζει το μικρό μου δωμάτιο
Χαïδεύει τα μάτια μου απαλά
Τ` ανοίγει αργά, αιώνια…
Κοιτάζω και χαμογελώ.
Ήδη καταφθάνουνε στ` αφτιά μου οι πρώτοι ήχοι της μέρας
Τα πουλιά που συναυλίζονται στα δέντρα
Τ` αυτοκίνητα απ` τον δρόμο στις πρωινές τους διαδρομές
Κάτι καμπάνες Κυριακάτικες από μακριά…
Η φθινοπωρινή δροσιά κατέφθασε κι αυτή.
Βρήκε παράθυρο ανοιχτό και δίχως αιδώ
μπήκε στον τετραγωνικό μου χώρο.
Ήρθε να διώξει τ` απορρίμματα της προηγούμενης μέρας,
τ` ανασκαλέματα της νύχτας,
του χθες τον κουρνιαχτό.
Αγγίζει το δέρμα μου
Μπαινοβγαίνει στο κορμί μου
Ανανεώνει τα πάντα
Τ` αγιάζει.
Κι είναι ζωογόνος ο αέρας αυτός, στο ξύπνημα της μέρας.
Μπερδεύει μέσα του τις πρώτες ανάσες των δέντρων,
των πλασμάτων τις βρεφικές πνοές.
Τις κουβαλά ως εδώ,
τις μεταγγίζει στο αίμα μου,
μ` εμβαπτίζει στη Φύση.
Μ` επιστρέφει σ` Αυτήν
λίγο πριν με παραδώσει στον κόσμο
δυνατή και γεμάτη.