RUNNING ADDICTION

«Υπάρχουν άτομα που τους αρέσει το τρέξιμο σε φυσικό περιβάλλον και συχνά φτάνουν σε εκστατικές καταστάσεις ενώ τρέχουν. Στην προσπάθειά τους να περιγράψουν φραστικά τις εμπειρίες τους αποτυγχάνουν ,απλούστατα γιατί πρόκειται για μια πολύ προσωπική αίσθηση, μοναδική για κάθε άτομο. Σε τέτοιες καταστάσεις τα άτομα «ανακαλύπτουν» πρωτόγνωρες εμπειρίες, αγγίζουν τα όρια μυστικιστικών καταστάσεων, ξαναανακαλύπτουν το σώμα και το πνεύμα τους και συχνά συγχέουν τον πόνο με την ηδονή.»
Csiksentmihalyi

Σβήνω το κινητό, το παρατώ στο σπίτι ως έχει (μαζί και το σπίτι),
βγαίνω για τρέξιμο στους δρόμους…
Σφιγμένη λίγο στην αρχή, όχι όμως για πολύ ακόμα.
Μετά τα πρώτα μέτρα, μόλις λιγάκι απομακρυνθώ, αρχίζω πια σιγά σιγά να χαλαρώνω.
Ο χρόνος παύει να υπάρχει. Παύει να έχει σημασία και ο τόπος.
Κι ένα συναίσθημα παράξενο, σχεδόν χαιρεκακίας, δεν ξέρω, έρχεται και με κατακλύζει.
Χαίρομαι τόσο που ο χρόνος τώρα γίνεται δικός μου!
Και που κανείς, ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να με ενοχλήσει!
Δεν θα μπορέσει καν να με ανακαλύψει.
Ούτε σταθερά τηλέφωνα, ούτε και κινητά, ούτε υπολογιστές, ούτε κουδούνια.
Ελευθερία!...
Εγώ κι οι δρόμοι.
Εγώ κι οι σκέψεις μου.
Εγώ κι οι ενδορφίνες!
Φίλες πιστές, αφοσιωμένες και γενναιόδωρες πολύ.
Ίσως οι μόνες που πραγματικά νοιάζονται να μου δώσουν «ευτυχία».
Βέβαια, όλοι γνωρίζουν πια, το έχουν μάθει, πως για να είναι όλα κλειστά, αυτό ακριβώς μάλλον θα κάνω. Κάπου θα είμαι και θα τρέχω.
Όμως δεν θα ‘ρθουν να με βρουν. Θα ‘ταν τρελό γι` αυτούς, αδιανόητο ν` αρχίσουνε να τρέχουν!
Για μένα, ευτυχώς! Ώρες δικές μου!
Κρίμα γι` αυτούς! Δεν ξέρουνε τι χάνουν…

...Ο ΠΙΟ ΘΕΤΙΚΟΣ ΕΘΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ρομπέν των Δασών

… «Τι είναι η διάρρηξη μιας τράπεζας
μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας;
λέει ο ληστής Μακ, στην «Όπερα Της Πεντάρας» του Bertolt Brecht.

Αυτή η άποψη μου φάνηκε πως δηλώθηκε ως γενική άποψη κι εδώ, όσον αφορά στην υπόθεση Παλαιοκώστα.
Τουλάχιστον όσοι τον γνώριζαν, ευχαρίστως θα τον βοηθούσαν να ξεφεύγει από τα κυνηγητά της αστυνομίας! Πράγμα, το οποίο δήλωναν χωρίς φόβο και πάθος και μπροστά σε κάμερες και δημοσιογραφικά μαρκούτσια.
Και, πραγματικά, τι έκανε ο άνθρωπος;
Τράπεζες λήστευε και τον Χαϊτογλου που – τι να πεις γι` αυτή την Τύχη, δηλαδή; - από τόσους ταλαίπωρους, σ` αυτόν βρήκε να πέσει το ΛΟΤΤΟ, ΤΖΟΚΕΡ, τι στα κομμάτια ήταν;
Άδικο δεν ήταν; Της μοίρας(;), θα μου πείτε. Ε, πάντως, άδικο! Την Δικαιοσύνη προσπαθούσε να αποκαταστήσει, ο άνθρωπος. Σαν άλλος Ρομπέν των Δασών, ας πούμε.
Στην τελική, τους χρειαζόμαστε μάλλον κάτι τέτοιους…

Α! τέλειωσε! Προτείνω να κάνουμε δημοψήφισμα.
Ποιος θέλει τον Παλαιοκώστα μες στα σίδερα, ποιος έξω!

[Πάντως, οι πολιτικοί μας δηλώνουν πολύ περήφανοι για την ελληνική αστυνομία που, μετά από 20 χρόνια, κατάφερε επιτέλους να τον συλλάβει (κι αυτό επειδή ντεραπάρισε το αμάξι)].
Στα πόσα χρόνια μία τέτοια σύλληψη παύει να αποτελεί επιτυχία;…

Στον απόηχο...(3)...

Και για να τελειώνω (ίσως) με τις διακοπές, ας το τριτώσω το πράγμα.
Δεν ορκίζομαι πως δεν θα επανέλθω, όμως!...


Να μην ξεχάσω:
Η σαύρα που ανεβαίνει τα στενά σκαλοπατάκια, τα πλακόστρωτα, τα στριφογυριστά.
Κι αυτή, που κάποια άλλη στιγμή, τα κατεβαίνει με αλματάκια.

Το γιασεμί, σ` ανύποπτες στιγμές κι ανύποπτες γωνιές,
Με τη λευκάδα και με τ` άρωμά του μες στη νύχτα.

Η μυρωδιά απ` τα φαγητά που βγαίνει στα σοκάκια μες στο καταμεσήμερο
απ` τ` ανοιχτά παραθυράκια και τις πόρτες των κατάλευκων, μικρών, τετράγωνων σπιτιών.

Ο δυόσμος που καθαρίζουνε κάθε πρωί στο «Αέρινο»
για να ΄ναι φρέσκος, όταν το βράδυ θα τον βάλουν στα ποτά.

Το χαμόγελό Του, καθώς γυρνάει και με κοιτάει
σε μια ανάβασή μας ως το Κάστρο.

Τα σκαλοπάτια…Τα βράχια…Το χάδι Του…

Η ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας,
η επιβεβαίωση σήμερα στο φιλί Του,
το κύμα…το άγγιγμά Του…
…Το άγγιγμά Του μες στο κύμα…

...Σ` ευχαριστώ

Στον απόηχο...(2)...

Βλέπω τις μικρές γροθιές σου
που κλείνουνε την άμμο και τη σφίγγουν
«Δεν θέλω να φύγω!», λεν, φωνάζουν

Μη την σφίγγεις την άμμο
Δεν πρόκειται να σε κρατήσει
Δεν μπορεί.
Κοίτα!
Όσο πιο δυνατά την κλείνεις μες στις χούφτες σου
τόσο αυτή γλιστράει ανάμεσα απ` τα δάχτυλά σου, τρέχει…
Γίνεται το χέρι σου κλεψύδρα
Κι ο χρόνος φεύγει…

Μη την σφίγγεις!
Άγγιξέ την, απλά
Με τα δάχτυλα ανοιχτά
Με την παλάμη ολόκληρη
Ή, καλύτερα ακόμη,
άσε να σε χαϊδέψει εκείνη
Άσε το χρόνο ν` απλωθεί…αντί να φύγει…

Στον απόηχο...(1)...

Στον απόηχο των διακοπών θα μείνω για καιρό ακόμα...
Από πείσμα!
Ειδικά όταν ο ΑΣΕΠ (ένας ακόμα) καραδοκεί να με πατάξει.
Εγώ θα μείνω λίγο ακόμα να ονειρεύομαι...
Γι αυτό θ` αφιερώσω λίγα postakia του καλοκαιριού στο φθινόπωρο
Ένα ένα, όμως...



Σέριφος
Ξάπλωσα στην αμμουδιά
Τα πέλματα μόλις αγγίζανε τη θάλασσα
Ένας παράξενα καυτός Βοριάς με χάιδευε
Σήκωσε την άμμο και μ` αγκάλιασε
Έστρεψα το πρόσωπο ευθεία στον ουρανό
Έστρεψα ολόκληρο το σώμα μου, γυμνό, στον ουρανό
Άνοιξα τα πόδια μου στον Ήλιο
Αφέθηκα…Τον κάλεσα…
Να έρθει μέσα μου
και να γεννήσω Φως…

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

«…Τώρα είμαι σύννεφο, αν γίνω χιόνι
Θέλω να πέσω μεσ` τον κήπο σου, στην άκρη της αυλής,
Να ‘μαι το δάκρυ του χιονάνθρωπου που λιώνει
Μες την απέραντη λιακάδα της δικιάς σου της ζωής…»


Παύλος Παυλίδης & B-Movies
ΟΣΟ ΜΙΚΡΑΙΝΩ

(χωρίς σχόλια)

Una Tierra Salvaje...por favor...

¡Una tristeza!
¡Una tristeza increible!
¡Enorme!
¡Sofocante!
¡Una tristeza que te ahoga!
La vida que te ha negado.
La humanidad que te ha rechazado.
Un circulo que te aprieta por fuera
Y un circulo dentro de ti mismo que te estira

Y un pensamiento persistente;
que te vuelvas a la postura embrionaria, dentro de la bariga maternal
protegido del todo,
seguro y tranquilo,
enrollado la oscuridad cariñosa y compasiva…

En esta epoca del año
que su belleza de colores y de clima del país
la devora el viento y los ojos duros que te miran por la ciudad,
el horror de las decisiones y una obligación.
Una obligación indefinida,
que casi no se puede ver
Algo que “tienes que” hacer pero recordar no puedes.
¿Quė pasa?

¡La tristeza!
La tristeza que viene hasta aquí para tocarte.
¿De donde?
Del Sur…Del Este…
De tu mismo estómago…
Es la tristeza de todos los devastados del mundo que se acumula en tu cuerpo
La decepción de todos los sueños desaparecidos y rotos
El desengaño
Almas vacías que les han robado el contenido
Almas totalmente expuestos y susceptibles
como la tuya…
¿Quienes son aquellos que deciden para tu vida?
¿Quiėn les ha dado el derecho de manipularla?

Tristeza…Dolor…Falta de ilusiones…
Todo entra en tu mente
Te trae remordimientos, como si todo fuera por culpa tuya.
La realidad horrorosa
Y la realidad amenazante
La que vives y la que vas a vivir.
¿Porquė?
¿Quiėn me ha dejado aqui?
Yo nunca he pedido el mundo
Dejad me sola en una tierra salvaje y pura…