Σάββατο, Δεκεμβρίου 23, 2006

JOSE SARAMAGO - Ένας Μεγάλος Άνθρωπος

Ένας Μεγάλος Άνθρωπος.
Ένας Μεγάλος Λογοτέχνης.
Βρίσκει πως η λέξη «Πολίτης» είναι μια πολύ όμορφη λέξη.
Κι εμείς είχαμε την ευτυχία να τον συναντήσουμε από κοντά, να τον ακούσουμε, να του μιλήσουμε, να του σφίξουμε το χέρι και να τον χειροκροτήσουμε.

Είχε λόγο σαφή, πυκνό και ουσιαστικό, ευθύ, σκληρό κι ακριβοδίκαιο για όσους χειρίζονται τα πράγματα, αλλά και για τους υπόλοιπους που τα στηρίζουμε ή τα δεχόμαστε.
Κι ωστόσο, ήταν ο πιο γλυκός, ζεστός και τρυφερός άνθρωπος που έχω γνωρίσει.
Με διαύγεια αξιοθαύμαστη και με σαφή εικόνα για ό,τι ζούμε, νομίζω πως αποτελεί ζωντανό παράδειγμα-απόδειξη ότι ακόμα κι ο χρόνος μπορεί να νικηθεί.
Δεν ήταν μια απλή ακρόαση.
Ήταν πραγματικό σεμινάριο. Κοινωνιολογίας, Πολιτικής, Θρησκείας, Πολιτισμού.
Εκείνος απαντούσε στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, μιλούσε, ακούραστος μέχρι το τέλος κι εμείς είχαμε εξαντληθεί απ` τη συγκέντρωση που έπρεπε να έχουμε, προκειμένου να μη χάσουμε το νόημα, να μην αφήσουμε τίποτα να πέσει κάτω. Θέλαμε να τ` απορροφήσουμε όλα! Κι αν γράφω τώρα είναι γιατί θέλω να τιμήσω, έστω έτσι, τόσο λίγο, αυτόν που μας τίμησε με την παρουσία του στη χώρα μας και μας τιμάει συνεχώς με τα βιβλία του και τα λεγόμενά του. Να τιμήσω αυτόν τον Άνθρωπο, τον Μεγάλο σε όλα, εκτός από την ηλικία.
Θα `θελα να σας τα μεταφέρω όλα, όπως ακριβώς τα είπε, αλλά είναι αδύνατον. Θα κάνω όμως ό,τι μπορώ.

Ξεκινώντας από τον λόγο για τον οποίο βρέθηκε στην Πάτρα, την παρουσίαση του παραμυθιού του, «Το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου», δεν αμέλησε να επισημάνει τη συνεισφορά των υπόλοιπων συντελεστών στην ολοκλήρωση του βιβλίου του, κυρίως της μεταφράστριας Αθηνάς Ψυλλιά και του εικονογράφου Ζουάο Καετάνο. Ειδικά για την προσφορά των μεταφραστών είπε χαρακτηριστικά πως κάθε συγγραφέας γράφει για τη χώρα του, αυτός όμως που κάνει ένα έργο παγκόσμιο είναι ο μεταφραστής.
Τόνισε επίσης, πως μάλλον θα είναι καλύτερα τα παραμύθια για παιδιά να τα φτιάχνουν και να τα διηγούνται τα ίδια τα παιδιά μεταξύ τους γιατί, ουσιαστικά, οι μεγάλοι δεν μπορούν να ξέρουν πια τι είναι τα παιδιά, και πρότεινε να γίνει υποχρεωτικό το ανάγνωσμα των παραμυθιών απ` τους ενήλικες, μήπως και τελικά γνωρίσουν αυτό που χρόνια διδάσκουν.

Γρήγορα η συνέντευξη ξέφυγε απ` τη Λογοτεχνία και προεκτάθηκε σε άλλους τομείς και θεσμούς της κοινωνίας μας.
Απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικά με τον «αθεϊσμό» του και τη θρησκεία γενικότερα, είπε καταρχήν: «Για να φτιαχτεί ένας αθεϊσμός σαν τον δικό μου χρειάζεται ένας υψηλός βαθμός θρησκευτικότητας.»
Κάνοντας μια ετυμολογική ανάλυση της λέξης «θρησκεία» είπε ότι «αυτή σημαίνει την “ενότητα”, αλλά ουδέποτε οι θρησκείες στην ιστορία της ανθρωπότητας ένωσαν τους λαούς. Αντίθετα, υπήρξαν πάντα αφορμή για πολέμους. Πάντα χώριζαν. Αν όλοι ήμασταν άθεοι δεν θα υπήρχαν προβλήματα μεταξύ των λαών.
Αν υπάρχει Θεός, υπάρχει μόνο ένας Θεός κι επομένως θα πρέπει να εξοντώσουμε ο ένας τον άλλον για κάποια βιβλία από τα οποία δεν καταλαβαίνουμε τίποτα και για κάποια που δεν έχουν πια εφαρμογή στη σημερινή ζωή μας. Κι όμως θεωρούνται ιερά.
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να φτιάχνουν ολόκληρα δημιουργήματα τα οποία στηρίζονται σε ψέματα, να τα πιστεύουν και στο τέλος να τα μετατρέπουν σε αληθινά.»

Υπενθύμισε ότι «Εμείς είμαστε τυχεροί. Τρώμε τρεις φορές την ημέρα, ντυνόμαστε σύμφωνα με τη μόδα κλπ, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται και περνούν όλη τους τη ζωή μέσα στην Αποκάλυψη, χωρίς καν να το μάθουν ποτέ.»
Και κατέληξε λέγοντας: « Εγώ δεν χρειάζομαι ένα Θεό. Έχω την συνείδησή μου, τις κρίσεις των άλλων για μένα κι αυτό καθορίζει περισσότερο αυτό που είμαι και το πώς πορεύομαι στη ζωή.»

Όσον αφορά στο δημοκρατικό πολίτευμα, είπε ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει: «Δεν είναι Δημοκρατία όταν το σύστημα ζητεί, απαιτεί, παρακαλεί από τους πολίτες ένα και μόνο πράγμα. Την ψήφο τους. Κι έχουμε ως αποτέλεσμα ο πολίτης –Πολίτης είναι μία πάρα πολύ ωραία λέξη- να μην μπορεί να κάνει τίποτ` άλλο, από το να βγάλει μια κυβέρνηση και να βάλει μία άλλη στη θέση της. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως θ` αλλάξει και κάτι. Μας χειρίζονται οι προεκλογικές καμπάνιες, μας χειρίζονται τα ΜΜΕ και τελικά οι κοινωνίες μας οδηγούνται σε απάθεια και σε αδιαφορία. Και είναι ένοχες γι` αυτό. Μας συμβαίνει, λοιπόν, κάτι τρομερό. Είμαστε ταυτόχρονα θύματα, συνένοχοι και ένοχοι. Κι αν δεν μπορούμε ν` αποφύγουμε να είμαστε θύματα, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μην είμαστε συνένοχοι ή θύτες.
Θα `πρεπε να μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μια κοινωνία έντιμη, ηθική και ανθρώπινη, αλλά αυτοί που κυβερνούν δεν είναι ούτε έντιμοι, ούτε ηθικοί και, πολύ φοβάμαι, ούτε καν ανθρώπινοι.»
Για το τελευταίο του βιβλίο «Περί Φωτίσεως», είπε ότι μ` αυτό δεν θέλει να στηρίξει την λευκή ψήφο, αλλά προτείνει μια επανάσταση χωρίς αίμα και βόμβες. Ότι είναι και η λευκή ψήφος μία άποψη. Η άποψη ότι: «Μου προτείνετε κάποια πράγματα κι εγώ ΔΕΝ τα θέλω!»

Σε ερώτηση για την ΕΕ κι για τον υποτιθέμενο «κοινό ευρωπαϊκό πολιτισμό» είπε ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Για παράδειγμα, η γερμανική κουζίνα δεν του αρέσει καθόλου, αντίθετα, η ελληνική του αρέσει πάρα πολύ. «Να είστε Έλληνες και να μη σας νοιάζει η ΕΕ. Αν στηρίζεστε στους άλλους μπορεί και ν` αποτύχετε. Ο μόνος τρόπος να πετύχετε είναι να είστε Έλληνες, να στηρίζεστε στις δικές σας δυνάμεις. Και τότε, ακόμα κι αν αποτύχετε θα είστε εσείς οι μόνοι υπεύθυνοι.»

Τόνισε ιδιαίτερα ότι πρέπει να στεκόμαστε με κριτικό πνεύμα απέναντι σε ό,τι γίνεται, σε ό,τι μας λεν και ό,τι μας προβάλλουν. Δεν αρκεί να βλέπουμε τα πράγματα, πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε ΠΙΣΩ από αυτά. Να μάθουμε να διακρίνουμε τις προθέσεις. Να μην πιστεύουμε σε ό,τι μας δείχνουν, αλλά στα ίδια τα γεγονότα. «Οι πολιτικοί υπόσχονται πολλά. Εύκολα υπόσχεται κανείς. Αλλά στο να τα τηρήσουν;…»

Μετά απ` όλ` αυτά, εύκολα γίνεται κατανοητή και η απάντησή του στον χαρακτηρισμό που του αποδίδεται ως «πεσιμιστή» κι «απαισιόδοξο». Είπε λοιπόν, γι` ακόμη μια φορά, πως δεν είναι απαισιόδοξος, αλλά ένας αισιόδοξος καλά ενημερωμένος. Και πως έτσι πρέπει να είμαστε γιατί ένας αισιόδοξος μη καλά ενημερωμένος είναι ηλίθιος. «Οι πληροφορίες που δεχόμαστε απ` όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι απαισιόδοξες. Δεν μπορούμε επομένως, παρά να είμαστε “πεσιμιστές” στη Λογική, αλλά αισιόδοξοι στη Θέληση. Μόνο έτσι θ` αλλάξει κάτι.»

…Δεν ξέρω αν η εικόνα που σχηματίσατε από τα παραπάνω είναι τελικά πως ο κ. Ζοζέ Σαραμάγκου είναι απαισιόδοξος, εμένα πάντως, μου άναψε ένα φως, με γέμισε με ενέργεια και μ` αυτή την θέληση που λέει πως πρέπει να έχουμε! Αυτός ο ίδιος. Η παρουσία του, η στάση του απέναντι στη Ζωή. Ο Άνθρωπος Σαραμάγκου. Όχι μόνο ο Λογοτέχνης.
Επίσης, δεν ξέρω αν και πόσο κοντά μπόρεσα να σας φέρω σ` αυτήν την εμπειρία. Τα σχόλια και τα συμπεράσματα, δικά σας. Εγώ έχω βγάλει τα δικά μου κι εδώ θα αρκεστώ στο να τα συνοψίσω σε μία μόνο, εύλογη νομίζω, απορία: Πώς γίνεται να υπάρχουν ταυτόχρονα αυτός ο Άνθρωπος και όλοι οι άλλοι! Πείτε μου, ποιο σχολείο, πόσα έτη σπουδών και μελέτης μπορούν να αντικαταστήσουν ένα δίωρο μαζί του!...


23/12/2006
Γκουντούλα Φένια

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006

Ζοζέ Σαραμάγκου - πρώτες πινελιές

Στις 28/3/1999, σε συνέντευξη που έδωσε στο «ΒΗΜΑ», στον κ. Λάλα, ο νομπελίστας μας Ζοζέ Σαραμάγκου
(λέω «μας» γιατί θεωρώ ότι ανήκει στην ανθρωπότητα κι όχι σ` έναν μονάχα τόπο)
ανάμεσα σε πολλά και σημαντικά άλλα, ρωτήθηκε και αν υπήρξε ένα δυνατό στοιχείο στην οικογένειά του που να τον επηρέασε στον τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να βλέπει τον κόσμο.

«Αν κάποιος με επηρέασε, ήταν οι παππούδες μου από την πλευρά της μητέρας μου οι οποίοι ήταν χοιροτρόφοι. Θα σας πω δυο ιστορίες που πιστεύω πως με επηρέασαν πολύ στη ζωή μου… Οι παππούδες μου είχαν γουρουνάκια τα οποία μεγάλωναν και πουλούσαν. Από αυτό ζούσαν οι άνθρωποι. Αυτό που μου έκανε κάποτε μεγάλη εντύπωση ήταν το εξής: Μια μέρα που έκανε πολύ κρύο ένα γουρουνάκι, το πιο αδύναμο, κινδύνεψε να πεθάνει… Ο παππούς μου το είδε και το έφερε μέσα στο σπίτι… Το βράδυ το έβαλαν στο κρεβάτι τους ανάμεσα στον παππού και στην γιαγιά να κοιμηθεί, στα ζεστά, κάτω από τα σκεπάσματά τους. Υπάρχει και μια άλλη ιστορία που με καθόρισε: Όταν ο παππούς μου κάποια στιγμή αισθάνθηκε πολύ άρρωστος και τον πήγαν στη Λισαβόνα, προτού φύγει, πήγε σε ένα κτηματάκι με κάτι δέντρα που είχε, και αυτός ο άνθρωπος, ο απλός, ο χοντροκομμένος, που δεν ήξερε τίποτα από τον κόσμο, που τον κοίταζες κι έλεγες «πού την κρύβει τόση ευαισθησία;», αγκάλιασε έναν έναν τους κορμούς όλων των δέντρων και έκλαψε με βαθιά αναφιλητά… Έτσι αποχαιρέτησε τα δέντρα του. Αυτά τα ανεξήγητα γεγονότα με καθόρισαν…»

Έχω πολλά να πω! Πολλά…Πολλά…
Γι` αυτήν την συγκλονιστική και καθοριστική, για μένα, εμπειρία, της 18ης Δεκεμβρίου 2006,
όταν ο Ζοζέ Σαραμάγκου ήρθε στην Πάτρα για να παρουσιάσει την ιστορία του για μεγάλα και μικρά παιδιά «Το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου» κι ειχα την τύχη, μαζί με τον Tertuliano, να παρευρεθώ στην παρουσίαση αυτή αλλά και στην συνέντευξη τύπου που έδωσε.
Είμαι όμως ακόμη σε στάδιο επεξεργασίας όλων των πληροφοριών που δέχτηκα, όλων των συναισθημάτων που ένιωσα, όλων των εντυπώσεων που αποκόμισα. Θα τα ξεδιπλώσουμε όλα σύντομα. Ήθελα όμως να κάνω μια εισαγωγή, όσο ακόμα είναι φρέσκο φρέσκο και νομίζω πως τα λόγια του αυτά στον κ. Λάλα είναι, για όσους τους διακρίνει κάποιος βαθμός ευαισθησίας, αρκετά αποκαλυπτικά γι` αυτό που είναι αυτός ο Άνθρωπος.
Αφήνω λοιπόν αυτές τις πρώτες πινελιές… Για όσους μπορούν να καταλάβουν…

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

ΠΕΡΕΚ - Δυο Λόγια

Όταν πριν από κάποιο καιρό ο φίλος Μαρκ είχε προτείνει στο blog του το βιβλίο του Ζορζ Περέκ «Ζωή: Οδηγίες Χρήσεως» κι εγώ αποφάσισα να το διαβάσω, ήταν αδύνατον να φανταστώ αυτό που θ` αντιμετώπιζα κι αυτό που τελικά θα ανακάλυπτα. Τελείωσα το βιβλίο σχεδόν εκστασιασμένη και, καθώς τότε εγώ δεν είχα ακόμη blog, ζήτησα απ` τον Άγγελο να γράψω κάτι γι` αυτό στο δικό του, πράγμα που δεν μου αρνήθηκε.
Πριν λίγες μέρες διάβασα ένα ακόμη βιβλίο του Περέκ, το "Χορείες Χώρων" και η πλάκα που παθαίνω επαναλαμβάνεται!

Είναι πολλοί οι καλοί συγγραφείς. Πάρα πολλοί, ευτυχώς για μας. Είναι όμως και κάποιοι που σου κάνουν ένα κλικ παραπάνω. Που λες∙ «Αυτόν τον άνθρωπο-συγγραφέα θα `θελα να τον γνωρίζω προσωπικά.» Κάτι τέτοιο έπαθα κι εγώ με τον Περέκ. Θα `θελα πάρα πολύ να μπορούσα να συνομιλήσω μαζί του, να τον ρωτήσω ένα σωρό πράγματα! Θεωρώ τα βιβλία του μαθήματα Λογοτεχνίας κι αν σπούδαζα κάτι τέτοιο, θα `θελα να `ταν αυτός ένας από τους καθηγητές μου.
Δυστυχώς, αυτή η επιθυμία, όσο βαθιά κι αν είναι, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, αφού ούτε κι ο εκπληκτικός αυτός τύπος δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη μοίρα όλων των θνητών.
Μόνο που, όσο διαβάζω κάποιο βιβλίο του, δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω ότι δεν υπάρχει πια! Βιβλία που γράφτηκαν χρόνια πριν κι εγώ τα νιώθω πιο σύγχρονα από σύγχρονα, σχεδόν προπορευόμενα της εποχής μας, ως στυλ γραφής, ως σκέψη – ιδέα – σύλληψη, πρωτοτυπία. Είναι ολοζώντανος. Δεν τον διαβάζω∙ τον ακούω να μου τα λέει σχεδόν μέσα στ` αφτί μου. Δεν είναι ανάγνωση, είναι ενέργεια. Διαβάζω και τον ακολουθώ με τα ίδια μου τα βήματα σ` αυτά που περιγράφει, που διηγείται, που ζει. Περπατάω μαζί του στους, γνώριμους πλέον και σ` εμένα, δρόμους του Παρισιού, προσπαθώντας δίπλα του να το διασχίσω από τη μια άκρη ως την άλλη, περνώντας μόνο από δρόμους που τ` όνομά τους αρχίζει από “C”. Μπαίνω στα δωμάτια που μπαίνει, κάθομαι στο τραπεζάκι του γωνιακού καφέ απ` όπου παρατηρεί την κίνηση γύρω του…

Ποτέ οι περιγραφές δεν ανήκαν στις προτιμήσεις μου. Μέχρι και σειρές μου ερχόταν να πηδήξω όταν τις συναντούσα. Όμως στον Περέκ η περιγραφή είναι απόλαυση!
Είναι δίψα και προσμονή! Είναι και πρόκληση!

(Εξού και το προηγούμενο post μου, κάτι σαν ελάχιστος φόρος τιμής σ` έναν μεγάλο συγγραφέα, σ` έναν απίστευτα διασκεδαστικό τύπο, σ` έναν φίλο.)

Οι συνειρμοί που κάνει γύρω απ` ό,τι περιγράφει, οι υποθέσεις του και το αυτονόητο του εφικτού των λόγων του, συναρπάζει.
Λόγος που ρέει. Έργα που ενδείκνυνται τόσο για μία απολαυστικότατη ανάγνωση, όσο και για βαθύτερη μελέτη και για πρακτική άσκηση περιγραφής, καταγραφής, παρατηρητικότητας, οπτικής αντίληψης και αντίληψης γενικότερα.

Σ` ευχαριστώ Άγγελε!

Σ` ευχαριστώ Περέκ! Είδες; Ούτε ένα «κλπ»!

Το
«Χορείες Χώρων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ σε μετάφραση -ποιου άλλου;- του Αχιλλέα Κυριακίδη.


Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006

ΖΟΡΖ ΠΕΡΕΚ - Πρακτική Εξάσκηση

Μουντό πρωινό. Café ΑΛΦΑ. Αλεξάνδρου Σβώλου κι Εθνικής Αμύνης, γωνία. Μεγάλο, ευρύχωρο, διώχνει οποιοδήποτε κλειστοφοβικό συναίσθημα. Όχι ιδιαίτερα μοντέρνο, μοιάζει περισσότερο με καφενείο. Ξύλινα τραπεζάκια, άλλα στρογγυλά άλλα τετράγωνα. Ξύλινες καρέκλες, επενδυμένες με πορτοκαλί μαξιλαράκια, ξύλινα σκαμπό. Ξύλινο και το πάτωμα.
Το ένα τρίτο περίπου του μαγαζιού βρίσκεται σ` ένα επίπεδο ψηλότερα. Αυτό αποτελεί-ορίζει το χώρο των μη καπνιζόντων. Σ` ένα από τα τραπεζάκια αυτού του διαζώματος, στρογγυλό, κάθομαι κι εγώ τώρα. Στα δεξιά μου, κολλητά στον τοίχο, απ` άκρη σ` άκρη, υπάρχουν καναπέδες, πολύ χαμηλοί, πορτοκαλί, με μικρά, τετράγωνα μαξιλαράκια, πορτοκαλί και χακί. Τα τραπεζάκια μπροστά τους είναι επίσης πολύ χαμηλά, ξύλινα κι αυτά, αλλά παραλληλόγραμμα (μόνο εκεί είναι παραλληλόγραμμα τα τραπεζάκια, 3 όλα κι όλα).
Σ` ένα απ` αυτά, άκρη άκρη, δίπλα ακριβώς στο παράθυρο, κάθονται δύο νεαροί, προφανώς φοιτητές, που έχουν βγάλει και μελετούν τετράδια, φωτοτυπίες και σημειώσεις και συνομιλούν αδιάκοπα για τη μελέτη τους, θέματα μάλλον μαθηματικής φύσεως, φυσική πιο πιθανά ή κάτι τέτοιο, γιατί αναφέρουν πυκνωτές, βολτ, ρίζες και πολλούς αριθμούς. Φορούν και οι δύο μαύρες μπλούζες, τζιν παντελόνια, σπορτέξ παπούτσια και γυαλιά. Ο ένας, αυτός που κάθεται στο παράθυρο, πίνει φραπέ, ο άλλος δίπλα του ζεστό καφέ, νες.
Μέχρι προλίγου, εγώ κι αυτοί ήμασταν οι μόνοι σ` αυτό το διάζωμα. Αλλά τώρα, ουπς! Ανέβηκαν δύο ακόμα κοπελιές. Πιάσανε την άλλη άκρη της σειράς των καναπέδων και –δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου- κι ανεβήκαν άλλες τρεις να καλύψουν κέντρο. Τώρα ο καναπές είναι πλήρης. Το ίδιο κι ο τοίχος.(Πώς βολεύονται; Είναι εξαιρετικά άβολες θέσεις.)
Τελικά, τα μόνα τραπεζάκια που μείναν άδεια στους μη καπνίζοντες είναι αυτό μπροστά μου κι ένα πίσω μου, στρογγυλά και τα δυο. Δύο αγόρια μόλις προστέθηκαν στην παρέα των τριών τελευταίων κοριτσιών.
Ο σερβιτόρος έρχεται, παίρνει παραγγελίες, φεύγει στο μπαρ, επιστρέφει με τον δίσκο γεμάτο. Επαναλαμβάνει τη διαδικασία αυτή πάλι και πάλι. Παραγγέλνουν ένας ένας, δεν ξέρω γιατί. Κάποια από τις κοπελιές παρήγγειλε ένα προφιτερόλ χωρίς σαντιγύ, χωρίς ξηρούς καρπούς και τρούφες! Δηλαδή, με σοκολάτα μόνο. Δηλαδή, τι προφιτερόλ είν` αυτό;
Οι δύο φοιτητές κλείσαν τις σημειώσεις. Πήραν ένα τάβλι. Τώρα κάθονται αντικρυστά μ` αυτό ανάμεσά τους. (Σωστοί οι παίχτες!) Ρίχνουν τα ζάρια, παίζουν.
Καθώς η ώρα περνά αναπτύσσεται μια σχετική κινητικότητα που ως τώρα δεν υπήρχε. Δεν προλαβαίνω πια να περιγράψω τις αλλαγές αυτού του διαζώματος. Πόσο μάλλον και ό,τι υπάρχει ή συμβαίνει και στο υπόλοιπο μαγαζί. Πόσο μάλλον το χώρο και την κίνηση έξω από αυτό, το δρόμο, τα καταστήματα, τα γύρω σπίτια.
Τι λες καλέ μου Περέκ! Αδύνατον!
Φάση έχει η προσπάθεια, όμως περνά η ώρα. Πρέπει κι εγώ να σηκωθώ να φύγω.

…Χώρος ΜΗ καπνιζόντων… Εσύ γλυκιά μου, δίπλα μου, γιατί καπνίζεις; Λεπτό, μακρύ, καφέ τσιγαράκι…

Τελευταίες σημειώσεις: Είναι 11 Δεκέμβρη, πλησιάζουν Χριστούγεννα, το μαγαζί είναι ήδη στολισμένο. Όχι τίποτα βαρύ, ευτυχώς! Ένα μεγάλο δέντρο κάπως κεντρικά στο χώρο, πράσινο, με χρυσές και κόκκινες μπάλες κι ένα χρυσό αστέρι στην κορφή. Α! και μια χρυσή κορδέλα που το τυλίγει κατεβαίνοντας σπειροειδώς από την κορυφή ως τη βάση. Στα παράθυρα λεπτά φωτάκια κρεμασμένα σαν βροχή. Γνωστά, παλιά, ήρεμα σχετικά τραγούδια ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα. Η μικτή (αγοριών-κοριτσιών) παρέα δίπλα μου, αυτή που ήρθε τελευταία, γιορτάζει, όπως φαίνεται, την ορκωμοσία μιας από τις κοπελιές. Ο σερβιτόρος συνεχίζει το αδιάκοπο πήγαιν` έλα. Έπρεπε να μετρήσω τις διαδρομές.
Από κάποιο σημείο του κάτω διαζώματος ακούγεται η φωνούλα ενός μωρού.
Όχι, Περέκ, δεν θα γυρίσω να κοιτάξω. Δεν με παίρνει να περιγράψω άλλα.

Ακούγεται κι ο ήχος απ` τα ζάρια και τα πούλια στο τάβλι.
Ωχ! Το συνεχίζω!
Ζόρικη δουλειά μου έβαλες Ζορζ!
Είναι για όταν γεράσω κι έχω χρόνο.
Φεύγω! Τέλος!

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006

Αλήθειες...

Είδα γραμμένο σ` έναν τοίχο:

ΕΙΣΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΑΠ` ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΟΥ

Θα το αντιγράψω στον δικό μου.

…αλλά, στον εγκέφαλό μου;

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2006

HISTORIA DE UNA GAVIOTA Y DEL GATO QUE LE ENSENO A VOLAR

“…Solo vuela el que se atreve a hacerlo”

Άλλο ένα βιβλίο του Luis Sepúlveda που μ` έχει αφήσει γοητευμένη, μαγεμένη, συγκινημένη.
Μια νουβέλα, λέει ο ίδιος, για νέους από 8 ως 88 ετών.
Κι εγώ λέω ότι τα παραμύθια, τα δικά του παραμύθια, τουλάχιστον, λεν τις μεγαλύτερες αλήθειες.
Ένα βιβλίο, μάθημα κανονικό. Μάθημα ευαισθησίας, αγάπης για τα ζώα, τη γη, τον αέρα, για οτιδήποτε φυσικό. Μία απόδειξη για το πόσο εύκολο είναι να ζήσουν αρμονικά όλα τα είδη του πλανήτη. Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η «συνεργασία» ανάμεσα σε πλάσματα διαφορετικά και χαρακτήρες, όταν ενώσουν τις δυνάμεις και τις ιδιαιτερότητές τους, την ίδια τη διαφορετικότητά τους δηλαδή, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, για έναν κοινό σκοπό.
Ένα βιβλίο που μιλάει για συνέπεια, για αξιοπρέπεια, για αλληλεγγύη.
Πολύ διασκεδαστικό, έξυπνο και εύθυμο. Μεγαλειωδώς Λογοτεχνικό, ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις, ξυπνάει τη φαντασία, ζωντανεύει εικόνες, προσφέρει σε αφθονία γέλιο, αγωνία και συγκίνηση.
Ένα βιβλίο ύμνος σε καθετί ουσιαστικό:

«…Στη ζωή σου θα βρεις πολλούς λόγους για να είσαι χαρούμενος. Έναν απ` αυτούς τον λεν νερό, άλλον τον λεν αέρα, άλλον τον λένε ήλιο και πάντα έρχεται σαν ανταμοιβή μετά τη βροχή…»

Να πού βρίσκεται η ουσία. Αντίθετα μ` όλα τα ιλουστρασιόν καταναλωτικά πρότυπα «ευτυχίας» που πάνε να μας πνίξουν πια!
Τέλος, ένα βιβλίο που η αστείρευτη τρυφερότητά του δεν δεσμεύει, δεν σκλαβώνει σε μία δήθεν ασφάλεια, αλλά προτρέπει στο μεγαλύτερο βήμα, στο πιο τολμηρό και ριψοκίνδυνο ίσως, σ` αυτό που για να το κάνεις θα χρειαστεί να επιστρατεύσεις όλο το θάρρος και τη δύναμη που έχεις μέσα σου.

Γιατί τελικά… «…Πετάει μόνο αυτός που θα τολμήσει να το κάνει»

ΥΓ: Στα ελληνικά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις opera με τον τίτλο
«Η ιστορία του γάτου που έμαθε σε έναν γλάρο να πετάει» σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006

Άνθρωπος-ζώο, όπως γεννήθηκα...

Με κούρασε η πόλη!
Με κούρασε σαν αγχωμένο τζόκιν.
Δεν είναι τρέξιμο. Ούτε περπάτημα.
Ένα υβρίδιο.

Κουράστηκα να βλέπω όλους να «τρέχουν».
Όχι από χαρά ή ενθουσιασμό.
Όχι για να συναντήσουν έναν φίλο ή τον Έρωτα.
Αλλά γιατί τους κυνηγάει πάντα κάτι.
Τους κυνηγά η δουλειά, τους κυνηγά ο χρόνος,
φίλοι, γνωστοί, οικογένεια…το ίδιο τους το άγχος.
Με σπρώχνουνε στα πεζοδρόμια και φέρνω σβούρες σαστισμένη.
Μα δεν μπορώ ν` ακολουθήσω άλλο. Φτάνει!

Θέλω το περπάτημά μου, περπάτημα κανονικό.
Το τρέξιμό μου, τρέξιμο. Επιλογή ΜΟΥ.
Θέλω όταν πέφτω στο κρεβάτι, να κοιμάμαι.
Να είμαι άνθρωπος.
Άνθρωπος – ζώο, όπως γεννήθηκα.
Όχι άνθρωπος – μηχανή, όπως εδώ.

Τι έκτρωμα είν` αυτό που έχουμε βαφτίσει «πόλη».
Δεν το αναγνωρίζω. Ούτε εμένα αυτό.
Θ` αλληλοεξοντωθούμε!
Νιώθω μέσα σ` αυτήν σαν άγριο ζώο, κλεισμένο σ` έναν κήπο ζωολογικό.
Το συντηρούνε, βέβαια. Αλλά ζει;
Τάχα αναπτύσσει τα χαρακτηριστικά του;
Αν ξαφνικά το ελευθερώσεις ξέρει να προστατευτεί;
(μα έτσι κι αλλιώς, αυτοί δεν θέλουν να μπορεί.)

Κι εγώ ομοίως, μες στην πόλη – φυλακή μου.
Ψάχνω να βρω τρόπους πλαστούς και τεχνικές να πλησιάσω μια στιγμή τη Φύση – φύση μου.
Κανονικό placebo, δηλαδή,
Βάζω Vivaldi και φαντάζομαι τις εποχές.
Αφού στην πόλη ούτε αυτές καταλαβαίνεις.
Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας, ΕΝΑ χρώμα.
Πάντοτε γκρι. Το γκρι της πόλης. Το πολύ συγκεκριμένο.
Ούτε χρυσό του Φθινοπώρου, ούτε πράσινο,
ούτε καφέ, λουλουδιαστό… ούτε καν άσπρο!
Το άσπρο το χιόνι του χειμώνα… πούν`το;
Τόση η βρωμιά σ` αυτήν την πόλη, γη κι αέρα,
που και το χιόνι βγαίνει λερωμένο.

…Δεν ξέρω πώς αντέχουνε οι άλλοι.
Και δε με νοιάζει, αφού έτσι το γουστάρουν.
Ίσως κατάφεραν να τους αλλοτριώσουν πλήρως.
Δε με νοιάζει!
Εγώ ακόμη τους κοιτάζω σαστισμένη…
Δεν είναι φυσιολογικοί!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ!...


ΥΓ: Καλά τώρα. Εδώ δεν πρόκειται για "ποίημα".
Ας μη ληφθεί ως τέτοιο.
Το πνίξιμό μου θέλω να φωνάξω...

Κυριακή, Νοεμβρίου 26, 2006

Εφτασφράγιστη...

Όταν σε βλέπω απόμακρη να τριγυρνάς μες στα δωμάτια, φοβάμαι!
Ξιπόλητη…Αμίλητη… Απόκοσμη…
Σα να μην σ`αφορά τίποτα γήινο
Τίποτα δεν σ` αγγίζει
Νιώθω ανήμπορος μπροστά σου
Σε νιώθω ευάλωτη κι ευαίσθητη
σε βαθμό τέτοιο,
που στέκω ασάλευτος…Απεγνωσμένος…
Μικραίνω και μαζεύομαι σε μια γωνιά,
μην και διακόψω τις διαδρομές σου∙
μην και ταράξω την ανησυχία σου.
Χάνω εντελώς τον έλεγχό σου
Σε χάνω!...

Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει.
Τι γίνεται μες στο κεφάλι αυτό
που σα μια βόμβα το κυκλοφορείς
και περιφέρεσαι
Τι βλέπεις…Τι ακούς… Με ποιους συνδιαλέγεσαι…
Με ποιους παλεύεις κι ερωτεύεσαι…
Τι μυστηριακούς σπασμούς βιώνεις στο κορμί…

Θέλω να φύγω!
Να φύγω τρέχοντας!
Να μη σε βλέπω,
έτσι να δίνεσαι αλλού και να μην ξέρω…
Δεν την αντέχω αυτήν την άγνοια!
Την τόσο εκκωφαντική σιωπή σου!
Πού πας;
Πού βλέπουνε τα μάτια σου;
Μέσα εδώ, δεν εστιάζουν πουθενά.
Τι ρεύμα σε διαπερνά και τόση ένταση σου φέρνει…

Να φύγω!
Και φεύγω…

Και όσο λείπω,
μία καινούρια ανησυχία με κατατρώει∙
Έτσι, μονάχη σου που τριγυρνάς,
μην κάτι σε τρομάξει
και βίαια το ταξίδι σου κοπεί…
Γυρνώ αλαφιασμένος.
Σε συναντώ στο πάτωμα,
σε στάση εμβρυική…
Άλλη μια μάχη τέλειωσε
κι η εξάντληση σε έχει καταβάλει.
…Δεν ήτανε για μένα!
Και ζηλεύω!


Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

GOLFW VERSION 2.3 BETA

Συγχαρητήρια! Συγχαρητήρια! Συγχαρητήρια!
Πώς αλλιώς να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου γι` αυτήν την παράσταση;
Χωρίς καμιά υπερβολή, απ` τις καλύτερες δουλειές που έχω παρακολουθήσει ever, νομίζω.
Μία παράσταση όπου μπλέκονται με επιτυχία η αγγλική ατάκα, η δημοτική ποίηση, τα μπουλούκια του δρόμου, η Manga (γιαπωνέζικο κόμικ) και το θέατρο σκιών.
Ζωντανή μουσική από Bandoek (κιθάρα) και Κακάλα (ακορντεόν) και το αποτέλεσμα;
Ό,τι πιο «ελληνικό» έχω δει!
Παραδοσιακά ελληνικό, διαχρονικά ελληνικό και πολύ…σύγχρονα ελληνικό.Η επαφή με τον κόσμο ξεκινάει από την στιγμή που ακόμα πλησιάζεις στο θέατρο.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης του έργου Σίμος Κακάλας και ο μουσικός Γιώργος Μπαντούκ - Αποστολάκης σε υποδέχονται στο δρόμο, έξω από την είσοδο, ως "Clownski & Clownski Balkan street duo", για να συνεχίσουνε με μουσική, σπιρτόζικες ατάκες, μονόλογο ή διάλογο, το δούναι και λαβείν μαζί σου μες στο θέατρο.
Η ευρηματικότητα και η πρωτοτυπία ενσωματώνονται με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο του συγγραφέα της Γκόλφως Σπυρίδων Περεσιάδη, το οποίο όχι μόνο δεν στερείται των μηνυμάτων του αλλά αναδεικνύει κι άλλα, προσαρμόζοντάς το τέλεια στο σήμερα.
Οι ηθοποιοί, τρεις όλοι κι όλοι, μοιράζονται εφτά ρόλους, με απόλυτη επιτυχία και οι τρεις.
Η παράσταση σε οδηγεί σε συναισθηματικές μεταπτώσεις, καθώς περνάει από το αστείο στο τραγικό ειδύλλιο.
Γενικά, πρόκειται για μία παράσταση που σε γεμίζει και σου χαρίζει μικρές ανάσες, πράγμα που μάλλον χρειαζόμαστε.

Ατυχής συγκυρία το ότι αυτή η βδομάδα είναι εβδομάδα φεστιβάλ κινηματογράφου κι έτσι το θέατρο δεν ήτανε γεμάτο.
Ωστόσο, όσοι ήμασταν εκεί μετά το τέλος της παράστασης δεν σταματούσαμε να χειροκροτούμε και κοντοστεκόμασταν σα να μην θέλαμε να φύγουμε.
Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί ποτέ αυτό το χαμόγελο ικανοποίησης σε όλα μα όλα τα πρόσωπα
που έχουν παρακολουθήσει μια παράσταση.

Δυστυχώς, το συγκεκριμένο έργο ανεβαίνει για λίγες μόνο παραστάσεις. Έτσι, όσοι επιθυμούν να το δουν πρέπει να τρέξουν σήμερα ή αύριο, τελευταία μέρα, Τετάρτη, 22/11.
Το προτείνω ασυζητητί!
Ελπίζω πάντως, να το επαναλάβουν με την πρώτη ευκαιρία.

Παίζουν: Έλενα Μαυρίδου, Θεόδωρος Οικονομίδης, Δήμητρα Κούζα και οι προαναφερθέντες, Clownski & Clownski Balkan street duo (Σίμος Κακάλας: ακορντεόν, Γεώργιος Μπαντούκ-Αποστολάκης: κιθάρα)
Είναι μία παράσταση του θεάτρου "Χώρος" και φιλοξενείται στο θέατρο Αμαλία,
Αμαλίας 71

Σάββατο, Νοεμβρίου 18, 2006

ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ

Πάμε να φύγουμε απ` αυτήν την πόλη

Όλα ξηλώθηκαν, μείναμε μοναχοί
Άνθρωποι, σπίτια και φωνές
Κάνουν κομμάτια το μυαλό μου
Βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές
Που μόλις και διακρίνονται στο γύρω

Όλα περνούν σαν αστραπή
Κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή
Μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες
Ό,τι κι αν λες ,το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή

Πάμε να φύγουμε απ` αυτήν την πόλη
ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΩΣ ΜΑΣ ΣΤΡΙΜΩΞΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΑΠ` ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΕΡΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ

Σωκράτης ΜάλαμαςΊσως είναι η φωνή του
που την ακούω σαν βάλσαμο, παρηγοριά και ανακούφιση
Ίσως τα λόγια του που μιλούν σαν από μέσα μου
Κάθε φορά που τον ακούω, επιστροφή στην ψυχή μου
Κι οι παραπάνω στίχοι
- ίσως όχι οι ΠΙΟ αγαπημένοι μου –
μα ένα SOS που θέλω να εκπέμψω…

Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006

Ο χρόνος Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ

Δεν θέλω!
Δεν θέλω να πάω στη δουλειά!
Θέλω να μείνω στο κρεβάτι μου, να κοιμηθώ.
Μου λείπει ύπνος. Και ξεκούραση. Χαλάρωση.
Θέλω λίγη ησυχία. Και χρόνο. Χρόνο για να προλάβω να συγκροτηθώ ξανά.
Τώρα δεν το πάω. Με πάει.
Τα πράγματα γίνονται σαν μόνα τους κι εμένα απλά με χρησιμοποιούνε σαν γρανάζι.
Δεν τα ελέγχω. Βίαια συμμετέχω κι εκβιαστικά σ` αυτά. Χωρίς τη βούλησή μου.
Χωρίς κανείς ποτέ να με ρωτήσει.

Ο χρόνος περνάει χωρίς εμένα. Ο χρόνος ο δικός μου!
Μέσα σε μία Κυριακή παλεύω να χωρέσω ό,τι μου κλέβουνε και μου στερούν τις άλλες μέρες.
Την ξεκούρασή μου, την άσκησή μου, το διάβασμά μου,
ένα φίλο, τις σκέψεις μου, το γέλιο, τον έρωτα,
τον ίδιο μου τον εαυτό…
Πρακτική, απόλυτα μεθοδευμένη και συνειδητή. Διόλου τυχαία.
Κάποιοι αποφασίσανε να μην έχω χρόνο. Δεν θέλουνε να σκέφτομαι.
Δεν θέλουν να καταλαβαίνω τι μας κάνουν.

Περνάει ο χρόνος. Περνάει χωρίς εμένα.
Και βλέπω ξαφνικά το ημερολόγιο κι αναρωτιέμαι
πού πήγανε οι μέρες οι ενδιάμεσες,
από τότε που το είχα δει για τελευταία φορά ως τώρα.
Τι έκανα…Πού ήμουνα εγώ…
Μα, δεν μπορεί!
Αφού ζω (;), κινούμαι (;), υπάρχω (;),
κάτι δεν θα `πρεπε να υπάρχει κι από μένα;

Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Λάθος...

Ένας μακρύς περίπατος.
Διέσχισα ολόκληρη την πόλη για να επιστρέψω σπίτι μου. Ήθελα να γυρίσω περπατώντας.
Έξω από το ζαχαροπλαστείο, στάθηκα.
Ήταν από τις λίγες φορές που δεν είχα όρεξη για γλυκό. Για να το φάω, δηλαδή.
Είχα όμως διάθεση να το πάρω.
Μπήκα.
Η υπάλληλος: «Θέλετε κάτι;»
Εγώ: «Καλημέρα.»…
…Τίποτα…
Χαμογέλασα. «Λίγα κωκάκια θέλω. Λίγα, όμως.»
«Καμιά δεκαριά;» «Εντάξει.»
Τα πήρα και βγήκα.
Συνέχισα την πορεία μου με την κίνηση στα πόδια μου, τα κωκάκια στο κουτί και ασταμάτητα λόγια στο μυαλό μου. Διαλόγους που έκανα εγώ μ` εμένα…
Ή εγώ με άλλους που όμως, εφόσον δεν μ` ακούγανε, γινόντουσαν και πάλι εγώ.
Έφτασα στην τελική ευθεία, μία μακριά ανηφόρα, κι εκεί προτίμησα να κάνω έναν μεγάλο κύκλο, στρίβοντας λάθος.
Ένας λάθος δρόμος που μεγάλωνε την απόσταση ως το σπίτι μου, που όμως μ` έβγαζε από τη φασαρία και την κίνηση του κεντρικού. Με οδηγούσε μακριά από τις λαμαρίνες που μου κλέβουν ηρεμία κι οξυγόνο.
Περπάτησα στο ανάχωμα, κάθισα δίπλα στο ρεματάκι, κοίταζα τους ανθρώπους που βγήκαν για περπάτημα. Άνοιξα το κουτί.
«Πάρε ένα κωκάκι. Θες;»
«Γιατί;»
«Έτσι. Θες;»
Με κοιτάζανε καχύποπτα, το ένιωθα.
«Δεν έχουν δηλητήριο. Ούτε και τίποτα ουσίες. Αν θες, δαγκώνω πρώτη εγώ.
Μα ίσως μου πεις μετά ότι σιχαίνεσαι.»
«Έχεις γενέθλια;» «Όχι.»
«Την ονομαστική γιορτή σου;» «Όχι.»
«Μήπως έπιασες δουλειά;»
«Τρελός είσαι , ρε φίλε; Γίνονται τέτοια θαύματα σ` αυτή τη χώρα;
Γιορτάζω, σκέτο. Πάρε!»
«…Ευχαριστώ…Μα πες μου, τι γιορτάζεις, τι;»

«Χθες γκρέμισα το τελευταίο οχυρό μου.

Τώρα δεν έχω τίποτα. Αυτό γιορτάζω.»…



Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006

Εξυγίανση στην ΕΡΤ;...

Έκτακτη Επικαιρό’ητα – Δγιαμαρτυρία

Κάτι μέρες σαν κι αυτές, πριν 2 χρόνια ακριβώς, Νοέμβρης – Δεκέμβρης 2004, λίγο μετά τις 10, βράδυ, μες στ` αμάξι, άκουσα μια ωραία φωνή να μιλάει για μουσική, να σχολιάζει διάφορα, να σκορπίζει κέφι. Αν και ως τότε απέφευγα ν` ακούω λόγια στο ραδιόφωνο και προτιμούσα μουσική, σκέφτηκα πως τώρα επρόκειτο μάλλον για έναν «πρωτότυπα» ευφυή άνθρωπο, απ` αυτούς που σπάνια συναντάμε πια. Και είπα «Επιτέλους!» που επιτέλους άκουγα κάποιον να χρησιμοποιεί περισσότερες από τις 2-3 τετριμμένες λέξεις και ατάκες που συνηθίζουμε ν` ακούμε καθημερινά απ` όλους τους ραδιοφωνικούς – τηλεοπτικούς παραγωγούς αλλά και δημοσιογράφους.
Ήταν τα Διαμάντια, στον 102 FM και ο εν λόγω κύριος, ο Γιάννης Σημαντήρας.
Και δεν έπεσα έξω. Άκουσα τα Διαμάντια και το επόμενο βράδυ, τότε παιζόταν στις 10 με 12 των «καθεβραδινών», και το μεθεπόμενο και τελικά, δεν χρειάστηκε περισσότερο από μια βδομάδα για να κολλήσω και να γίνω μόνιμη ακροάτρια. Addicted to Diamonds.
Μπορώ να γράψω κατεβατά ολόκληρα, θα περιοριστώ όμως να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για την καλύτερη εκπομπή στο είδος της. Την πιο πρωτότυπη, τουλάχιστον. Και από άποψη μουσικού περιεχομένου και από άποψη λόγου, αλλά και δραστηριοτήτων. Όσοι ήδη την έχουν ακούσει τα γνωρίζουν αυτά καλά. Τους υπόλοιπους τους προκαλώ να την ακούσουν, ή μάλλον να την παρακολουθήσουν τόσο ραδιοφωνικά όσο και ιντερνετικά.
Συνεντεύξεις καλλιτεχνών της επικαιρότητας, ενημερωτικά δελτία για τα συναυλιακά δρώμενα της πόλης, ποιήματα, πεζά κι ευτράπελα, με λίγα λόγια κάτι πολύ περισσότερο από μια συνηθισμένη εκπομπή.
Και δεν είμαι η μόνη, νομίζω που νιώθει έτσι.
Σιγά σιγά, οι ακροατές της γίναμε μια παρέα. Αρχίσαμε να στέλνουμε μηνύματα, κάποιοι γνωριστήκαμε και μεταξύ μας σε συναυλίες που παρακολουθήσαμε μαζί. Τελικά, κατέληξε να είναι η πιο ευχάριστη νότα της μέρας μας ή καλύτερα, το πιο ευχάριστο κλείσιμο της μέρας μας.

Όταν κάποια στιγμή περιορίστηκε στη μία ώρα, λυπηθήκαμε κι απογοητευτήκαμε όλοι πάρα πολύ! Φτάσαμε μάλιστα να διαμαρτυρηθούμε γι` αυτό με διάφορους τρόπους. Δυστυχώς όμως δεν εισακουστήκαμε.
Τώρα συζητιέται ν` αλλάξει τόπο, να μεταφερθεί στον 9.58FM κι ίσως να μειωθούν κι άλλο οι ώρες της. Τίποτα σίγουρο ακόμη βέβαια, θα ξέρουμε πολύ σύντομα τι θα συμβεί πραγματικά, όμως εγώ θέλω να καταλάβω. Με ποια λογική γίνονται οι οποιεσδήποτε αλλαγές; Με ποιο κριτήριο; Όταν μια εκπομπή είναι όντως καλή κι έχει ακροατήριο, για ποιο λόγο ν` αλλάξει; Και, στο κάτω κάτω, η δική μας γνώμη δεν έχει καμία βαρύτητα; Για ποιον υπάρχει ο σταθμός;

Νομίζω πως κι ο κ. Σημαντήρας, ο δικός μας Σημάν, χθες είπε κάποια στιγμή κάτι για πιο… «δημοσιογραφικό προσανατολισμό» του 102. Δηλαδή; Θα φύγουν όλες οι ΜΗ δημοσιογραφικές εκπομπές; Και οι Βοριάδες, ας πούμε; Και τότε, γιατί ο σταθμός παύει και τη συνεργασία του με τον κ. Λυκεσά – επίσης εξαίρετο δημοσιογράφο του ως τώρα; Εμένα αυτό, μάλλον με δημοσιογραφικό ΑΠΟπροσανατολισμό μου μοιάζει!!!

Τελικά, μάλλον κι εδώ, μας γράφουνε κανονικά.

VIVA ΔΓΙΑΜΑΝΤΓΙΑ!!!

Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

VOLVER

…Και Volver του Almodóvar στην καρδιά και τις προτιμήσεις μου!

Υπήρξε πάντα από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Μου έχουν αρέσει όλες του οι ταινίες, με μοναδική εξαίρεση το προηγούμενό του “Mala educación” (που όμως δεν μ` άρεσε καθόλου) και κορυφαίο το “Todo sobre mi madre” που λάτρεψα.

Τώρα το “Volver”.
Πολύ εύστοχα σχόλια για τα τηλεσκουπίδια, για το πώς αυτά επηρεάζουν τους τηλεθεατές,
- Πχ. «Όταν τα βλέπω νιώθω πολύ άσχημα, αλλά παρ` όλ` αυτά, συνεχίζω να τα βλέπω» ή
«Σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση το βράδυ γιατί μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ» -
για το πώς εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες και τον πόνο, προκειμένου ν` ανεβάσουν τα νούμερα της τηλεθέασης∙ «η εκπομπή θα σε στείλει να κάνεις την εγχείρηση που χρειάζεσαι για τον καρκίνο στο Χιούστον, αλλά πρώτα πρέπει να μιλήσεις μπροστά στις κάμερες».

Πάνω απ` όλα όμως, νομίζω ότι πρόκειται για μια πολύ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ταινία.
Αυτό που πρυτανεύει είναι ένα ήθος «γνήσιο». Θα μου πείτε, υπάρχει κι άλλο ήθος; Ή θα είναι ήθος ή δεν θα είναι.
Κι όμως, στις μέρες μας υπάρχει και το δήθεν ήθος. Το επιβαλλόμενο από την κοινωνία, το καθαρά τυπικό, υποκριτικό σχεδόν. Ή κάνω λάθος;
Εδώ όμως, όχι. Το ήθος είναι γνήσιο. Πραγματικό.
Οι άνθρωποι προσφέρουν την βοήθειά τους γενναιόδωρα, σαν κάτι που τους βγαίνει εντελώς φυσικά κι αβίαστα. Αναγνωρίζεις την αλληλεγγύη, νιώθεις την αγάπη μεταξύ τους και το πόση ανάγκη την έχουνε. Δεν φοβούνται να το πουν και είναι πρόθυμοι να συγχωρήσουν.

Λέει πολλά ακόμη η ταινία, για τις σχέσεις των ανθρώπων, γονιών και παιδιών, ανδρών και γυναικών, γειτόνων, για τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες, για τη βία και την κακοποίηση των γυναικών και την αποσιώπησή της (αν και καθόλου «φεμινιστικό» ως έργο, κατά τη γνώμη μου), ακόμη και για την αγωνιστικότητα – εργατικότητα που απαιτεί η ζωή.
Κι είμαι σίγουρη πως , όπως μου συμβαίνει πάντα με μια καλή ταινία, θα βρω πολλά ακόμη τις μέρες που θ` ακολουθήσουν.

Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, άψογες.
Το σενάριο πάρα πολύ ωραίο, έξυπνο, ευρηματικό, ευχάριστο και συγκινητικό ταυτόχρονα, χωρίς καθόλου κενά νομίζω, δεν αφήνει τίποτα να αιωρείται.
Αντίθετα, κατορθώνει, χωρίς καθόλου να είναι κλισέ ή να πλατιάζει και να γίνεται βαρετό, να ολοκληρώσει και να αφήσει στο κοινό μια αίσθηση ικανοποίησης.

Λοιπόν, δεν ξέρω αν υπάρχει «παλιός» και «νέος» Almodóvar, εγώ τους αγαπάω και τους δυο!

ΥΓ: Φυσικά, το είδα στο Αριστοτέλειον και ΟΧΙ σε πολυκινηματο-
γράφο! Αρνούμαι ακόμη να τους επισκέπτομαι!
ΥΓ2: …Και με την καλύτερη παρέα…;-)

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

Λεωφορείο...1

Έβρεχε.
Τα τζάμια του λεωφορείου είχαν θολώσει
απ` τις ανάσες των επιβατών

Μπροστά μου, Αυτός!
Μαύρα παπούτσια
Μαύρο παντελόνι
Μαύρο ημίπαλτο
Μακριά, μαύρα, μαλλιά
Μαύρα, δερμάτινα γάντια…

Δοκίμασε με το γαντοφορεμένο δείκτη του χεριού του
το παράθυρο
Μετά, ζωγράφισε μια χαμογελαστή φατσούλα
Ολοστρόγγυλη
Την κοίταξε
και χαμογέλασε κι Αυτός…

Αισιόδοξος άνθρωπος!
…Ή χαρούμενος…σήμερα…


Κυριακή, Οκτωβρίου 22, 2006

...Οφθαλμ-Απάτες...(;)

Τ` αεροπλάνα…
Οι γλάροι…
Το τρένο, όταν αχνοφαίνεται μες στην ομίχλη…

Άλλοι θέλουν να πεθάνουν
Άλλοι θέλουν όσο τίποτα να ζήσουν
Παλεύουν για να ζήσουν
και δεν τους αφήνουν
Διεκδικούν το αυτονόητο∙
που τους ανήκει
Κάποιοι το κλέβουν
Τους κλέβουνε το χρόνο όπου μπορούν να βρούνε τη Ζωή
Γιατί ο χρόνος της Ζωής είναι βραδύς
Και τα χωράει τέλεια όλα
Μα αυτούς τους φυλακίζουν σ` άλλο χρόνο
Απάνθρωπο
Σ` ένα ανελέητο κυνηγητό
Κυνηγοί άγνωστο τίνος
Και συνεχώς κυνηγημένοι

Τ` αεροπλάνα…
Ααα!…Πολύ ψηλά…
Οι γλάροι…
Ποια η κρυμμένη τους μορφή;
Είμαι σίγουρη πως είναι μεταμορφωμένοι…
…Σκοτάδι…
Κάτι θάμνοι δεξιά αριστερά
και ησυχία…ερημιά…
Κι αυτό το φως πέρα, στο βάθος,
σε μια ευθεία…ευθεία από τα μάτια μου,
μες στο σκοτάδι…μες στην ομίχλη…
Το τρένο…
Μα δεν το ακούω
Πώς πάει αθόρυβο πάνω στις ράγες;…
Και, αφού τρέχει
Το βλέπω πως τρέχει
Πώς και ποτέ δεν πλησιάζει;…

Σάββατο, Οκτωβρίου 14, 2006

ΣΑΔΙΚΗΣ LIVE!

Πέρυσι, στις 26/1/2006, και πάλι στο ξυλουργείο του Μύλου, με είχε ενθουσιάσει!
Τον έβλεπα πρώτη φορά ζωντανά και μ` εντυπωσίασε τόσο ως καλλιτεχνική όσο και ως φυσική παρουσία.
Είχε προηγηθεί, βέβαια, και μια σχετική «προθέρμανση» με την ακρόαση του πιο πρόσφατου cd του, «ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ». Πολύ πολύ καλό cd, από τα καλύτερα ελληνικά των τελευταίων ετών κι επιπλέον, πάρα πολύ όμορφο!Η προθέρμανση αυτή ολοκληρώθηκε το βράδυ πριν την εν λόγω συναυλία, όταν τον άκουσα σε μια συνέντευξη που έδωσε στον Γιάννη Σημαντήρα, στα Διαμάντια του 102FM. Ήταν πραγματικά αξιαγάπητος! Σε κέρδιζε αμέσως.

Το Σάββατο που μας πέρασε, 7/10/2006, με τη συμμετοχή του στους Επισκέπτες, ενθουσίασε γι` ακόμη μια φορά. Με τρία δικά του τραγούδια κατά την έναρξη του προγράμματος, «Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι», «Χωρίς κανόνα» και «Χορός», και με το μπαγλαμαδάκι, το ανεξάντλητο, μεταδοτικό κέφι του και τον ασταμάτητο χορό του, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ανέβασε τους πάντες! Απίθανος!
(Πλήρης ανταπόκριση και φωτοκάλυψη στα ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ)

Κι όπως σήμερα περπατούσα στην παραλία, ουπς!, μια αφίσα όχι προεκλογική!
Ο ΝΤΙΝΟΣ ΣΑΔΙΚΗΣ μας κλείνει ραντεβού για ένα ακόμη live στο Ξυλουργείο του Μύλου, την ερχόμενη Τετάρτη, 18/10/2006 στις 21:00, μαζί με Seventy Seven, Background Noise Suppression.Μια μικρή γεύση;…

…«Πρέπει ίσως κάποτε
Μπορεί και να μπορέσω
Να καταλάβω να καταστρέψω
Ότι όμορφο μου στέρησε την τρέλα της ασχήμιας
Να εξαφανίσω να υποκύψω
Σ` ένα μέλλον που διαγράφεται
Θολό και νυσταγμένο
Να συνηθίσω να μην κολλήσω
ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ»…

Όσοι τον αγαπάνε ήδη, σίγουρα θα είναι εκεί.
Αλλά και όσοι δεν ξέρουν, θα περάσουν πάρα πολύ ωραία. Εγγυημένα. Αρκεί να μην διστάσουν και να έρθουν…
Τα λέμε Τετάρτη, λοιπόν!
CU!

Τετάρτη, Οκτωβρίου 11, 2006

Προ...εκλογών...

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Ο φασισμός δεν έρχεται απ` το μέλλον
Καινούργιο κάτι τάχα να μας φέρει
Τι κρύβει μες στα δόντια του, το ξέρω
Καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
Και χάνονται βαθιά στα περασμένα
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν
Μα όχι και το μίσος του για μένα

Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος
ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ!

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
Που λούζεται στον ήλιο και στ` αγέρι
Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
Και την περίσσια νιότη μας την ξέρει
ΜΑ ΠΑΛΙ ΘΕ Ν` ΑΠΛΩΣΕΙ ΣΑ ΧΟΛΕΡΑ
ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΕΛΙΑ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ
ΑΝ ΧΑΣΕΙΣ ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΓΥΑΛΙΑ ΣΟΥ

Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος
ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ!


στίχοι: Φώντας Λάδης
δίσκος: «Τραγούδια Της Λευτεριάς»
Θάνος Μικρούτσικος
Μαρία Δημητριάδη



…Λες να ξυπνήσει κανείς;
Δεν το πιστεύω, μπορώ όμως πάντα να ελπίζω…
Όποιος διαθέτει την ικανότητα της σκέψης,
ας την θέσει σε λειτουργία,
μια που πλησιάζουν κι εκλογές.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006

Ερωτηματικά...

Το μυαλό μου, μια πολιτεία μ` ερωτηματικά.
Πυκνοκατοικημένη, ασφυκτική
Κάθε ερωτηματικό, μια ανησυχία
Μια έκπληξη
Απορημένα μάτια, παιδικά, ορθάνοιχτα∙

…Τι μέρος του κόσμου είμ` εγώ;
Πόσο καταλαμβάνω από τον χώρο,
από τον χρόνο, απ` την ουσία του;
Κυρίως απ` αυτήν!
Πόσο μικραίνω όσο μεγαλώνει αυτός!
Όσο ανοίγονται μπροστά μου πόρτες
κι εγώ, θέλοντας και μη, πρέπει να τις περνώ
Κι αυξάνεται το πλήθος των μονάδων
Και τείνω εγώ, σιγά σιγά, να μην υπάρχω.

Κι όμως, δεν ήταν πάντα έτσι.
Τόσα ερωτηματικά δεν μ` είχαν κατοικήσει∙

Γιατί όταν γεννήθηκα ήμουνα το παν;
Γιατί για χρόνια είχα ακόμα σημασία;
Και πώς εξαφανίστηκα μετά;
Πού πήγα;…
…Πού;…

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

21ος...

«Ευφυϊα είναι 99% δουλειά
και 1% ταλέντο»
Άλμπερτ Αϊνστάιν

«Επιτυχία» τον 21ο αιώνα;
0% δουλειά,
80% γλείψιμο,
20% κωλοφαρδία

…..Απορρίφτηκα!

Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006

Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί.
Απ` το παράθυρό μου στέλνει ο Ήλιος νιογέννητο Φως
Γεμίζει το μικρό μου δωμάτιο
Χαïδεύει τα μάτια μου απαλά
Τ` ανοίγει αργά, αιώνια…
Κοιτάζω και χαμογελώ.
Ήδη καταφθάνουνε στ` αφτιά μου οι πρώτοι ήχοι της μέρας
Τα πουλιά που συναυλίζονται στα δέντρα
Τ` αυτοκίνητα απ` τον δρόμο στις πρωινές τους διαδρομές
Κάτι καμπάνες Κυριακάτικες από μακριά…
Η φθινοπωρινή δροσιά κατέφθασε κι αυτή.
Βρήκε παράθυρο ανοιχτό και δίχως αιδώ
μπήκε στον τετραγωνικό μου χώρο.
Ήρθε να διώξει τ` απορρίμματα της προηγούμενης μέρας,
τ` ανασκαλέματα της νύχτας,
του χθες τον κουρνιαχτό.
Αγγίζει το δέρμα μου
Μπαινοβγαίνει στο κορμί μου
Ανανεώνει τα πάντα
Τ` αγιάζει.
Κι είναι ζωογόνος ο αέρας αυτός, στο ξύπνημα της μέρας.
Μπερδεύει μέσα του τις πρώτες ανάσες των δέντρων,
των πλασμάτων τις βρεφικές πνοές.
Τις κουβαλά ως εδώ,
τις μεταγγίζει στο αίμα μου,
μ` εμβαπτίζει στη Φύση.
Μ` επιστρέφει σ` Αυτήν
λίγο πριν με παραδώσει στον κόσμο
δυνατή και γεμάτη.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006

RUNNING ADDICTION

«Υπάρχουν άτομα που τους αρέσει το τρέξιμο σε φυσικό περιβάλλον και συχνά φτάνουν σε εκστατικές καταστάσεις ενώ τρέχουν. Στην προσπάθειά τους να περιγράψουν φραστικά τις εμπειρίες τους αποτυγχάνουν ,απλούστατα γιατί πρόκειται για μια πολύ προσωπική αίσθηση, μοναδική για κάθε άτομο. Σε τέτοιες καταστάσεις τα άτομα «ανακαλύπτουν» πρωτόγνωρες εμπειρίες, αγγίζουν τα όρια μυστικιστικών καταστάσεων, ξαναανακαλύπτουν το σώμα και το πνεύμα τους και συχνά συγχέουν τον πόνο με την ηδονή.»
Csiksentmihalyi

Σβήνω το κινητό, το παρατώ στο σπίτι ως έχει (μαζί και το σπίτι),
βγαίνω για τρέξιμο στους δρόμους…
Σφιγμένη λίγο στην αρχή, όχι όμως για πολύ ακόμα.
Μετά τα πρώτα μέτρα, μόλις λιγάκι απομακρυνθώ, αρχίζω πια σιγά σιγά να χαλαρώνω.
Ο χρόνος παύει να υπάρχει. Παύει να έχει σημασία και ο τόπος.
Κι ένα συναίσθημα παράξενο, σχεδόν χαιρεκακίας, δεν ξέρω, έρχεται και με κατακλύζει.
Χαίρομαι τόσο που ο χρόνος τώρα γίνεται δικός μου!
Και που κανείς, ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να με ενοχλήσει!
Δεν θα μπορέσει καν να με ανακαλύψει.
Ούτε σταθερά τηλέφωνα, ούτε και κινητά, ούτε υπολογιστές, ούτε κουδούνια.
Ελευθερία!...
Εγώ κι οι δρόμοι.
Εγώ κι οι σκέψεις μου.
Εγώ κι οι ενδορφίνες!
Φίλες πιστές, αφοσιωμένες και γενναιόδωρες πολύ.
Ίσως οι μόνες που πραγματικά νοιάζονται να μου δώσουν «ευτυχία».
Βέβαια, όλοι γνωρίζουν πια, το έχουν μάθει, πως για να είναι όλα κλειστά, αυτό ακριβώς μάλλον θα κάνω. Κάπου θα είμαι και θα τρέχω.
Όμως δεν θα ‘ρθουν να με βρουν. Θα ‘ταν τρελό γι` αυτούς, αδιανόητο ν` αρχίσουνε να τρέχουν!
Για μένα, ευτυχώς! Ώρες δικές μου!
Κρίμα γι` αυτούς! Δεν ξέρουνε τι χάνουν…

...Ο ΠΙΟ ΘΕΤΙΚΟΣ ΕΘΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006

Ρομπέν των Δασών

… «Τι είναι η διάρρηξη μιας τράπεζας
μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας;
λέει ο ληστής Μακ, στην «Όπερα Της Πεντάρας» του Bertolt Brecht.

Αυτή η άποψη μου φάνηκε πως δηλώθηκε ως γενική άποψη κι εδώ, όσον αφορά στην υπόθεση Παλαιοκώστα.
Τουλάχιστον όσοι τον γνώριζαν, ευχαρίστως θα τον βοηθούσαν να ξεφεύγει από τα κυνηγητά της αστυνομίας! Πράγμα, το οποίο δήλωναν χωρίς φόβο και πάθος και μπροστά σε κάμερες και δημοσιογραφικά μαρκούτσια.
Και, πραγματικά, τι έκανε ο άνθρωπος;
Τράπεζες λήστευε και τον Χαϊτογλου που – τι να πεις γι` αυτή την Τύχη, δηλαδή; - από τόσους ταλαίπωρους, σ` αυτόν βρήκε να πέσει το ΛΟΤΤΟ, ΤΖΟΚΕΡ, τι στα κομμάτια ήταν;
Άδικο δεν ήταν; Της μοίρας(;), θα μου πείτε. Ε, πάντως, άδικο! Την Δικαιοσύνη προσπαθούσε να αποκαταστήσει, ο άνθρωπος. Σαν άλλος Ρομπέν των Δασών, ας πούμε.
Στην τελική, τους χρειαζόμαστε μάλλον κάτι τέτοιους…

Α! τέλειωσε! Προτείνω να κάνουμε δημοψήφισμα.
Ποιος θέλει τον Παλαιοκώστα μες στα σίδερα, ποιος έξω!

[Πάντως, οι πολιτικοί μας δηλώνουν πολύ περήφανοι για την ελληνική αστυνομία που, μετά από 20 χρόνια, κατάφερε επιτέλους να τον συλλάβει (κι αυτό επειδή ντεραπάρισε το αμάξι)].
Στα πόσα χρόνια μία τέτοια σύλληψη παύει να αποτελεί επιτυχία;…

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006

Στον απόηχο...(3)...

Και για να τελειώνω (ίσως) με τις διακοπές, ας το τριτώσω το πράγμα.
Δεν ορκίζομαι πως δεν θα επανέλθω, όμως!...


Να μην ξεχάσω:
Η σαύρα που ανεβαίνει τα στενά σκαλοπατάκια, τα πλακόστρωτα, τα στριφογυριστά.
Κι αυτή, που κάποια άλλη στιγμή, τα κατεβαίνει με αλματάκια.

Το γιασεμί, σ` ανύποπτες στιγμές κι ανύποπτες γωνιές,
Με τη λευκάδα και με τ` άρωμά του μες στη νύχτα.

Η μυρωδιά απ` τα φαγητά που βγαίνει στα σοκάκια μες στο καταμεσήμερο
απ` τ` ανοιχτά παραθυράκια και τις πόρτες των κατάλευκων, μικρών, τετράγωνων σπιτιών.

Ο δυόσμος που καθαρίζουνε κάθε πρωί στο «Αέρινο»
για να ΄ναι φρέσκος, όταν το βράδυ θα τον βάλουν στα ποτά.

Το χαμόγελό Του, καθώς γυρνάει και με κοιτάει
σε μια ανάβασή μας ως το Κάστρο.

Τα σκαλοπάτια…Τα βράχια…Το χάδι Του…

Η ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας,
η επιβεβαίωση σήμερα στο φιλί Του,
το κύμα…το άγγιγμά Του…
…Το άγγιγμά Του μες στο κύμα…

...Σ` ευχαριστώ

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

Στον απόηχο...(2)...

Βλέπω τις μικρές γροθιές σου
που κλείνουνε την άμμο και τη σφίγγουν
«Δεν θέλω να φύγω!», λεν, φωνάζουν

Μη την σφίγγεις την άμμο
Δεν πρόκειται να σε κρατήσει

Δεν μπορεί.
Κοίτα!
Όσο πιο δυνατά την κλείνεις μες στις χούφτες σου
τόσο αυτή γλιστράει ανάμεσα απ` τα δάχτυλά σου, τρέχει…
Γίνεται το χέρι σου κλεψύδρα
Κι ο χρόνος φεύγει…

Μη την σφίγγεις!
Άγγιξέ την, απλά
Με τα δάχτυλα ανοιχτά
Με την παλάμη ολόκληρη
Ή, καλύτερα ακόμη,
άσε να σε χαϊδέψει εκείνη
Άσε το χρόνο ν` απλωθεί…αντί να φύγει…

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Στον απόηχο...(1)...

Στον απόηχο των διακοπών θα μείνω για καιρό ακόμα...
Από πείσμα!
Ειδικά όταν ο ΑΣΕΠ (ένας ακόμα) καραδοκεί να με πατάξει.
Εγώ θα μείνω λίγο ακόμα να ονειρεύομαι...
Γι αυτό θ` αφιερώσω λίγα postakia του καλοκαιριού στο φθινόπωρο
Ένα ένα, όμως...



Σέριφος
Ξάπλωσα στην αμμουδιά
Τα πέλματα μόλις αγγίζανε τη θάλασσα
Ένας παράξενα καυτός Βοριάς με χάιδευε
Σήκωσε την άμμο και μ` αγκάλιασε
Έστρεψα το πρόσωπο ευθεία στον ουρανό
Έστρεψα ολόκληρο το σώμα μου, γυμνό, στον ουρανό
Άνοιξα τα πόδια μου στον Ήλιο
Αφέθηκα…Τον κάλεσα…
Να έρθει μέσα μου
και να γεννήσω Φως…

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

«…Τώρα είμαι σύννεφο, αν γίνω χιόνι
Θέλω να πέσω μεσ` τον κήπο σου, στην άκρη της αυλής,
Να ‘μαι το δάκρυ του χιονάνθρωπου που λιώνει
Μες την απέραντη λιακάδα της δικιάς σου της ζωής…»


Παύλος Παυλίδης & B-Movies
ΟΣΟ ΜΙΚΡΑΙΝΩ
(χωρίς σχόλια)

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2006

Una Tierra Salvaje...por favor...

¡Una tristeza!
¡Una tristeza increible!
¡Enorme!
¡Sofocante!
¡Una tristeza que te ahoga!
La vida que te ha negado.
La humanidad que te ha rechazado.
Un circulo que te aprieta por fuera
Y un circulo dentro de ti mismo que te estira

Y un pensamiento persistente;
que te vuelvas a la postura embrionaria, dentro de la bariga maternal
protegido del todo,
seguro y tranquilo,
enrollado la oscuridad cariñosa y compasiva…

En esta epoca del año
que su belleza de colores y de clima del país
la devora el viento y los ojos duros que te miran por la ciudad,
el horror de las decisiones y una obligación.
Una obligación indefinida,
que casi no se puede ver
Algo que “tienes que” hacer pero recordar no puedes.
¿Quė pasa?

¡La tristeza!
La tristeza que viene hasta aquí para tocarte.
¿De donde?
Del Sur…Del Este…
De tu mismo estómago…
Es la tristeza de todos los devastados del mundo que se acumula en tu cuerpo
La decepción de todos los sueños desaparecidos y rotos
El desengaño
Almas vacías que les han robado el contenido
Almas totalmente expuestos y susceptibles
como la tuya…
¿Quienes son aquellos que deciden para tu vida?
¿Quiėn les ha dado el derecho de manipularla?

Tristeza…Dolor…Falta de ilusiones…
Todo entra en tu mente
Te trae remordimientos, como si todo fuera por culpa tuya.
La realidad horrorosa
Y la realidad amenazante
La que vives y la que vas a vivir.
¿Porquė?
¿Quiėn me ha dejado aqui?
Yo nunca he pedido el mundo
Dejad me sola en una tierra salvaje y pura…

Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006

Άνοιξη (;) στη Σερβία...στον Λίβανο...στο...;;;

Προχωράει ο κόσμος;…
Πάλι τα ίδια!
Πώς έγιναν οι Αμερικανοί και οι εκάστοτε «μπάτσοι» τους (Τουρκία, Ισραήλ, Αλβανία κλπ) διαχειριστές της Ζωής όλων μας; Πότε όλοι οι υπόλοιποι θα σταματήσουν να τους ανέχονται και να τους σιγοντάρουν; Πού είναι ο ΟΗΕ και, τελικά, τι είναι;

Πριν 7 χρόνια, στις γνωστές εικόνες φρίκης της TV, το χεράκι ενός μικρού κοριτσιού αποκομμένο από τα υπόλοιπα μέλη του (επίσης διασκορπισμένα) έπειτα από έναν βομβαρδισμό, μ` έκανε κι έβγαλα στο χαρτί ό,τι με είχε κατακλύσει βλέποντάς το. Τότε ο πόλεμος ήτανε στη Σερβία. Και ήτανε Άνοιξη…
Γιατί και πάλι να είναι επίκαιρο; Ως πότε θα είναι;…



Ήρθε ο Μάης, μαμά!
Ήρθε ο Μάης, που είναι η ίδια η Ζωή, όπως μου ‘λεγες.
Γέννες παντού.
Λουλούδια, δέντρα κι αστεράκια,
το φως του Ήλιου,
καινούργια λάμψη, ξαναγεννημένη.
Δεν είναι δα τυχαίο πως κι η γιορτή σου, μάνα, είναι τώρα.

Λίγα τα χρόνια – μονάχα 10 –
όσα τα δάχτυλα στα χάδια σου,
μα είχα προλάβει να δεχτώ αυτό το φυσικό σου δώρο, της Ζωής.
Κι είχες προλάβει να μου πεις
πως όλ` αυτά, εδώ γύρω, είναι για όλους.
Πως σε όλα τα παιδάκια, εμάς, ανήκουν.
Και πως το δώρο αυτό θα κάνω κάποτε κι εγώ σ` άλλα παιδάκια.

Μα αυτός ο Μάης που εγώ τον πρόσμενα
στολίζοντας τον εαυτό μου με χαμόγελα,
λούζοντας το κορμί μου με ηλιαχτίδες,
έσκασε πάνω μου
την ώρα που ‘βαζα λουλούδια στα μαλλιά μου.
Κι έχασα, μάνα μου, τα χείλη
και τα χαμόγελα πια να τα ζωγραφίσω δεν μπορώ.
Παν και τα μάτια μου
κι όλα γύρω σκοτάδι.
Και πέσαν τα μαλλιά μου,
σκεπάσαν τα λουλούδια από τη Γη, τα πνίξανε…

Τον έχασα το Μάη, μαμά!
Μαζί κι όλους τους μήνες.
Κι εσένα, μάνα, δεν σε βλέπω πια.
Τα πόδια μου δεν ξέρω πού είναι,
να τρέξω, να κρυφτώ στην αγκαλιά σου,
να μην τρομάζω απ` τις σειρήνες, τις κραυγές, τα ουρλιαχτά.
Κι όμως!
Σαν τώρα, μου ‘λεγες πως η αγκαλιά σου πάντα με χωράει
Σαν τώρα, μου ‘πες, θα ‘μια πάντα εκεί ασφαλής.

Μα ο Μάης με σκόρπισε…
Χίλια κομμάτια εγώ,
δυο χέρια εσύ
και πώς να με μαζέψεις!
Νιώθω το κλάμα σου, μανούλα
κι ας μην μπορώ τα δυο σου μάτια να κοιτάξω.
Λυπάμαι που τα χέρια μου πια δεν μπορώ να βρω
να πιάσω, να σου στείλω ένα γράμμα,
τον πόνο σου λιγάκι να ζεστάνω.


Τίποτα!
Τίποτα, μάνα μου, δεν έχει μείνει!
Μόνο η φωνή μου
που ξέρω πως μιλάει μες στην καρδιά σου.
Κι αυτό το δώρο που χρωστώ κι εγώ στα παιδάκια που λέγαμε…

Μην θρηνείς!
Άκου!
Παιδάκια άλλα θα ρθουν, στην αγκαλιά σου να μπούνε
Κι εσύ θα πρέπει Ζωή ξανά να τους δώσεις.
Ένα – ένα τα κομμάτια μου
στα δυο τα χέρια τα φτωχά σου, θα χωρέσουν
Ένα – ένα, κάνε τα πνοή
και δύναμη δώσε μ` αυτή στα νέα σου τέκνα.
Μέχρι το χίλια, που ‘ναι τα κομμάτια μου,
χίλια χαμόγελα,
δυο χιλιάδες χέρια
θα σπείρουνε ξανά τη Σερβία!
Πόσοι σπόροι χωρούν σε δυο χιλιάδες παλάμες, γνωρίζεις;
Τόσες χιλιάδες λουλούδια καινούργια
από μένα που σκόρπισα…
Να μια αρχή για να ξανάρθει ο Μάης που έχασα!

Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ & ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ...

Η Κοντολίζα Ράις κάλεσε το Ισραήλ
να αγνοήσει τις εκκλήσεις για εκεχειρία

«Πόνους της γέννας μιας νέας Μέσης Ανατολής»(!) χαρακτήρισε η Κοντολίζα Ράις τον πόλεμο λίγο πριν ξεκινήσει για την περιοχή.
(Μήπως θα πρέπει να χαρούμε, δηλαδή κιόλας, για τα γεννητούρια;!!!)

Είθε οι πόνοι, λοιπόν, να βρούνε κατακέφαλα την ίδια μόλις φτάσει,
ν` αποδειχθεί και το αληθές των λόγων της!

Την ίδια στιγμή:
Η Ανουσέχ Ανσάρι θα επισκεφθεί τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό

Η 39χρονη επιχειρηματίας θα γίνει η πρώτη γυναίκα τουρίστρια του Διαστήματος και θα επισκεφθεί τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό – ταξίδι το οποίο θα κοστίσει 14 εκατομμύρια ευρώ.

ΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ
Ντένις Τίτο, πολυεκατομμυριούχος από την Καλιφόρνια (2001)
Μαρκ Σάτλγουορθ, Νοτιοαφρικανός επιχειρηματίας (2002)
Γκρέγκορι Όλσεν, (2005)

14 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ!

Για να κάνει το εκκεντρικό της βίτσιο, χαμογελώντας έτσι, χωρίς καθόλου τύψεις,
την ίδια στιγμή που παιδιά και άλλοι άμαχοι διαμελίζονται!
Ε τώρα, να μην της ευχηθώ κι αυτής να ζήσει πραγματικά και…δυνατά το όνειρό της;
Ας πούμε…να της έρθει ένας κομήτης…; Δεν θα την αισθανθεί καλά την εμπειρία;

Ω! Τι δίκαιος κόσμος! Από δω οι εκλεκτοί, από κει οι απόκληροι!
Ίσες ευκαιρίες για όλους, πάντως.
Και το δικαίωμα στη Ζωή…


[Πηγή: «Τα Νέα», 24/7/2006]

Παρασκευή, Ιουλίου 21, 2006

Ofrenda en Especial...

Y, de repente, ¡todo silencio!
De repente, nadie hace ruido.
Ni un mensaje,
ni una invitación,
ni un grito dulze del niño…
De repente, todo el país es diferente
La ciudad es ajena
Todo vacío…

Πέμπτη, Ιουλίου 20, 2006

ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ, AFTER LIVE...

Και, που λες, εγώ τη συναυλία χθες την έζησα κανονικότατα!
Μπορεί ο κόσμος να μην ήτανε πολύς, είναι και μεσοκαλόκαιρο, μην το ξεχνάμε αυτό, όμως ο Σαλβαδόρ τραγούδησε με το ίδιο, γνωστό πάθος που ερμηνεύει πάντα τα τραγούδια του και το play list ήτανε το καλύτερο που θα μπορούσε να επιλεγεί για τον περιορισμένο χρόνο που μας διέθετε ο χώρος.

Το ίδιο παθιασμένοι ήταν και όσοι βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή, οι οποίοι με χορούς, χτυπήματα και τραγούδι, συνόδευαν το συγκρότημα.
Αυτός ο τύπος όμως που πήδηξε από τη σκηνή πάνω μου, περίμενε στ` αλήθεια πως θα ήμουν ικανή να τον κρατήσω εγώ;!

Για το νέο σχήμα, Σταύρος Ρωσσόπουλος – Γιώργος Βασίλας σε πρώτη και δεύτερη κιθάρα, αντίστοιχα, δεν ξέρω τι να πω ακόμα. Ίσως είναι καλό. Ίσως είναι καλύτερο από τα προηγούμενα και, κρίνοντας από την μέχρι τώρα πορεία του γκρουπ, εμπιστεύομαι τις επιλογές του Σαλβαδόρ.
Όμως, έχω την τάση να «δένομαι» πολύ με ό,τι αγαπώ και δεν ξεκολλάω εύκολα.
Γι` αυτό και, θα την πω την αμαρτία μου, εμένα ο Κωνσταντίνος Πουλής μου έλλειψε από το χθεσινό event. Και ως σκηνική παρουσία (πιστεύω ότι «έγραφε» πολύ πάνω στη σκηνή) και ως μουσική άποψη (αν μπορώ να πω κάτι τέτοιο ως απλή ακροάτρια). Ειδικά στην «Αδρεναλίνη», όπου μου άρεζε πάρα πολύ στα σημεία που «ντουετάριζε» με τον Σαλβαδόρ, αλλά και γενικότερα.
Τώρα…χρειάζομαι μάλλον το χρόνο μου…

Γι` ακόμη μια φορά λοιπόν, ήμουν κι εγώ εκεί και πέρασα ΥΠΕΡΟΧΑ! Δεν θα ήθελα με τίποτα να είχα λείψει από την πρώτη ζωντανή ηχογραφοβιντεοσκόπηση του καλύτερου, κατά τη γνώμη μου, ροκ συγκροτήματος αυτή τη στιγμή στον ελληνικό χώρο.

Μόνο που…να μωρέ! Τέλειωσε νωρίς!...
Πολύ νωρίς για μένα.
Τελικά, θα το σκεφτώ να ξαναπάω στις Συκιές για συναυλία. Είναι εντελώς ξενερωτικό να τελειώνουν τα live ως τις 12! Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Μάλαμα (άντε, να καθυστέρησε λίγο περισσότερο). Πάνω που «ζεσταίνεται» το πράγμα, πρέπει να φύγεις. Τότε, ας μην γίνονται καλύτερα συναυλίες σε τέτοιους χώρους. Μένουν όλοι ημιανικανοποίητοι.

Για να μη μιλήσω και για την security, χθες! Ούτε σε διαδήλωση να ήμασταν! «Μην κάθεσαι εδώ», «Γιατί πας να περάσεις από κει», μέχρι και που μας διώχναν απ` τον δρόμο, έξω από το θέατρο, μετά το τέλος της συναυλίας για να μην ξυπνήσουμε τον κόσμο! Κι αυτό, στις 19 Ιουλίου που ο περισσότερος κόσμος λείπει και τα σχολειά είναι κλειστά. Ούτε διάβασμα ούτε τίποτα. Τι να πω;…

Ας το προσπεράσω κι ας πω μονάχα:
Μπράβο στα Μωρά γι ακόμη μια φορά και με το καλό να βγει και το live DVD-CD του χειμώνα!
Το αναμένουμε…


Φωτογραφίες: Νάσος Αβδαρμάνης

Κυριακή, Ιουλίου 16, 2006

ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ, LIVE

Να μην ξεχάσω:

ΤΕΤΑΡΤΗ, 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2006, ΤΑ ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΥΚΕΩΝ.

Αν και δε νομίζω πως θα ξεχνούσα κάτι τέτοιο, ούτως ή άλλως.
Για μένα, κάθε συναυλία τους είναι σημαντική. Προσπαθώ να μην χάνω καμιά κι ως τώρα δεν μ` έχουν απογοητεύσει ποτέ. Φεύγω πάντα ενθουσιασμένη, εκστασιασμένη!
Ήδη έχω γράψει κι έχω δημοσιεύσει δύο ανταποκρίσεις από συναυλίες τους στο blog της ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.. Μία, πάλι από ανοιχτό χώρο πέρισυ το καλοκαίρι στον Άρδα, και μία από το Ξυλουργείο του Μύλου, στις 5 Μαϊου 2006.
Να ξαναπώ ότι κάθε καινούργια συναυλία είναι και καλύτερη; Περιττό.
Βλέπω το γκρουπ να τα δίνει όλα και παρασύρομαι κι εγώ στο ίδιο «ξέσπασμα» και χαίρομαι αφάνταστα που αυτό το συγκρότημα, με δυσκολίες, εμπόδια κι αλλαγές (Ελλάδα, γαρ) εξακολουθεί να υπάρχει, να δημιουργεί και να κάνει τέτοιες συναυλίες. Είναι μια όαση στα μουσικά δρώμενα της χώρας.

Όσο για την επικείμενη συναυλία στις Συκιές, κάτι πήρε τ` αυτάκι μου για ηχογράφηση και βιντεοσκόπησή της εν όψει του χειμώνα που έρχεται, κάτι για διαφορετική σύνθεση στο εν λόγω live… καλύτερα όμως να συμβουλευτείτε το blog των Διαμαντιών (ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ).
Όσα ξέρει ο Σημάν δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος!
Ή ν' ακούσετε την εκπομπή της Τρίτης, 18/7/2006, στις 21:00-22:00 στον 102FM, όπου ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου (ψυχή του γκρουπ) θα μας τα πει όλα αυτοπροσώπως.

Ως τότε…υπομονή!

Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

Ανεξάντλητο...

Πρέπει να γεμίσω τις φλέβες μου οξυγόνο!
Περνώ στην αντεπίθεση, στη δράση…
…………………………………………….
Κοντεύω πια να τρελαθώ
από Χαρά κι από Ζωή…

Κι ας προσπαθούν να μου κρατήσουνε σκυμμένο το κεφάλι
Στη μιζέρια ας πασχίζουν να με κλείσουνε
Ίσως για λίγο καταφέρνουν να με πείσουν
…Όμως εμένα δεν μου πάει!
Και πιέζομαι!
Κι όσο πιέζομαι, αγριεύω!
Ξεβολεύομαι!

Τι να ΄ναι αυτό που μες στις φλέβες μου ξυπνάει,
κυλάει κι ανταριάζει όλο το Σύμπαν!
Ούτε κι η ίδια δεν γνωρίζω,
όμως συμβαίνει!

ΕΝΑ μόνο λιμάνι, ποτέ δεν είναι αρκετό για να αράξω!
Τόση προσφορά η Ζωή!
Τι να προφτάσω;
Πώς να το συναγωνιστώ το Ανεξάντλητό Της!
Τόση ενέργεια!
Απ` τις αντοχές μου παραπάνω!
Στιγμές, νιώθω πως θα εκραγώ!
Νομίζω θα σκορπίσω…

Λάθος της Φύσης είν` αυτό!
Ένα λάθος!
Ή άλλο σώμα μου ΄πρεπε
ή άλλη ψυχή, στ` αλήθεια.
Τι να σου κάνει αυτό το σώμα,
πάντα άυπνο!
Πόσο ν` αντέξει;
Η Ομορφιά, πιο δυνατή, τα μάτια μου γεμίζει!
Πώς να τα κλείσω;
Ο Πόθος μέσα μου, σαλεύει, απαιτεί:
Να της ριχτώ!
Να την γευτώ!
Να την κερδίσω!




Oh, Yes!
Έρχονται και τέτοιες στιγμές, αναίτιας(?) χαράς και ασυγκράτητης ενεργητικότητας!
Μακάρι τέτοιες να είναι και οι περισσότερες για όλους!

Κυριακή, Ιουνίου 25, 2006

Η ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ ΠΙΝΟΤΣΕΤ

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα, «Η τρέλα του Πινοτσέτ».
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Εκδόσεις: Opera


«
…Δεν υπάρχει πιο γλοιώδες υποκείμενο από κάποιον που μπορεί να διατείνεται ότι δεν ήταν ούτε με τους νικητές ούτε με τους νικημένους, και επιμένει να το επαναλαμβάνει στο μοναδικό βήμα που διαθέτει∙ δηλαδή, σαν γελωτοποιός στο γλέντι των νικητών…»

«…Χιλή: μια χώρα διχασμένη και δύο γλώσσες. Για ορισμένους, η δικαιοσύνη λέγεται δικαιοσύνη∙ γι` άλλους, απρόβλεπτες επιπτώσεις στο οικονομικό μοντέλο. Για ορισμένους, κάμπος είναι το οικογενειακό αγρόκτημα όπου περνούν τα καλοκαίρια∙ γι` άλλους, το χώμα πάνω στο οποίο μόχθησαν γενιές ολόκληρες. Ορισμένοι μιλάνε για εργασιακή ευελιξία∙ άλλοι υφίστανται την εκμετάλλευση και την έλλειψη κάθε δικαιώματος…»

«…Είναι εκπληκτικό το ότι ο κύριος Γκονθάλεθ, ένας σοσιαλιστής (κι εγώ είμαι σοσιαλιστής, αλλά σοσιαλιστής όπως ο Αγιέντε), δεν αντιλαμβάνεται πως η καταστολή όλων των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, η εμπορευματοποίηση των ηθικών ευθυνών του Κράτους προκαλούν (όχι μόνο στη Χιλιανή, αλλά σε κάθε κοινωνία) ρήγματα που, όταν δεν γεφυρώνονται με τον καιρό, μπορεί να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες…»

«…Λέει ο Ινσούλσα*: “Εγώ πιστεύω πως, όταν κάποιος θέλει να λέει ότι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το πρώτο που πρέπει να κάνει, είναι να σεβαστεί τους κανόνες του παιχνιδιού”. Κι έχει δίκιο. Απλώς, ξεχνάει πως ο πρώτος κανόνας του παιχνιδιού είναι να παραδέχεσαι ότι, σε ό,τι αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα, δε χωρεί μέση λύση: ή τα υπερασπίζεσαι ή όχι – τόσο απλά…»

*Χοσέ Μιγκέλ Ινσούλσα: Υπουργός Εξωτερικών της Χιλής


Νομίζω πως τα σχόλια είναι περιττά…
Ένα μόνο θέλω να πω.
Πως τελειώνοντας αυτό το βιβλίο ένιωσα ξανά όπως κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο του δικού μας Λουντέμη: Το μικρό μου μυαλό λέει πως θα αρκούσε να διαβάσουν όλοι ένα τέτοιο βιβλίο για να έχουμε έναν καλύτερο κόσμο. Τόσο απλά και φυσικά.
Φαίνεται όμως πως το δικό μου μυαλό παραείναι μικρό…

Σάββατο, Ιουνίου 24, 2006

Μέρα Κομποδεμένη


Κάθε μέρα μου μοιάζει σκοινί με κόμπους
Κάθε μέρα το στοίχημα είναι το ίδιο
Πώς να τους λύσω λίγο λίγο
πριν πέσει η νύχτα και με βρει με το σκοινί μπλεγμένο

Με της αυγής την καλημέρα
έχω να κάνω πάντα τόσα!
Και πρέπει να τα βάλω σε σειρά
Ένα ένα να τα πιάσω,
να προλάβω!

Παιχνίδι με το χρόνο!
Θέλω όλα να τα κάνω
Όλα να τα χωρέσω
Όλα σε μία μέρα!
Να μείνει ολόισιο το σκοινί
καθώς αυτή τελειώνει

Και στης ικανοποίησης τούτη την ευθεία
Να ξαποστάσω λίγες ώρες
χωρίς εμπόδια στην πλάτη
Ώσπου να φέξει η επομένη
πάντα μα ΠΑΝΤΟΤΕ κομποδεμένη!

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

Προκλητική ΔΑΠ

Προκλητική ΔΑΠ

Με μια εμπρηστική ανακοίνωση το Δ.Σ. των φοιτητών των ΤΕΦΑΑ -η πλειοψηφία του οποίου πρόσκειται στη ΔΑΠ- προκαλεί τους φοιτητές που κάνουν κατάληψη στη σχολή, αλλά και τους καθηγητές που συμπαραστέκονται: «Σε καμία περίπτωση δέκα άτομα και μερικά ακόμα που δεν έχουν σχέση με το ΤΕΦΑΑ, αλλά με τα κεντρικά της ΚΝΕ που μπαίνουν στη σχολή κρυφά κι όταν απουσιάζουν όλοι, δεν αποτελούν καταληψίες του πανεπιστημίου. Με αυτούς θ' ασχοληθούμε εμείς», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση. Ανάλογου ύφους επίθεση κάνουν και στους διδάσκοντες: «Εσείς κύριοι τις σταλινικές μεθόδους αλλού, όχι στο ΤΕΦΑΑ. Μαζέψτε τα τσιράκια σας και πηγαίνετε να κλείσετε την Ομόνοια, το Σύνταγμα, να κάνετε πορεία στο υπουργείο ή στην αμερικανική πρεσβεία ή ό,τι άλλο θέλετε, προσποιούμενοι ότι κάνετε κοινωνικό αγώνα πίσω από τις καρέκλες και τους μισθούς σας», γράφουν ενώ στο υστερόγραφο της ανακοίνωσης υπάρχει και μια σαφής απειλή «αυτά για την ώρα και ελπίζουμε να μη χρειαστεί να σας τα πούμε διαφορετικά». Το περιεχόμενο της ανακοίνωσης αποδοκιμάζει και καταγγέλλει η πρωτοβουλία ανεξάρτητων φοιτητών των ΤΕΦΑΑ.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/06/2006



Ύστερα, ήμουν «αντικοινωνική» εγώ, που δεν έκανα παρέα με κανέναν συμφοιτητή μου όσο ήμουν στη σχολή! Πέρα από ΔΥΟ άτομα που αποτελούσαν περίτρανη εξαίρεση και όαση πραγματική, όλοι οι υπόλοιποι σ` έκαναν ν` αηδιάζεις! Σ` έκαναν να απορείς, πώς είναι δυνατόν τόσοι ανεγκέφαλοι να ΄ναι μαζεμένοι σ` αυτή τη σχολή! Από πολύ νωρίς, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι περί τίνος πρόκειται κι αφού φας την πρώτη ψυχρολουσία, «καλά, εγώ γι` αυτό το πράγμα έδινα εξετάσεις;» αρχίζεις να φοβάσαι πως το μυαλό σου –πέρα από το ότι εκεί μέσα μένει αναξιοποίητο- κινδυνεύει σοβαρά!
Άνθρωποι που στη σχολή ήρθαν μόνο και μόνο για να αυτοεπιβεβαιωθούν ως ωραίοι, μια και –αλίμονο!- εξακολουθεί να επικρατεί αυτήν η εντελώς αυθαίρετη, αστήριχτη και ψευδέστατη φήμη, ότι τα ΤΕΦΑΑ αποτελούνται από θεογκόμενους/ες!
Κανένας προβληματισμός για τίποτα, κανένα ενδιαφέρον, πέρα από το πώς θα «γλείψουμε» το μαλλί και πώς θα προσελκύσουμε τα βλέμματα! Και μιλάμε για μια σχολή, η οποία θίγεται από άποψη ανεργίας όσο καμιά άλλη! Έχει τα χειρότερα ποσοστά απορρόφησης απ` όλες τις υπόλοιπες και με διαφορά! Αν έχετε τη διάθεση να το ελέγξετε θα δείτε πως σ` αυτό τουλάχιστον, δεν υπερβάλλω καθόλου!
Παρόλαυτά, οι ΔΑΠήτες (οι οποίοι, ΔΥΣΤΥΧEΣΤΑΤΑ αποτελούν και την πλειοψηφία της σχολής) κυκλοφορούν τέτοιες κατάπτυστες και προκλητικότατες προκηρύξεις!!!
Πού ζουν αυτά τα παιδιά; Τόσο γερό…«δόντι» πιστεύουν ότι έχουν; Ή τόσα χρήματα έχει ο μπαμπάς ώστε να τους εξασφαλίζει μια άνετη ζωή ισοβίως;

Επιτέλους, μετά από χρόνια ησυχίας και απάθειας, αρχίζει κάτι να κινείται μαζικά στον χώρο της εκπαίδευσης κι αυτοί, χωρίς καμιά ντροπή, αντί να στηρίξουν τις κινητοποιήσεις και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή τόσο για τους ίδιους όσο και για τους επόμενους, κάθονται και γράφουν απειλητικές προκηρύξεις! Αν τους πιάσουν και τους τουλουμιάσουν οι υπόλοιποι θα έχουν άδικο;
Αλλά, τι τρελά πράγματα λέω τώρα; Τι είναι οι αγώνες; Τι είναι οι κινητοποιήσεις; Τρώγονται; Πού να γνωρίζουν από τέτοια αυτά τα καημένα; Τ` άφησε ποτέ ο μπαμπάς απροστάτευτα; Τ` άφησε να αισθανθούν καμία πίεση; Μάθανε ποτέ κάτι παραπάνω από το να διοργανώνουν πάρτυ και να τα διαφημίζουνε γεμίζοντας την πόλη με ακριβές αφίσες που απεικονίζουνε ημίγυμνες;
Γιατί, αυτή είναι η δουλειά της ΔΑΠ όλη κι όλη, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια που είμαι σε θέση να γνωρίζω και να παρακολουθώ από κοντά τα πράγματα. Όταν θα τους έρθει μπούμεραγκ, σ` αυτούς και στα παιδιά τους, θέλω να δω τι θα μας πουν!

Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006

Περί...μελαγχολίας...

Πριν λίγες μέρες, θέλοντας να συμπαρασταθώ σε μία φίλη και λίγο για να εξηγήσω και τον εαυτό μου, έκατσα και της έγραψα μια επιστολή. Καθώς έγραφα, ξεπήδησαν από μέσα μου σκέψεις/απόψεις για τη Ζωή που νομίζω ότι τελικά, αφορούν και άλλους λίγο ή πολύ. Γι` αυτό, κι ίσως και για να βρω κάποια επιβεβαίωση ή και ενίσχυση ακόμα (ελπίζω όχι απόρριψη, μα αν υπάρχουνε επιχειρήματα θα προβληματιστώ), αποφάσισα να δημοσιεύσω κάποια μέρη της επιστολής και ας με συγχωρήσει η φίλη μου.

Το θέμα ήτανε η θλίψη, η μελαγχολία, πώς μπορεί ν` αντιμετωπιστεί κι αν κι εγώ είμαι αυτό που λένε «τύπος μελαγχολικός».
Ας αρχίσω από το τέλος.
Πιστεύω πως όχι! Δεν είμαι καθόλου μελαγχολική, δεν μου πάει σε καμία περίπτωση κι όταν περνάω κρίσεις μελαγχολίας (όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος) εκνευρίζομαι τρομερά με τον εαυτό μου που αφήνεται έτσι! Μπορεί κάποια γραπτά μου να δίνουν αυτή την εντύπωση, αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει απλά επειδή είναι σαφώς ευκολότερο να γράψεις όταν είσαι μελαγχολικός και θλιμμένος παρά όταν νιώθεις ικανοποιημένος και χαρούμενος. Στη δεύτερη περίπτωση, νιώθεις πλήρης. Προτιμάς να το ζεις παρά να το γράφεις…Συνήθως…

Σίγουρα λοιπόν, η μελαγχολία δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την όλη μου προσωπικότητα και φύση. Ίσα ίσα, που τρέφω μία απίστευτη λαχτάρα για τη Ζωή και, ακριβώς το ότι κάποιοι θέλουν να της βάλουν χέρι, μ` εξοργίζει! Έχω βέβαια κι εγώ μέρες πολύ μα πάρα πολύ άσχημες, αλλά και μέρες ξέφρενης χαράς κι απόλυτης ευτυχίας! (Όλα στιγμές είναι, άλλωστε. Γι` αυτό και μπορώ να μιλώ για «απόλυτο».) Ίσως αυτό στο οποίο διαφέρω λίγο από το μέσο όρο, είναι μόνο η ένταση με την οποία βιώνω όλα τα συναισθήματα. Είμαι ιδιαίτερα παρορμητική και μάλλον το μέτρο δεν ανήκει στα προτερήματά μου, ούτε και η υπομονή. Κι αυτός ο συνδυασμός με κάνει και υπερβάλλω, τόσο στις εκφράσεις μου όσο και στις αντιδράσεις μου απέναντι σε ό,τι μου συμβαίνει. Πάντως, η θλίψη και η μιζέρια δεν με αντιπροσωπεύουν καθόλου! Είναι πράγματα που τα σιχαίνομαι όταν, απρόσκλητα, κολλάνε πάνω μου! Τρέφομαι και ζω ακόμη και με τα φυσικά φαινόμενα! Δεν είναι πανάκεια για όλα, αλλά και χωρίς αυτά, εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω. Όχι χαρούμενη, τουλάχιστον. Δεν κοιμάμαι γιατί δεν θέλω να χάνω χρόνο απ` τη Ζωή! Ένα τεράστιο, κατακόκκινο φεγγάρι στην Ανατολή του, την περασμένη εβδομάδα, μ` έκανε να το κοιτάζω κάνα τέταρτο εκστασιασμένη κι ευτυχισμένη, λες και το αντίκριζα για πρώτη φορά!
Ιδιότροπη, μπορεί να είμαι. Δύσκολη, ναι. Παράξενη, ίσως. Οργισμένη, ναι! Πολύ και πάντα! Αγχώδης, μέχρι αηδίας!... Θλιμμένη όμως, όχι! Ούτε και μελαγχολική!

Σαφώς και είχα δύσκολες στιγμές (πολλοί έχουνε). Στιγμές που μοιάζαν αδιέξοδα και τρόμαζαν πολύ! Ένα όμως είναι σίγουρο: Η θλίψη δεν με οδήγησε ποτέ και πουθενά! Ακόμη και αν στάθηκε κάποια στιγμή αυτό που λένε «δημιουργική», θα προτιμούσα να μην την είχα βιώσει και ας μην είχα γράψει τίποτα στη ζωή μου! Δεν οδηγεί πουθενά! Πουθενά! Η Χαρά και το Γέλιο! Αυτά είναι δύναμη και μόνο αυτά! Κι εδώ περνώ και στο άλλο σκέλος, αυτό της αντιμετώπισης.
Θα μου πεις, λοιπόν εδώ, (ο καθένας που βιώνει μια άσχημη, αφόρητη κατάσταση θα μου το πει), «Πώς να βρω γέλιο και χαρά μ` αυτά που ζω;». Έχεις δίκιο. Το ξέρω ότι έχεις δίκιο. Δεν είμαι στον κόσμο μου και εκ του ασφαλούς σου αραδιάζω αμπελοφιλοσοφίες. Εσύ και μόνο εσύ γνωρίζεις πώς ακριβώς είναι η κατάσταση που ζεις και πώς εσύ ο ίδιος τη βιώνεις. Και κανείς δεν μπορεί να σου πει αν κάνεις καλά που νιώθεις έτσι ή όχι. Πώς μπορεί να κάνει έλεγχο στα κύτταρά σου; Δεν έχει καλά και κακά σ` αυτά τα πράγματα. Εσύ μονάχα ξέρεις. Κι ούτε και πρόκειται να σε καταλάβει κανείς, όσο κι αν πασχίσεις να του εξηγήσεις, όσο κι αν κι εκείνος θέλει να καταλάβει και να βοηθήσει. Δυστυχώς, ακόμη κι αν πνιγόμαστε ανάμεσα σε φίλους, στην πραγματικότητα, «ήρθαμε και φεύγουμε μόνοι»! Μην περιμένεις, λοιπόν από κανέναν άλλον. Μόνος σου θα βρεις τη λύση. Μην με ρωτήσεις πώς, ειλικρινά, δεν ξέρω. Οι άλλοι πάντως, δεν θα σου την δώσουν. Το πολύ πολύ, να είναι απλώς δίπλα σου (σημαντικό και αναγκαίο!). Αλλά μην περιμένεις να σε καταλάβουν. Δεν θα το κάνουν. Και δεν υπάρχει λόγος να τους κατηγορήσεις. Ούτε κι εσύ πρόκειται να τους καταλάβεις ποτέ εντελώς. Απλώς, θα τους αγαπάς και θα σ` αγαπάνε! Έτσι είναι αυτά. Αρκεί να είσαι ειλικρινής.

Κι αν ακόμη πάρουμε την χειρότερη περίπτωση, τι μπορεί να συμβεί; Ή θ` αυτοκτονήσεις ή θα κάνεις κάτι για να φτιάξεις τη ζωή σου όπως την θες (ή στο περίπου, έστω) και να γίνεις χαρούμενος. Το πρώτο, εγώ το απαγορεύω ρητά κι απόλυτα! Μια ευκαιρία μας δόθηκε και μας τη χάρισε η μόνη πραγματική Θεά, η Φύση! Δεν θα τους τη χαρίσουμε, όσα εμπόδια και να μας βάζουν! Σε κανέναν! Άρα, απομένει το δεύτερο. Θα είμαστε χαρούμενοι, ακόμη και με το ζόρι, αν χρειαστεί, μέχρι να συνηθίσουμε! Θα γελάμε σαν χαζοχαρούμενα και θα γλεντάμε με σαχλοτράγουδα που έχουν μοναδικό σκοπό αυτό ακριβώς. Καθόλου δεν μ` ενοχλεί. Όλα κάτι εξυπηρετούν. Κι αν τώρα με βολεύει αυτό, αυτό θα κάνω. Δεν βλάπτω κανέναν κι ούτε και την αξιοπρέπειά μου χάνω.
Μια τρίτη εκδοχή είναι και το να συνεχίσεις να ζεις μες στη μιζέρια. Αυτήν όμως η προοπτική δεν έχει προοπτική (!) και προσωπικά, την θεωρώ κατάπτυστη! Εσένα σε εξευτελίζει και τους άλλους τους κουράζει!

Κι εδώ, θυμάμαι κάτι που ΄χα γράψει παλιότερα και που το ΄χω ήδη δημοσιεύσει με μεγάλη μου χαρά πριν κάποιον καιρό στο μπλογκ ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ., όπου ανήκει και θ` ανήκει πάντα.
Ταιριάζει όμως τόσο πολύ τώρα, που θα ΄θελα να το δανειστώ και να κλείσω μ` αυτό, έτσι, λίγο «λογοτεχνικά», ας πούμε!
Sorry αν σας κούρασα, αλλά, ρε παιδιά, μόνο μία Ζωή έχουμε κι είναι κρίμα να την θάψουμε μες στη μιζέρια!!!



Υπάρχει όμως και μια μελαγχολία,
αυτή της τεμπελιάς
Σ` αυτή που μπαίνεις ίσως με κάποια αφορμή
ή και χωρίς
- πόσες φορές μονάχοι δεν την προκαλούμε; -
Κι ύστερα κλαίγεσαι σε άλλους
Ή και μόνος…
Κι οι μέρες κυλούν
Κι εσύ βουλιάζεις όλο πιο βαθιά
σ`αυτή την άνευ λόγου θλίψη
Την ξέρω!
Τη χρησιμοποίησα κι εγώ
και για καιρό την είχα παρατείνει
Για λόγο σοβαρό, να πεις, δεν ήταν
Απλά τεμπέλιαζα
Βολεύεσαι και μες στη θλίψη, ξέρεις
Μπορείς λοιπόν να την αποκαλέσεις και «βολέματος»
Σου γίνεται συνήθεια και πορεύεσαι μαζί της
Θέλει λιγάκι κόπο για να βγεις
Λίγη δουλίτσα,
Ίσως μαγκιά επίσης
Πώς να το κάνεις;
Θέλει προσπάθεια κι η Χαρά
Διεκδικεί την προσοχή που της αξίζει


Α!... Ναι!
Τη γνώρισα της τεμπελιάς ετούτη τη μιζέρια!
Κι εγώ την έχω εκμεταλλευτεί.
Μα τώρα πια,
πώς με θυμώνει!
Έρχονται φίλοι, έτσι μελαγχολικοί,
και μου μιλούν με λόγια τραγικά γι` αυτό που ζούνε
Κι εγώ θυμώνω!
Μοιάζω κακιά
Όμως δεν έχω χρόνο
Δεν έχω χρόνο να προσποιηθώ,
Να μπω, σ` αυτό το θέατρο να παίξω
Να παριστάνω πως καταλαβαίνω
Να παριστάνω πως παρηγορώ
μία μελαγχολία πλασματική
Κάτι που εύκολα μπορούσες να το σβήσεις
μα υποσυνείδητα εσκεμμένα
το αγνοείς

Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006

Αλομπάρ

Αλομπάρ


Πού να ΄σαι τώρα, Αλομπάρ;
Πού να ΄σαι;
Πριν δέκα χρόνια μοιραζόσουνα μαζί μου τα όνειρά μου
Τότε, που είχα όνειρα…
Τότε, που το άγχος μου ήτανε μονάχα αγωνία
Διάβαζα, ετοιμαζόμουνα για το μεγάλο «κάτι»
κι έτρεχα να σε βρω για να στο πω
Πριν δέκα χρόνια!
Εσύ, στην ηλικία που ΄χω τώρα
κι εγώ, πώς ένιωθα τόσο μικρή μπροστά σου
τι δέος μ` έπιανε σε κάθε σου ματιά, σε κάθε λέξη
τι γλυκιά περηφάνια μες στην καρδιά μου φύλαγα
που καταδέχεσαι και συζητάς μαζί μου
Πες μου, πού είσαι Αλομπάρ;
Πού έχεις χαθεί;
Όταν ρωτούσες για τα όνειρά μου
χαιρόσουνα…γελούσες…
μα και συμμεριζόσουνα την αγωνία, στήριζες την προσπάθειά μου.

Αλομπάρ!
Εκεί σε γνώρισα!
Και θαύμασα που δεν ήσουνα μόνο παραμύθι
-ή που το παραμύθι ήταν αληθινό-
Και νόμιζα πως θα ΄ναι πάντα έτσι

Μα πού να βρει τροφή το παραμύθι για ν` αντέξει!
Σύντομα είδα την πραγματικότητα να σε πετάει στο δρόμο
Δεν απελπίστηκα αμέσως, ούτ` εσύ.
Σ` έψαξα, σ` ανακάλυψα αλλού
και σ` ακολούθησα κι εκεί
Πάλι χαιρόσουν όταν μ` έβλεπες,
πάλι γελούσες
Γρήγορα ξανακύλησε ο καιρός
και της πραγματικότητας η μάγισσα
άρχισε να ταρακουνάει και τη δικιά μου πόρτα
Και τώρα, ούτε κι εσένα πια σε είχα
στα μάτια σου να βλέπω πως υπάρχουνε ακόμη
κι οι ελπίδες και τα όνειρα κι αυτό που λένε «εφικτό»
Είχες ξεσπιτωθεί και πάλι
κι ούτε ίχνη σου είχαν μείνει, ούτε και ήχοι

Κι είδα, Αλομπάρ, σιγά σιγά ν` αλλάζω
Είδα να παίρνω άλλο σχήμα και μορφή
Είδα να γίνομαι μια ξένη και για μένα
Δυο - τρεις φορές σε πέτυχα στο δρόμο
Έτσι και πάλι, γελαστό
Μα τα όνειρά μου δεν υπήρχαν να στα δείξω, να στα πω
Άσε που ήσουν βιαστικός…
…ίσως να μη μ` είχες γνωρίσει καν!

Σ` έχασα τώρα, Αλομπάρ!
Σ` έχασα, πλέον, εντελώς!
Τον εαυτό μου τον συνήθισα έτσι.
Ξένο!
Μα δεν ανησυχώ.
Όμως, εσύ;
Πού σ` έχουν αναγκάσει να γυρίζεις;
Σε ποια αιώνια περιπλάνηση σ` εξόρισαν;
Κι ούτε όνειρα μπορούνε να στεριώσουν ούτ` ελπίδες!

Τόσο ευαίσθητος, ευάλωτος και τρυφερός…
Πώς δεν κατάλαβα νωρίς πως ήσουν στόχος εύκολος
για την πραγματικότητα να ρθει, να σε συντρίψει!
Πώς δεν το είχα νιώσει
ότι όφειλα να σε είχα προστατέψει!

Πού είσαι τώρα, Αλομπάρ;
Πού είσαι;…

Τετάρτη, Ιουνίου 07, 2006

ΘΥΣΙΑ ΣΕ ΒΡΩΜΙΚΟ ΒΩΜΟ

-Λοιπόν, καθρέφτη, δε πα να δείχνεις ό,τι θες∙
πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές
που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου.
Τέρμα, λοιπόν, χαμόγελό μου!
ΠΑΡΕ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΑΖΑΝ, ΑΝ ΤΗΝ ΘΕΣ.
ΠΑΡΕ ΔΙΠΛΩΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ, ΠΑΡΕ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ,
πάρε το κύρος που θα είχα, να χαρείς.
………………………………………………………………………….
Πες μου χρόνια πολλά, σήμερα, θλίψη μου, γιορτάζω.
Το πικρό μου το χαμόγελο, καθρέφτη, τώρα αλλάζω.
Σκύλα ζωή, σ` έμαθα πια, γι αυτό γουστάρω που γερνάω
Και πίσω δεν γυρνάω.
…………………………………………………………………………..
Τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη,
θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη…

B.D.FOXMOOR

Θα μπορούσα να γράψω οποιουσδήποτε στίχους του κ. Μιχάλη Μυτακίδη.
Είναι όλοι επίκαιροι, πάντα κι ας περνούν τα χρόνια. Τίποτα δεν φαίνεται να διορθώνεται, μάλλον χειροτερεύει η κατάσταση, γενικά και για όλους κι ας βαυκαλίζονται κάποιοι ότι αυτοί την έχουνε βολέψει. Σύντομα θα καταλάβουν πως δεν είναι καθόλου έτσι.
Τέλος πάντων, διάλεξα τους στίχους αυτούς τη συγκεκριμένη στιγμή, γιατί τους ακούω και ταράζομαι,
Που γι άλλη μια φορά πρέπει να τρέχω στην δευτεροβάθμια να κάνω αιτήσεις για αναπληρωτές και ωρομίσθιους, χωρίς αποτέλεσμα και που βγήκαν ημερομηνίες για έναν ακόμη εξευτελιστικό και ξεφτιλισμένο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ που μοναδικό σκοπό έχει να ρίχνει στάχτη στα μάτια κάποιων που –απορώ!- συνεχίζουν να έχουν ελπίδες!!!

Κλείστε τες ρε!
Κλείστε τες τις σχολές σας και κόφτε το δούλεμα! Μην παίζετε με τα νεύρα και τις ψυχές μας άλλο!
Πέρασα στο Πανεπιστήμιο με το «μοναδικό» σύστημα των δεσμών! Άξια να περάσω, να γίνω φοιτήτρια!
Τελείωσα τη σχολή μου χωρίς να καθυστερήσω καθόλου. Τότε με κρίνατε άξια να έχω το πτυχίο και να μπορώ να διδάξω.
Έδωσα εξετάσεις δύο φορές με τον απαράδεκτο ΑΣΕΠ σας και κρίθηκα επιτυχούσα και τις δύο! Πάλι με κρίνατε άξια, λοιπόν! Πού αλλού έχετε ακούσει να υπάρχουν επιτυχόντες-μη διορισθέντες, όμως; Μόνο με τριτοκοσμικές χώρες μπορούμε να συγκριθούμε τελικά!
Και τώρα καλλούμαι, αν και επιτυχούσα, να ξαναδώσω! Μέχρι πότε ρε παιδιά;
Πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα καθίσω σε θρανίο; Σε ποια ηλικία;
Πότε θ` αρχίσω τη ζωή μου; Στα 40; Στα 50; Πότε;

Και γιατί μιλάτε για υπογεννητικότητα κλπ; Με τι προσόντα και για ποιο λόγο να φέρουμε κι άλλους ταλαίπωρους στον κόσμο, αλυσοδεμένους από την κούνια τους ακόμη;
Γιατί κραυγάσατε για το κάψιμό της σημαίας; Σας πόνεσε, δήθεν; Τι υποκριτές!
Κι όλοι εσείς που φανταστήκατε και εφαρμόσατε αυτά τα συστήματα, περάσατε ποτέ από ανάλογες δοκιμασίες; Πόσοι από σας θα κρινόσασταν άξιοι για τις θέσεις που με έπαρση κατέχετε και χωρίς ντροπή κι ενδοιασμούς ορίζετε τις δικές μας τις ζωές;

Πώς μπορείτε και στέκεστε αδιάφοροι μπροστά σε καταστάσεις σαν κι αυτές;
Πώς δεν σας ενοχλεί που οδηγείτε μεθοδικότατα τόσους νέους σε κατάθλιψη,
που τους γεμίζετε με αισθήματα ανικανότητας μετά από χρόνια προσπάθειας, ξοδέματος και υπομονής;
Πώς μπορείτε και γκρεμίζετε τα όνειρα τόσων ανθρώπων;

…Δεν θα πω άλλα…
Θα βγάλω σαν τον Foxmoor κι εγώ το θυμό μου και θα πω ,
όπως για τους εργάτες στο Πέραμα, σε οποιοδήποτε Πέραμα,
έτσι και για μας, πρόκειται για «θυσία σε βρώμικο βωμό»!



Οι στίχοι του B.D.FOXMOOR και των ACTIVE MEMBER κυκλοφορούν σε δύο βιβλία,
Το «Χρέωσέ Τα Στη Φωτιά» από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα και το «Χρέωσέ Τα Κι Αυτά Στη Φωτιά» από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Πραγματικά, αξίζουν τον κόπο!




Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ

Θα ΄ναι δεν θα ΄ναι μια βδομάδα, που συζητώντας μ` έναν φίλο για Λογοτεχνία, βιβλία κλπ, μου διατύπωσε την άποψη ότι δεν μπορεί ένα βιβλίο να είναι από την αρχή μέχρι το τέλος το ίδιο ενδιαφέρον, το ίδιο «ζωντανό» και ζουμερό. Ο συγγραφέας μπορεί να έχει 2-3 ιδέες καλές αλλά για να γραφτεί ένα βιβλίο ολόκληρο θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν και κάποια πράγματα για να καλυφθούν περισσότερες σελίδες. Ότι πάντα ένα βιβλίο κάνει μια «κοιλιά» σε κάποιο του σημείο. Δεν συμφώνησα. Έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία και δεν είναι καθόλου λίγα αυτά τα οποία διάβαζα με τον ίδιο ενθουσιασμό και το ίδιο ενδιαφέρον απ` την αρχή ως το τέλος, χωρίς να βαρεθώ ούτε μια στιγμή. Φυσικά, δεν είναι λίγες και οι φορές που μου συνέβη και το αντίθετο ή και το ακριβώς αντίθετο, το να είναι δηλαδή ένα βιβλίο κακό. Όμως, υπάρχουν πράγματι και συγγραφείς που καταφέρνουν να σε κρατούν σε εγρήγορση, χωρίς να χάνονται σε άσκοπες περιγραφές, χωρίς να φορτώνουν το βιβλίο τους με πράγματα περιττά που σκοπό έχουν μόνο να γεμίσουν τις σελίδες.
Και, σαν από τη μοίρα σταλμένο, μέσα σ` αυτήν την βδομάδα, διάβασα ένα βιβλίο σχεδόν απνευστί! «Ο Άνθρωπος Αντίγραφο» του Ζοζέ Σαραμάγκου! Όχι απλά δεν βαρέθηκα καμία μα καμία στιγμή, αλλά όποτε οι ρουτινιάρικες υποχρεώσεις της καθημερινότητας με ανάγκαζαν να διακόψω την ανάγνωσή του, το ΄κανα με μισή καρδιά και τσατιζόμουνα αφάνταστα! Πριν από λίγο όμως, το τελείωσα.

Για την υπόθεση του βιβλίου δεν θέλω να πω τίποτα. Θα ΄θελα όποιος το διαβάσει να το κάνει χωρίς να είναι διόλου προϊδεασμένος γι αυτό που θ` αντιμετωπίσει. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως αυτό που βίωσα εγώ διαβάζοντάς το είναι ένας διαρκής ενθουσιασμός χωρισμένος σε δυο μέρη: Το πρώτο μέρος, από την πρώτη πρώτη σελίδα και για διακόσιες περίπου ακόμα, με γέμισε με θαυμασμό,- για την συγγραφική/λογοτεχνική δεινότητα και τη δεινότητα πλοκής, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, του Σαραμάγκου -, αγωνία και περιέργεια, στοιχεία που στη συνέχεια κορυφώθηκαν (δεύτερο μέρος) κι έμειναν έτσι, κορυφωμένα για τις υπόλοιπες 120 περίπου σελίδες που απέμειναν! Ούτε λόγος για «κοιλιές» και τέτοια, ούτε λόγος για αίσθηση «ψιλοανικανοποίητου» που μας μένει καμιά φορά στο τέλος.
Είχα διαβάσει και το «Περί Τυφλότητος» του εν λόγω συγγραφέα και μου άρεσε επίσης, αλλά αυτό με άφησε κατάπληκτη! Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους! Πρόκειται για ένα βιβλίο απ` το οποίο έχεις να πάρεις πολλά και να περάσεις ΠΑΡΑ πολύ όμορφα! Και καθότι καλοκαιράκι…

Δεν μπορώ ν` αντισταθώ στον πειρασμό! Θα παραθέσω ένα σημείο του βιβλίου, έναν διάλογο ανάμεσα στον ήρωα του βιβλίου και την κοινή λογική:

« …Μέσα σε μία χώρα είναι οι άνθρωποι. Μέσα στον κόσμο είναι οι χώρες. Κι αφού δεν υπάρχουν χώρες δίχως ανθρώπους, από κει είναι που ξεκινά το σάπισμα, αναπόφευκτα.
Και γιατί να είμαστε εμείς, εγώ, εσείς, οι ένοχοι;
Κάποιος είναι.
Παρατηρώ ότι δεν λαμβάνετε υπόψη σας τον παράγοντα κοινωνία.
Η κοινωνία, αγαπητέ μου φίλε, όπως κι η ανθρωπότητα, είναι μια αφαίρεση…
…Κάποιοι πρέπει να έχουν μεγαλύτερη ευθύνη απ` τους άλλους. Εσείς κι εγώ, λόγου χάρη, είμαστε συγκριτικά αθώοι για τα μεγαλύτερα δεινά, τουλάχιστον.
Αυτό είναι συνήθως η δικαιολογία της ήσυχης συνείδησης.
Επειδή το λέει η ήσυχη συνείδηση, δεν σημαίνει πως είναι και ψέμματα.
Ο καλύτερος δρόμος για την οικουμενική απενεχοποίηση είναι όταν φτάνουμε στο συμπέρασμα πως, επειδή όλοι φταίνε, κανείς δεν είναι ένοχος…»


Για περισσότερες πληροφορίες ρωτήστε στον ίδιο τον ήρωα του βιβλίου Tertuliano Máximo Afonso! Τον έχουμε πρόχειρο στα blogs και είμαι σίγουρη πως θα χαρεί να σας απαντήσει!